Ελλάδα... η τριτοκοσμική

• "...Οι πιστωτές επιβάλλουν στα κράτη- οφειλέτες δρακόντειους όρους. Οι κυβερνήσεις των χωρών του τρίτου κόσμου (όπως σήμερα η ελληνική) υποχρεώνονται να καταβάλλουν τόκους πέντε ως εφτά φορές μεγαλύτερους από τους συνηθισμένους στις τραπεζικές συναλλαγές..."

Οι ψευδαισθήσεις, περί της «ισχυρής Ελλάδας» των εντυπωσιακών ρυθμών ανάπτυξης η οποία παίζει «σημαντικό ρόλο» στα Βαλκάνια και η οποία είναι αιώνια «εξασφαλισμένη με το ευρώ» που συστηματικά καλλιεργήθηκαν τα τελευταία χρόνια πολλαπλασίασαν την έκπληξή μας και τους φόβους μας από τη «ξαφνική» κατάρρευση της δανεισμένης ευημερίας μας. Σε τέτοιες στιγμές, το σημαντικότερο που μπορεί να πράξει κανείς είναι να βρει τη δύναμη να κοιτάξει την πραγματικότητα. Ας δούμε, λοιπόν, πως έχουν τα πράγματα.
Στον αδυσώπητο παγκοσμιοποιημένο ανταγωνισμό οι φτωχές- αδύναμες χώρες χρηματοδοτούν την ανάπτυξη των πλουσίων. Με τον τρόπο αυτό επισφραγίζεται η κυριαρχία των ισχυρών έναντι των αδύναμων. Βασικό εργαλείο τη διαιώνιση αυτής της κυριαρχίας είναι το λεγόμενο χρέος. Ας μη βιαστεί κανείς να πει ότι η Ελλάδα δεν είναι… τριτοκοσμική χώρα, τουλάχιστον σε ότι αφορά στο χρέος της.
Η πολιτική και οικονομική συγκυρία των δυο τελευταίων δεκαετιών τοποθέτησε τη Ελλάδα στην ΕΕ και στην ευρωπαική νομισματική ένωση. Δεν την απάλλαξε, ωστόσο, από τα χρέη της. Το αντίθετο. Τα χρέη πολλαπλασιάστηκαν, όπως ακριβώς πολλαπλασιάζονται και τα χρέη των φτωχών του τρίτου κόσμου. Μπορεί να μη νιώθουμε πια μέλη του πάμπτωχου «τρίτου κόσμου», όμως οι ομοιότητές μας μ αυτόν είναι έντονες.
Οι αριθμοί περιγράφουν την πραγματικότητα και αποκαλύπτουν όλα τα παραμύθια που συχνά ακούμε περί «βοήθειας» που με διάφορους τρόπους και με διάφορες αφορμές κατευθύνεται από τις πλούσιες χώρες προς τις αδύναμες. Επειδή αυτήν την περίοδο γίνεται μεγάλη κουβέντα για τη «βοήθεια» που χρειάζεται η Ελλάδα για να ορθοποδήσει ας ρίξουμε μια προσεκτική ματιά πόσο κοστίζει αυτή η βοήθεια όταν δίνεται.
Σύμφωνα με το Ζαν Ζιγκλέρ στο βιβλίο του «Η αυτοκρατορία της Ντροπής» (2005, σύγχρονοι ορίζοντες) «Η κρατική βοήθεια για ανάπτυξη, που δόθηκε το 2003 από τις βιομηχανικές χώρες του Βορρά στις 122 χώρες του τρίτου κόσμου έφτασε τα 54 δις δολάρια. Την ίδια χρονιά, οι χώρες του τρίτου κόσμου πλήρωσαν στις τράπεζες των κοσμοκρατόρων για την απόσβεση του χρέους τους 436 δις δολάρια. Αυτό ακριβώς αποτελεί την απόλυτη έκφραση της δομικής βίας που κυριαρχεί στη σημερινή τάξη πραγμάτων του κόσμου. Δεν χρειάζονται πολυβόλα, ναπάλμ και τεθωρακισμένα για να υποδουλώσουν και να καθυποτάξουν τους λαούς. Τη δουλειά αυτή έχει αναλάβει σήμερα το χρέος».
Οι διαπιστώσεις του Ζιγκλέρ, παρ' όλο που έχουν γραφεί για χρεωμένες χώρες του τρίτου κόσμου, μοιάζουν να περιγράφουν απόλυτα τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. «Οι πιστωτές επιβάλλουν στα κράτη- οφειλέτες δρακόντειους όρους. Οι κυβερνήσεις των χωρών του τρίτου κόσμου (όπως σήμερα η ελληνική) υποχρεώνονται να καταβάλλουν τόκους πέντε ως εφτά φορές μεγαλύτερους από τους συνηθισμένους στις τραπεζικές συναλλαγές. Οι κοσμοκράτορες όμως επιβάλλουν και άλλους όρους: ιδιωτικοποιήσεις και πώληση στο εξωτερικό (δηλαδή στους ίδιους τους πιστωτές) των ελάχιστων αξιόλογων και αποδοτικών επιχειρήσεων, όπως τα ορυχεία και οι δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρισμό, σιδηροδρόμους, λιμάνια κλπ) εξωφρενικές και προκλητικές φοροαπαλλαγές για τις πολυεθνικές, υποχρεωτική αγορά όπλων για τον εξοπλισμό του ντόπιου στρατεύματος».
Σας θυμίζουν… κάτι από την σημερινή ελληνική κατάσταση τα παραπάνω;
Πηγή