Η δημοκρατία βιάζεται κι εμείς έχουμε γίνει πλέον φρικτοί χειροκροτητές σε ένα θέαμα του οποίου το πραγματικό μέγεθος προφανώς δεν έχουμε ακόμη καταλάβει.Προ ημερών, βουλευτής μήνυσε πολίτη για… εκβιασμό. Δεν θα εισχωρήσω στην λογική εάν υφίστατο εκβιασμός ή όχι, επειδή το θέμα μου δεν βρίσκεται στο σημείο αυτό. Θα μπω στην λογική εάν πράγματι θα έπρεπε ο βουλευτής να έχει το δικαίωμα να μηνύει πολίτες…
Το ερώτημα, αν και φαντάζει αστείο, διατηρεί μία μοναδική ισχύ, ικανή να ανατρέψει ακόμη και αυτό το ίδιο το πολίτευμα της χώρας.
Το «συνδικάτο» των αντιπροσώπων του λαού (τους αποκαλούμε βουλευτές ή «βολευτές» για διαφόρους λόγους) έχει φροντίσει προ πολλών ετών να μετατρέψει την δημοκρατία σε κοινοβουλευτική, δηλαδή, ραμμένη στα μέτρα και τις ανάγκες των ιδίων και όχι των πολιτών ή της πατρίδας, που υποτίθεται πως υπηρετούν. Μάλιστα, με προσχηματικές ενέργειες υπέρ της «αβίαστης συνεισφοράς», έχουν εξασφαλίσει την ατιμωρησία των ιδίων, όποτε τυχαίνει να… παραβιάσουν οι ίδιοι το νόμο. Προσφάτως μάλιστα, μία σειρά από βουλευτές αθωώθηκαν από την ίδια τη Βουλή (από το συνδικάτο που λέγαμε) και δεν τους αφαιρέθηκε η «βουλευτική ασυλία»…
Κι εδώ προκύπτει το ερώτημα: Τελικά η σημερινή δημοκρατία πόσων ταχυτήτων πολίτες διαθέτει; Το ερώτημα είναι μάλλον ρητορικό, αφού γνωρίζουμε πως όσες ταχύτητες και αν υπάρχουν ανάμεσα στους πολίτες, την «ζημιά» τελικά την πληρώνει εκείνος που ανήκει στην «χαμηλότερη» ταχύτητα ή εκείνος που έχει «πρόσβαση» σε μία μεγαλύτερη ταχύτητα (στη χώρα μας αυτό το ονομάζουμε «μέσον»).
Η δύναμη, που η ίδια η Πολιτεία παρέχει στους αντιπροσώπους των πολιτών, προκειμένου να τους προστατεύσει από πιθανές πράξεις «κωλυσιεργίας» από διαφόρους, έχει μετατραπεί σε ισχυρό όπλο ατιμωρησίας, αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιείται και ως μηχανισμός πίεσης και επιβολής άποψης… ή μήπως κάνω λάθος;
Είναι σαφές, πως η «συναδελφοσύνη» που υπάρχει στις τάξεις των ελλήνων βουλευτών, βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, όμως θα πρέπει να τονιστεί πως στην πραγματικότητα, οι εκπρόσωποι έχουν μπερδέψει το δικαίωμα με την δύναμη που τους παρέχει ο νόμος που ψήφισαν οι ίδιοι και το… «συνδικάτο» τους. Τι εννοώ; Πώς δεν είναι δυνατόν να υποβάλουν μηνύσεις –από θέσεις ισχύος- κατά πολιτών, όταν την ίδια στιγμή ΚΑΝΕΙΣ πολίτης δεν μπορεί να πράξει το ίδιο απέναντί τους.
Μέσα στα πλαίσια της αυτοάμυνας, οι βουλευτές μηνύουν, αλλά είναι αδύνατο να τους μηνύσει κανείς… Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η δημοκρατία μας θέλει κάποιους να είναι περισσότερο ίσοι από τους υπόλοιπους; Γιατί η δημοκρατία μας παράγει την αδικία μέσα στο ίδιο το Κοινοβούλιο; Γιατί η δημοκρατία μας επιθυμεί να επιβάλλεται ο έχων την «δύναμη», χωρίς να δίνει το δικαίωμα ίσης άμυνας στους πολίτες της;
Κανείς, φυσικά, δεν μπορεί να ισχυριστεί πως ζούμε σε μία χώρα ονειρική, όπου τα πάντα λειτουργούν άψογα και πως η δημοκρατία είναι ουσιαστικά το δίχτυ ασφαλείας που αποτρέπει από διάφορες δυσάρεστες καταστάσεις… «Δεν υπάρχει σάλιο», είπε κάποιος πολιτικός πρόσφατα και απέδειξε των γραφομένων το αληθές. Όμως, αν αναλογιστούμε, θα διαπιστώσουμε πως όταν τα όργανα της Πολιτείας μηνύουν –ουσιαστικά δηλαδή επιτίθενται- τους πολίτες, τότε αυτό σημαίνει πως η ίδια η δημοκρατία φοβάται αυτούς που υποτίθεται πως υπηρετεί και προστατεύει και από προστάτιδα μετατρέπεται –στα χέρια των ειδημόνων- σε «κυνηγό» και «τιμωρό». Μπορεί, αλήθεια, μία δημοκρατία να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο; Εκφοβίζοντας τους πολίτες της φροντίζοντας ταυτόχρονα να βάλει στο απυρόβλητο τους «διώκτες-τιμωρούς»; Μπορεί μία δημοκρατία να δίνει την εξουσία σε λίγους και αυτοί με την σειρά τους να καταχρώνται το δικαίωμα αυτό, αφού έχουν φροντίσει πρώτα να το μετατρέψουν σε δύναμη και όπλο επιβολής άποψης;
Λυπάμαι πολύ το σώμα των ελλήνων βουλευτών, που έχει ξεπέσει στο ύστατο σημείο της χρήσης «βίας» προκειμένου να καλύψει την «ηθική» του υπόσταση… Αν και η λέξη «ηθική» στην πολιτική, αποτελεί ουτοπία ή στην καλύτερη περίπτωση, ανέκδοτο που προσφέρει γέλιο και κλάμα μαζί…
Η Δημοκρατία δυστυχώς έχει εκπνεύσει με ευθύνη εκείνων που έχουν ορισθεί ως φύλακές της και, δυστυχώς, οι ίδιοι σήμερα κοπρίζουν στη σωρό της και με φασιστικές μεθόδους επιχειρούν να βιάσουν ακόμη και την μνήμη της… Θα πρέπει επιτέλους να γίνει σαφές πως τα δικαιώματα των αντιπροσώπων περιορίζονται στον αγώνα της εφαρμογής των δικαιωμάτων των πολιτών και πως σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει τα δικαιώματα των εξεχόντων πολιτών να μετατρέπονται σε δύναμη που ασκείται εις βάρος του λαού που –υποτίθεται πως- υπηρετούν.
Η μετάβαση από την δημοκρατία στον φασισμό, συνήθως γίνεται με την αιτιολόγηση της –υπερβολικής- χρήσης δικαιωμάτων και η υπέρβαση των ρόλων γεννά μικρούς ή μεγάλους δικτάτορες οι οποίοι στο όνομα της προσωπικής τους, πλέον, δημοκρατίας καταπιέζουν εκείνους που, υποτίθεται πως, υπηρετούν.. Μία ματιά στην ιστορία θα σας πείσει…
Κατά τα λοιπά, καλά θα κάνουν οι υπεράνω των νόμων βουλευτές, να ασκούν τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα με περισσότερη προσοχή, αλλά και να αναγνωρίζουν το χρέος τους προς τους πολίτες. Μήπως θα ήταν καλύτερο για όσες φορές κάποιος βουλευτής μηνύει πολίτες, να μπορούσαν –σε ίσο αριθμό- να ασκούνται μηνύσεις και σε βάρος των βουλευτών; (χωρίς φυσικά παρέμβαση του «συνδικάτου») Μήπως η δημοκρατία και τα δικαιώματα που αυτή δίνει, θα ασκούνταν καλύτερα με αυτόν τον τρόπο; Γιατί, θα επαναλάβω, η επιβολή της ισχύος δεν αποτελεί και το καλύτερο δείγμα δημοκρατικού πολίτη… ή μήπως διαφωνούν οι πολιτικοί μας άρχοντες;
Κωνσταντίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου