ΑΜΚΑ-ΚΑΡΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ:ΜΗΠΩΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΦΑΚΕΛΩΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ "ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ" ;

1ο μέρος

Συνέχεια λαμβάνουμε e-mail απο φίλους που εκφράζουν την ανησυχία τους ή στην καλύτερη περίπτωση την επιφυλακτικότητά τους γι΄αυτό το μεγάλο θέμα που ήλθε στην επικαιρότητα ,εξ αιτίας του συνωστισμού των πολιτών στα ΚΕΠ για την παραλαβή του ΑΜΚΑ.
Είναι αλήθεια ότι δεν είχαμε ασχοληθεί σοβαρά με τον ΑΜΚΑ και σίγουρα είχαμε ξεχάσει τις ανησυχίες που μας είχαν βασανίσει τότε με την συνθήκη Σένγκεν και αργότερα με την εξαγγελία της έκδοσης νεων ταυτοτήτων,των λεγομένων "έξυπνων".
Αν κάποιος διαβάσει το νόμο που αναφέρεται στον ΑΜΚΑ (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση) θα δεί ότι μέσα σε λίγες γραμμές περιγράφεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο ο εφιάλτης των πιστών στις έσχατες ημέρες όπως τον περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο βιβλίο της Αποκάλυψης(ουδείς δύναται να απασχοληθεί ως μισθωτός ή ως αυτοαπασχολούμενος, να ασφαλισθεί ή να καταβάλει ασφαλιστικές εισφορές, να εκδώσει ή να ανανεώσει βιβλιάριο ασθενείας, να δικαιωθεί και να εισπράξει συντάξεις και γενικότερα πάσης φύσεως παροχές, επιδόματα και βοηθήματα, εάν δεν διαθέτει ΑΜΚΑ, ο οποίος αναγράφεται υποχρεωτικά επί όλων των ως άνω αντίστοιχων παραστατικών).Τα αναφερόμενα στο Θεόπνευστο και Ιερό βιβλίο της Αποκάλυψης έχουν δυστυχώς χρησιμοποιηθεί ανεύθυνα και επιπόλαια απο διαφόρους αιρετικούς αλλά και ...ορθοδόξους οι οποίοι δεν περιορίσθηκαν σε όσα μας παρεδόθησαν απο τις οικουμενικές συνόδους και τους Πατέρες της εκκλησίας μας,αλλά θέλησαν να διαδώσουν την δική τους χρονικά προσδιορισμένη ¨εσχατολογία".
Αυτές όλες οι "κινήσεις" σε συνδυασμό μάλιστα με μια πολυμέτωπη επίθεση σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας του Έλληνα , αποδυνάμωσαν και απονεύρωσαν τα αισθητήρια της "καλής ανησυχίας" του απλού ορθόδοξου πιστού ο οποίος έμαθε να καταπίνει αμάσητα ότι του σερβίρουν οι κυβερνήσεις,οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ.
Εμείς σε αυτό το σκοτάδι που επικρατεί προσπαθούμε και συστήνουμε να ανοίξουμε περισσότερο τις κόρες των ματιών μας και να είμαστε επιφυλακτικοί γιατί όλα τα "μεγάλα" θα περάσουν σαν σκιές στα "μουλωχτά".Πριν λοιπόν βρεθούμε τυλιγμένοι σε μια κόλλα χαρτί πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που μας δείχνουν σαν λαμπερή έπαυλη δεν είναι το ψεύτικο σκηνικό που κρύβει πίσω του μια φυλακή απο την οποία δεν θα μπορέσουμε να το σκάσουμε ποτέ.
Ένα απο τα e-mail που λάβαμε είναι και η πιο κάτω καταγγελία στην οποία παρουσιάζονται χωρίς υπερβολές και παλαιοημερολογίτικου τύπου "μεγεθυντικούς φακούς"τα πράγματα όπως έχουν, με την "συμμαρτυρία" μάλιστα των λόγων του Γέροντος Παϊσίου.
Το θέμα αυτό είναι μείζον και γι΄αυτό θα επανέλθουμε αρκετές φορές προσθέτοντας όσα στοιχεία και αποδείξεις συλλέξουμε και διασταυρώσουμε, όπως π.χ για την ιδιωτική εταιρεία που έχει αναλάβει την συγκέντρωση,επεξεργασία και προώθηση όλων των δεδομένων τα οποία θα συλλέγονται απο αυτήν την κάρτα (που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα υποκαταστήσει αστυνομικές ταυτότητες ,διαβατήρια,πιστωτικές κάρτες κλπ).

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΠΡΟΒΛΕΨΗΣ Ν. Δ. 3655 τοῦ 2008 ΓΙΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΛΗΨΗ ΚΑΡΤΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ (Κ. Κ. Α.) ΩΣ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΥΣΗΣ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ – Η ΛΗΨΗ ΤΗΣ ΚΑΡΤΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΡΝΗΣΗ
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
Σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Δογματικὴ διδασκαλία, εἰδικὰ κατὰ τὴ Γενικὴ Ὀρθόδοξη Ἐσχατολογία, πρὶν τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ θὰ προηγηθεῖ ἡ ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος θὰ προσπαθήσει νὰ ἐπιβάλει παγκόσμια δικτατορία, μὲ ἀρχὲς ἀντίθετες καθ’ ὅλα τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ[1]. Κυρία πηγὴ τῆς Ἐσχατολογίας γιὰ τὰ θέματα αὐτὰ εἶναι τὸ θεόπνευστο βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, ποὺ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη ἀποτελεῖ κανονικὸ βιβλίο[2]· ὁ ὅρος εἶναι τεχνικός (terminus technicus)· κανονικὸ βιβλίο σημαίνει ὅτι τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης ἀποτελεῖ ἀλάθητη πηγὴ τῆς Ὀρθόδοξης πίστεως, μαζὶ μὲ τὰ λοιπὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, ποὺ ἀποτελοῦν τὸν Κανόνα τῆς Ἁγίας Γραφῆς[3].
Σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη σωτηριολογία, ἡ ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη δογματικὴ διδασκαλία ἔστω καὶ στὸ φαινομενικὰ μικρότερο ζήτημα ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια· ὡς ἐκ τούτου, κάθε Ὀρθόδοξος πιστὸς εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ τηρεῖ ἀπαρασάλευτα τὰ Ὀρθόδοξα δόγματα· ἐπίσης ἡ παραβίαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὁδηγεῖ στὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα, ἐὰν δὲν ἀκολουθεῖ μετάνοια[4].
Στὸ βιβλίο τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως, στὸ 13ο κεφάλαιό της, ρητὰ δηλώνεται ὅτι ὁ Ἀντίχριστος θὰ προσπαθήσει νὰ ἐπιβάλει στοὺς ἀνθρώπους χάραγμα μὲ ἀριθμὸ ποὺ θὰ ἀποτελεῖ τὸ σύμβολό του· ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς εἶναι ὁ 666[5]. Ἡ ἐπιβολὴ τοῦ χαράγματος καὶ τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου σύμφωνα μὲ τὴν παραπάνω ἀναφορὰ θὰ συνοδεύεται ἀπὸ ἀπειλὴ ἀποκλεισμοῦ αὐτοῦ ποὺ θὰ τὸ ἀρνηθεῖ ἀπὸ κάθε μορφὴ συναλλακτικῆς πραγματικότητας, δηλαδὴ τὸν ἀποκλεισμὸ ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ ζωὴ σὲ ὅλες της τὶς ἐκφάνσεις· θὰ εἶναι δηλαδὴ ἔμμεση πλὴν σαφὴς ἀπειλὴ ἐναντίον τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἐλευθερίας του πολίτη.
Κατὰ τὶς θεμελιώδεις ἀρχὲς Ὀρθόδοξης ἑρμηνευτικῆς τῆς Ἁγίας Γραφῆς προκειμένου ἁγιογραφικοὺ ζητήματος εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ ἀναδρομὴ στὴν ἑρμηνευτικὴ φιλολογία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας γιὰ νὰ λαμβάνουμε ἀσφαλῆ συμπεράσματα, ὥστε νὰ διασφαλίζεται γιὰ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας αὐτὴ ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία[6]. Οἱ ἑρμηνεῖες αὐτὲς ἔχουν δεσμευτικὸ χαρακτῆρα γιὰ τὰ μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀφοῦ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες σὲ αὐτὲς παραπέμπουν γιὰ τὴν ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἑπομένως ἀποτελοῦν Ἱερὰ Παράδοση[7], μαζὶ μὲ τὰ δόγματα καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες· ἡ Ἱερὰ Παράδοση, μαζὶ μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ ἀποτελοῦν τὶς ἀλάθητες πηγὲς τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μὲ κανονιστικὸ χαρακτῆρα γιὰ τὸ βίο τῶν πιστῶν, ποὺ ὀφείλουν νὰ συντάσσονται μὲ αὐτές[8].
Ἡ σύνδεση τῆς παραπάνω ἀπειλῆς τοῦ χαράγματος μὲ ἕνα παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης, ποὺ πρόφαση θὰ ἔχει τὴν ὑποτιθέμενη ἐξυπηρέτηση καὶ ἀσφάλεια τῶν πολιτῶν περιγράφεται στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, ὅπως αὐτὸ συνάγεται ἑρμηνευτικὰ ἀπὸ τὶς μαρτυρίες πολλῶν Ἁγίων Πατέρων[9], ἐκ τῶν ὁποίων παραπέμπουμε ἐπιλεκτικὰ σὲ ἕνα τῶν τελευταίων ἐτῶν, τὸ μακαριστὸ ἅγιο Γέροντα Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη[10] κατὰ τὸν ὁποῖο ἡ δικτατορία τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ προσπαθήσει νὰ ἐπιβληθεῖ ὡς τέλειο σύστημα ἀσφαλείας μὲ τὴ χρήση ἠλεκτρονικῆς τεχνολογίας[11].
Ἀναλυτικότερα, ἀναφέρεται ὅτι ἡ ἀπόπειρα ἐπιβολῆς τοῦ 666, γιὰ τὸ ὁποῖο ρητὰ ἀναφέρεται ἡ Ἱερὰ Ἀποκάλυψη, ἑρμηνεύεται στὸ πλαίσιο τῆς προσπάθειας τῶν σιωνιστῶν Ἑβραίων νὰ ἐγκαταστήσουν οἰκονομικὴ παγκόσμια κυριαρχία σύμφωνα μὲ τὸ παρελθόν τους[12], γίνεται λόγος γιὰ τὴ μεθοδευμένη σταδιακὴ ἀπόπειρα ἐπιβολῆς τοῦ χαράγματος μέσω διαφόρων προφάσεων· ἡ μεθόδευση αὐτὴ στοχεύει νὰ προχωρήσει ἀπὸ τὴ χρήση τῆς κάρτας – ταυτότητας στὴ χάραξη τοῦ ἀνθρώπου μὲ ἠλεκτρονικὰ μέσα στὸ ὄνομα τῆς δῆθεν διευκόλυνσης τῆς ζωῆς· ὁ ὅλος ὅμως προγραμματισμὸς πρέπει πάντα νὰ θεωρεῖται ὅτι κινεῖται ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ ἀντιχρίστου[13].
Στὴν Ἐσχατολογία τοῦ θεοπνεύστου βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως δίδεται σαφὴς ἐντολὴ γιὰ μὴ ἀποδοχὴ καὶ ρητὴ δήλωση ἄρνησης ἐκ μέρους τῶν πιστῶν τοῦ συστήματος τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τοῦ ἀριθμοῦ του, δηλαδὴ τοῦ 666, ἀκόμη καὶ ἐὰν ἀπειλοῦνται ἀπὸ τὸ σύστημα κυρώσεις κατὰ τῆς κοινωνικῆς εὐημερίας, τῆς ὑγείας, τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων, κατὰ μείζονα λόγο ἀκόμη καὶ κατὰ τῆς ζωῆς. Στὴν ἀντίθετη περίπτωση, στὸ ὡς ἄνω βιβλίο γίνεται εὐθέως λόγος γιὰ ἀπώλεια τῆς σωτηρίας τοῦ πεπτωκότος[14].
Τὸ ἴδιο συμπέρασμα περὶ της ἀπώλειας τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς τοῦ πεπτωκότα συνάγεται ἀβίαστα καὶ ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ ὡς ἄνω Ἁγίου Πατέρα[15]· καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἀναδρομὴ στὴ διδασκαλία του γιὰ τοὺς ὡς ἄνω ἐκτεθέντες λόγους· στὴ συνάφεια αὐτὴ τονίζεται ἰδιαίτερα ὅτι κατὰ τὸν ἅγιο Πατέρα ἡ «καλὴ ἀνησυχία» γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐσχατολογία δὲν ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ ψυχολογικὲς ἐμπλοκές, ἀλλὰ σὲ βαθύτερη καὶ εἰλικρινέστερη ἀγαπητικὴ κοινωνία μὲ τὸ Χριστὸ καὶ τοὺς φίλους Του, τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας[16].
Στὴν προκειμένη περίπτωση πρόκειται εὐθέως γιὰ ζήτημα πίστεως, δηλαδὴ θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν μελῶν τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἡ πρόσφατη νομοθεσία τῆς Πολιτείας[17] γιὰ τὴν ἀσφαλιστικὴ μεταρρύθμιση καὶ ἡ πρόβλεψη ἀναγκαστικῆς ἐπιβολῆς ἔκδοσης καὶ λήψης ἀριθμοῦ μητρώου κοινωνικῆς ἀσφάλισης (Α. Μ. Κ. Α.) καὶ κάρτας κοινωνικῆς ἀσφάλισης (Κ. Κ. Α.) ἀλλὰ καὶ ἡ ἐφαρμογή της, καθὼς ἤδη ἔχει ἀρχίσει ἡ ἀποστολὴ τῶν καρτῶν, στὸ πλαίσιο λειτουργίας μηχανογραφικοῦ συστήματος[18], ἄνευ τῆς ὁποίας εἶναι ἀδύνατη ἡ κοινωνία ἐννόμων ἀγαθῶν θεμελιωδῶν, ὅπως τῆς ἐργασίας, ἀμοιβῆς, περίθαλψης, οὐσιαστικὰ δηλαδὴ τοῦ θεμελιώδους πυρήνα τῶν ἀτομικῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἐντάσσεται ἑρμηνευτικὰ στὰ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα περὶ ἀπόπειρας ἐπιβολῆς παγκόσμιας ἠλεκτρονικῆς δικτατορίας[19] μὲ κατ’ εὐθεῖαν προσβολὴ τοῦ ἐννόμου ἀγαθοῦ τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως ἐξειδικευομένης στὶς ἐσχατολογικὲς πεποιθήσεις[20], ὅπως αὐτὴ προβλέπεται στὴν Ἱερὰ Ἀποκάλυψη ἑρμηνευομένη κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας[21]. Τὴν ἴδια θέση, σχετικὰ μὲ τὴ χρήση τοῦ ἀριθμοῦ 666 στὸ σύστημα μηχανογράφησης τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἀπόπειρα ἐπιβολῆς παγκοσμίου δικτατορίας ἔχει ἐκφράσει μὲ Ἐγκυκλίους Της (2626/1997, 2641/1998) καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ ἀφορμὴ τὴ συζήτηση περὶ ἔκδοσης ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων ἐν ὄψει τῆς ἔνταξης στὴν ἑλληνικὴ ἰσχύουσα ἔννομη τάξη τῆς Συνθήκης Σέγκεν· τὰ ἐκεῖ διαλαμβανόμενα ἀναλογικὰ χωροῦν καὶ στὸ προκείμενο ζήτημα, διότι ὡς βάση ἔχουν τὴ θεώρηση καὶ ῥητὴ ἀποδοχὴ τῆς θέσης ὅτι τὸ μηχανογραφικὸ σύστημα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ἐνεργεῖ μὲ τὴ χρήση τοῦ 666[22].
Ἑπομένως ἡ λήψη τῆς ὡς ἄνω κάρτας ἐμπίπτει στὶς προβλέψεις τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, δηλαδὴ ἀποτελεῖ ἐκκλησιαστικὸ ἔγκλημα, μὲ ὀλέθριες σωτηριολογικὲς συνέπειες γιὰ τὸ λήπτη ὑπαγόμενο εὐθέως στὰ ἐγκλήματα τῆς πίστεως[23].
Ἐξειδικεύοντας τὸ ποινικὸ δίκαιο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας παραθέτουμε καὶ τὴν ἀκόλουθη διδασκαλία τοῦ ἁγίου πατρὸς Παϊσίου, ποὺ διευκρινίζει τὴ σχέση τῆς κάρτας μὲ τὸ ἴδιο τὸ σφράγισμα, ὥστε ἀναγινώσκοντας κάποιος ὅτι ἡ λήψη τῆς κάρτας δὲν ἀποτελεῖ σφράγισμα, ἀλλὰ εἰσαγωγὴ τοῦ σφραγίσματος, νὰ μὴ νομίσει ὅτι δὲν ὑποπίπτει στὴν ὡς ἄνω ἐκτεθεῖσα πτώση τῆς ἀποστασίας:
«- Γέροντα, τί σχέση ἔχει αὐτὴ ἡ ταυτότητα μὲ τὸ σφράγισμα;
- Ἡ ταυτότητα δὲν εἶναι τὸ σφράγισμα· εἶναι ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ σφραγίσματος.»[24]
«Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ πάρει μία θέση σωστή. Νὰ μιλήση, νὰ ἐξηγήση στοὺς πιστούς, γιὰ νὰ καταλάβουν ὅτι, ἂν πάρουν τὴν ταυτότητα, αὐτὸ θὰ εἶναι πτώση. Συγχρόνως νὰ ζητήση ἀπὸ τὸ κράτος τουλάχιστον νὰ μὴν εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ νέα ταυτότητα.»[25]
Τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδας, ἰσχύον δίκαιο αὐξημένης τυπικῆς ἰσχύος ποὺ ὑπερισχύει τοῦ ὡς ἄνω νόμου τῆς μεταρρύθμισης τοῦ ἀσφαλιστικοῦ συστήματος, προστατεύει γιὰ τὰ μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τὴν τήρηση τῆς Ἱερᾶς Παράδοσης[26] τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ ὄχι μόνο τὴν προστατεύει, ἀλλὰ μεριμνᾷ γιὰ τὴν τήρηση αὐτῆς ἀπὸ τὰ μέλη Της:
«Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Εκκλησία του Χριστού· τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις.»[27]
Ἐπίσης τὸ ἴδιο Σύνταγμα προστατεύει τὴ θρησκευτικὴ συνείδηση μὲ διατάξεις ἐξίσου αὐξημένης τυπικῆς ἰσχύος:
«Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις κανενός.»[28]
Ἑπομένως οἱ προβλέψεις τοῦ νομοσχεδίου γιὰ ὑποχρεωτικὴ λήψη καὶ χρήση τῆς κάρτας, ποὺ ὅπως ἀποδείχτηκε ἀποτελεῖ προσβολὴ τοῦ ἐννόμου ἐκκλησιαστικοῦ ἀγαθοῦ τῆς Ὀρθόδοξης πίστης, διότι καλεῖ τὸν πιστὸ νὰ ἀρνηθεῖ τὴ Γενικὴ Ὀρθόδοξη Ἐσχατολογία μὲ ἀπειλὲς ἐναντίον τῆς ἀπόλαυσης θεμελιωδῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων, ἀποτελεῖ κατάφορη παραβίαση τοῦ Συντάγματος, ὄχι μόνο μὲ τὴν ἔννοια τῆς παραβίασης τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τὴν ἔννοια τοῦ ὅτι διατάσσει τὸν Ἕλληνα πολίτη ποὺ εἶναι Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ἐπιπλέον νὰ παρανομήσει ἐν ὄψει τῶν ἀνωτέρω ἐκτεθέντων γιὰ τὸ Σύνταγμα, ποὺ ὄχι μόνο προστατεύει τὴ συνείδηση, ἀλλὰ ἔχοντας ἐντάξει στὴν ἰσχύουσα ἔννομη τάξη τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους τὴν Ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας (μὲ προστατευτικὴ ἰσχὺ γιὰ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας), ἀξιώνει ἀπὸ τὰ μέλη Της τὴν τήρηση τῆς Ἱερᾶς Παράδοσης ὄχι μόνο μὲ τὴν ἐπιφύλαξη ἐκκλησιαστικῶν, ἀλλὰ καὶ πολιτειακῶν κυρώσεων[29].
Μὲ πιὸ σύντομη διατύπωση ἡ λήψη τῆς κάρτας κ. ἀ. ἀποτελεῖ ὄχι μόνο ἐκκλησιαστικὸ ἀλλὰ καὶ πολιτικὸ ἀδίκημα.
Στὴν ὡς ἄνω δήλωσή μου διαχωρίζω εὐθέως καὶ ρητὰ τὴ θέση μου ἀπὸ τὴν καπήλευση τῆς Ἐσχατολογίας ποὺ διαπράττουν αἱρετικὲς ὁμάδες (κυρίως οἱ αἱρετικὲς παραφυάδες τῶν Προτεσταντῶν), ἀπὸ σχισματικοὺς καὶ ἄλλους ποὺ ἐπιβουλεύονται μὲ ὕπουλο τρόπο τὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο κάνοντας χρήση Ὀρθοδόξων ἐσχατολογικῶν δογμάτων χάριν προσηλυτισμοῦ[30] καὶ ὁμολογῶ ὅτι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη[31].
Ὡς Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος καὶ Ἕλληνας πολίτης ἀρνοῦμαι νὰ ὑπακούσω στὴν ὡς ἄνω νομοθεσία σχετικὰ μὲ τὴν ὑποχρεωτικὴ λήψη τῆς κάρτας κοινωνικῆς ἀσφάλισης (κ. κ. ἀ.) ἐπικαλούμενος τὴ θρησκευτικὴ καὶ δημοκρατική[32] μου συνείδηση[33].


[1] Βλ. Ν. ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, Θέματα ὀρθοδόξου δογματικῆς θεολογίας, Ἀθῆναι 2001 (ἀνατύπωση), σσ. 375 – 376.
[2] Βλ. ἔνθ. ἀνωτ. σ. 24.
[3] Ἔνθ. ἀνωτ. σσ. 21 – 22.
[4] Ἔνθ. ἀνωτ. σσ. 15 – 19, ὅπου παράθεση καὶ τῶν σχετικῶν ἁγιογραφικῶν καὶ πατερικῶν χωρίων.
[5] «καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς’.» Ἀποκ. 13, 16 – 18.
[6] «Ὅτι δεῖ τοὺς τῶν ἐκκλησιῶν προεστῶτας, ἐν πάσῃ μὲν ἡμέρᾳ, ἐξαιρέτως δὲ ἐν ταῖς Κυριακαῖς, πάντα τὸν κλῆρον καὶ τὸν λαὸν ἐκδιδάσκειν τοὺς τῆς εὐσεβείας λόγους, ἐκ τῆς θείας γραφῆς ἀναλεγομένους τὰ τῆς ἀληθείας νοήματά τε, καὶ κρίματα, καὶ μὴ παρεκβαίνοντας τοὺς ἤδη τεθέντας ὅρους, ἢ τὴν ἐκ τῶν θεοφόρων Πατέρων παράδοσιν. Ἀλλὰ εἰ καὶ γραφικὸς ἀνακινηθείη λόγος, μὴ ἄλλως τοῦτον ἑρμηνευέτωσαν, ἢ ὡς ἂν οἱ τῆς ἐκκλησίας φωστῆρες, καὶ διδάσκαλοι, διὰ τῶν οἰκείων συγγραμμάτων παρέθεντο· καὶ μᾶλλον ἐν τούτοις εὐδοκιμείτωσαν, ἢ λόγους οἰκείους συντάττοντες· ἵνα μή, ἔστιν ὅτε, πρὸς τοῦτο ἀπόρως ἔχοντες, ἀποπίπτοιεν τοῦ προσήκοντος. Διὰ γὰρ τῆς προειρημένης διδασκαλίας, οἱ λαοὶ ἐν γνώσει γινόμενοι τῶν τε σπουδαίων καὶ αἱρετῶν, καὶ τῶν ἀσυμφόρων καὶ ἀποβλήτων, τὸν βίον μεταῤῥυθμίζουσι πρὸ τὸ βέλτιον, καὶ τῷ τῆς ἀγνοίας οὐχ ἁλίσκονται πάθει, ἀλλὰ προσέχοντες τῇ διδασκαλίᾳ ἑαυτοὺς πρὸς τὸ μὴ κακῶς παθεῖν παραθήγουσι, καὶ (346 / 347) φόβῳ τῶν ἐπηρτημένων τιμωριῶν τὴν σωτηρίαν ἑαυτοῖς ἐξεργάζονται.» ΣΤ΄ 19, Γ. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν κανόνων τῶν τε ἁγίων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων καὶ τῶν ἱερῶν οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν Συνόδων καὶ τῶν κατὰ μέρος ἁγίων Πατέρων σὺν πλείσταις ἄλλαις τὴν ἐκκλησιαστικὴν κατάστασιν διεπούσαις διατάξεσι, μετὰ τῶν ἀρχαίων ἐξηγητῶν, καὶ διαφόρων ἀναγνωσμάτων, τ. Α’ – ΣΤ΄, Ἀθήνησιν 1852 - 1859, (ἐφεξῆς ΡΠ) τ. 2, σσ. 346 – 347, ὑπογραμμίσεις δικές μας. Παραθέτουμε καὶ τὴν ἑρμηνευτικὴ φιλολογία: «Διορίζει ὁ Κανὼν, ὅτι οἱ Προεστῶτες τῶν ἐκκλησιῶν, οἱ Ἐπίσκοποι μὲν προηγουμένως, ἑπομένως δὲ καὶ οἱ Πρεσβύτεροι, καὶ εἰς κάθε ἡμέραν νὰ διδάσκουσι τὸν Κλῆρον ὅλον καὶ τὸν λαὸν, ἐξαιρέτως δὲ καὶ μάλιστα εἰς τὰς Κυριακὰς [1 […] ὅτι δὲ καὶ οἱ Πρεσβύτεροι προεστῶτές εἰσι τῶν ἐκκλησιῶν, δείκνυται καὶ ἀπὸ τὸν ιέ. λόγον Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου σελ. 226, ὅπου Ποιμένας τοὺς Πρεσβυτέρους καλεῖ, Ἀρχιποιμένας δὲ τοὺς Ἐπισκόπους. Καὶ ὁ Ζωναρᾶς δὲ αὐτοὺς συγκαθέδρους τοῖς Ἐπισκόποις ἐπὶ τοῦ βήματος ὀνομάζει· καὶ ὁ Χρυσόστομος διδασκαλίαν ἔχοντας καὶ προστασίαν λαοῦ· εἰ δὲ ταῦτα, πρόδηλον ὅτι οἱ αὐτοὶ εἶναι καὶ συμπροεστῶτες τῶν ἐκκλησιῶν. […]] (ἢ καὶ τὰς λοιπὰς ἑορτάς)· […] (235 – 236) Οἱ τοιοῦτοι ὅμως νὰ μὴ διδάσκουσιν ἀπὸ ἐδικά των λόγια καὶ νοήματα, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ τῆς Θείας Γραφῆς, χωρὶς νὰ εὐγαίνουν ἔξω ἀπὸ τοὺς ἐπικυρωθέντας συνοδικῶς ὅρους καὶ δόγματα τῆς πίστεως, ἢ ἔξω ἀπὸ τὴν τῶν Θεοφόρων Πατέρων παράδοσιν. Καὶ ἂν κᾳμμίαν φορὰν ὁμιλήσωσι λόγον τῆς Γραφῆς, κατὰ ἄλλον τρόπον νὰ μὴ τὸν ἐξηγοῦσι, πάρεξ καθὼς τὸν ἐξήγησαν εἰς τὰ συγγράμματά των οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι· καὶ περισσότερον νὰ σπουδάζουν νὰ εὐδοκιμοῦν εἰς τὸ νὰ διδάσκουν τὰ τῶν θείων Πατέρων, ἢ εἰς τὸ νὰ συνθέτουν λόγους ἐδικούς των, μήπως μεταχειριζόμενοι νοήματα ἐδικά των, καὶ μὴ δυνάμενοι μερικαῖς φοραῖς νὰ τὰ νοοῦν καλῶς, ἐκπέσωσιν ἀπὸ τὸ πρέπον καὶ τὴν ἀλήθειαν· διότι ἐκ τῆς τῶν Πατέρων ταύτης διδασκαλίας μανθάνοντες οἱ λαοί, ποῖα μὲν εἶναι τὰ συμφέροντα εἰς τὰς ψυχάς των, ποῖα δὲ τὰ ἀσύμφορα, μεταβάλλουσι τὴν ζωήν των ἀπὸ τὴν κακίαν εἰς τὴν ἀρετὴν, καὶ ἀπὸ τὸ σκότος τῆς ἀγνωσίας ἐλευθερώνονται. Προσέχοντες δὲ πάλιν εἰς αὐτὴν, καὶ ἀκούοντες τὰς τιμωρίας καὶ κολάσεις, ὁποῦ μέλλουν νὰ λάβουν οἱ κακοὶ, διὰ τὸν φόβον αὐτῶν, ἀπέχουν ἀπὸ τὰς κακίας, καὶ τὴν σωτηρίαν τους κατεργάζονται.» ΠΗΔΑΛΙΟΝ, ἑρμηνεία στον ΣΤ΄ 19, σσ. 235 – 236. «Διδάσκειν δὲ τούτους διορίζεται, οὐ παρεκβατικώτερά τινα καὶ οἴκοθεν, ἀλλ’ αὐτὰ ἐκεῖνα τὰ παρὰ τῶν ἁγίων Πατέρων παραδοθέντα· καὶ οἱ μὲν Πατέρες ταῦτα. Τινὲς δὲ ἀμελοῦσι τοῦ τοιούτου αὐτῶν ἐπαγγέλματος, διὰ τὸ μὴ ἐπισείεσθαι αὐτοῖς, ὡς ἔοικε, ποινήν. Ἐμοὶ δὲ δοκεῖ, ὡς ἀπὸ τοῦ νή. κανόνος τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, μεγάλως αὐτοὶ κολάζονται.» ΒΑΛΣΑΜΩΝ, ἑρμηνεία στὸν ΣΤ΄ 19, ΡΠ2, σ. 348. «Ὁ προεστὼς ἐκκλησίας, κατ’ ἐξαίρετον ταῖς Κυριακαῖς διδασκέτω τὰ δόγματα, καὶ διερμηνευέτω, μὴ οἴκοθεν, ἀλλ’ ὡς οἱ θεῖοι Πατέρες διέλαβον. […] καὶ εἰ γραφικόν τις αὐτοὺς [τοὺς Ἐπισκόπους] ἐρωτήσει λόγον, μὴ οἴκοθεν τοῦτον ἑρμηνευέτωσαν· τοῦτο γάρ ἐστιν αὐτοῖς εὐδοκίμησις, τὸ εἰδέναι τὰς παραδόσεις τῶν θεοφόρων Πατέρων, καὶ κατ’ αὐτὰς λύειν τὰ ἐρωτώμενα· καὶ μὴ οἰκείους λόγους συντάττειν· ἵνα μὴ ἀπόρως ἴσως ἔχοντες πρὸς τὸ ἀφ’ ἑαυτῶν λῦσαι ταῦτα, τῆς ἀληθοῦς ἑρμηνείας πόῤῥω ἐκπέσοιεν. Τὸν δὲ ἀμελοῦντα τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, καὶ μὴ διδάσκοντα αὐτοὺς τὴν εὐσέβειαν, πρῶτα μὲν ἀφορίζει ὁ πεντηκοστὸς ὄγδοος τῶν ἁγίων Ἀποστόλων κανών, εἶτα δὲ τῇ ῥᾳθυμίᾳ ἐπιμένοντα, καὶ καθαιρεῖ.» ΑΡΙΣΤΗΝΟΣ, ἑρμηνεία στὸν ΣΤ΄ 19, ΡΠ2, σ. 349. Γιὰ τὸ γενικότερο καθῆκον τῆς διδασκαλίας τοῦ λαοῦ ὄχι μόνο ἀπὸ Ἐπισκόπους ἀλλὰ καὶ Πρεσβυτέρους, ὄχι μόνο κατὰ τὴ λατρευτικὴ σύναξη, ἀλλὰ μὲ κάθε ἀφορμὴ μὲ ἀπειλὴ κυρώσεων στὴν περίπτωση παράλειψης αὐτῆς τῆς πράξης, βλ. Ἀποστ. 58: «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος ἀμελῶν τοῦ κλήρου, ἢ τοῦ λαοῦ, καὶ μὴ παιδεύων αὐτοὺς τὴν εὐσέβειαν, ἀφοριζέσθω· ἐπιμένων δὲ τῇ ἀμελείᾳ καὶ ῥᾳθυμίᾳ, καθαιρείσθω.» Ἑπομένως ἡ ἑρμηνεία πρέπει νὰ θεμελιώνεται στοὺς Ἁγίους Πατέρες σὲ κάθε περίπτωση. «Ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἢ Πρεσβύτερος (διδακτικοὺς εἶναι καὶ τοὺς Πρεσβυτέρους χρή,) [1 Διὰ τοῦτο καὶ ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέγει· ‘Οὐ πολὺ τὸ μέσον αὐτῶν (τῶν Πρεσβυτέρων δηλ.) καὶ τῶν Ἐπισκόπων. Καὶ γὰρ αὐτοὶ διδασκαλίαν εἰσὶν ἀναδεδεγμένοι καὶ προστασίαν τῆς Ἐκκλησίας … τῇ γὰρ χειροτονίᾳ μόνῃ ὑπερβεβήκασι, καὶ τούτῳ μόνῳ δοκοῦσι πλεονεκτεῖν τῶν Πρεσβυτέρων (ὁμιλ. ιά. τῆς πρὸς Τιμόθ. ά. ἐν τῇ ἀρχῇ) […]] ἀμελεῖ τοὺς κληρικούς του, καὶ ὅλον τὸν ἐπίλοιπον λαόν, καὶ δὲν διδάσκει αὐτοὺς τὰ τῆς εὐσεβείας δόγματα καὶ ἔργα, ἂς ἀφορίζηται ἕως οὗ διορθωθῇ. Εἰ δὲ καὶ ἐπιμένοι εἰς τὴν ἀμέλειαν καὶ ῥᾳθυμίαν του, ἂς καθαίρεται ὁλότελα, ὡς τῆς ἐπισκοπῆς, καὶ τοῦ πρεσβυτερίου ἀνάξιος. [...] Ἀλλὰ δὴ καὶ ἡ ς΄. ἐν τῷ ιθ΄ Κανόνι αὐτῆς διορίζει, ὅτι πρέπει μὲν καὶ κάθε ἡμέραν νὰ διδάσκωσι τὸν κλῆρον καὶ τὸν λαόν τους οἱ προεστῶτες τῶν λαῶν, ἐξαιρέτως δὲ καὶ μάλιστα εἰς τὰς Κυριακὰς, διαλέγοντας ἀπὸ τὰς θείας Γραφὰς τὰ τῆς ἀληθείας νοήματα, καθὼς αὐτὰ ἑρμηνεύουσιν οἱ τῆς Ἐκκλησίας πατέρες καὶ θεοφόροι διδάσκαλοι.» ΠΗΔΑΛΙΟΝ, ἑρμηνεία στὸν Ἀποστ. 58, σσ. 73 – 74. «Χρέος ἐστὶν ἀπαραίτητον παντὶ ἐπισκόπῳ διδάσκειν τὸν ὑπ’ αὐτὸν λαὸν τὰ εὐσεβῆ δόγματα, καὶ πρὸς ὀρθοδοξίαν ῥυθμίζειν, καὶ βίον σεμόν. Φησὶ γὰρ ὁ Θεὸς διὰ τοῦ προφήτου [Ιεζ. 3. 18] πρὸς τοὺς τῶν λαῶν προεστῶτας· Εἰ μὴ διαστείλῃ, μηδὲ λαλήσῃς, ἀποθανεῖται ὁ ἄνομος ἐν τῇ ἀνομίᾳ αὐτοῦ, καὶ τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐκ τῆς χειρός σου ἐκζητηθήσεται. Ὁ γοῦν τὴς διδασκαλίας ἀμελῶν ἐπίσκοπος ἀφορίζεται· εἰ δὲ μηδ’ οὕτω τῆς ἀμελείας ἀφίσταται, καὶ καθαιρεῖται· ὁμοίως καὶ οἱ πρεσβύτεροι· διδακτικοὺς γὰρ εἶναι καὶ τούτους ἀπαιτεῖ ὁ κανών.» ΖΩΝΑΡΑΣ, ἑρμηνεία στὸν Ἀποστ. 58, ΡΠ 2, σ. 75. «Τὴν εὐσέβειαν μὴ διδάσκων ἐπίσκοπος, ἀφορίζεται· καθαιρεῖται δὲ, μένων ἀδίδακτος. Διδάσκειν δεῖ τὸν ἐπίσκοπον τῷ κλήρῳ, καὶ τῷ λαῷ τὴν εὐσέβειαν· ὁ δὲ καταῤῥαθυμῶν τῆς διδασκαλίας ταύτης, ἀφορίζεται· εἰ δὲ καὶ μετὰ τὸν ἀφορισμὸν πρὸς τοῦτο οὐ διεγείρεται, καὶ καθαιρεῖται.» ΑΡΙΣΤΗΝΟΣ, ἑρμηνεία στὸν Ἀποστ. 58, ΡΠ 2, σ. 76. Μὲ τὶς τελευταῖες ἀναφορὲς στὸν Ἀποστ. 58 καὶ τὴν ἑρμηνευτική του φιλολογία αἰτιολογῶ καὶ τὴ σύνταξη τῆς παρούσης, ὡς ἐκπλήρωση ἱερατικοῦ μου καθήκοντος, μαζὶ βέβαια μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς προσβολῆς τῆς προσωπικῆς θρησκευτικῆς μου συνείδησης.
[7] Ἐφ’ ὅσον στὶς ἑρμηνεῖες αὐτὲς ἐξασφαλίζεται ἡ συμφωνία τῶν Πατέρων, δηλαδὴ ὅτι μία ἑρμηνεία σὲ ἁγιογραφικὸ χωρίο γίνεται ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ἁγίων Πατέρων χωροχρονικά.
[8] Βλ. Ν. ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 28 – 33.
[9] Ἑρμηνευτικὰ ἔχουν γράψει οἱ κατωτέρω ἅγιοι Πατέρες: Ἀνδρέας Καισαρείας PG 106, 207 – 458, Ἀρέθας Καισαρείας, PG 106, 486 – 786, Οἰκουμένιος PG 119, 721 – 726·ἐπίσης ἀποσπάσματα ἔχουν σωθεῖ ἀπὸ Ἁγίους Εἰρηναῖο, Ἰππόλυτο καὶ Μεθόδιο Ὀλύμπου.
[10] Γιὰ τὸ ὅτι τὰ κατωτέρω ἐκτιθέμενα ἀποτελοῦν ἀπομαγνητοφωνημένους ἢ καταγεγραμμένους λόγους τοῦ ἁγίου Πατρός, βλ. τὴν εἰσαγωγή: Γέροντος Παϊσίου, Λόγοι, τ. 1, Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, ἔκδ. Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 1999, σσ. 14 – 18. Κυριώτερα: «Ἡ καταγραφὴ αὐτὴ συνεχίσθηκε σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τῶν εἴκοσι ὀκτὼ ἐτῶν ποὺ ὁ Γέροντας παρακολουθοῦσε καὶ καθοδηγοῦσε τὸ Ἡσυχαστήριο. Καταγράφονταν οἱ Συνάξεις τῆς Ἀδελφότητος καὶ τῆς Γεροντίας ποὺ γίνονταν μὲ τὸν Γέροντα - ἀρχικὰ μὲ σημειώσεις ποὺ κρατοῦσαν οἱ ἀδελφὲς στὴν διάρκεια τῶν Συνάξεων καὶ τὰ τελευταῖα χρόνια μὲ μαγνητοφώνηση - ἀλλὰ καὶ οἱ κατ’ ἰδίαν συζητήσεις τῶν ἀδελφῶν μὲ τὸν Γέροντα, τὶς ὁποῖες κατέγραφε κάθε ἀδελφὴ ἀμέσως μετὰ τὴν συνομιλία μαζί του. Ὅταν κάποτε αὐτὸ ἔπεσε στὴν ἀντίληψη τοῦ Γέροντα, εἶπε κάπως θυμωμένος: ‘Τί τὰ γράφετε ὅλα αὐτά; Γιὰ ὥρα ἀνάγκης τὰ κρατᾶτε; Σκοπὸς εἶναι νὰ τὰ δουλεύετε, νὰ τὰ ἐφαρμόζετε. Καὶ ποιός ξέρει τί γράφετε! Γιὰ φέρτε μου νὰ δῶ!’ Ὅταν τοῦ δόθηκαν ἐνδεικτικὰ οἱ σημειώσεις μιᾶς ἀδελφῆς, ἡ ἔκφρασή του ἄλλαξε· ἀναπαύθηκε καὶ μὲ ἱκανοποίηση εἶπε: ‘Πώ, πώ, βρὲ παιδί μου, αὐτὴ μαγνητόφωνο εἶναι! Τὰ ἔγραψε ἀκριβῶς ὅπως τὰ εἶπα!’» Ἔνθ. ἀνωτ. σ. 16. Γιὰ τὴν Ἁγιότητα τοῦ Γέροντος μαρτυροῦν οἱ πλεῖστες ἐκδόσεις ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἁγία του βιοτὴ καὶ διδασκαλία, ὄχι μόνο ἐνδοχώρια, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐξωτερικό, ἀλλὰ καὶ γενικότερα ἡ καθολικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας. Ἀναφέρουμε μία μαρτυρία ποὺ συνδέει μὲ ἄρρηκτη συνάφεια καὶ ἐπικυρώνει ἐμπειρικὰ τὶς δύο ἀναφορές μας, δηλαδὴ ὅτι ἀφ’ ἑνὸς μὲν ὁ Γέροντας Παΐσιος εἶναι ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας (ἀπομένει ἡ ἐπίσημη ἀνακήρυξή του μὲ πράξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου) καὶ ἀφ’ ἑτέρου ὅτι ὁ Ἀντίχριστος ἐπιδιώκει νὰ ὑποτάξει τὴν ἀνθρωπότητα σὲ μία παγκόσμια δικατορία μὲ τὸ χάραγμα τοῦ 666:
«Ἕνα πρωινὸ τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 1996 στὴν ἔκθεση τῆς Μονῆς στὴ Σουρωτὴ [στὸ Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου] βρίσκονταν ἐκεῖ ἡ ὑπεύθυνη ἀδελφή, ἕνα ἀνδρόγυνο μὲ τὸ μικρό τους κοριτσάκι καὶ τὸν πατέρα τους, δύο μεσόκοπες γυναῖκες καὶ ἕνας νεαρὸς ἄνδρας. Ξαφνικὰ ἀκούστηκε μιὰ δυνατὴ κραυγή. Μία ἀπὸ τὶς μεσόκοπες γυναῖκες, ἀρκετὰ εὔσωμη, σωριάστηκε στὸ πάτωμα καὶ ἄρχισε νὰ χτυπιέται καὶ νὰ ὠρύεται ἄγρια. Κουνοῦσε τὸ κεφάλι γρήγορα πέρα – δῶθε. Τὸ θέαμα ἦταν πολὺ ἄσχημο. Ἡ γυναῖκα μὲ τὸ παιδάκι βγῆκαν ἔξω, ἐνῶ οἱ ἄλλοι πλησίασαν νὰ τὴν βοηθήσουν. Ἡ γυναῖκα μούγκριζε, ἀγκομαχοῦσε καὶ ἔλεγε μὲ μία ἄγρια, ἀπειλητική, ἀνδρικὴ φωνή: ‘Θὰ σᾶς κανονίσω ρὲ ἐγὼ ποὺ δὲν πιστεύετε, θὰ σᾶς δείξω ἐγώ … νά, τώρα ἀκόμα λίγο καὶ θὰ σᾶς βάλω ὅλους στὸ χέρι μὲ τὸ 666 … θὰ μὲ προσκυνᾶτε ὅλοι … χαμένοι … ἡλίθιοι …» καὶ ἄλλες βρισιές. Ἔπειτα ἄρχισε νὰ τσιρίζῃ καὶ ἔδειχνε φοβισμένη. ‘Παΐσιε, μὲ καῖς, μὲ καῖς, θέλεις νὰ μὲ στείλης πίσω στὰ τάρταρα [….] Ἄ … αααά, φώναζε πάλι. Νά, ἦρθε καὶ ἡ Μαρία τώρα … μὲ καῖς Παΐσιε’ εἶπε μὲ μιὰ δυνατὴ φωνὴ καὶ ἔμεινε ἀκίνητη σὰν νὰ λιποθύμησε.» Ἀκολουθεῖ ἡ διήγηση τῆς εὐχαριστίας τῆς γυναίκας γιὰ τὴ θεραπεία της πρὸς τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, τὴν Παναγία καὶ τὸ Γέροντα Παΐσιο, βλ. Ἰσαὰκ Ἱερομονάχου, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Καλύβη Ἀναστάσεως Καψάλα, Καρυές, Ἅγιον Ὅρος 2004, σσ. 368 – 369. Ὁ συντάκτης τοῦ βιβλίου διαβεβαιώνει γιὰ τὸ ἐξακριβωμένο καὶ ἔγκυρο τῶν μαρτυριῶν, ἔνθ. ἀνωτ., σ. 356.
[11] «Σιγὰ - σιγά, μετὰ τὴν κάρτα καὶ τὴν ταυτότητα, δηλαδὴ τὸ ‘φακέλωμα’, θὰ προχωρήσουν πονηρὰ στὸ σφράγι (185 – 186) σμα. Μὲ διάφορα πονηρὰ μέσα θὰ κάνουν ἐκβιασμοὺς γιὰ νὰ δέχωνται οἱ ἄνθρωποι τὸ σφράγισμα στὸ μέτωπο ἢ στὸ χέρι. Θὰ στριμώξουν τὰ πράγματα καὶ θὰ ποῦν: ‘Μόνο μὲ τὶς κάρτες θὰ κινῆσθε· τὰ χρήματα θὰ καταργηθοῦν’. Θὰ δίνη κανεὶς τὴν κάρτα στὸ κατάστημα καὶ θὰ ψωνίζη, καὶ ὁ καταστηματάρχης θὰ παίρνη τὰ χρήματα ἀπὸ τὴν Τράπεζα. Ὅποιος δὲν θὰ ἔχη κάρτα, δὲν θὰ μπορῆ οὔτε νὰ πουλάη οὔτε νὰ ἀγοράζη. Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος θὰ ἀρχίσουν νὰ διαφημίζουν ‘τὸ τέλειο σύστημα’, τὸ σφράγισμα μὲ ἀκτῖνες λέιζερ μὲ τὸ 666 στὸ χέρι ἢ στὸ μέτωπο, ποὺ δὲν θὰ διακρίνεται ἐξωτερικά. Συγχρόνως στὴν τηλεόραση θὰ δείχνουν ὅτι ὁ τάδε πῆρε τὴν κάρτα τοῦ τάδε καὶ τοῦ πῆρε τὰ χρήματα ἀπὸ τὴν Τράπεζα καὶ θὰ λένε συνέχεια: ‘Πιὸ σίγουρο εἶναι τὸ σφράγισμα μὲ ἀκτῖνες λέιζερ στὸ χέρι ἢ στὸ μέτωπο, γιατὶ μόνον ὁ κάτοχος ξέρει τὸ νούμερό του. Τὸ σφράγισμα εἶναι τὸ τελειότερο σύστημα. Οὔτε τὸ κεφάλι μπορεῖ νὰ πάρη ὁ ἄλλος οὔτε τὸ χέρι οὔτε τὸ σφράγισμα τὸ βλέπει.’ Γι’ αὐτὸ ἀφήνουν τώρα τοὺς ληστές, τοὺς κακοποιούς, νὰ ὀργώνουν. Δεκαπέντε Κελλιὰ λήστεψαν ἐκεῖ γύρω στὶς Καρυές. Ἕναν τὸν σκότωσαν, γιὰ νὰ τὸν ληστέψουν. Ἔτσι θὰ βρῆ τότε εὐκαιρία ὁ καθένας νὰ καταπατήση καὶ νὰ πάρη ὅ, τι θέλει. Ἀς ποῦμε, ἂν θέλη νὰ καταπατήση ἕνα χωράφι, θὰ πῆ ὅτι ἦταν δῆθεν τοῦ παπποῦ του ἢ ὅτι τὸ εἶχε νοικιάσει κάποτε γιὰ βοσκοτόπι, ὁπότε ἄντε νὰ βρῆς ἄκρη. Θὰ ποῦν μετὰ οἱ ἁρμόδιοι: ‘Δυστυχῶς δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ἐλέγξουμε· ὁ ἔλεγχος μόνο μὲ τὸ κομπιοῦτερ μπορεῖ νὰ γίνη’, καὶ θὰ προχωρήσουν στὸ σφράγισμα. Θὰ χτυπάη μετὰ τὸ κομπιοῦτερ, θὰ βλέπη ἂν εἶσαι σφραγισμένος, γιὰ νὰ σὲ ἐξυπηρετήση ἢ ὄχι. Τὰ τριάμισι χρόνια [Βλ. Δαν. 9, 27· Ἀποκ. 12, 6 καὶ 13, 5. Βλ. ἐπίσης Ἁγίου Εἰρηναίου Λουγδούνων, Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τῆς ψευδωνύμου γνώσεως εἰς βιβλία πέντε, Βιβλίο Ε΄ Source Chretiennes 153, Paris 1969, σ. 323 καὶ 387] θὰ εἶναι δύσκολα καὶ θὰ τὴν [186 / 187] πληρώσουν μερικοὶ ποὺ δὲν θὰ συμφωνήσουν μὲ αὐτὸ τὸ σύστημα. Γι’ αὐτοὺς ὅλο καὶ κάποια αἰτία θὰ βρίσκουν καὶ θὰ τοὺς κλείνουν στὴ φυλακή. Μετὰ ἕναν χρόνο θὰ τοὺς πηγαίνουν σὲ ἄλλη πόλη γιὰ ἀνακρίσεις, γιὰ νὰ περάσουν ἀπὸ ἄλλο δικαστήριο· ἀπὸ τὴν μία πόλη στὴν ἄλλη. Ὕστερα θὰ ποῦν: ‘Μᾶς συγχωρῆς, εἶσαι ἀθῶος. Ἂν ἦσουν σφραγισμένος, θὰ τὸ ἐλέγχαμε σὲ ἕνα λεπτό. Τώρα δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τὸν ἔλεγχο.’
- Γέροντα, θὰ μποροῦν νὰ ἐπιβάλουν μὲ τὴν βία τὸ σφράγισμα;
- Μέχρι ἐκεῖ ἡ … εὐγένειά τους δὲν θὰ φθάση! Θὰ εἶναι εὐγενεῖς, γιατὶ θὰ εἶναι … Εὐρωπαῖοι. Θὰ δείξουν ἀνωτερότητα. Δὲν θὰ βασανίζουν τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ δὲν θὰ μπορῆ νὰ ζήση ὁ ἄνθρωπος, ἂν δὲν ἔχη τὸ σφράγισμα. Θὰ λένε: ‘Χωρὶς τὸ σφράγισμα ταλαιπωρεῖσθε! Ἂν τὸ δεχόσασταν, δὲν θὰ δυσκολευόσασταν’. Οὔτε χρυσὰ νομίσματα οὔτε δολλάρια, ἂν ἔχη, θὰ μπορῆ νὰ νὰ τὰ χρησιμοποιῆ. […]» Ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 185 – 187, ὑπογραμμίσεις δικές μας.
[12] «Ἔπεσε στὰ χέρια μου ἕνα βιβλίο ποὺ στὸ ἐξώφυλλο εἶχε (179 / 180) τρία μεγάλα ἐξάρια! Ἔ, τοὺς ἀφιλότιμους! Τὸ κάνουν γιὰ νὰ παρουσιάσουν ὄμορφα τὸ ἕξι καὶ νὰ ἐξοικειωθῆ ὁ κόσμος μὲ αὐτό. Ἔτσι σιγὰ - σιγὰ θὰ ἔρθη καὶ τὸ σφράγισμα.
- Γέροντα, καὶ οἱ σοῦστες ποὺ ράβουν στὰ ροῦχα πουλιοῦνται πάνω σὲ κάτι χαρτιὰ ποὺ ἔχουν τὸν ἀριθμὸ 666.
- Βρὲ τον διάβολο! Στὶς πιστωτικὲς κάρτες τὸ ἔχουν βάλει ἀπὸ καιρό. Τώρα καὶ στὶς σοῦστες! […] Ἔχει γραφῆ ὅτι, ὅταν κυκλοφορήσῃ ἡ παράσταση μὲ τὸ φίδι νὰ τρώη τὴν οὐρά του, θὰ σημαίνει ὅτι οἱ Ἑβραῖοι θὰ ἔχουν καταλάβει ὅλον τὸν κόσμο. Τώρα τὸ ἔχουν βάλει σὲ μερικὰ χαρτονομίσματα. Τὸ 666, τι Κίνα, τί Ἰνδία ἔχει πιάσει!
- Πῶς ξέρουν καὶ βάζουν αὐτὸν τὸν ἀριθμό, Γέροντα;
- Ἤξερε ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης τί θὰ κάνει ὁ διάβολος, ὅπως καὶ οἱ Προφῆτες προφήτευσαν ὅτι θὰ πωλήσουν τὸν Χριστὸ γιὰ ‘τριάκοντα ἀργύρια’ [Ζαχ. 11, 1 – 13.], ὅτι θὰ Τὸν ποτίσουν ξίδι [Ψαλμ. 68, 22], θὰ διαμερίσουν τὰ ἱμάτιά Του [Ψαλμ. 21, 19]. Πρὶν ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια ἔγραψε στὴν Ἀποκάλυψη ὅτι οἱ ἄνθρωποι θὰ σφραγίζωνται μὲ τὸν ἀριθμὸ 666. ‘Ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦς χξς΄’ [Ἀποκ. 13, 18.]. Τὸ 666 γιὰ τοὺς Ἑβραίους εἶναι σύμβολο οἰκονομίας. Οἱ Ἑβραῖοι, ὅπως ἀναφέρεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἐπέβαλαν μιὰ συγκεκριμένη φορολογία στὰ ἔθνη ποὺ ὑποδούλωσαν μὲ διάφορους πολέμους. Ἡ ἐτήσια φορολογία ἦταν 666 τάλαντα χρυσοῦ [Γ΄ Βασ. 10, 14, Β΄ Παραλ. 9, 13]. Τώρα, γιὰ νὰ ὑποτάξουν ὅλον τὸν κόσμο, βάζουν πάλι αὐτὸν τὸν παλιὸ φορολογικὸ ἀριθμό, ποὺ συνδέεται μὲ τὸ ἔνδοξο παρελθὸν τους (180 / 181). Γι’ αὐτὸ δὲν θέλουν νὰ τὸν ἀντικαταστήσουν μὲ ἄλλον ἀριθμό. Τὸ 666 δηλαδὴ εἶναι τὸ σύμβολο τοῦ μαμωνᾶ. Τὸ πῆραν ἀπὸ τὰ σταθμὰ τοῦ χρυσοῦ - δεν ἤξεραν αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψη-, ἀλλὰ δὲν παύει νὰ εἶναι μαμωνᾶς. Τὸ Εὐαγγέλιο ὅμως λέει ‘ἢ Χριστὸ ἢ μαμωνᾶ.’ ‘Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν κὰι μαμωνᾷ.’ [Ματθ. 6, 24]. Γέροντος Παϊσίου, Λόγοι, τ. 2, Πνευματικὴ ἀφύπνιση, ἔκδ. Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 1999, σσ. 179 – 181.
[13] «Τὰ πράγματα προχωροῦν κανονικά. Στὴν Ἀμερικὴ τὰ σφραγισμένα σκυλιὰ ἐκπέμπουν μὲ τὸν πομπὸ καί, τάκ, τὰ βρίσκουν. Ἔτσι ξέρουν τὸ κάθε σκυλὶ ποῦ βρίσκεται. Ὅσα σκυλιὰ δὲν ἔχουν τὴν μάρκα τους καὶ εἶναι ἀδέσποτα τὰ σκοτώνουν μὲ ἀκτίνες λέιζερ. Μετὰ θὰ ἀρχίσουν νὰ σκοτώνουν καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Τόννους ψάρια ἔχουν σφραγίσει καὶ τὰ παρακολουθοῦν ἀπὸ τὸν δορυφόρο σὲ ποιὸ πέλαγος εἶναι! Τώρα πάλι παρουσιάσθηκε μιὰ ἀρρώστια, γιὰ τὴν ὁποῖα βρῆκαν ἕνα ἐμβόλιο ποὺ θὰ εἶναι ὑποχρεωτικὸ καί, γιὰ νὰ τὸ κάνη κανείς, θὰ τὸν σφραγίζουν. Πόσοι ἄνθρωποι ἐκεῖ εἶναι ἤδη σφραγισμένοι μὲ ἀκτίνες λέιζερ, ἄλλοι στὸ μέτωπο καὶ ἄλλοι στὸ χέρι! Ἀργότερα, ὅποιος δὲν θὰ εἶναι σφραγισμένος μὲ τὸν ἀριθμὸ 666 δὲν θὰ μπορῆ οὔτε νὰ πουλᾶ οὔτε νὰ ἀγοράζη ἢ νὰ παίρνη δάνειο, νὰ διορίζεται κ. λπ. Μοῦ λέει ὁ λογισμὸς ὅτι ὁ Ἀντίχριστος μὲ αὐτὸ τὸ σύστημα θέλησε νὰ πιάση ὅλον τὸν κόσμο καί, ἅμα δὲν εἶναι κανεὶς στὸ σύστημα, δὲν θὰ μπορῆ νὰ δουλέψη κ. λπ., εἴτε κόκκινος εἴτε μαῦρος εἴτε ἄσπρος, ὅλοι δηλαδή. Θὰ ἐπιβληθῆ ἔτσι μὲ ἕνα οἰκονομικὸ σύστημα ποὺ θὰ ἐλέγχη τὴν παγκόσμια οἰκονομία, καὶ μόνον ὅσοι θὰ ἔχουν δεχθῆ τὸ σφράγισμα, τὸ χάραγμα μὲ τὸν ἀριθμὸ 666, θὰ μποροῦν νὰ ἔχουν ἐμπορικὲς συναλλαγές.
- Γέροντα, γιατὶ το σφράγισμα λέγεται καὶ χάραγμα;
- Γιατὶ δὲν θὰ εἶναι ἐπιφανειακό. ‘Χαράσσω’ τί θὰ πῆ; Δὲν θὰ πῆ τραβῶ βαθιὰ εὐθεῖες γραμμές, χαρακιές; Τὸ σφράγισμα θὰ εἶναι χάραγμα, ποὺ θὰ τὸ βάλουν πρῶτα σὲ ὅλα τὰ προϊόντα καὶ μετὰ θὰ ἐπιβάλουν νὰ γίνεται μὲ ἀκτίνες λέιζερ στὸ χέρι ἢ στὸ μέτωπο τῶν ἀνθρώπων. Σὲ ἕναν γιατρὸ ἀπὸ τὸ Τορόντο εἶχα πεῖ πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια γιὰ τὸ σφράγισμα, καὶ τώρα, μοῦ εἶπε ἐκεῖνος, διάβασε σὲ μιὰ ἐφημερίδα ὅτι ἀντὶ γιὰ κάρτα ζητοῦν ἐντυπώματα [Ὁ Γέροντας ἐννοεῖ τὴν παλαμοσκόπηση.] Προχωροῦν ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι θὰ γίνει ἐκεῖνο καὶ ἐκεῖνο. Μερικὲς τηλεοράσεις πάλι ποὺ ἔχουν στείλει τελευταῖα στὴν Ἑλλάδα ἔχουν καὶ συσκευὴ ποὺ παρακολουθεῖ αὐτοὺς ποὺ βλέπουν τηλεόραση. Σὲ λίγο ὅσοι θὰ ἔχουν τηλεόραση θὰ βλέπουν στὴν τηλεόραση καὶ θὰ τοὺς βλέπουν! Δηλαδὴ θὰ παρακολουθοῦν καὶ θὰ παρακολουθοῦνται. Θὰ ἐλέγχουν οἱ ἄλλοι μὲ τὸ κομπιοῦτερ ὅλη τὴν ζωή τους, τί λένε, τί κάνουν, ὅλα. Βλέπεις τί δικτατορία σκέφθηκε ὁ διάβολος! Στὶς Βρυξέλλες ἔχουν ὁλόκληρο μέγαρο μὲ τὸ 666, ὅπου στεγάζουν τὸ κομπιοῦτερ. Αὐτὸ τὸ κομπιοῦτερ (182 / 183) μπορεῖ νὰ ἐλέγξη δισεκατομμύρια ἀνθρώπους - ἕξι δισεκατομμύρια εἶναι σχεδὸν ὅλος ὁ κόσμος. Ἐξομολόγηση ὅλοι μὲ ἕνα κουμπί! Μερικοὶ Εὐρωπαῖοι ἀντέδρασαν, γιατὶ φοβοῦνται παγκόσμια δικτατορία. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιδροῦμε, γιατὶ δὲν θέλουμε τὸν Ἀντίχριστο, ἀλλὰ φυσικὰ οὔτε τὴν δικτατορία. Μᾶς περιμένουν γεγονότα, ἀλλὰ δὲν θὰ σταθοῦν αὐτὰ πολύ.» Ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 181 – 183, ὑπογραμμίσεις δικές μας.
[14] «Καὶ ἄλλος ἄγγελος τρίτος ἠκολούθησεν αὐτοῖς λέγων ἐν φωνῇ μεγάλῃ· εἴ τις προσκυνεῖ τὸ θηρίον καὶ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ καὶ λαμβάνει τὸ χάραγμα ἐπὶ τοῦ μετώπου αὐτοῦ ἢ ἐπὶ τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς πίεται ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ κεκερασμένου ἀκράτου ἐν τῷ ποτηρίῳ τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καὶ βασανισθήσεται ἐν πυρὶ καὶ θείῳ ἐνώπιον τῶν ἁγίων ἀγγέλων καὶ ἐνώπιον τοῦ ἀρνίου. καὶ ὁ καπνὸς τοῦ βασανισμοῦ αὐτῶν εἰς αἰῶνας αἰώνων ἀναβαίνει, καὶ οὐκ ἔχουσιν ἀνάπαυσιν ἡμέρας καὶ νυκτὸς οἱ προσκυνοῦντες τὸ θηρίον καὶ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ, καὶ εἴ τις λαμβάνει τὸ χάραγμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. Ὧδε ἡ ὑπομονὴ τῶν ἁγίων ἐστίν, οἱ τηροῦντες τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πίστιν Ἰησοῦ.» Ἀποκ. 14, 9 – 12. Βλ. καὶ γενικότερα το βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, κεφάλαια 15, 16, 19, 20, passim. Σύμφωνα μὲ τὸν π. Παΐσιο τὸ σφράγισμα θὰ ἔχει καὶ σωματικὲς ὁδυνηρὲς συνέπειες: «Τί θὰ πάθουν ὅμως οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ σφραγίζωνται! … Μοῦ ἔλεγε κάποιος εἰδικὸς ὅτι μὲ τὶς ἀκτίνες λέιζερ παθαίνει κανεὶς βλάβη. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ σφραγισθοῦν θὰ τραβοῦν τὶς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου καὶ θὰ πάθουν (181 / 182) τέτοια ζημιά, ποὺ θὰ μασοῦν τὴν γλώσσα τους ἀπὸ τὸν πόνο [Βλ. Ἀποκ. 16, 10.]. Ὅσοι δὲν σφραγισθοῦν, θὰ περάσουν καλύτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, γιατὶ ὁ Χριστὸς ὅσους δὲν σφραγισθοῦν θὰ τοὺς βοηθήση. Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα αὐτό!» Ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 181 – 182.
[15] «Ἐνῶ ξεκάθαρα ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἀναφέρει (188 / 189) στὴν Ἀποκάλυψη γιὰ τὸ χάραγμα [Βλ. Ἀποκ. 13, 16 ἑξ· 16, 2 καὶ 20, 4.], μερικοὶ δὲν καταλαβαίνουν. Τί νὰ τοὺς πῆς; Ἀκούει δυστυχῶς κανεὶς ἕνα σωρὸ ἀνοησίες τοῦ μυαλοῦ ἀπὸ ὁρισμένους σημερινοὺς ‘Γνωστικούς’. Ἕνας λέει: ‘Ἐγὼ θὰ δεχθῶ τὴν ταυτότητα μὲ τὸ 666 καὶ θὰ βάλω καὶ ἕναν σταυρό’. Ἄλλος: ‘Ἐγὼ θὰ δεχθῶ τὸ σφράγισμα στὸ μέτωπο καὶ θὰ κάνω καὶ ἕναν σταυρὸ στὸ μέτωπο …’ καὶ ἕνα σωρὸ παρόμοιες ἀνοησίες. Νομίζουν ὅτι θὰ ἁγιασθοῦν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἐνῶ αὐτὰ εἶναι πλάνες. Ἕνας δεσπότης μοῦ εἶπε: ‘Ἐγὼ ἐκεῖ ποὺ θὰ ὑπογράψω θὰ βάλω δίπλα ἕναν σταυρό. Δὲν Τὸν ἀρνοῦμαι τὸν Χριστό, ἁπλῶς ἐξυπηρετοῦμαι’. ‘Ἐντάξει, τοῦ λέω, ἐσὺ εἶσαι δεσπότης καὶ βάζεις στὸ ὄνομά σου λόγῳ ἰδιότητος ἕναν σταυρό· ὁ ἄλλος εἶναι ἀρχιμανδρίτης καὶ βάζει καὶ αὐτὸς λόγῳ ἰδιότητος ἕναν σταυρό. Ὁ κόσμος τί θὰ κάνη;’ Τὸ βρώμικο δὲν ἁγιάζεται. Τὸ καθαρὸ νερὸ δέχεται τὴν Χάρη καὶ γίνεται ἁγιασμός. Τὰ οὖρα δὲν γίνονται ἁγιασμός. Ἡ πέτρα μὲ θαῦμα γίνεται ψωμί. Ἡ ἀκαθαρσία δὲν δέχεται ἁγιασμό. Ἑπομένως, ὁ διάβολος, ὁ Ἀντίχριστος, ὅταν εἶναι στὴν ταυτότητά μας ἢ στὸ χέρι ἢ στὸ μέτωπό μας, μὲ τὸ σύμβολό του, δὲν ἁγιάζεται, ἂν βάλουμε καὶ ἕναν σταυρό. Ἔχουμε τὴν δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ Ἁγίου Συμβόλου, τὴν θεία Χάρη τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, μὲ τὸ ὁποῖο ἀπαρνούμαστε τὸν σατανᾶ, συντασσόμαστε μὲ τὸν Χριστὸ καὶ δεχόμαστε τὸ ἅγιο Σφράγισμα· ‘Σφραγὶς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου’. Βλέπεις, προχωρᾶνε μὲ μία λογική … Θὰ βάλουν δίπλα ἕναν σταυρό, καὶ ἐντάξει! Καὶ ἐνῶ βλέπουμε ὅτι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἐξωτερικὰ ἀρνήθηκε τὸν Χριστό, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ ἦταν ἄρνηση, αὐτοὶ ἀρνοῦνται (189 / 190) τὸ ἅγιο Σφράγισμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ τοὺς δόθηκε στὸ Ἅγιο Βάπτισμα, μὲ τὸ νὰ δέχωνται τὴν σφραγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου, καὶ λένε ὅτι ἔχουν μέσα τους τὸν Χριστό!!
- Γέροντα, ἂν κάποιος δεχθῆ τὸ σφράγισμα ἀπὸ ἄγνοια;
- Ἀπὸ ἀδιαφορία θὰ εἶναι. Τί ἄγνοια, ὅταν εἶναι ξεκάθαρα τὰ πράγματα; Καὶ νὰ μὴν ξέρη κανείς, πρέπει νὰ ἐνδιαφερθῆ, νὰ μάθη. Ἂν ποῦμε ὅτι δὲν ξεραμε, γι’ αὐτὸ δεχθήκαμε τὸ σφράγισμα, θὰ μᾶς πῆ ὁ Χριστός: ‘Ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι;’ [Ματθ. 16, 3.] Ἔστω καὶ ἐν ἀγνοίᾳ του νὰ σφραγισθῆ κάποιος, χάνει τὴν θεία Χάρη καὶ δέχεται τὴν δαιμονικὴ ἐνέργεια. Βλέπεις, τὸ παιδάκι στὸ Ἅγιο Βάπτισμα, ὅταν ὁ ἱερεὺς τὸ βουτάη στὸ νερό, λαμβάνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, χωρὶς ἐκεῖνο νὰ τὸ ξέρη καὶ μετὰ κατοικεῖ μέσα του ἡ θεία Χάρις.» Ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 188 – 190. «- Γέροντα, μερικοὶ λένε: ‘Ὅ, τι εἶναι γραμμένο ἀπὸ τὸν Θεό, αὐτὸ θὰ γίνη. Τί νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ;’
- Ναί, τὸ λένε, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἔτσι, βρὲ παιδάκι μου! Καὶ ἐγὼ ἀκούω μερικοὺς νὰ λένε: ‘Οἱ Ἑβραῖοι δὲν εἶναι τόσο κουτοὶ νὰ προδοθοῦν μὲ τὸ 666, ἀφοῦ τὸ λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψη. Ἂν ἦταν, θὰ τὸ ἔκαναν μὲ πιὸ ἔξυπνο τρόπο, πιὸ κρυφά.’ […] (190 / 191) Ὁ Θεὸς προγνωρίζει, δεν προορίζει – μόνον οἱ Τοῦρκοι πιστεύουν στὸ γραμμένο, στὸ κισμέτ. Ὁ Θεὸς γνωρίζει ὅτι αὐτὸ θὰ γίνη ἔτσι, καὶ ὁ ἄνθρωπος τὸ κάνει ἀπὸ χαζομάρα. Δὲν εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἔβγαλε μιὰ διαταγή, ἀλλὰ βλέπει τὴν κακία τῶν ἀνθρώπων ποῦ θὰ φθάση καὶ ὅτι ἡ γνώμη τους δὲν θὰ ἀλλάξη. Ὄχι ὅτι τὰ κανόνισε ἔτσι ὁ Θεός. Ἄλλοι ἀσχολοῦνται μὲ προφητεῖες καὶ κάνουν δικές τους ἑρμηνεῖες! Δὲν λένε τουλάχιστον ‘ἔτσι μοὺ λέει ὁ λογισμός’, ἀλλὰ ‘ἔτσι εἶναι’, καὶ λένε ἕνα σωρὸ δικές τους θεωρίες. Μερικοὶ πάλι τὰ ἑρμηνεύουν ὅπως θέλουν, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὰ πάθη τους. Ὅπως αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Κύριλλος, ‘καλύτερα νὰ μὴ συμβοῦν τὰ σημεῖα τοῦ Ἀντιχρίστου στὴν ἐποχή μας’ [Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Κατηχήσεις, Κατήχηση Φωτιζομένων ΙΕ΄ καὶ ΙΗ΄, ἔκδ. «Ἑτοιμασία», Καρέας 1991, σ. 319], ὁ ἄλλος ποὺ θέλει νὰ δικαιολογήση τὸν ἑαυτό του, τὴν δειλία του, λέει: ‘Ἄ, βλέπεις; Ὁ Ἅγιος Κύριλλος φοβήθηκε μήπως ἀρνηθῇ· ἐγὼ εἶμαι ἀνώτερος ἀπὸ τὸν Ἅγιο Κύριλλο; Ἑπομένως, καὶ ἂν ἀρνηθῶ τὸν Χριστό, δὲν εἶναι τίποτε …’! Ἐνῶ ὁ Ἅγιος λέει νὰ μὴ συμβοῦν, γιὰ νὰ μὴ δοῦν τὰ μάτια του τὸν Ἀντίχριστο, ὄχι ὅτι φοβόταν. Βλέπεις ὁ διάβολος τί κάνει;» Ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 190 – 191.
[16] «- Γέροντα, ὅταν ἀκούω γιὰ τὸν Ἀντίχριστο, νιώθω ἕναν φόβο μέσα μου.
– Τι φοβᾶσαι; Πιὸ φοβερὸς θὰ εἶναι ἀπὸ τὸ διάβολο; Αὐτὸς εἶναι ἄνθρωπος. Ἐδῶ ἡ Ἁγία Μαρίνα ἔδερνε τὸν διάβολο καὶ ἡ Ἁγία Ἰουστίνα τόσους δαίμονες διέλυσε. Στὸ κάτω – κάτω ἐμεῖς δὲν ἤρθαμε νὰ βολευτοῦμε σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο.» Ἔνθ. ἀνωτ., σ. 177. «Δυστυχῶς, καὶ πάλι ὁρισμένοι ‘Γνωστικοὶ’ φασκιώνουν τὰ πνευματικά τους τέκνα σὰν τὰ μωρά, δῆθεν γιὰ νὰ μὴ στενοχωριοῦνται. ‘Δὲν πειράζει αὐτό· δὲν εἶναι τίποτε. Ἀρκεῖ ἐσωτερικὰ νὰ πιστεύετε’! Ἢ λένε: ‘Μὴ μιλᾶτε γι’ αὐτὸ τὸ θέμα – γιὰ τὶς ταυτότητες, τὸ σφράγισμα -, γιὰ νὰ μὴ στενοχωριοῦνται οἱ ἄνθρωποι.’ Ἐνῶ, ἂν τοὺς ποῦν ‘νὰ προσπαθήσουμε νὰ ζοῦμε πιὸ πνευματικά, νὰ εἴμαστε κοντὰ στὸν Χριστό, καὶ μὴ φοβᾶστε τίποτε, στὸ κάτω κάτω θὰ πᾶμε καὶ μάρτυρες’, θὰ τοὺς προετοιμάσουν κάπως. Ἂν κανεὶς γνωρίση τὴν ἀλήθεια, προβληματίζεται (191 / 192) καὶ ταρακουνιέται. Πονάει γιὰ τὴν σημερινὴ κατάσταση, προσεύχεται καὶ προσέχει νὰ μὴν πέσει σὲ παγίδα.» Ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 191 – 192.
[17] Βλ. Ν. Δ. 3655 τοῦ 2008 (ΦΕΚ Α 58).
[18] Ἡ χρήση τῆς ἠλεκτρονικῆς τεχνολογίας συνάγεται ἀπὸ τὴ σύσταση ἑταιρίας μὲ τὴν ἐπωνυμία Η. ΔΙ. Κ. Α. (Ἠλεκτρονικὴ Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης) Α. Ε., ἡ ὁποία θὰ διαχειρίζεται σύστημα λογισμικοῦ. Ἡ χρήση τῆς τεχνολογίας αὐτῆς ἐντάσσεται στὴν ἀνωτέρω ἐκτεθεῖσα προβληματικὴ τῆς ἠλεκτρονικῆς ἐπεξεργασίας καὶ ἐλέγχου τῆς συνείδησης τῶν ἀνθρώπων, δηλαδὴ τῆς ἑτοιμαζόμενης δικτατορίας τοῦ Ἀντιχρίστου λαμβανομένων ὑπ’ ὄψιν τῶν δεδομένων ἀναγκαστικοῦ καὶ αὐστηροῦ δικαίου γιὰ τὴν Κ. Κ. Α. ποὺ ἀναφέρθηκαν, ποὺ εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ νὰ λειτουργεῖ τὸ σύστημα, γεγονὸς ποὺ προσομοιάζει τὴν Κ. Κ. Α μὲ ταυτότητα. Ρητὰ δήλωσε στὶς 7 Μαΐου 2009 στὸ Σκάι ὁ γενικὸς γραμματέας τοῦ Ὑπουργείου Ἀπασχόλησης κος Μαμμωνᾶς ὅτι ἡ Κ. Κ. Α. προορίζεται νὰ γίνει «ἔξυπνη κάρτα», δηλαδὴ ἠλεκτρονικῆς τεχνολογίας μὲ εὐρεῖες ἐφαρμογές, βλ. http://www.skai.gr/master_avod.php?id=119937.
[19] Γιὰ ἐπιστημονικὴ τεκμηρίωση ἀπὸ σχετικὲς ἔρευνες ποὺ ἀποδεικνύουν τὴ χρήση τοῦ 666 στὰ ἠλεκτρονικὰ συστήματα μηχανογράφησης, βλ. τὸ ἐνημερωτικὸ τεῦχος «Παραχάραξη τοῦ χαράγματος, ἀναίρεση τῶν θέσεων τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης κ. ΜΕΛΕΤΙΟΥ στὸ βιβλίου του «τὸ χάραγμα τοῦ ἀντιχρίστου στὴν ὀρθόδοξη Παράδοση», ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Σταγῶν Μεγάλου Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα 1997, σ. 89· ἀναφέρονται οἱ κάτωθι μελέτες, ποὺ εἶχαν ὑποβληθεῖ στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος: 1) Ὁ γραμμικὸς κώδικας (BAR CODE) καὶ ὁ ἀριθμὸς 666 (Μελέτες Α΄, Β΄, Γ΄ 23 – 6 – 97), ἔκδοσης τῆς Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου. 2) Κωδικὸ σύστημα European Article Numbering (EAN - 13). Διπλωματούχου Πληροφορικῆς Πανεπιστημίου Βόννης κ. Γεωργίου Σαχινιάν (10 – 10 – 97). 3) Ὑπόμνημα ἕνδεκα πανεπιστημιακῶν καὶ ἄλλων εἰδικῶν στὸ χῶρο τῆς Πληροφορικῆς, πρὸς τὴν ἁρμόδια συνοδικὴ Ἐπιτροπή. 4) Ὑπόμνημα τοῦ τεχνικοῦ κ. Σταμάτη Κούλουθρου πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο (1993). Τὸ κείμενο τῆς Ἱ. Μ. Μετεώρων καταλήγει στὸ ἀκόλουθο συμπέρασμα: «Στὶς ἕρευνες αὐτές, ἀποδεικνύεται, μὲ ἐπιστημονικὸ τρόπο, ἡ χρήση τοῦ ἀριθμοῦ 666 ὡς κωδικοῦ ἀριθμοῦ στὰ μηχανογραφικὰ συστήματα ἀναγνώσεως τῆς σχετικῆς τεχνολογίας.» Ἔνθ. ἀνωτ. Ἐπίσης παραπέμπουμε σὲ δηλώσεις τῶν πρώην ὑπουργῶν ἐξωτερικῶν, Κου Θεοδώρου Παγκάλου καὶ Γ. Πασχαλίδη, ὅπως καὶ τοῦ πρώην εὐρωβουλευτοῦ Ν. Δ. Κου. Παύλου Σαρλῆ σὲ τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴ τοῦ Mega μὲ τὸν Κο Ν. Χατζηνικολάου («ἐνώπιος ἐνωπίῳ»), ποὺ παραδέχτηκαν «τὴν παρουσία τοῦ 666 σὲ ὅλα τὰ μηχανογραφικὰ συστήματα».
[20] Ἀβίαστα, πρέπει νὰ προσθέσουμε, δημιουργεῖ συνειρμοὺς ἐσχατολογικοὺς ἡ πρόβλεψη τοῦ νόμου, ἄρθρο 153, ἐδάφιο 2: «Από την ίδια ως άνω ημερομηνία [λήψης τῆς Κ. Κ. Α.] ουδείς δύναται να απασχοληθεί ως μισθωτός ή ως αυτοαπασχολούμενος, να ασφαλισθεί ή να καταβάλει ασφαλιστικές εισφορές, να εκδώσει ή να ανανεώσει βιβλιάριο ασθενείας, να δικαιωθεί και να εισπράξει συντάξεις και γενικότερα πάσης φύσεως παροχές, επιδόματα και βοηθήματα, εάν δεν διαθέτει ΑΜΚΑ, ο οποίος αναγράφεται υποχρεωτικά επί όλων των ως άνω αντίστοιχων παραστατικών.» Τηροῦμε τὴ στίξη τοῦ κειμένου. Παραθέτουμε καὶ τὸ σχετικὸ χωρίο τῆς Ἀποκαλύψεως: «καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς’.» Ἀποκ. 13, 16 – 18, ὑπογραμμίσεις δικές μας.
Ἐπίσης παραθέτουμε τὸ κείμενο τοῦ συνοδευτικοῦ ἐγγράφου, μὲ τὸ ὁποῖο ἀποστέλλεται ἡ Κ. Κ. Α.: «Κάρτα Κοινωνικής Ασφάλισης. Τι είναι ο Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης; Είναι ο αριθμός «ταυτότητας» του πολίτη για την Κοινωνική Ασφάλιση. Είναι μοναδικός για κάθε πολίτη και θα τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή. Από τον Ιούνιο [με νεότερη ρύθμιση τον Ιούλιο] του 2009, ο αριθμός αυτός θα είναι απαραίτητος για τον καθένα μας, προκειμένου: να εργασθεί, να ασφαλισθεί, να έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να συνταξιοδοτηθεί, να έχει κάθε άλλη παροχή, επίδομα ή βοήθημα.» Η λήψη του αριθμού προϋποθέτει τη λήψη της κάρτας δοθέντος τα παραπάνω αναγράφονται στην επιστολή που περιέχει την κάρτα κ. ἀ.
[21] Παραθέτουμε καὶ πάλι τὰ κυριώτερα χωρία: «Πίσω λοιπὸν ἀπὸ τὸ τέλειο σύστημα ‘κάρτας ἐξυπηρετήσεως’ ἀσφαλείας κομπιοῦτερ, κρύβεται ἡ παγκόσμια δικτατορία, ἡ σκλαβιὰ τοῦ Ἀντιχρίστου. ‘Ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι, εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς΄.» [Ἀποκ. 13, 16 – 18.] Γέροντος Παϊσίου, ἔνθ. ἀνωτ. σ. 192. «Βλέπεις τί δικτατορία σκέφθηκε ὁ διάβολος! Στὶς Βρυξέλλες ἔχουν ὁλόκληρο μέγαρο μὲ τὸ 666, ὅπου στεγάζουν τὸ κομπιοῦτερ. Αὐτὸ τὸ κομπιοῦτερ (182 / 183) μπορεῖ νὰ ἐλέγξη δισεκατομμύρια ἀνθρώπους - ἕξι δισεκατομμύρια εἶναι σχεδὸν ὅλος ὁ κόσμος. Ἐξομολόγηση ὅλοι μὲ ἕνα κουμπί! Μερικοὶ Εὐρωπαῖοι ἀντέδρασαν, γιατὶ φοβοῦνται παγκόσμια δικτατορία. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιδροῦμε, γιατὶ δὲν θέλουμε τὸν Ἀντίχριστο, ἀλλὰ φυσικὰ οὔτε τὴν δικτατορία. Μᾶς περιμένουν γεγονότα, ἀλλὰ δὲν θὰ σταθοῦν αὐτὰ πολύ.» Ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 181 – 183, ὑπογραμμίσεις δικές μας. Πρόσφατα ἀκούσαμε στὰ Μ. Μ. Ε. ὅτι ἑτοιμάζεται λογισμικὸ ποὺ θὰ ἀντικαταστήσει τὶς μέχρι τώρα μηχανὲς ἀναζήτησης στὸ διαδίκτυο, τὸ ὁποῖο θὰ ἐπονομάζεται «τὸ δισκοπότηρο τοῦ διαδικτύου», καὶ μὲ τὸ ὁποῖο ὁ χρήστης δὲ θὰ ἀναζητᾷ πλέον ἁπλὰ λίστες μὲ πληροφορίες, ἀλλὰ θὰ συνομιλεῖ ἀπευθείας διαλογικὰ μὲ τὸν τερματικὸ ὑπολογιστή, ὁ ὁποῖος βέβαια δὲ θὰ ἀνήκει σὲ ἕνα φυσικὸ πρόσωπο οὔτε θὰ χειρίζεται ἀπὸ τέτοιο πρόσωπο, ἀλλὰ θὰ εἶναι ἕνα τεραστίου ἠλεκτρονικοῦ ὄγκου τερματικὸ μὲ ἀπεριόριστες δυνατότητες ἐπεξεργασίας καὶ διασταύρωσης, ποὺ θὰ ὁδηγήσει κατὰ τὶς προβλέψεις τῶν θιασωτῶν τῆς νέας ἐποχῆς στὴν πραγμάτωση τῆς κυβερνητικῆς μὲ νοημοσύνη. «Σιγὰ - σιγά, μετὰ τὴν κάρτα καὶ τὴν ταυτότητα, δηλαδὴ τὸ ‘φακέλωμα’, θὰ προχωρήσουν πονηρὰ στὸ σφράγι (185 – 186) σμα. Μὲ διάφορα πονηρὰ μέσα θὰ κάνουν ἐκβιασμοὺς γιὰ νὰ δέχωνται οἱ ἄνθρωποι τὸ σφράγισμα στὸ μέτωπο ἢ στὸ χέρι. Θὰ στριμώξουν τὰ πράγματα καὶ θὰ ποῦν: ‘Μόνο μὲ τὶς κάρτες θὰ κινῆσθε· τὰ χρήματα θὰ καταργηθοῦν’. Θὰ δίνη κανεὶς τὴν κάρτα στὸ κατάστημα καὶ θὰ ψωνίζη, καὶ ὁ καταστηματάρχης θὰ παίρνη τὰ χρήματα ἀπὸ τὴν Τράπεζα. Ὅποιος δὲν θὰ ἔχη κάρτα, δὲν θὰ μπορῆ οὔτε νὰ πουλάη οὔτε νὰ ἀγοράζη.» Ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 185 – 186. Ἐπίσης βλ. καὶ τὸ χειρόγραφο δημοσιευθὲν τοῦ ἁγίου Γέροντος μὲ τίτλο «Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν – 666», ποὺ ἀποτελεῖ σύνοψη τῶν ἀνωτέρω χωρίων καὶ ὅλης τῆς θεματολογίας τους.
[22] Βλ. ἐγκύκλιο 2626 τοῦ 1997 τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Αἱ Συνοδικαὶ ἐγκύκλιοι, τ. Ζ΄ (1996 – 2000), ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 2006, σσ. 47 – 50. Σταχυολογοῦμε: «Ἔτσι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, […] κάνει ἔκκληση στὴν Κυβέρνηση καὶ γενικὰ στὴν πολιτικὴ ἡγεσία τῆς Χώρας μας, […] νὰ μεριμνήσει γιὰ τὴν κατὰ τὸ δυνατὸν καλύτερη προστασία τοῦ ἀτόμου ἀπὸ τὴν ἡλεκτρονικὴ ‘ἐπεξεργασία δεδομένων προσωπικοῦ χαρακτῆρα’ μὲ τὶς νομοθετημένες συνταγματικὲς διαδικασίες, καὶ νὰ ἐπιφέρει τὶς ἀπαιτούμενες τροποποιήσεις – βελτιώσεις στὸν ψηφισθέντα νόμο.» Ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 47 – 48. «Ἔτσι λοιπόν, μὲ λύπη παρατηροῦμε ὅτι ἡ πρόοδος τοῦ πολιτισμοῦ στὸν τομέα τῶν ἡλεκτρονικῶν ἐφαρμογῶν συνεδέθη, ὡς μὴ ὤφελε, μὲ τὸν ἀριθμὸ 666, ποὺ χρησιμοποιεῖται σὰν ὁ κύριος κωδικὸς ἀριθμὸς στὴν σχετικὴ τεχνολογία.» Ἔνθ. ἀνωτ., σ. 48. «Ὅμως ὁ ἀριθμὸς 666, ἀπὸ τὴν ἀναφορά του στὴν Ἀποκάλυψη, εἶναι καθιερωμένος σὰν ὁ ἀριθμὸς τοῦ Ἀντιχρίστου.» Ἔνθ. ἀνωτ., σ. 49. Γιὰ αὐτὸ καὶ ἡ ἴδια Ἐγκύκλιος ζητᾷ ἀπὸ τὴν Πολιτεία νὰ ἀπαιτήσει ἀπὸ τὴν Εύρωπαϊκὴ Ἕνωση τὴν κατάργηση τῆς χρήσης τοῦ δυσωνύμου ἀριθμοῦ 666 ἀπὸ τὸ κεντρικὸ ἠλεκτρονικὸ σύστημά της θεωρώντας ὅτι τελεῖται αὐτὴ ἡ χρήση αὐτοῦ τοῦ ἀριθμοῦ: «Νὰ γίνει παρέμβαση στὴν ἡγεσία τῶν Χωρῶν Μελῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ποὺ ἔστω καὶ ἂν μερικὲς ἔχουν κηρυχθῇ κράτη ‘λαϊκά’, ὅμως εἶναι χῶρες Χριστιανικὲς μὲ χριστιανικὸ πολιτισμό, καὶ νὰ ζητηθῇ ἐπίσημα νὰ ἀντικατασταθῆ ὁ ἀριθμὸς 666 στὸ κεντρικὸ ἠλεκτρονικὸ σύστημα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως μὲ ἕναν ὁποιονδήποτε ἄλλον κωδικὸ ἀριθμό. Μέσα στὴν τόση πρόοδο τῆς ἠλεκτρονικῆς ἄραγε δὲν εἶναι δυνατὴ ἡ ἀντικατάσταση ἑνὸς κωδικοῦ ἀριθμοῦ;» Ἔνθ. ἀνωτ., σ. 49. Τὴ θέση ὅτι τὸ σύστημα τῶν ἡλεκτρονικῶν ταυτοτήτων (μὲ τὴν εὑρεῖα ἔννοια τοῦ ὅρου, δηλαδὴ καὶ τῶν καρτῶν ἀσφάλισης) συνδέεται μὲ τὴ χρήση τοῦ ἀριθμοῦ 666 ἐπαναλαμβάνει καὶ ἡ Ἐγκύκλιος 2641/1998, βλ. ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 88 – 89.
[23] Ἡ λήψη τῆς κάρτας ἐμπίπτει στὶς ποινικὲς προβλέψεις γιὰ τὰ ἐγκλήματα κατὰ τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, εἰδικώτερα πρόκειται γιὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἀδίκημα τῆς ἀποστασίας, ἰδιαίτερα στὴ μορφὴ τοῦ ἐγκλήματος ποὺ περιλαμβάνει τὴν ἔκδοση καὶ λήψη κάρτας μὲ μικροτσίπ, βλ. σύνοψη τῆς σχετικῆς διδασκαλίας καὶ παράθεση τῶν ὁμοειδῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀπὸ τὸν Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟ, Σύστημα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ δικαίου κατὰ τὴν ἐν Ἑλλάδι ἰσχὺν αὐτοῦ, τ. 3, τὸ ποινικὸν δίκαιον τῆς Ἐκκλησίας, ἐκδ. Πουρναρᾶ, 20043 (ἀνατύπωση), σσ. 352 – 364.
[24] Γέροντος Παϊσίου, ἔνθ. ἀνωτ., τ. 2, σ. 183.
[25] Ἔνθ. ἀνωτ., σ. 184, ὑπογραμμίσεις δικές μας. Ἡ ἔννοια τοῦ ὅρου τῆς πτώσης προδήλως ἑρμηνευτικὰ συνάγεται ὅτι ἐμπίπτει στὸ ποινικὸ ἀδίκημα τῆς ἀποστασίας, ἄρνησης, λαμβανομένων ὑπ’ ὄψιν τῶν ἀνωτέρω διδασκαλιῶν τοῦ Γέροντος. Βλ. καὶ τὴν κάτωθι μαρτυρία: «Τὸ σφράγισμα εἶναι ἄρνηση. Ἀκόμη καὶ ἡ ταυτότητα εἶναι ἄρνηση.» Ἰσαὰκ Ἱερομονάχου, ἔνθ. ἀνωτ., σ. 301. Τὸ ὅτι ὁ Ἅγιος Γέροντας ὁμιλεῖ γιὰ ἀστυνομικὴ ταυτότητα δὲν ἀποτελεῖ κανένα ἑρμηνευτικὸ πρόβλημα, διότι ἀβίαστα οἱ δηλώσεις του διασταλτικὰ ἑρμηνευόμενες ἐμπίπτουν στὸ ζήτημα τῆς Κ. Κ. Α., καθὼς τὸ δίκαιο τῆς κάρτας προσομοιάζει προφανέστατα μὲ τὸ δίκαιο τῶν ταυτοτήτων, διότι εἶναι ἀναγκαστικό, αὐστηρὸ δίκαιο, κατὰ τὴ νομοτεχνικὴ σημασία τῶν ὅρων, καὶ ἀποστερεῖ στοὺς «ἀντιρρησίες» θεμελιώδη ἀτομικὰ δικαιώματα, χωρὶς μάλιστα νὰ εἰσάγει γιὰ αὐτοὺς ἐξαιρετικὸ δίκαιο. Στὸ στοιχεῖο αὐτὸ τοῦ ἀναγκαστικοῦ καὶ αὐστηροῦ δικαίου ἔγκειται καὶ ἡ δήλωση ἄρνησης παραλαβῆς τῆς Κ. Κ. Α. σὲ ἀντίθεση μὲ ἄλλα ἐνδεχομένως δημόσια παραστατικὰ (λ. χ. διαβατήρια, πιστωτικὲς κάρτες κ. ἄ. π.), γιὰ τὰ ὁποῖα δὲν ὑπάρχει πρόβλεψη παρόμοιας ἀπειλῆς, ὅπως στὴν Κ. Κ. Α.
[26] Ἡ Ὁποία, ὅπως εἴδαμε, ἀποτελεῖ μαζὶ μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ τὸ περιεχόμενο τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν Ὀρθοδόξων, καὶ ἡ ὁποία κατὰ τὶς παραθέσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς παρούσης εὐθέως παραπέμπει στὴν ἑρμηνευτικὴ γραμματεία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅταν πρόκειται ἁγιογραφικὸ ζήτημα, ὅπως καὶ τὸ ἐξεταζόμενο τῆς Ἱερᾶς Ἀποκάλυψης. Στὸ ἐπίπεδο τουλάχιστον τῆς ἑρμηνείας τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἑπομένως, ἡ πατερικὴ γραμματεία, οἵα καὶ τοῦ Γέροντος Παϊσίου, ἀποτελεῖ αὐξημένης τυπικῆς ἰσχύος πηγὴ πίστεως. Αὐτὸ ἀποτελεῖ σημαντικὸ συμπέρασμα γιὰ τὰ κατωτέρω περὶ συνταγματικοῦ δικαίου ἐκτιθέμενα.
[27] Σύντ. ἄρθρ. 3, παρ. 1, ὑπογραμμίσεις δικές μας. Τηροῦμε στίξη καὶ ὀρθογραφία τῶν παραθέσεων. Ἡ ὑπογραμμισμένη φράση ἀποδεικνύει τὴ μέριμνα τῆς Πολιτείας. Μὲ τὸν ὅρο τῆς διάταξης «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» σαφέστατα νοοῦνται τὰ μέλη Της ποὺ ἔχουν κεφαλὴ τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστόν. Ἡ ὑπογραμμισμένη φράση δὲν εἶναι μόνο περιγραφική, ἀλλὰ καὶ κανονιστικὴ λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν ὅτι αὐτὸ ἰσχύει καὶ στὴ φράση «επικρατούσα θρησκεία» κατὰ μεγάλη πλειοψηφία γνωμῶν συνταγματολόγων γιὰ τὸ θεμελιῶδες ἄρθρο 3 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος ποὺ ὁρίζει ὅτι «επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού»· τα διαλαμβανόμενα γιὰ τὸ Συντ. ἄρθ. 3, παρ. 1 ἀφοροῦν καὶ τὶς προβλέψεις ποὺ μελετοῦμε γιὰ τὴν τήρηση τῆς Ἱερᾶς Παράδοσης διότι ἐντάσσονται στὸ ἴδιο ἄρθρο τοῦ Συντ. καὶ στὴν ἴδια παράγραφο, βλ. Σ. ΤΡΩΙΑΝΟΥ, Εκκλησιαστικό δίκαιο, εκδ. Α. Σάκκουλα, Αθήνα – Κομοτηνή 20032, σσ. 112 – 116. Ἰδιαίτερα θὰ θέλαμε νὰ τονίσουμε ἐν προκειμένῳ τὴ θέση τοῦ Ε. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, κατὰ τὴν ὁποία ἡ διάταξη Συντ. ἄρθρ. 3 παρ. 1 δὲν εἶναι ἁπλὰ κανονιστική, ἀλλὰ συμπληρωματικὰ κανονιστική, ποὺ σημαίνει ὅτι «οι σχέσεις κράτους και ορθόδοξης εκκλησίας, […] θα εξακολουθούν να είναι σχέσεις συνταγματικώς ρυθμισμένες, ακόμη και αν – θεωρητικά – καταργηθεί το άρθρο 3», Ε. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, Οι σχέσεις κράτους και Εκκλησίας, εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 20003, σ. 61, ὑπογραμμίσεις δικές μας. Αὐτὴ ἡ θέση συνεπάγεται ὅτι ἡ προστασία τῆς Πολιτείας ἔναντι τῆς Ἱερᾶς Παράδοσης ἀνάγεται στὴν ἔμφυτη ἀνθρωπολογικὰ δημοκρατικὴ συνείδηση τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος, στὸ φυσικὸ δίκαιο, στὸ πλαίσιο δηλαδὴ τῆς ἀπόλυτης ἠθικῆς ἐπιταγῆς γιὰ σεβασμὸ στὴ θρησκευτικὴ ἐλευθερία, ἡ ὁποία θεωρεῖται δεδομένη ἀκόμη καὶ ἐὰν δὲν ἀποτελεῖ γραπτὸ θετὸ νόμο· ἑπομένως οἱ προβλέψεις γιὰ τὴν Κ. Κ. Α. ἀντιβαίνουν καὶ στὸ φυσικὸ δίκαιο, δηλαδὴ στὴν ἴδια τὴν ἀνθρώπινη φύση.
[28] Σύντ. ἄρθρ. 13, παρ. 1. Ἐὰν ἡ Πολιτεία μεριμνᾷ γιὰ τοὺς ἀντιρρησίες συνείδησης, ὅπως γιὰ τοῦς αἱρετικοὺς Ἰεχωβᾶδες (βλ. ν. 2510/97), τῶν ὁποίων ἡ ἐξαίρεση δὲν ἔχει κανένα ἀληθινὸ ἁγιογραφικὸ ἔρεισμα, σὲ ὅ τι ἀφορᾷ τὴ θητεία, («Κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με τους ορισμούς των νόμων. […] Ερμηνευτική δήλωση. Η διάταξη της παραγράφου 6 δεν αποκλείει να προβλέπεται με νόμο η υποχρεωτική προσφορά άλλων υπηρεσιών, εντός ή εκτός των ενόπλων δυνάμεων (ενναλακτική θητεία), από όσους έχουν τεκμηριωμένη αντίρρηση συνείδησης για την εκτέλεση εντολής ή γενικά στρατιωτικής υπηρεσίας.» Σύντ. ἄρθ. 4 παρ. 6.) κατὰ μείζονα λόγο πρέπει νὰ μεριμνήσει γιὰ τοὺς πιστοὺς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ στοιχοῦν μὲ τὴν Ἱερὰ Πάραδοση, ἐὰν δὲν προβεῖ στὴν κατάργηση τοῦ νομοσχεδίου. Βλ. ὅμως κατωτέρω γιὰ τὸ ὅτι δὲν τίθεται θέμα ἁπλῆς ἐξαίρεσης γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, διότι ἡ ἴδια ἡ Πολιτεία μέσα ἀπὸ τὸ Σύνταγμα ὀφείλει μὲ διατάξεις αὐξημένης τυπικῆς ἰσχύος νὰ μεριμνᾷ γιὰ τὴν τήρηση καὶ τὴν προστασία τῆς Ὀρθόδοξης πίστης, τουλάχιστον γιὰ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας.
[29] Ἐν ὄψει δηλαδὴ τῆς παραβίασης τοῦ Συντάγματος. Ἡ πρόβλεψη τοῦ ποινικοῦ ἀδικήματος τῆς προσβολῆς τῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν τοῦ πολιτεύματος, ποὺ περιλαμβάνουν τόσο τὴν τήρηση τῆς Ἱεράς Παράδοσης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπὸ τὰ μέλη της, ὅσο καὶ τὴν προστασία τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων, στὸ ἄρθρο 134α τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα.
[30] Αὐτὸ ἀποτελεῖ σύνταξή μου μὲ τὴν ἔμμεση πλὴν σαφῆ προτροπὴ τοῦ π. Παϊσίου γιὰ νὰ διαχωρίζουμε τὴ θέση μας ἀπὸ τέτοια φαινόμενα: «Ἄλλοι ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων, ἄλλοι τὸ ἐκμεταλλεύονται καὶ δημιουργοῦν προβλήματα.» Ἔνθ. ἀνωτ., σ. 184.
[31] «Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα.» Ἐφ. 4, 5.
[32] «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.» Σύντ. ἄρθρ. 120, παρ. 4.
[33] Πρόβλεψη γιὰ τέτοια δράση ἔχει καὶ ἡ ὡς ἄνω Ἐγκύκλιος 2626/1997 τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἀναλογικὰ ἐφαρμοζόμενη καὶ στὸ ἐδῶ θέμα: «Ἐκφράζουμε τὴν πεποίθηση, ὅτι ὁ λαός μας θὰ δεχθῇ εὐμενῶς τὸ πνευματικό μας μήνυμα καὶ ὅτι ἡ ὑπεύθυνη πολιτικὴ ἡγεσία αὐτοῦ τοῦ τόπου θὰ κάμει ὅ, τι καλύτερο, γιὰ νὰ μὴ χρειασθῇ νὰ μεταβληθῇ ἕνα τμῆμα τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ μας, ἂν μὴ καὶ ὁλόκληρος, σὲ ἀντιρρησίες συνειδήσεως.» Αἱ Συνοδικαὶ ἐγκύκλιοι, σ. 50. Βλ. ἐπίσης καὶ τὴν ἐγκύκλιο 2641/1998 ποὺ ζητᾷ ἀπὸ τὴν Πολιτεία νὰ εἰσάγει εἰδικὸ δίκαιο γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς ποὺ δὲ λαμβάνουν ἡλεκτρονικὲς ταυτότητες μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης, ἔνθ. ἀνωτ., σ. 89.

Απο το μπλογκ Klasikoperiptosi