Το τελευταίο διάστημα, οι χρηματαγορές πήραν τα πάνω τους, μόλις κυκλοφόρησε η φήμη για μια ελληνική ελεγχόμενη χρεοκοπία.
Αυτό είναι περίεργο, αν αναλογιστούμε ότι η επίσημη άποψη των πολιτικών ηγεσιών είναι πως οποιαδήποτε χρεοκοπία σημαίνει καταστροφή. Πως γίνεται λοιπόν και συμβαίνει το αντίθετο;
Μάλλον η χρεοκοπία ηρεμεί τους επενδυτές, με την έννοια ότι είναι πιο λογικό να υπάρχει ειλικρίνεια, και η συνειδητοποίηση ότι μια χώρα δεν έχει πλέον χρήματα λειτουργεί καταλυτικά.
Το τραπεζικό σύστημα παραμένει βιώσιμο εφόσον υπάρχει ρευστότητα, η οποία επιτυγχάνεται μέσω του διατραπεζικού δανεισμού. Όταν καταθέτετε χρήματα σε μια τράπεζα, αν αυτά δεν δανειστούν σε κάποιον άλλον, στο τέλος της ημέρας η τράπεζα θα έχει πλεόνασμα. Για αυτό, είναι πιο λογικό η τράπεζα να τα δανείσει σε μια άλλη, η οποία θα έχει ανάγκη ρευστότητας. Έτσι λειτουργεί το σύστημα.
Τι θα γίνει όμως, αν οι τράπεζες δεν εμπιστεύονται η μια την άλλη, και δεν δανείζουν φοβούμενες πως δεν θα αποπληρωθούν; Σε μια τέτοια περίπτωση, ανεβαίνουν τα επιτόκια, ώστε να καλυφθούν τα ρίσκα. Κάπως έτσι ανέβηκαν τα επιτόκια κατακόρυφα λίγο πριν καταρρεύσει η Lehman Bros. Με το που κατέρρευσε, αυτά επανήλθαν.
Σήμερα, το επενδυτικό κλίμα είναι ταραγμένο, αφού κανένας δεν πιστεύει πως η κρίση χρέους θα επιλυθεί. Ο μόνος τρόπος για να επανέλθει η ηρεμία είναι να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, όπως και κάθε άλλη χώρα που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της.
Όπως έδειξαν οι αγορές, αν κηρύξουμε πτώχευση στα παλιά χρέη, και στήσουμε έναν μηχανισμό αποφυγής μελλοντικών κρίσεων, θα μπορούμε επιτέλους να πάμε μπροστά. Αυτή είναι και η βασική αρχή όλων των πτωχεύσεων. Οι παλιοί δανειστές (που έκαναν λάθος) χάνουν, και οι νέοι κερδίζουν. Οι πολιτικοί όμως δεν το καταλαβαίνουν. Γιατί άραγε;
Μάλλον επειδή ανησυχούν για ζητήματα κύρους, και για το πώς θα φαίνεται η εικόνα τους, και αυτή της Ευρώπης, αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει. Προφανώς και δεν φαίνεται καλό, μια χώρα σε μια από τις πιο πλούσιες περιοχές του πλανήτη, να κηρύξει πτώχευση. Ούτε κάνει καλό στην εικόνα της ΕΕ.
Ακόμη όμως κι αν η διατήρηση του «κύρους» της ΕΕ κάνει κακό στα οικονομικά της, πολλοί είναι οι πολιτικοί που επιμένουν σε αυτήν. Από τη πλευρά τους, οι αγορές ανησυχούν για τα κέρδη και όχι για το κύρος τους. Οι χρηματαγορές δεν έχουν μνήμη. Ωθούνται από το αύριο και δεν κολλάνε στο χθες. Ότι έγινε έγινε, πάμε παρακάτω.
Για αυτό και η απόφαση μιας χώρας, όπως η Ιρλανδία, να ξοφλήσει όλα της τα χρέη, την καθιστά πιο επισφαλή, και όχι λιγότερο επισφαλή. Το μάθημα που πρέπει να πάρουμε από τα τελευταία δυο χρόνια, και από την συμπεριφορά της αγοράς, είναι απλό: Αν δεν πληρώναμε τα χρέη μας, οι αγορές θα ανέβαιναν.
Κι αυτό συμβαίνει επειδή κάθε φορά που πληρώνουμε μια δόση στους επενδυτές, τα χρήματα αυτά είναι νεκρά. Οι δαπάνες αυτές δεν αυξάνουν την παραγωγικότητα της Ιρλανδίας, όπως θα την αύξαναν αν τα ίδια χρήματα πήγαιναν στα σχολεία.
Στην πραγματικότητα, οι πληρωμές των δόσεων καθυστερούν την ανάπτυξη, επειδή αυτά τα χρήματα θα πληρωθούν από τις επόμενες γενιές, μέσω της φορολόγησης. Αυτού του είδους τον οικονομικό μηδενισμό, οι χρηματαγορές τον τιμωρούν. Για αυτό και η Ιρλανδία είναι σήμερα αποκλεισμένη από τις αγορές ομολόγων.
Αυτό που χρειάζεται είναι μια τεράστια αλλαγή σε υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο, και να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο όπως είναι, και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
Η σημερινή γενιά των Ευρωπαίων ηγετών, κάνει ακόμη και τους Χίντεμπουργκ και Τσάμπερλαιν να φαίνονται αποφασιστικοί! Μας θυμίζουν μάλιστα την απορία του Κίσσινγκερ:«Όταν θέλω να μιλήσω με την Ευρώπη, ποιον θα καλώ»;
Αντιμέτωπη με την κρίση, η Ευρώπη επέδειξε άρνηση. Πρώτα είχαμε την αναποφάσιστη Κομισιόν να μας λέει ότι όλα θα πάνε καλά, μετά είχαμε την Angela Merkel να δηλώνει πως η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει, και τώρα έχουμε τις φήμες, ενισχυμένες από τους Αμερικανούς, ότι σύντομα θα δούμε μια ελεγχόμενη ελληνική χρεοκοπία.
Να περιμένουμε λοιπόν από την Ελλάδα να κηρύξει κάποιου είδους χρεοκοπία μέσα στο επόμενο διάστημα. Στη συνέχεια θα γεννηθεί το λογικό ερώτημα: Αν το κάνει η Ελλάδα, γιατί να μη το κάνει και η Ιρλανδία; Έτσι θα γλιτώσουμε δεκάδες δισεκατομμύρια. Ούτως ή άλλως, η ΕΚΤ κινδυνεύει τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Ιρλανδία. Και αυτό που είναι καλό για την Ελλάδα, σίγουρα είναι καλό και για την Ιρλανδία.
The Irish Independent
Απόδοση: S.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου