Mια αιρετική αμερικανική ματιά, για την επανεκλογή του Ούγκο Τσάβες, δίνεται από τον Mark Weisbrot επικεφαλής του Κέντρου Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας στην Ουάσιγκτον και προέδρου του Just Foreign Policy. Το άρθρο του, δημοσιεύτηκε στους ΝΥΤ.
«Από τότε που ο Τσάβες αναρριχήθηκε στην εξουσία, η φτώχεια στη Βενεζουέλα μειώθηκε σταδιακά, στο μισό και η ακραία φτώχεια κατά 70%. Οι εγγραφές στα σχολεία έχουν υπερδιπλασιαστεί και εκατομμύρια ανθρώπων απέκτησαν για πρώτη φορά πρόσβαση σε βασική υγειονομική περίθαλψη. Ο αριθμός των ανθρώπων που δικαιούνται σύνταξης έχει ήδη τετραπλασιαστεί. Γι ‘αυτό δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι περισσότεροι πολίτες της Βενεζουέλας επανεξέλεξαν έναν πρόεδρο ο οποίος έχει βελτιώσει το βιοτικό τους επίπεδο. Και αυτό έχει συμβεί με όλες τις αριστερές κυβερνήσεις που έχουν την εξουσία αυτή τη στιγμή στη Νότιο Αμερική. Ο κατάλογος περιλαμβάνει τον Ραφαέλ Κορέα, ο οποίος επανεξελέγη πρόεδρος του Ισημερινού με μεγάλη διαφορά το 2009, τον εξαιρετικά δημοφιλή Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα της Βραζιλίας, τον Έβο Μοράλες, της Βολιβίας, τον José Mujica, της Ουρουγουάης και την Cristina Fernández de Kirchner, στην Αργεντινή.
Αυτοί οι αριστεροί ή αριστερίζοντες πρόεδροι και τα πολιτικά προσωποπαγή κόμματα τους κέρδισαν την επανεκλογή, ακριβώς γιατί, όπως ο Τσάβες, έφεραν σημαντική – και σε ορισμένες περιπτώσεις τεράστια – βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Όλοι έκαναν εκστρατεία κατά του «νεοφιλελευθερισμού», μια λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις πολιτικές των προηγούμενων 20 ετών, όταν η Λατινική Αμερική γνώρισε τη χειρότερη οικονομική ανάπτυξη της σε περισσότερο από έναν αιώνα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι αριστεροί ηγέτες βλέπουν τη Βενεζουέλα ως μέρος μιας ομάδας που έχει φέρει περισσότερη δημοκρατία, εθνική κυριαρχία και οικονομική και κοινωνική πρόοδο στην περιοχή. Ναι, και δημοκρατία! Ακόμη και στην Βενεζουέλα που έχει δυσφημιστεί πολύ, υπάρχει πολλή περισσότερη απ’ ό,τι στην προ-Τσάβες εποχή. Παρά δε το γεγονός ότι ορισμένα μέσα ενημέρωσης μιλάνε για επικείμενη οικονομική κατάρρευση της Βενεζουέλας περισσότερο από μια δεκαετία, κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί και δεν είναι πιθανό να συμβεί.
Με το ξεπέρασμα της ύφεσης που άρχισε σταδιακά από το 2009, η οικονομία της Βενεζουέλας παρουσιάζει ανάπτυξη για 2,5 χρόνια και ο πληθωρισμός έχει μειωθεί δραστικά. Η χώρα έχει ένα σημαντικό εμπορικό πλεόνασμα. Το δημόσιο χρέος της είναι σχετικά χαμηλό, και έτσι εξυπηρετούνται οι υποχρεώσεις. Διαθέτει άνεση να δανείζεται σε ξένο νόμισμα (έχει δανειστεί 36 δισεκατομμύρια δολάρια από την Κίνα, ως επί το πλείστον με πολύ χαμηλά επιτόκια και μπορεί να δανειστεί και από την εσωτερική αγορά με χαμηλά, ακόμη και με αρνητικά πραγματικά επιτόκια).
Έτσι, ακόμη και αν η ζήτηση του πετρελαίου πέσει προσωρινά (όπως έγινε στο 2008-2009), δεν θα υπάρξει ανάγκη για λιτότητα και ύφεση. Και σχεδόν κανένας οικονομολόγος στον κόσμο, δεν πιστεύει σε μια μακροπρόθεσμη πτώση των τιμών του πετρελαίου. Η οικονομία της Βενεζουέλας έχει προβλήματα, όπως είναι ο σχετικά υψηλός πληθωρισμός και οι υποτυπώδεις ή ανεπαρκείς υποδομές. Αλλά η απτή βελτίωση του εισοδήματος των πολιτών που επί Τσάβες αυξήθηκε πολύ ταχύτερα από τον πληθωρισμό, καθώς και οι επιτυχίες στον τομέα της υγείας και της εκπαίδευσης, φαίνεται να αντισταθμίζουν τις αδυναμίες της κυβέρνησης σε άλλους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της επιβολής του νόμου, στο μυαλό των περισσότερων ψηφοφόρων .
Επιπλέον, η Βενεζουέλα παράγει σχεδόν 500 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου και ο Τσάβες ή ο διάδοχος του από το κόμμα θα κυβερνούν για πολλά χρόνια στο μέλλον. Το μόνο ερώτημα είναι πότε – αν γίνει ποτέ – η Ουάσιγκτον θα αποδεχθεί τα αποτελέσματα της δημοκρατικής αλλαγής στην περιοχή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου