Καθώς οι εκλογές του 2012 στις ΗΠΑ πλησιάζουν, Αμερικανοί αναλυτές επισημαίνουν αδυναμία (κάποιοι ομιλούν για ΄΄δουλική υπακοή΄΄ στο σύστημα) του Obama να φέρει πραγματική αλλαγή, νέο άνεμο εις την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Οι φορείς ουσιαστικής χαράξεως της εξωτερικής πολιτικής, εμμένοντες στο δόγμα του ΄΄ολοκληρωτικού πολέμου στην τρομοκρατία΄΄, προσπαθούν εναγωνίως τώρα να ελέγξουν τις εξελίξεις σε Λιβύη, Αλγερία, Συρία, ακόμη ίσως και στο Ιράν. Και ενώ η υστερία του ΄΄πολέμου στην τρομοκρατία΄΄ ήταν αναμφιβόλως μία κληρονομιά του Bush στον Obama, είναι πλέον σαφές, μέσω των ενεργειών του νυν προέδρου πως ο πόλεμος ΄΄κατά του κακού’’, συνεχίζεται και επεκτείνεται. Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν εντατικώς την απειλή του ΄΄στρατευμένου εξτρεμισμού΄΄ προς διατήρησι και επέκτασι της στρατιωτικής και οικονομικής τους δύναμης.
Ήταν ο Μπους που ερήμωσε το Ιράκ και άφησε τα αμερικανικά στρατεύματα μόνιμα τοποθετημένα εις την Μέση Ανατολή. Τώρα, ο Obama συνεχίζει το έργο, ως επιτηρών την ΄΄αραβική άνοιξη’’ . Τον συνδράμουν σε αυτό τα μάχιμα νεο-συντηρητικά ιδρύματα και τα ηχηρά ονόματα που επηρεάζουν καθοριστικώς την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Για να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους αυτά, επεχείρησαν και επιχειρούν να ελέγξουν και κατευθύνουν τους εξτρεμιστές του Ισλάμ. Με πρώτη την Αλ Κάιντα.
Η οποία Αλ Κάιντα δημιουργήθηκε προς το τέλος της δεκαετίας του ’70, κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Αφγανιστάν. Με αμερικανική στήριξη; Αυτό διατείνονται πολλοί. Ο πόλεμος προπαγάνδας που εξαπέλυσε τότε η κινηματογραφική βιομηχανία του Hollywood, εξυμνούσε κυριολεκτικά τους γενναίους και ηρωικούς αντάρτες του Αφγανιστάν, που πάλευαν για την ελευθερία τους. Τότε οι Αμερικανοί οργάνωναν και χρησιμοποιούσαν τους τζιχαντιστές του Μπιν Λάντεν κατά των Σοβιετικών, ενώ αργότερα η Αλ Κάιντα θα ξαναγινόταν ΄΄τρομοκρατική οργάνωση’’. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, αυτοί οι ΄΄γενναίοι μαχητές της ελευθερίας’’ θα γίνονταν μισητοί εχθροί της Αμερικής. Αυτή τη φορά, οι Αφγανοί δεν ήταν πλέον ΄΄γενναίοι’’ αλλά μάλλον καθυστερημένοι άγριοι, που όφειλαν να αποδεχθούν τώρα τη δυτική δημοκρατία και τα ήθη της.
Ξανασυναντούμε τους ΄΄γενναίους μαχητές’’ πολύ πιο κοντά μας, στην διάλυση και κατατεμαχισμό της Γιουγκοσλαβίας, όταν τα στελέχη του ΄΄στρατού απελευθέρωσης του Κοσόβου’’ (KLA) εκπαιδεύονταν από λεγεωνάριους του Λάντεν.
Σήμερα, οι Λίβυοι ΄΄μαχητές της ελευθερίας’’ είναι, όπως φημολογείται εντός των ιδίων των ΗΠΑ, σκληροπυρηνικοί ισλαμιστές τρομοκράτες, που στηρίζονται από τη Δύση προς σχηματισμό της ΄΄νέας λιβυκής τάξης’’. Αν εξεταστεί η προέλευσις των μαχητών της Αλ Κάιντα, η πρώτη χώρα άντλησης στελεχών δεν ήταν ούτε το Αφγανιστάν, ούτε το Πακιστάν, όπως ίσως θα υπέθετε κάποιος. Ήταν η Λιβύη!
Ομοίως στη Συρία, ανεξαρτήτως των εγκλημάτων του καθεστώτος, η ΄΄Μουσουλμανική Αδελφότης’’ οργιάζουν οι φήμες πως ενισχύεται από τις ΗΠΑ και όχι μόνον, προς έλεγχο της καταστάσεως. Θα ακολουθήσει η Αλγερία, όπου προετοιμάζεται άλλη μια ΄΄αυθόρμητη γηγενής εξέγερση’’. Και έπεται ο μεγάλος στόχος, ο ΄΄κακός των κακών’’, το Ιράν.
Σε αυτήν την ανατροφοδότηση των συγκρούσεων, στην ανάγκη να βρεθεί και εξοντωθεί ο ΄΄επόμενος κακός’’, όλα επιτρέπονται. Όπως η στρατολόγησις πρώην ορκισμένων εχθρών της Δύσης, του πλέον ακραίου Ισλάμ, που βαπτίζονται ξαφνικά ΄΄μαχητές της ελευθερίας’’.
Τελικώς, τα τεράστια χρηματικά ποσά των δισεκατομμυρίων δολαρίων που ρίπτονται ΄΄κυνηγώντας τρομοκράτες’’, πίπτουν σε μια μαύρη τρύπα; Μάλλον όχι, αφού γύρω από αυτή την ΄΄ιερά υπόθεση’’ χρηματοδοτούνται επώνυμες δεξαμενές σκέψεως (think-tanks), τράπεζες, πολυεθνικές, πολεμικές βιομηχανίες.
Oι ΗΠΑ είχαν δύο επιλογές: Να μεταμορφωθούν σταδιακά σε μία ήπια δύναμη, συνεργαζόμενη με όλους, που θα έδινε προβάδισμα στις πραγματικές απειλές, με πρώτη την καταστροφή του περιβάλλοντος, του πλανήτη. Προυπόθεσις: Η υπέρβασις του στρατιωτικοβιομηχανικού μπλοκ και των λοιπών σκληροπυρηνικών κέντρων διαμόρφωσης πολιτικής και η οικοδόμησις μιας άλλης Αμερικής. Η δεύτερη επιλογή είναι απλώς η καταθλιπτική επιβολή των κέντρων αυτών πάνω στην αμερικανική κοινωνία και τις πολιτικές ελίτ. Αυτό που συνέβαινε προχθές (Bush), χθες (Clinton), αυτό που συμβαίνει σήμερα (Obama)…
Μήπως η μάχη για τη Λιβύη και το μέλλον της γίνεται όχι απλώς για την ΄΄μοιρασιά’’ του πλούτου της αλλά –συν τοις άλλοις- για να εμπεδωθεί η πρωτοκαθεδρία του ΄΄διεθνούς δικαίου’’ (όπως το εννοούν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όχι το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ), επί της ό,ποιας ισχύος του έθνους- κράτους, το οποίο θα πρέπει να υπακούει για να μην γίνει Σερβία;
Μήπως εν κατακλείδι κάποιοι στη Δύση τρομοκρατούν την κοινή γνώμη, τρομοκρατούν εκατομμύρια πολιτών, με επιχείρημα τον πόλεμο στην τρομοκρατία;
Μήπως πρέπει να υπάρχουν ΄΄κακοί’’, ώστε να επιβιώνει –με το αζημίωτον- η αυτοκρατορία του καλού; Για το καλό μας;
Δημήτρης Ηλιόπουλος / Παρίσι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου