Πάνω στὴν ἀναμπουμπούλα, στὴν σύγχυση καὶ στὰ ἀπανωτὰ χτυπήματα, ὀλίγοι συμπολίτες μας ἀναρωτιοῦνται μόλις μαθαίνουν τὸ ἀναγκαῖο τῆς ὑπογραφῆς ἑνὸς ἀπὸ τοὺς κλώνους τοῦ κ. Ράιχενμπαχ γιὰ κάθε οἰκονομικὴ ἀπόφαση: «Μήπως, ἔτσι ποὺ τὰ κάναμε, νά’ναι καλύτερα νὰ ἀποφασίζουν γι’ αὐτὰ οἱ Εὐρωπαῖοι (σ.σ.: διάβαζε: Γερμανοί); Ἔστω, μόνο γιὰ τὰ οἰκονομικά. Ξέρουν καλύτερα…»
Δὲν τὸ πολυπιστεύουν, ἀλλὰ στὴν ἀπελπισία τους τὸ λένε. Δὲν ἀναφερόμαστε σὲ «ναιναίκους». Αὐτοὶ εἶναι ἄλλη ἱστορία. Ἀναφερόμαστε σὲ εἰλικρινεῖς, πατριῶτες συμπολίτες μας, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἔχουν «ζαβλακωθεῖ» ἀπὸ τὶς ἐξελίξεις καὶ ἐκφράζουν ἀτυχῶς ὅσες σκέψεις περνοῦν ἀπὸ ἕνα μυαλὸ συγχυσμένο καὶ σὲ διαρκῆ ἄμυνα. Δὲν προλαβαίνουν νὰ ἀντιληφθοῦν τὶς προεκτάσεις τῶν λόγων τους.
Πρῶτον, δὲν τὰ κάναΜΕ, ὅπως καὶ δὲν τὰ φάγαΜΕ ὅλοι μαζί. Καὶ δὲν θὰ πληρώσουμε ἁμαρτίες ἄλλων. Ἂς μὴν τὸ ξεχνᾶμε αὐτό! Ὅσοι μᾶς σύρανε στὸ βοῦρκο, προσπαθοῦν τώρα νὰ μᾶς δασκαλέψουν γιὰ τὸ ποιά εἶναι ἡ «ὐπεύθυνη στάση» ὥστε νὰ μπορέσουν νὰ μᾶς σώσουν ἀπὸ τὸ χάος ποὺ δημιούργησαν. Ὄχι κύριοι τοῦ διακομματικοῦ ἂν καὶ πασοκικοῦ Καθεστῶτος τῆς Μεταπολίτευσης. Εἶστε ὑπὸ ἀπόσυρση, ἡ ὁποία ἔχει ἤδη ἀναβληθεῖ ἀδικαιολόγητα.
Δεύτερον, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι Πρῶτον, δὲν νοεῖται νὰ ἐκφράζει κανεὶς τέτοιες ἀπόψεις πέριξ καὶ ἀνήμερα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου. Λογοδοτοῦμε σὲ κόκκαλα. Λογοδοτοῦμε σὲ κάτι ποὺ μᾶς ὑπερβαίνει κατὰ πολύ, σὲ μιὰ περιπέτεια καὶ μιὰ πορεία τοὐλαχιστον τρισχιλιετῆ- σὲ μιὰ πορεία ὅπου ὑπῆρξαν πάμπολλοι Ἥρωες, πάμπολλοι Ἅγιοι, ἀλλὰ καὶ πάμπολλοι Ἐφιάλτες. Οὔτε κατὰ λάθος δὲν νοεῖται νὰ ἀφήσουμε νὰ μᾶς σύρουν οἱ τελευταῖοι στὸν τρόπο τους.
Κάποιοι τὰ κάνανε σὰν τὰ μοῦτρα τους. Ἡ Ἱστορία θὰ ἀποφανθεῖ γι’ αὐτούς, καὶ θὰ ἐγγραφοῦν μὲ τοὺς κατάλληλους χαρακτηρισμοὺς στὴν συλλογικὴ μνήμη τοῦ Γένους. Δὲν νοεῖται ὅμως νὰ διακηρύττει τὸ ἑλληνικὸ Ἔθνος, παγιδευμένο ἀπ’ αὐτούς, «δείρετέ μας γιατὶ ἤμασταν κακὰ παιδιά, πάρτε καὶ τὴν ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία ἅμα λάχει». Σ’ αὐτὴν τὴν περιπέτεια δὲν ἀποφασίζουμε μόνον ἐμεῖς ποιά πορεία θὰ ἐπιλέξει τὸ Γένος. Συναποφασίζουμε μὲ τοὺς τεθνεῶτες καὶ μὲ τοὺς ἀγέννητους- ἔχουμ’ Ὁλομέλεια, πῶς τὸ λένε! Καὶ λογοδοτοῦμε γιὰ τὸ ἂν τὴν ἐκφράζουμε σωστὰ ἢ τὴν προδίδουμε αὐτὴν τὴν Ὁλομέλεια.
Ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο. Θὰ τὸ δεῖτε. Θὰ τὸ δοῦμε. Ἐδῶ θά’μαστε.
Τὸ ’40 οἱ ταλαιπωρημένοι Ἕλληνες, γενιὰ-γέννημα τῆς Ἑλλάδας τῆς μικρασιατικῆς καταστροφῆς, ΔΙΔΑΞΑΝ τὴν οἰκουμένη πὼς ὑπάρχουν ἀξίες ποὺ ἔχουν ἀξία. Πὼς ἀξίζει νὰ ζήσεις γι’ αὐτὲς τὶς ἀξίες. Πὼς ἀξίζει νὰ πεθάνεις γι’ αὐτὲς τὶς ἀξίες.
Ἂς εἶναι αὐτὸ τὸ μέτρο μὲ τὸ ὁποῖο κρίνουμε τοὺς λόγους καὶ τὶς πράξεις μας.
Ἀστυάναξ Καυσοκαλυβίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου