Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Απολυταρχία και στην υγεία


Πριν λίγες ημέρες δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή, άρθρο του καρδιολόγου Θανάση Δρίτσα, που πολύ εύστοχα σχολιάζει το "υποχρεωτικό" του εμβολιασμού και τα "μαγειρέματα" του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ώστε να ονομάσει "πανδημία" μία νόσο που δεν πληρεί τα κριτήρια που απαιτούνται για να χαρακτηριστεί ως τέτοια...

Να πούμε πως χαιρόμαστε να ακούμε φωνές ακαδημαϊκών ανδρών τούτες τις πονηρές ημέρες, όπως είχαμε πει και σε ανάρτηση μας "Γιατροί γιατί σιωπάτε" και πως ελπίζουμε να γίνουν τόσες πολλές, που και τους επικινδύνους εμβολιασμούς να αποτρέψουν και να καθίσουν στο σκαμνί όσους ευθύνονται για την τρομοκράτηση και την παραπληροφόρηση του κόσμου, αφού οι υπεύθυνοι - ανεύθυνοι δεν έλεγξαν τα αυτονόητα και προχώρησαν σε παραγγελίες πειραματικών σκευασμάτων, επειδή απλά τους το επέβαλε ο ΠΟΥ...
Να τιμωρηθούν παραδειγματικά επιτέλους όσοι παίζουν με την υγεία και τη ζωή των πολιτών και τα δημόσια ταμεία της χώρας... που από τη μία αντί να μας προστατεύουν ζητούν να τους δώσουμε υπογεγραμμένη "άφεση αμαρτιών" πριν εμβολιαστούμε και που πετούν στις τσέπες των φαρμακοβιομηχάνων χρήματα που θα μπορούσαν να επουλώσουν τις επείγουσες πληγές στο χώρο της νοσοκομειακής περίθαλψης....

Βέβαια η απολυταρχία είναι κύριο χαρακτηριστικό των ημερών μας και το "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" διέπει πλείστους τομείς της κοινωνικής ζωής μας... οπότε δεν μας εκπλήσσει η εφαρμογή που βρίσκει και στην απολυταρχική-φασιστική προσέγγιση της δημόσιας υγείας...

Υποχρεωτικός εμβολιασμός;

Του Θαναση Δριτσα*

H λέξη εμβόλιο ως παρέμβαση ασκεί ένα είδος λαγνείας στο ευρύ κοινό, η οποία λαγνεία καλλιεργείται και από τη βιομηχανία της Υγείας που επωφελείται οικονομικά στις μέρες μας. Τα εμβόλια παρουσιάζονται ως πανάκεια διά πάσαν νόσον, ως το μαγικό τσίμπημα που εξασφαλίζει μακροβιότητα και ευδαιμονία.

Η μελέτη βέβαια της ιστορίας των επιδημιών αποδεικνύει ότι η θνητότητα είχε ήδη αρχίσει να μειώνεται σημαντικά -σαν αποτέλεσμα βελτίωσης της δημόσιας υγιεινής- μετά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, αρκετά πριν την έλευση εμβολίων (η παραγωγή εμβολίων ουσιαστικά άρχισε να πυροδοτείται μετά την ανάπτυξη του εμβολίου κατά της λύσσας από τον Λουίς Παστέρ το 1885). Ισως η συνεισφορά ορισμένων εμβολίων, όπως π.χ. κατά της ευλογιάς, να υπήρξε καταλυτική σε μια επιδημία με θνητότητα 30-40%, αλλά τα υπάρχοντα στοιχεία αμφισβητούν τη διάρκεια προστασίας και την επάρκεια σύγχρονων εμβολίων έναντι κοινών λοιμωδών νοσημάτων όπως π.χ. ιλαρά, ανεμοβλογιά, κοκίτης.

Ιδιαίτερα στις ΗΠΑ υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν π.χ. πρόσφατη σοβαρή επανεμφάνιση του κοκίτη παρά τον εμβολιασμό. Είναι βέβαιο ότι σε περιπτώσεις όπου ο κίνδυνος να πεθάνει κάποιος από την ίδια την ασθένεια είναι πολύ μικρός, θα πρέπει να λαμβάνεται πολύ προσεκτικά η απόφαση του να εμβολιάσει κάποιος μαζικά έναν πληθυσμό.

Παραμένει αξιοπερίεργο το πώς ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε ως πανδημία την τρέχουσα γρίπη των χοίρων, χωρίς να πληρούνται τα δύο βασικά κριτήρια πανδημίας γρίπης: η υψηλή θνητότητα-μεταδοτικότητα και η γενετική ταυτότητα του στοιχείου Η στον τύπο Η1Ν1 (το Η στοιχείο της γρίπης των χοίρων δεν είναι καινούργιο, αλλά μοιάζει με τον τύπο της γρίπης που κυκλοφορεί εδώ και δεκαετίες). Ούτε πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν από γρίπη των χοίρων ούτε αυτή οφείλεται σε νέο απόλυτα μεταλλαγμένο ιό.

Περισσότερο απ’ όλα ανησυχητικός παραμένει ο όρος «υποχρεωτικός» εμβολιασμός, τον οποίο διατυμπανίζουν τα ΜΜΕ. Καμία ιατρική παρέμβαση δεν μπορεί να καταργήσει την αρχή της ελεύθερης βούλησης του ασθενούς, ιδιαίτερα με δεδομένα ήπιας λοίμωξης.

Ο εξαναγκασμός σε μαζικό εμβολιασμό μετατρέπει το κοινωνικό σύνολο σε πειραματόζωο και βάζει τα θεμέλια για μια νέα απολυταρχία της υγείας. Δεν θα αργήσουμε να δούμε έτσι καπνιστές και παχύσαρκους στην ηλεκτρική καρέκλα, ενώ αντίθετα κυκλοφορούν ήδη άνετα μεταξύ μας παιδεραστές, έμποροι ναρκωτικών και καταχραστές της δημόσιας περιουσίας. Περισσότερες φωνές ακαδημαϊκών ανδρών θα έπρεπε να ακούγονται αυτές τις τόσο πονηρές ημέρες, αλλά οι μεν ακαδημαϊκοί συμποσιάζονται ηδονικά μετά φαρμακευτικών αντιπροσώπων, οι δε πολιτικοί γυαλίζουν επιδεικτικά τις Καγιέν τους και αναφωνούν ως νέες Αντουανέτες: Τι έχει ο κόσμος και φωνάζει; Θέλει ψωμί; Μα γιατί δεν του δίνετε παντεσπάνι!

* Ο κ. Θανάσης Δρίτσας (MD, FESC) είναι καρδιολόγος στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο.


Πηγή: καθημερινή



http://vickytoxotis.blogspot.com/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου