Όταν ξεκίνησε η στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, ο πρόεδρος Ομπάμα είχε επιμείνει πως δεν υπάρχει περίπτωση για χερσαίες επιχειρήσεις. Την περασμένη όμως εβδομάδα, ο διοικητής της U.S. Africa Command άφησε να εννοηθεί πως μια χερσαία επέμβαση ίσως τελικά να είναι απαραίτητη.
Καταθέτοντας ενώπιον επιτροπής του Κογκρέσου, ο στρατηγός Carter Ham ανέπτυξε τη περίπλοκη κατάσταση στη Λιβύη, εξηγώντας πως αυτή καταλήγει σε αδιέξοδο. Η προέλαση των δυνάμεων του Καντάφι έχει παγώσει, αλλά οι αντικαθεστωτικοί δείχνουν ανήμποροι να το εκμεταλλευτούν. Σύμφωνα με τον στρατηγό, μια αμερικανική χερσαία δύναμη θα μπορούσε να αλλάξει τη κατάσταση, συμπληρώνοντας πως πολιτικά θα πρόκειται για μια δύσκολη επιλογή.
Η επιβολή της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων και οι αεροπορικές επιθέσεις αποτέλεσαν μια υποδειγματική και συνδυασμένη στρατιωτική επιχείρηση. Η Αμερική θα μπορούσε να θεωρήσει την αποστολή επιτυχή, και να αποσυρθεί, ευθύς μόλις η πρωτοβουλία αναλήφθηκε από το ΝΑΤΟ. Αυτό όμως θα σήμαινε και την εγκατάλειψη της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεσίας από πλευράς της κυβέρνησης Ομπάμα.
Η σπουδή της Αμερικής να απεμπλακεί το συντομότερο δυνατόν αποτελεί και την ουσία του προβλήματος. Η αρχική αιτιολόγηση για επέμβαση από πλευράς Ομπάμα δεν ήταν παρά ένα εύπεπτο σύνθημα: Η προστασία των αμάχων. Δεν υπήρχε κάποια στρατηγική, ούτε κάποιος εναλλακτικός σχεδιασμός για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες που προέκυψαν. Ναι μεν οι συμμαχικές δυνάμεις έδρασαν υποδειγματικά ακολουθώντας τις διαταγές, αυτό όμως είναι που οδήγησε στο αδιέξοδο. Και αφού από την αρχή ο Ομπάμα έδειξε φανερή έλλειψη διάθεσης του να ηγηθεί η Αμερική, αυτό ίσως να εξηγεί την απουσία εναλλακτικών σχεδίων. Το πρόβλημα μετατέθηκε στους ώμους άλλων.
Παρά τη θέληση του προέδρου, η Αμερική να μειώσει τον παγκόσμιο ηγετικό της ρόλο, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αποφύγουν τις συνέπειες μιας κρίσης με παγκόσμιο αντίκτυπο. Ο εμφύλιος πόλεμος της Λιβύης έχει μεγεθύνει τα γενικότερα προβλήματα της Μ. Ανατολής. Η τιμή του πετρελαίου εκτοξεύτηκε στα ύψη. Πέραν αυτού, η ανθρωπιστική κρίση στη Λιβύη έγινε χειρότερη απ ότι ήταν πριν την επέμβαση της Δύσης. Η πολιορκία της πολυπληθούς πόλης Μισράτα απειλεί να εξελιχθεί σε καταστροφή. Οι 300.000 κάτοικοί της στερούνται βασικών ειδών για την επιβίωσή τους. Οι δυνάμεις του Καντάφι μάχονται σκληρά, και χρησιμοποιούν ανορθόδοξες τακτικές μάχης πόλεων, οπότε είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν από αέρος. Εκατοντάδες πολίτες έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους. Το ΝΑΤΟ προσπαθεί να σπάσει τη πολιορκία, αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο χωρίς στρατό στο έδαφος.
Ο όρος κλειδί που άρχισε να ακούγεται είναι «μοναδικές ικανότητες» (unique capabilities). Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κάποιες στρατιωτικές αποστολές που μόνο οι ΗΠΑ έχουν τη δυνατότητα να φέρουν σε πέρας, και η συζήτηση περί «μοναδικών ικανοτήτων», μάλλον οδηγεί σε κλιμάκωση της επέμβασης και εμπλοκή χερσαίων δυνάμεων. Το αν αυτό σημαίνει υποστήριξη σε στρατεύματα τρίτων, ή την αμερικανική παρουσία στο έδαφος της Λιβύης, αναμένεται να αποδειχθεί. Το ζήτημα είναι ότι ο πόλεμος στη Λιβύη μάλλον θα πάρει μια νέα μορφή, σύντομα.
The Washington Post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου