Ούτε στα πιο βασικά δεν μπορούν να συμφωνήσουν στην κυβέρνηση με την προσφυγή ή όχι στο ΔΝΤ να τείνει να γίνει «μπουρλότο» στη συνοχή του κόμματος
Η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι καθόλου ευχάριστη και ενδεχομένως να γίνει ακόμη χειρότερη όσο πλησιάζουμε στην κρίσιμη ημερομηνία της 25ης Μαρτίου. Αλλά και αργότερα, όταν επιλεγεί το τελικό σχέδιο διάσωσης δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι διαφωνούντες θα το «βουλώσουν» ή με την πρώτη στραβή θα βγουν μπροστά και θα συγκρουστούν. Σύμφωνα με τις τοποθετήσεις των υπουργών και βουλευτών τα δύο στρατόπεδα αποτελούνται από τους εξής:
1. Οι ΔΝΤάριοι οι οποίοι αν μη τι άλλο είναι πιο τεχνοκράτες, πιο αμερικανοθρεμμένοι αλλά και πιο… killer με την έννοια ότι δεν πολυκαίγονται για τις επιπτώσεις από μια τέτοια επιλογή. Λειτουργούν μάλλον μονεταριστικά, δηλαδή να πέσουν έλλειμμα και χρέος έστω κι αν ο κόσμος δυστυχήσει. Αποτελείται από τους Γ. Παπακωνσταντίνου, Λ. Κατσέλη, Π. Γερουλάνο, Δ. Δρούτσα ενώ και ο ίδιος ο πρωθυπουργός μάλλον προς τα εκεί κλίνει.
2. Το στρατόπεδο των ευρωπαϊστών αποτελείται από όσους βρίσκονται σ’ αυτό που λέμε πιο… πατριωτικό ΠΑΣΟΚ και είναι ορισμένοι από εκείνους που βρέθηκαν στο παρελθόν απέναντι από τον Γ. Παπανδρέου. Όπως ο Β. Βενιζέλος, η Α. Διαμαντοπούλου, ο Χρ. Παπουτσής, ενδεχομένως ο Θ. Πάγκαλος και άλλοι πολλοί όπως ο Π. Μπεγλίτης, ο Δ. Ρέππας κ.λπ. Αυτοί δεν μπορούν επ’ ουδενί να φανταστούν ότι η Ελλάδα θα προσφύγει στο ΔΝΤ, αν και στις δηλώσεις τους προσπαθούν να το παίξουν… προεδρικοί. Για παράδειγμα η Α. Διαμαντοπούλου σε συνέντευξή της στην Ημερησία χαρακτήρισε έσχατη και σκληρή τη λύση του ΔΝΤ αλλά αν είναι να γίνει κάτι πρέπει να γίνει άμεσα.
Σε κάθε περίπτωση, τα πράγματα δυσκολεύουν στο ΠΑΣΟΚ όσο πλησιάζουμε στην τελική απόφαση και δεν αποκλείεται να δούμε πολλές εσωκομματικές τριβές.
Αυτό που συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ είναι η πιο ηχηρή διάψευση της οικογενειοκρατίας. Ο Παπανδρέου ψηφίστηκε για ένα και μόνον λόγο: επειδή ήταν γιος του Ανδρέα!!! Ο άνθρωπος ήταν (και είναι) πολύ ανεπαρκής, για να στηρίξει αυτοδύναμη πολιτική παρουσία. Οι αρλούμπες περί συμμετοχικής δημοκρατίας και πράσινα άλογα ήταν καλές μόνον για Πασόκους και αν τις έλεγε οποιοσδήποτε άλλος εκτός από το γιο του Ανδρέα θα τον κοιτούσαν με συγκατάβαση για την ανάγκη που τον κάνει να εκστομίζει τις μύριες όσες κοινοτοπίες.
Τώρα έχουν βαλθεί όλοι να χειροκροτούν την προσωποποιημένη ανεπάρκεια και την ιδεοληπτική πρόσληψη της πραγματικότητας. Χειροκροτούν την πορεία προς την καταστροφή, πειθήνιοι και υποταγμένοι στα κελεύσματα του μεγάλου Ποδηλάτη. Η χώρα παρασέρνεται μαζί τους, όμως αξίζει ίσως η καταστροφή σε όλους μας, διότι όλοι μας κατά βάθος γλυκαθήκαμε από τον πειρασμό του να γίνουμε μέσα μας Πασόκοι. Ίσως όλοι γίναμε δηλαδή λίγο Πασόκοι με την έννοια του ότι πολύ θα μας άρεζε να ζούμε για μια ζωή με ξένα και δανεικά λεφτά, χωρίς να δουλεύουμε.
Η Ελλάδα του μόχθου, η Ελλάδα της δημιουργίας, πέθανε στις 18 Οκτωβρίου 1981. Στις 4 Οκτωβρίου 2009 ήρθε απλώς ο νεκροθάφτης. Στο χέρι μας είναι να ξανασηκωθούμε και να ζωντανέψουμε. Το οφείλουμε στους αγέννητους και στους νεκρούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου