«Πριν ξεκινήσει ο πιο ηλίθιος πόλεμος της Δύσης στον σύγχρονο κόσμο –αναφέρομαι φυσικά στην επίθεση στη Συρία που θα πρέπει να χωνέψουμε- θα ήθελα να πω ότι οι πύραυλοι που θα σαρώσουν μία από τις παλαιότερες πόλεις της ανθρωπότητας δεν έχουν καμία σχέση με τη Συρία. Στοχεύουν στο Ιράν»: αυτά υποστηρίζει σε άρθρο του στον Independent ο γνωστός δημοσιογράφος Ρόμπερ Φισκ. Και συνεχίζει: «Στοχεύουν να χτυπήσουν την ισλαμική δημοκρατία, που τώρα έχει έναν καινούριο, δραστήριο πρόεδρο, σε αντίθεση με τον τρελό Αχμαντινετζάντ. Το Ιράν είναι ο εχθρός του Ισραήλ. Οπότε το Ιράν είναι αυτομάτως εχθρός της Αμερικής. Οπότε ρίχνει πυραύλους στον μοναδικό σύμμαχο του Ιράν μεταξύ των Αράβων. Δεν υπάρχει τίποτα το ευχάριστο στο καθεστώς της Δαμασκού. Ούτε αυτά τα σχόλια θέλουν να απαλλάξουν το καθεστώς για τη χρήση χημικών. Αλλά είμαι αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι ότι όταν το Ιράκ -τότε σύμμαχος των ΗΠΑ- χρησιμοποίησε χημικά εναντίον των Κούρδων στηνΧαλάμπτζα το 1988, δεν επιτεθήκαμε στη Βαγδάτη. Η επίθεση έπρεπε να περιμένει μέχρι το 2003, όταν ο Σαντάμ δεν είχε πια χημικά ή άλλα εφιαλτικά όπλα». Όπως γράφει, η CIA έλεγε πως υπεύθυνο για τις επιθέσεις του 1988 ήταν το Ιράν, «ένα ψέμα που κεντράριζε τον εχθρό της Αμερικής, τον οποίο ο Σαντάμ μάχονταν τότε για λογαριασμό μας».
Και αναρωτιέται «Τι στο καλό κάνουμε; Αφού πέθαναν χιλιάδες στην τρομερή τραγωδία της Συρίας, ξαφνικά τώρα μετά από μήνες και χρόνια αναβολών μας αναστάτωσαν μερικές εκατοντάδες θάνατοι. Άθλιο. Παράλογο. Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά θα έπρεπε να έχουμε τραυματιστεί και να δράσουμε σε αυτόν τον πόλεμο από το 2011. Και το 2012. Αλλά γιατί τώρα; Υποψιάζομαι ότι ξέρω το λόγο. Νομίζω ότι ο αδίστακτος στρατός του Μπασάρ αλ-Άσαντ θα μπορούσε απλώς να νικήσει τους αντάρτες τους οποίους εμείς εξοπλίζουμε κρυφά. Με τη βοήθεια της Λιβανικής Χεζμπολάχ – συμμάχου του Ιράν στο Λίβανο – το καθεστώς της Δαμασκού νίκησε τους αντάρτες στο Κουσέιρ και μπορεί να είναι σε θέση να τους νικήσει και στα βόρεια της Χομς. Το Ιράν εμπλέκεται όλο και περισσότερο στην προστασία της συριακής κυβέρνησης. Έτσι, μια νίκη του Μπασάρ είναι μια νίκη του Ιράν. Και οι ιρανικές νίκες δεν μπορεί να γίνουν ανεκτές από τη Δύση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου