Ο Διεθνής Μπαμπούλας του χρέους- Ώρα να καταρριφθούν αρκετοί μύθοι.

Από το greece-salonika.blogspot.com

Καλά, πώς και έγινε αυτό στην Αμερική με το δημόσιο χρέος να αγγίζει τα 14,3 τρισ. δολάρια, 100% του ΑΕΠ;

Μήπως και εκεί ήταν υπερτροφικός ο δημόσιος τομέας;
Δεν υποτίθεται ότι η οικονομία λειτουργούσε… ελεύθερα, χωρίς κρατικές παρεμβάσεις;
Τη.. δεκαετία του ’90 είχε «θαμπώσει» μάλιστα ακόμη και τους σοσιαλδημοκράτες που πρωτοστάτησαν στο να ανοίξει η πόρτα στο φρενοκομείο της αγοράς και να αποψιλωθεί το ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας.

Από το 2007, χρονιά που άρχισε η χρηματοπιστωτική κρίση, το ποσό των αμερικανικών κρατικών ομολόγων που εκδόθηκαν έχει φτάσει στα 9 τρισ. δολάρια(!). Πού πήγαν τα λεφτά;

Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί τσακώνονται τώρα για το πόσα πρέπει να εξοικονομηθούν για να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους, με τα πενιχρά προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας Medicare και Medicaid στο στόχαστρο.

Στην Αμερική, λοιπόν, των συσσιτίων και των εκατομμύρια ανασφάλιστων, περικόπτονται και οι στοιχειώδεις κοινωνικές παροχές. Μήπως οι δάσκαλοι και οι καθηγητές του Γουισκόνσιν αμείβονταν και αυτοί «πλουσιοπάροχα» σαν τους Ελληνες συναδέλφους τους και είχαν βγει εβδομάδες στους δρόμους, καταλαμβάνοντας το κυβερνείο της Πολιτείας κατά της κατάργησης των ΣΣΕ; Δεν βλέπουμε παρά μια παραλλαγή της πολιτικής των μνημονίων, με τους οίκους αξιολόγησης να παίζουν τον ρόλο του χωροφύλακα, απειλώντας (βλέπε S&Ρ) με υποβάθμιση ακόμη και τις ΗΠΑ, αν η κυβέρνηση δεν πάρει από τον… λαό για να δώσει στη Γουόλ Στριτ.

Τα όσα, λοιπόν, συμβαίνουν στην Αμερική έρχονται να μας υπενθυμίσουν για μία ακόμη φορά ότι η κρίση χρέους είναι διεθνής και οφείλεται στην ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που βρήκε (πολιτικούς) και έκανε… Αφορά πρωτίστως τον αναπτυγμένο Βορρά με πρώτα θύματα τους ασθενέστερους κρίκους του: την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι όλα ήταν καλώς καμωμένα στη χώρα μας. Το θέμα είναι προς ποια κατεύθυνση πρέπει να γίνουν αλλαγές. Προς όφελος ποιων; Και όχι με τον μπαμπούλα του χρέους να γυρίζει όλη η ανθρωπότητα πίσω σε έναν κόσμο χωρίς συνδικάτα, χωρίς συμβάσεις, με τον καθένα μόνο του μπροστά στο τείχος του ατομισμού…