Οι Τούρκοι γελάνε μαζί μας κι εμείς σκεφτόμαστε μην τους… στενοχωρήσουμε! Αν αυτό δεν αποτελεί ντροπή για τους έλληνες και κυρίως για τους έλληνες πολιτικούς, τότε ίσως θα έπρεπε να τους ρωτήσουμε τι μπορεί να είναι αυτό που θα τους κάνει να ντραπούν…!
Φεύγοντας από την Τουρκία, μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια, ήμουν πια βέβαιος για ένα γεγονός, που θα στιγμάτιζε για πάντα τη ζωή μου. Η μοίρα των Ελλήνων ήταν ένα συνεχές δράμα για τη ψυχαγωγία των Οθωμανών, των Νεότουρκων, και των Κεμαλιστών του «Βαθέως Κράτους».
Η ελληνική τραγωδία που χαροποιούσε ιδιαίτερα τους Τούρκους, ξεκίνησε από την Οθωμανική υποδούλωση με τους Κοτζαμπάσηδες που εφάρμοσαν τη διπλωματία του Χατζηαβάτη. Αυτοί οι προεστοί και δημογέροντες με τα καμώματα τους ψυχαγωγούσαν τους Τούρκους. Είναι σίγουρο, ότι οι Οθωμανοί ευχαριστήθηκαν πολύ, από τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και τη δολοφονία του Μέγα Καποδίστρια. Τα ολοκαυτώματα των επαναστάσεων της Κρήτης και η ελληνική καταστροφή του 1897 έδωσαν ακόμα πιο μεγάλοι χαρά στα ένστικτα της ασιατικής στέπας. Η σφαγή των ποντίων και το ολοκαύτωμα της Σμύρνης πολύ διασκέδασαν τους Τούρκους.
Για πρώτη φορά κλήθηκαν από τα δυτικά συμφέροντα να αναγορευτούν σε περιφερειακή δύναμη, αντί της διάλυσης που τους επιφύλασσε η λύση του Ανατολικού ζητήματος. Και ως εδώ είναι η πρώτη πράξη του ελληνικού δράματος της ψυχαγωγίας των Τούρκων.
Μετά από ένα διάλειμμα της προσέγγισης Ε. Βενιζέλου και Ατατούρκ, η παράσταση συνεχίστηκε. Τα κορμιά των Ελλήνων έπεφταν στην Αλβανία στο Rupel και στην ελληνική Αντίσταση και οι Τούρκοι, την ίδια ώρα απολάμβαναν τον αργιλέ και τα σερμπέτια, εκτιμώντας πόσο κορόιδα ήταν οι Έλληνες που μάχονταν αδαπάνως για τα δυτικά συμφέροντα.
Εκεί που σκάσανε στα γέλια οι Τούρκοι ήταν στον ελληνικό Εμφύλιο. Και για να μην ξεχνούσαν τον πολιτισμό τους, επειδή τους έδωσε στα νεύρα ο Μακάριος, κάψανε τους Έλληνες στη Κωνσταντινούπολη με τα «Σεπτεμβριανά».
Πολύ τουρκικό γέλιο, έβγαλε και η συνάντηση του Παπαδόπουλου με τους Τούρκους στην Αλεξανδρούπολη, γιατί το φιάσκο ήταν προδιαγεγραμμένο prima vista, για όσους είχαν διαβάσει στοιχειωδώς την πρόσφατη ιστορία.
Το πολύ γέλιο όμως θα βγήκε το 1974, όταν ο Ιωαννίδης παζάρευε τα πετρέλαια του Αιγαίου και τη διπλή Ένωση της Κύπρου!!!
Οι Τούρκοι σίγουρα έσκασαν στα γέλια, όταν είδαν τον Μακάριο στο βήμα των Ηνωμένων Εθνών, να νομιμοποιεί το status της Τουρκίας ως εγγυήτριας δύναμης μετά τον «Αττίλα».
Οι Τούρκοι ακόμα θα γελάνε με το εθνικιστικό σύνθημα, των Εθνικά υπερήφανων σοσιαλιστών, και τη λαϊκή ακροδεξιά συμπεριφορά, πατριωτικού περιεχομένου, που περιέκλειε το σύνθημα «βυθίσατε το Χόρα».
Στο σημείο αυτό χρειάζεται μία παρένθεση για το τουρκικό «μουγκανιστό» γέλιο, εξαιτίας της δημοσιογραφικής ορολογίας, που χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς, στην άλλη ακτή του Αιγαίου. Ακροδεξιά Κόμματα δεν υπάρχουν, όσο και αν ψάχνουν οι διάφοροι ξερόλες να τα βρουν.
Δύο ηγέτες τον 20ο αιώνα, σύμφωνα με την πολιτική επιστήμη, μπορούν να χαρακτηριστούν ακροδεξιοί, γιατί πίστευαν στη θεία αποστολή του Έθνους τους. Ο Ντε Γκολ (θυμάστε που φορούσε μόνο τον σταυρό της Ιωάννας της Λωρένης;) και ο Μεναχέμ Μπέγκιν, του Ισραήλ (Περιούσιος λαός!!!). Ο Χίτλερ οι δικτάτορες και οι δικτατορίσκοι που ακολούθησαν, σαν ουρά, που έσταζε αίμα, χρησιμοποίησαν είτε εθνοφυλετικά, είτε διεθνιστικά συνθήματα, για να εφαρμόσουν βίαιες ψυχολογικές επιχειρήσεις λευκής, γκρίζας ή μαύρης προπαγάνδας.
Συνεπώς ακροδεξιά κόμματα υπάρχουν μόνο στη δημοσιογραφική φαντασία, όπως λέμε ποιητική αδεία. Ακροδεξιές συμπεριφορές υπάρχουν, πατριωτικού περιεχομένου, που μπορεί να εκδηλωθούν σε όλο το πολιτικό φάσμα ενός, πολιτειακού συστήματος.
Οι Τούρκοι έχουν δικαίωμα να γελάνε και με τους όρους χούντα, και με τους όρους μεταπολίτευση.
Το ίδιο έκαναν με το ελικόπτερο στα Ίμια, έπεσε δεν έπεσε, την απώλεια 52 Λοκατζήδων την οποία δεν είχαμε το θάρρος να αναγνωρίσουμε, και το τροχαίο όπως μας είπαν, της πτώσης του αεροπλάνου του ηρωικού Ηλιάκη.
Κι ενώ οι αεροπόροι μας, σχεδόν άμισθοι, φρουροί της εθνικής κυριαρχίας, μάχονται και πέφτουν στο Αιγαίο αγιάζοντας τα νερά του, οι Τούρκοι ξεκαρδίζονται στα γέλια γιατί εμείς άδομεν και χορεύουμε ζεϊμπέκικα, όταν δεν κάνουμε κουμπαριές ή δεν ενισχύουμε την τουριστική αγορά τους.
Οι Τούρκοι δεν έχουν κακές προθέσεις όταν πετάνε πάνω από το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι. Απλώς θέλουν να μας δείξουν ότι η οδοντοστοιχία τους, όταν γελάνε, δεν στάζει αίμα.
Για μας όλους σημασία έχει να βγουν οι επιστολές στο φως της δημοσιότητας που αντάλλαξε ο Τούρκος πρωθυπουργός με τον δικό μας.
Από τη μούγκα που επικρατεί (τελευταία) φοβόμαστε μην έτυχε τίποτα άσχημο στους Τούρκους και έπαψαν να γελάνε… γιατί η μούγκα εγκυμονεί άλλες εξελίξεις στη Δ. Θράκη.
Αφήστε που υπάρχει φόβος να προσβάλαμε το Τούρκο ΥΠΕΞ που δεν δεχτήκαμε τη βοήθειά του στη κρίσιμη για μας οικονομική συγκυρία. Κάτι που σημαίνει «τώρα που είστε εξασθενημένοι εσείς όλοι η γκιαούρηδες, …δώστε προς το παρόν το μισό Αιγαίο, και μετά βλέπουμε»!!!
Θυμάστε το μορατόριουμ Γ. Παπούλια – Γιλμάζ, για τα άοπλα αεροπλάνα και το σεβασμό των θρησκευτικών εορτών; Τήρησαν τίποτα οι Τούρκοι;
Εμείς πάντως θα καμαρώνουμε πάντα για τα ζεϊμπέκικα και τις κουμπαριές…
Εξάλλου, τελευταίως γεμίσαμε στους τζάμπα μάγκες, που δεν είναι σε θέση να πληρώνουν τις «ζημιές» τους και που τρέχουν να ζητάνε δανεικά χρεώνοντας άλλους για τις δικές τους «πομπές»…
Τι Κωστάκης, τι Γιωργάκης… Τι Λοζάνη, τι Κοζάνη…
Αναγνώστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου