Μία μάχη διεξάγεται στο εσωτερικό της Τουρκίας, η οποία δεν θα κρίνει ούτε το παρόν ούτε το μέλλον της γείτονος. Απλά, η μάχη θα αναδείξει τον επόμενο κυρίαρχο και κάτοχο της εξουσίας. Οι δύο αντίπαλες πλευρές, ισλαμιστές και κεμαλιστές, μέχρι πρότινος ήταν συνέταιροι, αλλά κάποιος ονόματι Ταγίπ Ερντογάν, αποφάσισε πως δεν επιθυμεί συνδιαχειριστές και ούτε φυσικά θέλει ζει υπό τον φόβο "ανατροπών" (συνηθίζεται οι πολιτικές ανατροπές στην Τουρκία να γίνονται με την "βοήθεια" των στρατηγών...).Στην από εδώ πλευρά, στην Ελληνική πραγματικότητα, είναι μεγάλη η πλάνη της ελληνικής ελίτ που πιστεύει πως οι “καλοί” ισλαμιστές θα υπερκεράσουν εν τέλει τους “κακούς” κεμαλιστές και -ω! του θαύματος- οι ελληνοτουρκικές διεκδικήσεις θα αποτελέσουν παρελθόν. Αν προσθέσετε και την “ζάχαρη” εντάξεως στην ΕΕ, ε, τότε η ελληνική ελίτ πρέπει να προταθεί για Νόμπελ ή Ωνάσσειο βραβείο εφαρμογής της μεταφυσικής αναλύσεως στην πολιτική.
Αλλά, φευ! Οι τούρκοι πολιτικοί και στρατιωτικοί έχουν αποδειχθεί σαφώς καλύτεροι των ημετέρων ερασιτεχνών που συγχέουν την ισχύ με τη δύναμη και και την αποτροπή με την αποφυγή... Όσο παράξενο και αν ακούγεται, μεγάλο κομμάτι της επιθετικότητας της Τουρκίας, τροφοδοτείται από την στρατηγική της Αθήνας. Οι νοώντες νοήσωσιν…
Λόγω του ενδιαφέροντός του θέματος, δηλαδή της πιθανότητας ο τουρκικός στργατός να χάνει την επιρροή του, παρουσιάζουμε άρθρο του Economist για τον ρόλο των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων στην πολιτική ζωή της Τουρκίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμφωνούμε και με τις διαπιστώσεις:
Το 2009 ήταν μια άσχημη χρονιά για τους Τούρκους στρατηγούς. Μια σειρά από έγγραφα που διέρρευσαν, κάποιες τηλεφωνικές συνομιλίες που υποκλάπηκαν, και κάποια περίεργα ατυχήματα που συνέβησαν, έχουν αποκαλύψει τόσες παρασπονδίες ώστε ακόμη και αυτοί οι ίδιοι οι κοσμικοί να αρχίσουν να ανησυχούν. Ο Recep Tayyip Erdogan μίλησε για «ιστορικές αλλαγές». Και από ότι φαίνεται, η εποχή που οι πολίτες δέχονταν εντολές από τους στρατιωτικούς έχει παρέλθει οριστικά.
Το πιο πρόσφατο σκάνδαλο έχει να κάνει με δυο αξιωματικούς των ειδικών δυνάμεων που συνελήφθησαν λίγο πριν τα Χριστούγεννα με τη κατηγορία ότι προσπάθησαν να δολοφονήσουν τον αναπληρωτή πρωθυπουργό, Bulent Arinc. Ο ένας μάλιστα προσπάθησε να καταπιεί το χαρτί στο οποίο ήταν γραμμένη η διεύθυνση του υποψήφιου θύματος μόλις συνελήφθη. Σύμφωνα όμως με το στρατό, οι δυο άνδρες παρακολουθούσαν κάποιον, ο οποίος σύμφωνα με ανώνυμο πληροφοριοδότη προσπαθούσε να περάσει απόρρητα έγγραφα στον Arinc. Η εξήγηση αυτή δεν έπεισε τον ανακριτή.
Κόντρα σε πολλές αντιδράσεις, οι ερευνητές της υπόθεσης «ξετίναξαν» κυριολεκτικά το αρχηγείο των ειδικών δυνάμεων στην Άγκυρα, ψάχνοντας για ενοχοποιητικά στοιχεία που θα αποδείκνυαν τις προσπάθειες των ενόπλων δυνάμεων να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα. Μπορεί μάλιστα και να βρήκαν κάποια καταχθόνια σχέδια. Μια ειδική υπηρεσία των ειδικών δυνάμεων, θεωρείται υπεύθυνη και για την ενορχήστρωση της προβοκάτσιας που οδήγησε στη μαζική φυγή των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955.
Η τελευταία αυτή προσπάθεια σηματοδοτεί και τη πρώτη φορά που πολίτες αξιωματούχοι παίρνουν κάποια μέτρα εναντίον του στρατού. Η δυνατότητα αυτή θεσμοθετήθηκε με ψήφισμα νόμου το 2009, βάσει του οποίου είναι δυνατόν πλέον οι ένστολοι να δικάζονται από τα πολιτικά δικαστήρια. Μετά από πολλές αμφιταλαντεύσεις, ο Erdogan δείχνει έτοιμος να τα βάλει με το στρατό. Ήδη, πολλοί αξιωματικοί, μεταξύ τους και πολλοί εν αποστρατεία στρατηγοί, λιώνουν στις φυλακές κατηγορούμενοι για συμμετοχή στη περιβόητη υπόθεση Ergenekon. Και με κάθε νέα αποκάλυψη που έρχεται στο φως της δημοσιότητας, όλο και περισσότεροι Τούρκοι ανησυχούν με το ενδεχόμενο πως οι ένοπλες δυνάμεις τους υπονομεύουν τη χώρα.
Τη περασμένη εβδομάδα, ο στρατηγός Ilker Basbug, επικεφαλής του γενικού επιτελείου, παραδέχτηκε πως οι έρευνες στο αρχηγείο των ειδικών δυνάμεων έγιναν μέσα στα πλαίσια του νόμου. Παρά τις κάποιες κατά καιρούς διαμαρτυρίες του πως επιχειρείται δυσφήμηση του στρατού, ο στρατηγός μάλλον φαίνεται πως συνεργάζεται πλέον με τη κυβέρνηση και τις επίσημες έρευνες της.
Κατά το παρελθόν, ο τουρκικός στρατός που έχει ανατρέψει 4 κυβερνήσεις από το 1960, αποτέλεσε το μεγαλύτερο εμπόδιο για την εδραίωση μιας σταθερής δημοκρατίας στη χώρα. Όμως και οι μονίμως διαφωνούντες πολιτικοί δεν είναι καλύτεροι. Ο κύριος ηγέτης της αντιπολίτευσης Deniz Baykal, δείχνει μερικές φορές πως επιθυμεί κάποιο πραξικόπημα περισσότερο από τους ίδιους τους στρατηγούς. Και 7 χρόνια αφότου ανέβηκε στην εξουσία το νυν κυβερνών κόμμα, υπάρχουν ακόμη νόμοι σε ισχύ που περιορίζουν την ελευθερία του λόγου. Το μόνο παρήγορο στην όλη πρόσφατη υπόθεση των σκανδάλων, είναι πως οι παραβάτες εντοπίστηκαν και καταγγέλθηκαν από συναδέλφους τους αξιωματικούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου