Ελληνική Εξωτερική Πολιτική και η διαχείριση της στρατιωτικής ισχύος της χώρας

Ένα από τα βασικότερα προβλήματα που έχει αναδείξει η χώρα από το 1922 και την Μικρασιατική καταστροφή στον φυσικό της χώρο των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου είναι η έλλειψη της Μακροπρόθεσμης Στρατηγικής σκέψης και εφαρμογής μιας πολιτικής που θα της προσδώσει τα εχέγγυα για την επιβίωση του Ελληνισμού.
Μια στρατηγική σκέψη η οποία στο δίπτυχο διπλωματία-στρατιωτική ισχύ θα έπρεπε να διασφαλίσει την συνέχεια του Ελληνισμού στο ευρύτερο χώρο της λεγόμενης νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.
Η έλλειψη συνέχειας στις πολιτικές στην Ελλάδα είναι κάτι που δεν είναι παράξενο στις πρακτικές που ακολουθούνται και ειδικότερα μετά την μεταπολίτευση και την παγίωση τους σημερινού Status Quo στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Το πραγματικά παράδοξο είναι πως μια χώρα με ικανή στρατιωτική ισχύ, τέτοια που δίνει την δυνατότητα στους διπλωμάτες την δυνατότητα να την έχουν ως δυνατό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια τους, αντί να παίζει ρόλο πρωταγωνιστικό τόσο στα Βαλκάνια όσο και στην Μεσόγειο επιτρέπει να φθείρεται και να σύρεται σε μια διαδικασία μακροχρόνιας διολίσθησης από τα κυριαρχικά της δικαιώματα ώστε να απωλέσει με τον καιρό κάποια από αυτά.
Είναι πασιφανές πως οι επιδιώξεις της γείτονος (μη γελιόμαστε είναι ο βασικός κίνδυνος στην περιοχή) είναι προφανείς στην διχοτόμηση του Αιγαίου στον 25 Μεσημβρινό την αυτονόμηση της Θράκης και την πλήρη κυριαρχία σε όλον αυτόν τον ζωτικό χώρο μέχρι την Μεσόγειο και την Κύπρο (δηλαδή δυνατότητες παρέμβασης στην Μέση Ανατολή ακόμη μεγαλύτερες από ότι έχει μέχρι στιγμής).
Αναρωτιέμαι σε μια τέτοια περίπτωση για πόσο νησιά με αμιγείς Ελληνικούς πληθυσμούς (Λέσβος - Χίος - Κως)θα επιβιώσουν υπό Τουρκικό έλεγχο;
Τι κάνει η εξωτερική πολιτική αυτής της χώρας;
Τι κάνει για να χρησιμοποιήσει την δεδομένη στρατιωτική ισχύ της;
Μπορεί να μην είμαστε παγκόσμια υπερδύναμη αλλά πείτε με εξαίρεση την Τουρκία ποια άλλη χώρα μπορεί στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων να μας αντιπαρατεθεί στρατιωτικά;
Στην πράξη όμως ,είναι κάτι που φάνηκε ιδιαίτερα την νύχτα των Ιμίων, φαίνεται πως ο πολιτικός κόσμος στο μεγαλύτερό του κομμάτι δεν έχει ξεπεράσει τα σύνδρομα της χούντας θεωρώντας πως ισχυρές ένοπλες δυνάμεις οδηγούν σε γέννηση δυνάμεων τέτοιων, αντίρροπων προς τις διαθέσεις τους και τις πράξεις τους.
Το ζήτημα είναι το κατά πόσον έχουν κατανοήσει πως δεν βρισκόμαστε γεωγραφικά στο κέντρο της Ευρώπης με γείτονες το Βέλγιο , την Ελβετία ή την Ολλανδία.
Τα Βαλκάνια ήταν πάντα πεδίο συγκρούσεων και πάντοτε οι "νικητές" (σε έναν πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές παρά μόνον ηττημένοι κατ' εμέ) ήταν αυτοί που είχαν φροντίσει να έχουν ικανές ένοπλες δυνάμεις ,πόσο μάλλον δεδομένου πως βρισκόμαστε μπροστά στην αναδιανομή των παγκόσμιων ενεργειακών ρόλων και της διαμόρφωσης του γεωπολιτικού Status Quo που θα αντικαταστήσει ότι ίσχυε μετά από τον Β.ΠΠ.
Αισθάνομαι πως η Έλληνες πολιτικοί δεν έχουν κατανοήσει πως αποτελούμε ένα δυνατό πιόνι στην παγκόσμια σκακιέρα με αποτέλεσμα να υποβαθμίζουμε μόνοι μας τους ρόλους που μπορούμε να έχουμε. Θα μπορούσαμε να μην θεωρούμαστε αναλώσιμοι αλλά πολύ φοβάμαι πως με τις μικροκομματικές επιδιώξεις των περισσοτέρων την έλλειψη εθνικής πολιτικής και οράματος για την χώρα μόνοι μας διαλέγουμε να έχουμε αυτόν τον ρόλο.
Η Τουρκία βρίσκεται κοντά στην υλοποίηση ενός μακροχρόνιου σχεδιασμού που με συνέπεια πολλές γενιές πολιτικών εφήρμοσαν. Ξέρει τι θέλει και δείχνει να ξέρει και πως θα το πάρει. Είναι χαρακτηριστικό η προσσεγισή της με παραδοσιακούς και μακροχρόνιους εχθρούς της και η προσπάθεια να εξομαλύνει τις σχέσεις μαζί τους
Δεν γνωρίζω πως τα πράγματα θα εξελιχθούν, θεωρώ αδιανόητο ολόκληρη Ε.Ε. και κυρίως Γαλλία-Γερμανία να επιθυμούν την γιγάντωση της Τουρκίας με λόγο υπερδύναμης από τα Βαλκάνια έως την Μέση Ανατολή.
Μήπως όμως την θέλουν;
Σε κάθε περίπτωση η σύγκρουση φαίνεται να είναι μαθηματικά αναπόφευκτη, το μόνο που μένει είναι να μάθουμε τον χρόνο.
Τον χώρο είναι θετικό πως τον ξέρουμε και τον διαχειριζόμαστε, ας φροντίσουμε τουλάχιστο να είμαστε προετοιμασμένοι τόσο διπλωματικά όσο στρατιωτικά αλλά και ως κοινωνία με την ενότητα και την αποφασιστικότητά μας.
Το αποτέλεσμα εξαρτάται από εμάς και μόνον.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας
Casius
14.09.2009