Εθνική κυριαρχία και... οικονομική υποτέλεια

• "...διαφυλάχθηκε η εθνική μας κυριαρχία έτσι όπως την εννοούσε ο πρωθυπουργός;

Η απάντηση είναι όχι! Κι είναι αρνητική, γιατί αποδείχθηκε ότι η κυβέρνηση δεν έχει τη δυνατότητα να εφαρμόσει τη δική της πολιτική…"
«Θέλουμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο», έλεγε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου τον Οκτώβριο - Νοέμβριο, όταν, ενώ είχε διαπιστώσει το χάλι της ελληνικής οικονομίας, επέμενε να προσπαθεί να βρει μια ισορροπία, ούτως ώστε και τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ να υλοποιήσει και σκληρά μέτρα να λάβει προκειμένου η χώρα να βγει από την κρίση.
Την ίδια περίοδο στην πρώτη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες, που συμμετείχε ως πρωθυπουργός, ο Γ. Παπανδρέου υπεραμυνόταν του «ελληνικού μοντέλου» για την έξοδο από την κρίση, όταν όλοι τον πίεζαν να υιοθετήσει το ιρλανδικό.
Υποστήριζε, προκαλώντας απορίες στη... νεοφιλελεύθερη Ε.Ε., ότι θα βγάλει τη χώρα από την κρίση με καταπολέμηση της διαφθοράς, με μείωση της δημόσιας σπατάλης, με ανάπτυξη και με αυξήσεις στους μισθούς.
Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό της χώρας ο κ. Παπανδρέου άρχισε να υποστηρίζει ότι απειλείται η εθνική κυριαρχία λόγω της κρίσης, εννοώντας ότι, αν δεν λύσουμε το οικονομικό πρόβλημα, θα υποθηκεύσουμε το μέλλον της χώρας, με συνέπεια να μην μπορούμε να αποφασίζουμε εμείς για εμάς.
Οι τελευταίες εξελίξεις όμως απέδειξαν ότι ο κύκλος δεν τετραγωνίστηκε... Οι προεκλογικές δεσμεύσεις πήγαν στο καλάθι των αχρήστων και η κυβέρνηση αναγκάστηκε τελικά να ακολουθήσει την πεπατημένη, να βρει λεφτά όχι από εκεί που υπάρχουν αλλά από τους μη έχοντες. Την ίδια στιγμή η αναπτυξιακή πολιτική αγνοείται, ενώ τα κονδύλια του ΕΣΠΑ αραχνιάζουν στα Ταμεία. Ο Κέινς και οι υποστηρικτές του γνωρίζουν και στην Ελλάδα ήττα μεγάλη.
Διαφυλάξαμε όμως την εθνική μας κυριαρχία έτσι όπως την εννοούσε ο πρωθυπουργός; Η απάντηση είναι όχι! Κι είναι αρνητική, γιατί αποδείχθηκε ότι η κυβέρνηση δεν έχει τη δυνατότητα να εφαρμόσει τη δική της πολιτική. Αγεται και φέρεται από τις διεθνείς αγορές, από τους κοινοτικούς εταίρους, από τους κερδοσκόπους. Αυτοί αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς... Και απόδειξη είναι ότι ο Γ. Παπανδρέου υιοθέτησε τα μέτρα εκείνα, που τον πίεζαν να λάβει, παρ' ότι δεν υπάρχουν στο προεκλογικό του πρόγραμμα και τα αρνιόταν πεισματικά επί τέσσερις μήνες.
Είναι προφανές ότι δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Υπέκυψε για να εξευμενίσει τους Ευρωπαίους. Περί εξευμενισμού πρόκειται αφού -κι εδώ είναι το οξύμωρο σχήμα- αν εξαιρέσει κανείς την αύξηση του φόρου στα καύσιμα, το πάγωμα των μισθών και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, δεν θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας. Γύρω στα 150 εκατ. ευρώ θα εξοικονομήσει το Δημόσιο από το πάγωμα των μισθών και 7-8 μήνες θα παραταθεί ο βίος τους Ασφαλιστικού με την αύξηση των ορίων ηλικίας. Κι, όμως, αυτά τα μέτρα θεωρήθηκαν λυτρωτικά και από τους Ευρωπαίους και από τις αγορές και από μεγάλη μερίδα του ελληνικού ηλεκτρονικού κυρίως Τύπου...
Την εθνική κυριαρχία σε θέματα οικονομίας την έχουμε χάσει. Είμαστε ως χώρα οικονομικά υποτελής. Η ευρωζώνη μπορεί να είναι μια ασπίδα προστασίας -είναι πιθανόν ότι θα είχαμε χρεοκοπήσει αν δεν ήμασταν στην ευρωζώνη- στερεί όμως από τις κυβερνήσεις το δικαίωμα να εφαρμόζουν την πολιτική τους. Λειτουργούν οι κυβερνήσεις σε τέτοιες περιόδους ως δορυφόροι των Βρυξελλών και των διεθνών αγορών, λειτουργούν ως νομαρχίες ενός συγκεντρωτικού κράτους που έχει έδρα στις Βρυξέλλες. Η παγκοσμιοποίηση και η αλληλεξάρτηση των οικονομιών οδηγούν συχνά στο χείλος του γκρεμού μικρές και αδύναμες οικονομικά χώρες, ακόμα κι αν έχουν δυνατότητες ανάπτυξης. Η Πορτογαλία, επί παραδείγματι, ήταν ένα θετικό οικονομικό παράδειγμα στην Ε.Ε πριν δέκα χρόνια. Το ίδιο και η Ιρλανδία. Ομως, σήμερα βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με την Ελλάδα. Διασώζονται μόνον όσοι είναι φύσει και θέσει ισχυροί.
Π. Σώκος