Γράφει ο Δρ. Αθανάσιος ΠαπαδημητρίουΕπιστημονικός Συνεργάτης – Διδάσκων Πανεπιστημίου Αθηνών
Διδάκτωρ Τμήματος Οικονομικών Επιστημών, ΕΚΠΑ
Η επικείμενη απόφαση για κούρεμα του ελληνικού χρέους σε ποσοστό ίσως και άνω του 50% είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προκαλέσει έκρηξη χαράς και αισιοδοξίας στην κυβέρνηση Παπανδρέου-Βενιζέλου, αντιδράσεις αντίστοιχες με αυτές που προκάλεσε η απόφαση της 21ης Ιουλίου. Τότε, για άλλη μία φορά, η κυβέρνηση Παπανδρέου-Βενιζέλου διατυμπάνιζε σε κάθε ευκαιρία την «οριστική επίλυση του προβλήματος χρέους της χώρας» και τη σημασία της ιστορικής απόφασης που έλαβαν οι Εταίροι μας. Εν τω μεταξύ, στο εσωτερικό της χώρας, η ίδια κυβέρνηση εξακολουθούσε να παρουσιάζει τη γνωστή εγκληματική απραξία της και την αδυναμία λήψης μέτρων διαρθρωτικού χαρακτήρα, έτσι που η συμφωνία της 21ης Ιουλίου να μετατραπεί όντως σε οριστική λύση του ελληνικού προβλήματος.
Η συνέχεια γνωστή: επιβολή νέων μέτρων, πάντα φοροεισπρακτικού χαρακτήρα, κοινωνικά και οικονομικά άδικα μέτρα, τα οποία βυθίζουν την οικονομία σε μεγαλύτερη ύφεση και διαλύουν την κοινωνική συνοχή της χώρας. Στο μόνο θέμα που η κυβέρνηση Παπανδρέου-Βενιζέλου απέδειξε αξιοπρόσεκτη δεξιοτεχνία, ήταν στο θέμα της μείωσης του μεγέθους του δημοσίου, καταφέρνοντας προς το παρόν τουλάχιστον, να «σώσει» μέρος της κομματικής τους πελατείας, τους δημόσιους υπαλλήλους. Η ανάγκη για συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών μέσω της μείωσης του αριθμού των απασχολούμενων στο δημόσιο και της κατάργησης εκατοντάδων ανούσιων οργανισμών, μετατράπηκε σε ένα βράδυ σε «κίνητρα» συνταξιοδότησης επιβαρύνοντας έτσι περαιτέρω το ασφαλιστικό σύστημα.
Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά σε όλους, αυτό όμως που πολλοί δεν σκέφτονται είναι ότι η απόφαση για άμεση αναδιάρθρωση του χρέους, σημαίνει αυτόματα ότι το ελληνικό κράτος θα είναι αδύνατο να αντλήσει κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές μέχρι το 2020, σύμφωνα με τις πλέον αισιόδοξες προβλέψεις. Με απλά λόγια, αμέσως μετά το κούρεμα θα πρέπει ο ελληνικός λαός να επιβιώνει δαπανώντας όσα ακριβώς παράγει, γεγονός που θα απαιτήσει περαιτέρω μέτρα συρρίκνωσης των δημοσίων δαπανών, των παροχών προς τους έλληνες πολίτες, των δημοσίων επενδύσεων και φυσικά του αριθμού των απασχολουμένων στο δημόσιο.
Και τα εύλογα ερωτήματα που τίθενται είναι τα εξής: η κυβέρνηση Παπανδρέου-Βενιζέλου, η οποία 24 μήνες στην εξουσία προκαλεί τρόμο στην ελληνική κοινωνία και βουλιάζει την οικονομία στη μεγαλύτερη ύφεση που γνώρισε από ιδρύσεώς του το ελληνικό κράτος, θα είναι η κυβέρνηση που θα οδηγήσει τη χώρα σε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό εντός 6 μηνών; Αυτή η κυβέρνηση θα αλλάξει την εικόνα της χώρας μέσα σε 6 μήνες; Αυτή η κυβέρνηση θα απεμπολήσει τον κομματικό της μανδύα και τον ψευτοσοσιαλιστικό της χαρακτήρα, χαρακτηριστικά που εδώ και 30 χρόνια διαπλάθει και αναπτύσσει στο εσωτερικό του κόμματος;
Προφανώς πρόκειται για ρητορικά ερωτήματα. Είναι προφανές ότι καμία κυβέρνηση με τέτοια χαρακτηριστικά δε μπορεί να εφαρμόσει τις απαραίτητες πολιτικές που θα σώσουν τη χώρα από την οριστική χρεωκοπία, πόσο μάλλον μία κυβέρνηση που με εξαίρεση 3-4 υπουργούς, οι υπόλοιποι παλεύουν και συγκρούονται καθημερινά με τον δεύτερο εαυτό τους και προσπαθούν να εφαρμόσουν πολιτικές τις οποίες ποτέ δεν πίστεψαν. Ο θρυλικός Howard Schultz, επικεφαλής της γνωστής εταιρίας Starbucks, έλεγε ότι οι πιο παραγωγικοί εργαζόμενοι είναι αυτοί που αφοσιώνονται στο έργο τους με το μυαλό, την καρδιά και την ψυχή τους, ή όπως χαρακτηριστικά τόνιζε «να κάνεις κάτι με την καρδιά σου». Τέτοιους πολιτικούς απαιτούν οι περιστάσεις, τέτοιους «εργαζόμενους» θα πρέπει να προσλάβει ο ελληνικός λαός. Υπάρχουν όμως; Ο λαός γνωρίζει καλύτερα, ας τον αφήσουμε να αποφασίσει. Άμεσα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου