Οι πικρές αλήθειες για το θάνατο του Ντιτρόιτ

Ήταν η 4η μεγαλύτερη πόλη της Αμερικής. Η βιομηχανική της καρδιά.

Σήμερα 1 στα 5 σπίτια είναι ερειπωμένα και κλειστά. Υπάρχουν σπίτια που πωλούνται για 1 δολάριο.

Για όσους δεν γνωρίζουν το Ντιτρόιτ ήταν η καρδιά του «Αμερικάνικου ονείρου», με την μαζική παραγωγή, τα αυτοκίνητα, τους μεγάλους αυτοκινητόδρομους, τα τεράστια εμπορικά κέντρα κλπ.

Το Ντιτρόιτ αποτέλεσε το κέντρο της αυτοβιομηχανίας. Οι βιομήχανοι άρχισαν να φέρνουν μαύρους εργαζόμενους από το Νότο για να εργάζονται με λιγότερα χρήματα στα εργοστάσια και υπήρξαν δυο φορές εξεγέρσεις. Το 1943 και το 1967, όπου μάλιστα κάλεσαν τον στρατό να καταλάβει την πόλη.

Σήμερα με ένα 85% μαύρο πληθυσμό, η πόλη δεν έχει λεφτά ούτε για να έχουν φως οι δρόμοι, ούτε για να κοπεί το γρασίδι. Βούλιαξε εξ’ ολοκλήρου. Είναι η πρώτη  μετα-βιομηχανική πόλη που δεν έχει ούτε ένα εθνικό σουπερμάρκετ να λειτουργεί και η ανεργία του εναπομείναντα πληθυσμού κυμαίνεται στα 30-40% και συνεχώς μεγαλώνει. Το 48% των παιδιών είναι κάτω από το όριο της φτώχιας και το 47% είναι αναλφάβητοι. Μόνο το 2009 έκλεισαν 29 σχολεία. Εκτός από γκάγκστερς, πόρνες και ναρκομανείς τίποτα άλλο δεν αυξάνεται... (πηγή) 

- Τότε και τώρα: δείτε παρακάτω συγκλονιστικές φωτογραφίες από το: Η ζωή στα χαλάσματα Τότε και Τώρα: ένα πρωτότυπο φωτογραφικό δοκίμιο σε ένα εγκαταλελειμμένο σχολείο στο Ντιτρόϊτ   

 

    

Παρακάτω ένα άρθρο που με αφορμή την έκδοση δύο  βιβλίων για την πτώση του Ντιτρόιτ, λέει κάποιες, προφανώς, «ενοχλητικές» αλήθειες για το πως κατάντησε έτσι η πόλη που ενσάρκωνε το "αμερικάνικο όνειρο" και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάληψη μιας πόλης (ή μιας χώρας) που ευημερεί, από μετανάστες που έρχονται αρχικά ως «φτηνό εργατικό δυναμικό’ :

Η επικείμενη, άμεση, αναπόφευκτη κατάρρευση του 82 τοις εκατό μαύρου Ντιτρόιτ είναι το κύριο αντικείμενο δύο πρόσφατων βιβλίων: το “Detroit: An American Autopsy” του Charlies LeDuffκαι το “Detroit City is the Place to Be: The Afterlife of anAmerican Metropolis” του Mark Binelli.

Το Ντιτρότι το '50

Φυσικά, η θλιβερή μοίρα ενός από τα πάλαι πότε επιτεύγματα της Αμερικής – που ήταν γνωστό ως το «Παρίσι της Δύσης» - δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ιστορία τρόμου που σχετίζεται με την μετανάστευση: η αντικατάσταση του πληθυσμού που έχτισε, στήριξε και δημιούργησε τις προϋποθέσεις ενός πολιτισμού (αυτού της μισητής ιστορικής πλειοψηφίας του πληθυσμού της Αμερικής – των λευκών) με έναν πληθυσμό (μαύρους) που προσελκύστηκαν εξ αιτίας αυτών ακριβώς των συνθηκών, που τελικά έγινε ο κυρίαρχος πληθυσμός της πόλης και που δεν κάνει τίποτα άλλο από τότε που βρέθηκε σε θέση πολιτικής εξουσίας, από το να ηγείται του αφανισμού και της αποσταθεροποίησης του εν λόγω πολιτισμού.

Ο LeDuff λέει για αυτήν την "Μεγάλη Μετανάστευση" των μαύρων στο Ντιτρόιτ:

«Κατά τη διάρκεια της μεγάλης επέκτασης του Ντητρόιτ μεταξύ 1920 και 1960, σχεδόν μισό εκατομμύριο μαύροι ήρθαν βόρεια από τις βαμβακοφυτείες του Νότου, ως μέρος αυτού που είναι γνωστό ως η ‘Μεγάλη Μετανάστευση’. Το Ντιτρόιτ θεωρήθηκε ως ‘η Γη της Επαγγελίας’, όπου ένας άνθρωπος θα μπορούσε να αγοράσει ο ίδιος ένα σπίτι με λίγο γρασίδι μπροστά, μόνο και μόνο εάν ο ίδιος είχε μια δουλειά να το πληρώσει». (Σελ. 43)

Αυτό που ο LeDuff αποτυγχάνει να επισημάνει είναι ότι πριν από 100 χρόνια, το Ντιτρόιτ ήταν σχεδόν 100 τοις εκατό λευκό. Ήταν οι λευκοί που είχαν δημιουργήσει τις θέσεις εργασίας, μια ακμάζουσα οικονομία, καθώς και τις ώριμες συνθήκες για τη μεσαία τάξη να επεκταθεί, που οδήγησε τους μαύρους μετανάστες να εγκαταλείψουν το Νότο και να κατευθυνθούν Βόρεια για την παροιμιώδη ‘Γη της Επαγγελίας’.

Ήθελαν ένα κομμάτι από την πίτα.

Και ο μαύρος πληθυσμός αυξήθηκε σε τεράστιους αριθμούς και κάλυψε όλο το Ντιτρόιτ, τόσο πολύ ώστε μετά την βίαιη εξέγερση των μαύρων το 1967 στο Ντιτρόιτ (‘1967 Detroit riot’, γνωστή και ως ‘12th Street riot’), η λευκή φυγή από την πόλη έγινε ένα λευκό τσουνάμι που κατευθύνθηκε στα απομακρυσμένα προάστια στο Όκλαντ και την Macomb County.

Οι μαύροι θα αναλάβουν την πολιτική εξουσία στο Ντιτρόιτ με την εκλογή του Coleman Young (φώτο) το 1973 και ποτέ δεν θα κοιτάξουν πίσω. Και καθώς ο LeDuff παραδέχεται οδυνηρά, οι τύχες της πόλης πήραν μια στροφή προς το χειρότερο με αυτήν την πράξη της εκλογικής φυλετικής εκδίκησης. Ο LeDuff προσπαθεί να μιλήσει ως ένας ‘οποιοσδήποτε εργάτης’, αλλά μια ιστορία από μια αίθουσα βετεράνων, ενώ έπινε μια μπύρα με τον αδελφό του, Φράνκι, λέει πολλά:

«Το Ντιτρόιτ έφτασε να έχει πληθυσμό 1,9 εκατομμύρια περίπου στη δεκαετία του 1950 και το 83 τοις εκατό ήταν λευκοί. Τώρα το Ντιτρόιτ έχει λιγότερους από 700.000 ανθρώπους, το 83 τοις εκατό είναι μαύροι και είναι η μόνη αμερικανική πόλη που ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο ανθρώπους μόνο και μόνο για να πέσει κάτω από αυτό το όριο.

   Οι μαύροι ήθελαν να βγουν από το γκέτο και τώρα όλη η πόλη είναι ένα γκέτο", δήλωσε ο μπάρμαν της αίθουσας ... Οι νέοι κατάστρεψαν αυτή την πόλη."

   Ο Φράνκι χαμογελούσε στο μπάρμαν. «Υποθέτω ότι αυτό εξαρτάται από το σε ποιον αναφέρεσαι», είπε με μια απαξιωτική κίνηση του τσιγάρου του. "Και σε ποια πλευρά του Eight Mileστέκεσαι. Οι μαύροι μπορεί να νομίζουν ότι αυτό καταστράφηκε όταν εσείς φύγατε χωρίς να καθαρίσετε τα χάλια σας». (Σελ. 44-45)

Ήταν οι συνθήκες που οι λευκοί δημιούργησαν στο Ντιτρόιτ που προσέλκυσαν τους μαύρους στην πόλη. Τώρα, οι μαύροι έχουν τον πλήρη πολιτικό έλεγχο της πόλης εδώ και 40 χρόνια, καθώς και οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί εκεί δεν προσελκύουν απολύτως κανέναν. Πράγματι, όπως σημειώνει LeDuff, ο πληθυσμός της πόλης μειώνεται συνεχώς.

