Κάποιοι εκεί στην αριστερά, δημοκρατική ή συνασπιστική θα σας γελάσω, μας κάνουν πλάκα. Εκτός και αν οι τελευταίες δημοσκοπικές εξάρσεις έχουν εκτινάξει την αυτοπεποίθησή τους.
Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι έβγαλαν πάλι στους δρόμους εκείνους τους φουκαράδες της Υπατίας, σε ένα θρασύτατο ρεσιτάλ πολιτικού αμοραλισμού στα όρια της παρωδίας.
Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω, αλλά την ώρα που οι σκηνές κατοχής από το κέντρο της Αθήνας στοιχειώνουν το μυαλό μου, την ώρα που εμφανίζονται σα μανιτάρια οι ΜΚΟ περίθαλψης αστέγων, την ώρα που οι γιατροί χωρίς σύνορα δεν προλαβαίνουν να περιθάλπουν ανασφάλιστους Έλληνες αστούς, πρώην νοικοκυραίους, νομίζω πως έχει στερέψει μέσα μου και ο αλτρουισμός και ο ανθρωπισμός.
Δεν είμαι οπαδός της Χρυσής Αυγής, ούτε με συνεπήραν ποτέ ιδιαίτερα οι ιδεολογίες της φυλετικής καθαρότητας. Το πρόβλημα αυτό δεν είναι πλέον ιδεολογικό, είναι πολιτικό και οικονομικό. Ως πολιτεία, δεν έχουμε τις αντοχές να προσφέρουμε τη βοήθεια που θα θέλαμε σε κάθε λογής μετανάστες παράνομους ή μη, η ευλογημένη ελληνική γη δεν είναι πλέον φιλόξενη, όχι για τους ξένους, αλλά ακόμα και για τους γηγενείς.
Και αποτελεί πρόκληση η επιλογή της συγκεκριμένης χρονικής συγκυρίας από τους γνωστούς αριστερούς κύκλους, να περιφέρουν τα συμπλέγματά τους στο κέντρο της πόλης και να προκαλούν τα αντανακλαστικά της ρημαγμένης κοινωνίας.
Την ώρα που οι Έλληνες αγωνιούν για την πτώχευση και την επόμενη ημέρα και η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας κρέμεται από μια κλωστή, ή από μια λάθος συμπεριφορά, είναι τουλάχιστον επικίνδυνο να φορτωθούμε ακόμα ένα λεπτό πρόβλημα.
Εκτός αν κάποιοι έχουν άλλα στο μυαλό τους…
Κακοφωνίξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου