Στην Ελλάδα του 21 αιώνα, μια Ελλάδα σημαδεμένη από ποικίλες πολιτικές και οικονομικές ανακατατάξεις, είναι έκδηλη η απουσία μιας συγκεκριμένης στρατηγικής. Δεν έχει γίνει τα τελευταία χρόνια καμία προσπάθεια για να καταστρωθεί ένα πλήρες σχέδιο δράσης που θα έδινε λύσεις και θα «ανασήκωνε» την Αθηναικοκεντρική Ελλαδική επικράτεια και τους ιθαγενείς κατοίκους της από την λάσπη και την παρακμή.Ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε να συμπεριλάβει πολιτικές που θα ενέτειναν την εθνική ομοψυχία (ίσως και να την κρυστάλλωναν) και θα δημιουργούσαν μια Ιδέα έναν σκοπό τον οποίο πρέπει να κατακτήσουμε όλοι μαζί οι Έλληνες. Είναι βέβαια λίγο δύσκολο να νομιμοποιηθούν αυτές οι πολιτικές, αναλογιζόμενος τα μεγάλα οικονομικά κεφάλαια, τα οποία έχουν στρέψει για δεκαετίες τα μάτια τους στην περιοχή.
Επίσης την ύπαρξη των εσωτερικών οργάνων της διάβρωσής, αυτών της μεγάλης σχολής των προοδευτικών, που μέσω της θέσης που κατέχουν στα κρατικά ΜΜΕ και των γνωριμιών τους στα ιδιωτικά ΜΜΕ καταφέρνουν να μολύνουν τις υγιείς και αγνές προσπάθειες για εθνική αναγέννηση και ανασυγκρότηση. Πέρα όμως από τους εξωγενείς και ενδογενείς παράγοντες ανάσχεσης των όποιων προσπαθειών, το ζήτημα της διαμόρφωσης μιας κοινής γραμμής πλεύσης , στο πλοίο που λέγεται «Ελλάς», προς το παρόν (και κακώς ) δεν υπάρχει.
Η γραμμή αυτή πλεύσης όπως είπαμε και παραπάνω πρέπει να συνέχει την ιδέα της εθνικής ομοψυχίας και αυτήν του «σκοπού». Η εθνική ομοψυχία μπορεί να μεταφραστεί ως η ιδέα της συνάντησης των Ελλήνων στο ιδεολογικό (υπερκομματικό) πεδίο αλλά και θα παίζει το ρόλο του σταθεροποιητή και του καθοδηγητή για τη επίτευξη του «σκοπού».
Η ανασυγκρότηση, η προσέγγιση από πλευράς του νεοέλληνα των εθνικών πηγών της γνώσης (ιστορία, φιλοσοφία) η αυτογνωσία και τέλος η συμπαράταξη-συστράτευση στους αγώνες της ελληνικής οικογένειας για την επίλυση μειζόνων θεμάτων εθνικής ευαισθησίας (Κύπρος, Βόρεια Ήπειρος, Βόρεια Μακεδονία, Μικρά Ασία) θα αποτελούν την νέα μεγάλη ιδεολογία που θα ακολουθεί τους έλληνες στον δύσκολο δρόμο για τον μεγάλο σκοπό, την προστασία δηλαδή της εθνοκοινωνικής και θρησκευτικής ανεξαρτησίας και την εθνική αντεπίθεση. Αυτές οι ιδέες-προτάσεις πολιτικής θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εφαρμοστούν γνωρίζοντας κανείς την σαθρότητα και την ανηθικότητα με την οποία έχει ταυτιστεί, η ελπίδα κάθε έθνους και κάθε λαού για μια καλύτερη πορεία , η Νεολαία. Μόνο εάν αυτή αποκηρύξει δυσάρεστες πρακτικές -κινδύνους (ναρκωτικά, διαφθορά, ανωμαλία) τότε και μόνο τότε θα μπορούμε να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα , σε αυτό της εθνικής αντεπίθεσης και της πραγματικής ολοκλήρωσης.
Η προστασία λοιπόν του πιο σημαντικού μέρους του λαού αυτού της νεολαίας αλλά και η στήριξη στις πολύτεκνες οικογένειες είναι κάτι που πρέπει να γίνει άμεσα πριν ο συρρικνωμένος ελληνισμός έρθει αντιμέτωπος με τις πρακτικές τη νεωτερικότητας (χάραξη νέων συνόρων, προσχεδιασμένη σύσταση μειονοτήτων, εσωτερική κοινωνική αναταραχή).
Συμπερασματικά, αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να γίνει είναι η διαμόρφωση μιας νέας γενιάς ανθρώπων που εστερνιζόμενοι τους πραγματικούς πόθους του ελληνικού λαού και γνωρίζοντας τα πραγματικά του προβλήματα θα συνδράμει αποφασιστικά στην δημιουργία μιας κοινής ιδεολογίας που θα ενώνει όλους τους έλληνες. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για να συμβούν όλα αυτά είναι η πολιτική βούληση από πλευράς συγκεντρωτικής εξουσίας.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου