Πώς παίζεται το κερδοσκοπικό παιχνίδι

Μετά την Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία -που έχουν τα λιγότερο φιλόδοξα προγράμματα μείωσης του ελλείμματος μεταξύ των 16- μπήκαν στο στόχαστρο των κερδοσκοπικών funds και είδαν το κόστος δανεισμού τους να εκτοξεύεται στα ύψη και τους δείκτες των εθνικών τους χρηματιστηρίων να βουτούν.
Οι εξελίξεις στις αγορές των δύο χωρών, επισημαίνει στην Ελευθεροτυπία ο Μπ. Μιχάλης, σε συνδυασμό με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό, δείχνουν ότι "οι «καρχαρίες» των κερδοσκοπικών κεφαλαίων εστιάζουν πλέον σε μια νέα «κότα που γεννά χρυσά αβγά» (μετά από αυτές της στεγαστικής πίστης και των εμπορευμάτων) -τον τζόγο με μια κρίση χρέους.
Στην προκειμένη περίπτωση στον ευρωπαϊκό Νότο, τον οποίο και θεωρούν υπογάστριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Στο πλαίσιο αυτό, οι γνωστοί οίκοι αξιολόγησης και οικονομικοί αναλυτές επενδυτικών τραπεζών διογκώνουν εδώ και καιρό τους φόβους για τα δημόσια ελλείμματα και το χρέος της Ισπανίας, της χώρας μας και της Πορτογαλίας, ενώ την ίδια στιγμή για παράδειγμα ποιούν τη νήσσαν για τα ακόμη υψηλότερα ελλείμματα και χρέη της Βρετανίας και των ΗΠΑ."
Στα χρόνια της δραχμής, θύμιζεστο Βήμα ο Αντ. Καρακούσης, όταν το εθνικό μας νόμισμα δεχόταν κερδοσκοπικές επιθέσεις, η Τράπεζα της Ελλάδος σήκωνε το βάρος της απόκρουσης των πιέσεων. Οργάνωνε την άμυνα, συγκέντρωνε τις δυνάμεις, περιόριζε τη ρευστότητα, αύξανε τα διατραπεζικά επιτόκια, γενικώς λάμβανε μέτρα και αντιδρούσε στον κύκλο των εγχώριων και διεθνών κερδοσκόπων. Ουσιαστικά δημιουργούσε περιβάλλον κινδύνου και κόστους για την άσκηση του κερδοσκοπικού παιχνιδιού, με αποτέλεσμα "να μην είναι λίγες οι φορές κατά τις οποίες οι κερδοσκόποι ζεματίστηκαν- «κάηκαν τα δάχτυλά τους», κατά την επαγγελματική έκφραση της εποχής- επιτιθέμενοι στη δραχμή.
Στην εποχή του ευρώ νιώθει ο καθείς ότι δεν υπάρχει αντίπαλος απέναντι στην κερδοσκοπία.
Στην προκειμένη περίπτωση, οι «λύκοι» των διεθνών αγορών πωλούν μαζικά ελληνικούς τίτλους που δεν κατέχουν και διαμορφώνουν συστηματικά συνθήκες επαχθέστερου δανεισμού για τη χώρα μας, χωρίς κανείς να ορθώνει έστω υποτυπώδη αντίσταση απέναντί τους.
Η κεντρική μας τράπεζα, η δική μας Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δεν αντιδρά, έχει προ πολλού απεμπολήσει τον ρόλο του «δανειστή της τελευταίας ανάγκης», που αποτελεί βασική λειτουργία μιας κεντρικής τράπεζας, και- το χειρότερο- εμπιστεύεται περισσότερο τους οίκους αξιολόγησης παρά τις κυβερνήσεις που τη στηρίζουν. Εχει φθάσει στο σημείο να ετεροκαθορίζεται από τους οίκους αξολόγησης και να εξαρτά τη στάση της απέναντι στους τίτλους των χωρών από εκθέσεις αμφίβολης ποιότητας και από οργανισμούς που αποδεδειγμένα κρύβουν σκοπούς και επιδιώξεις. Ουσιαστικά αρνείται να αντιμετωπίσει την κερδοσκοπία, για να μην πούμε ότι τη διευκολύνει με τη διάχυση των πληροφοριών, την οποία όλοι αντιλαμβάνονται, αλλά κανένας δεν στηλιτεύει.
Κάπως έτσι οι κερδοσκόποι αισθάνονται ασφαλείς, ανεξέλεγκτοι και επίμονοι στο παίγνιό τους".
Η σύγκρουση αυτή έχει μεταβάλει τη χώρα μας σε «ευρω-πειραματόζωο», συνεχίζει ο Γιώργος Δελαστίκ στα Επίκαιρα αυτής της εβδομάδας. "Λόγω του μικρού μεγέθους της και της δημοσιονομικής της κατάστασης, η Ελλάδα αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης μαζί με την Πορτογαλία. Λογικό είναι να την επιλέξουν οι κερδοσκόποι ως πρώτο στόχο. Πολιτικά μυωπική, όμως, υπήρξε η αντίδραση της Γερμανίας.
Η ελληνική δημοσιονομική κρίση είναι πανεύκολο να αντιμετωπιστεί από τους Γερμανούς ανά πάσα στιγμή, λόγω του ασήμαντου μεγέθους της ελληνικής οικονομίας. Το Βερολίνο σκέφτηκε να αξιοποιήσει αυτό το πλεονέκτημα για να δείξει μέσω του ελληνικού παραδείγματος στην Ισπανία, την Ιταλία κ.λπ. ότι πρέπει να λύσουν μόνες τους τα προβλήματά τους και να μην φορτώσουν στη Γερμανία τις δικές τους αδυναμίες και κυρίως το λογαριασμό..., ενώ γνωρίζει πολύ καλά πως τελικά θα το κάνει, αν χρειαστεί".
Το καινούριο στοιχείο αυτή τη φορά, εξηγεί στη Ναυτεμπορική η Κατερίνα Τζωρτζινάκη, είναι ότι η Γερμανία συμπεριφέρεται όπως η Γαλλία και η Βρετανία. Το Βερολίνο δεν διστάζει πλέον να βάζει τα εθνικά του συμφέροντα πάνω από την Ευρώπη.
Το «ελληνικό πρόβλημα» παίρνει διεθνείς διαστάσεις, οι επικριτές του ευρώ επιμένουν ότι νομισματική ένωση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πολιτική ένωση και μια σειρά αρθρογράφων στο σημερινό τύπο προσπαθούν να απαντήσουν στο πότε και πώς ξεκίνησαν όλα, πώς παίζεται το κερδοσκοπικό παιχνίδι και από ποιους και τι συνέπειες έχει για τους λαούς της Ευρώπης.
Πηγή