Το ότι  ο LeDuff περιλαμβάνει αυτό το ανέκδοτο στο βιβλίο του και ταυτόχρονα αποκαλύπτει τόσο την περιφρόνησή του για τους λευκούς που εγκατέλειψαν την πόλη όσο και τη πηγή της καταστροφής του Ντιτρόιτ, είναι το μόνο που κάνει κάπως ενδιαφέρον το βιβλίο του από το πολύ πιο βαρετό βιβλίο του Binelli.

Ο Binelli γράφει πως οι μαύροι χαιρετούσαν τους λευκούς που εκκένωναν τη πόλη τους στις αρχές της δεκαετίας του 1970 - σήμερα, οι μαύροι απειλούν με ταραχές καθώς οι λευκοί προσπαθούν να φέρουν μια οικονομική ευθύνη (λογοδοσία) στη μαύρη μητρόπολη.

Μεγαλωμένος στα προάστια του Ντιτρόιτ, ο Binelli είναι ο λευκός λίμπεραλ με τα trendy βραβεία στο βιογραφικό του που οι κουλτουριάρηδες της Νέας Υόρκης αγαπούν να προβάλλουν. Συγγραφέας στο Rolling Stone και ένας λευκός τύπος που δεν έχει κανένα πρόβλημα να κατηγορεί το «ρατσισμό των λευκών» για την κατάρρευση του Ντιτρόιτ.

Να η γνώμη του για την κυριαρχία των μαύρων στο Ντιτρόιτ:

«Όταν μεγάλωνα στη δεκαετία του ογδόντα, οι ταραχές ακόμα προκαλούνταν από την καταναγκαστική κανονικότητα μιας νέας μνησικακίας. Αυτό ήταν στα προάστια, φυσικά, όπου η μνησικακία δεν εκφράζεται πάντοτε ευγενικά, και όπου ακόμα και σήμερα, η ευθύνη για το τι φταίει για το Ντιτρόιτ πάει πίσω σε εκείνο το μακρινό καλοκαίρι [Πρόκειται για την εξέγερση των μαύρων το 1967 που το περιοδικό Life αποκάλεσε "Η εξέγερση των Νέγρων"]. Εν τω μεταξύ, στο 8 Mile Road, μια εντελώς διαφορετική ιστορία έχει περάσει. Η καθηγήτρια του Πανεπιστήμιο του Michigan Angela Dillard, μαύρη από το Detroit της οποίας η έρευνα επικεντρώθηκε στον ρατσισμό στην αφρικανο-αμερικανική θρησκευτική παράδοση, μου είπε, "Η μαύρη μεσαία τάξη, κατά κάποιο τρόπο, έχει μια καλή ιστορία να αφηγηθεί για την εξέγερση. Οι θείοι μου, μου είπαν για το πώς στέκονταν στα σύνορα κουνώντας τα χέρια στους λευκούς που εγκατέλειπαν την πόλη, και μετά αγόρασαν τα σπίτια τους! Δεν ήταν και κάτι τόσο φοβερό καθώς αυτοί οι άνθρωποι που μας τρομοκρατούσαν για δεκαετίες έφευγαν». (σ.112)

Alien Nation: Ντιτρόιτ το όνομά του

Η Tamar Jacoby στο βιβλίο της “Someone Else’s House” του 1998, γράφει ότι  «Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα, το Ντιτρόιτ σε μεγάλο βαθμό εξαρτιόταν από την εξωτερική βοήθεια: τα πάντα, από επιχορηγήσεις για τα οικοδομικά τετράγωνα έως τα κουπόνια τροφίμων για το ένα τρίτο των κατοίκων του. Και με περισσότερους από τους μισούς ψηφοφόρους της πολιτείας να ζουν στο λευκό δαχτυλίδι έξω από την πόλη, ο δήμαρχος Coleman Young εξαρτιόταν από αυτούς για να στηρίξει την ετοιμόρροπη πόλη όχι μόνο με τις επιχειρήσεις τους, αλλά και με τους φόρους τους και εκλέγοντας μια γενναιόδωρη πολιτειακή κυβέρνηση. "(σελ. 310)

Το Detroit City ήταν ένα μέρος για να ζήσεις, αλλά ο θάνατος μιας Αμερικάνικης Μητρόπολης δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη μεγάλη προειδοποίηση για το τι θα συμβεί με την αντικατάσταση ενός πληθυσμού που έχτισε, στήριξε και δημιούργησε αυτές τις συνθήκες, αυτή την κοινωνία για να ευδοκιμήσει ένας πολιτισμός, και που αντικαθίσταται με έναν άλλο πληθυσμό, μέσω της μετανάστευσης (και με τις συνακόλουθες συνθήκες που φέρνουν μαζί τους οι νέοι μετανάστες: υψηλή εγκληματικότητα, υποβάθμιση, νευρικά παιδιά που εμποδίζουν τη πρόοδο της δημόσιας εκπαίδευσης, κλπ.), που δεν είχε τίποτα με εκείνους που ίδρυσαν, κατασκεύασαν, διατήρησαν τον εν λόγω πολιτισμό.

Αυτό που ο Binelli και ο LeDuff δεν μπορούν να παραδεχτούν στις ιστορίες τους για το θάνατο του Ντιτρόιτ, είναι η ακραία συσχέτιση της κατάρρευσης της πόλης με αυτό που η (αντι-μεταναστευτική) ιστοσελίδα VDare έχει βαπτιστεί "Το Εθνικό Ζήτημα".

Ντιτρόιτ, κάποτε..

Ακριβώς όπως οι συνθήκες που η ιστορική πλειοψηφία του πληθυσμού της Αμερικής – οι λευκοί, ακριβώς όπως στο Ντιτρόιτ - δημιούργησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες που εξακολουθούν να είναι ο φθόνος του κόσμου και να προσελκύουν ανθρώπους που εγκαταλείπουν τα πάντα για να μεταναστεύσουν εδώ (νόμιμα ή παράνομα) για να πάρουν το κομμάτι που τους αναλογεί στο «αμερικανικό όνειρο», όταν πάρα πολλοί μαύροι μετανάστες τελικά έδιωξαν τους λευκούς από το Ντιτρόιτ, έδιωξαν το αμερικανικό όνειρο και αντ’ αυτού, δημιούργησαν το αυθεντικό μαύρο αμερικανικό εφιάλτη της πρώην Motor City.

Ντιτρόιτ, σήμερα...

Σχεδόν 100 χρόνια από την ημερομηνία κατά την οποία το Ντιτρόιτ είχε ένα 100 τοις εκατό λευκό πληθυσμό, ο κατά 82 τοις εκατό μαύρος πληθυσμός του Ντιτρόιτ δεν μπορεί να βρει λεφτά ούτε για να κρατάει αναμμένα τα φώτα του [Left In The Dark:Copper Thieves Rob Detroit Freeways Of Light,CBS Detroit / Κλέφτες χαλκού ληστεύουν τον φωτισμό από τις αρτηρίες του Ντιτρόιτ].

Ίσως τελικά, το Detroit να είναι η πόλη που ο συγγραφέας PeterBrimelow βάζει να ζει η φανταστική οικογένεια λευκών, στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του “Alien Nation”.

Το υπό πλήρη κατάρρευση και χωρίς φώτα Ντιτρόιτ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ισχυρό μάθημα για την αποτυχία των ανοικτών συνόρων και της ανοχής της απεριόριστης μετανάστευσης, λόγω του φθηνού εργατικού δυναμικού που παρέχει. Η δημογραφία είναι το πεπρωμένο, και τελικά ο πολιτισμός που προσέλκυσε μαύρους στο Ντιτρόιτ ανατράπηκε.

Μόλις ήρθαν στην εξουσία, έφεραν τη διάλυση αυτού του πολιτισμού.

Η απάντηση στο Εθνικό Ζήτημα είναι στα ερείπια του Ντιτρόιτ.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

http://redskywarning.blogspot.gr/