Το ερώτημα, ωστόσο, είναι εάν το Βατικανό σκοπεύει να παίξει ενεργό ρόλο σε αυτήν την οικονομική αναμόρφωση ή θα κρατήσει το ρόλο του συμβούλου.
Κι αυτό γιατί διαθέτει ένα από τα πλέον εύρωστα χρηματοοικονομικά ιδρύματα του κόσμου, που από τη δεκαετία του 1990 έχει επενδύσει περισσότερα από 10 δισ. δολάρια σε ξένες εταιρείες. Η τράπεζα του Βατικανού, γνωστή και ως Ινστιτούτο για τα Εργα της Θρησκείας (Instituto per le Opere di Religione-IOR) διοικείται από επαγγελματία διευθύνοντα σύμβουλο που αναφέρεται απευθείας στο συμβούλιο των καρδιναλίων και στον πάπα.
Τα έσοδά της δεν θεωρούνται «ιερή περιουσία» και έτσι (αν και παράδοξο) δεν υπόκεινται σε εσωτερικούς οικονομικούς ελέγχους του κράτους του Βατικανού. Αντίθετα, λειτουργεί με το ίδιο καθεστώς όπως τα φιλανθρωπικά ιδρύματα της Καθολικής Εκκλησίας.
Στην πάροδο του χρόνου, ωστόσο, η τράπεζα δεν περιορίστηκε στο φιλανθρωπικό της έργο και έχει εμπλακεί και σε σοβαρά οικονομικά σκάνδαλα. Το 1998 μάλιστα, τα αρχεία του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών αναφέρουν ότι 350 εκατ. ελβετικά φράγκα, χρήματα του κροατικού κράτους που χάθηκαν μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν μεταφερθεί από τους Ναζί και παραμένουν στην τράπεζα του Βατικανού. Η πληροφορία προέρχεται από «αξιόπιστη πηγή στην Ιταλία», όπως αναφέρουν οι Αμερικανοί.
Ο ιταλός δημοσιογράφος και συγγραφέας Τζιανλουίτζι Νάτσι κυκλοφόρησε πρόσφατα το βιβλίο του «Vaticano Spa» που παρουσιάζει μυστικά αρχεία της τράπεζας από τη δεκαετία του 1970, αποδεικνύοντας τη στενή σχέση του Βατικανού με τη μαφία της Σικελίας, τη μασονική στοά της Ιταλίας και το κράτος.
Η «αμαρτωλή» ιστορία της τράπεζας ξεκινάει από το 1968, όταν το Βατικανό προσλαμβάνει ως οικονομικό της σύμβουλο τον Μισέλ Σιντονά, αδιαφορώντας για τη γνωστή σχέση του με τη μαφιόζικη οικογένεια Καμπίνο, που ξέπλενε χρήματα από εμπόριο ναρκωτικών. Οπως αποδείχθηκε αργότερα, στο ξέπλυμα συμμετείχε και ο τραπεζίτης Ρομπέρτο Κάλβι, διευθυντής εκείνη την εποχή της ιταλικής τράπεζας Αμπροσιάνο, βασικός μέτοχος της οποίας ήταν το Βατικανό. Ρομπέρτο Κάλβι και Σιντονά ήταν μέλη της μασονικής στοάς «Propaganda 2», η οποία συχνά εμφανίζεται ως μεσάζοντας στις παράνομες δραστηριότητες.
Το 1971 στο προσκήνιο εμφανίζεται ο πάτερ Πολ Μάρκινκους, μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες και σκοτεινές προσωπικότητες της Καθολικής Εκκλησίας. Αναλαμβάνει επικεφαλής της τράπεζας του Βατικανού έως το 1989, διάστημα στο οποίο η τράπεζα εμφανίζεται να χρηματοδοτεί ακροδεξιές κυβέρνησης όπως αυτή της Αργεντινής το 1973, στη διάρκεια του «βρόμικου πολέμου».
Ο Μάρκινκους παρέμεινε στη θέση του και επί Ιωάννη Παύλου του Β', όταν η τράπεζα χρηματοδότησε με 100 εκατ. δολάρια την «Αλληλεγγύη» του Λεχ Βαλέσα στην Πολωνία.
Οταν το 1982 η τράπεζα Αμπροσιάνο χρεοκόπησε εξαιτίας της απόσυρσης κεφαλαίων από το Βατικανό, βγήκαν στην επιφάνεια ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το μεγαλύτερο σκάνδαλο στη μεταπολεμική Ιταλία, όπως έχει μείνει στην ιστορία.
Τότε ο πάτερ Μάρκινκους είχε πει: «Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο χωρίς να υπολογίζεις το χρήμα; Δεν είναι δυνατόν να διοικήσεις μια Εκκλησία μόνο με "Αβε Μαρία"».
Πηγή:
link: http://orthodoxia-pateriki.blogspot.com/2009/07/blog-post_5425.html
Σκάνδαλα στο Βατικανό
Αυτοκτονίες αποδεικνύονται δολοφονίες, ξανανοίγει το παλιό σκάνδαλο της Βanco Vaticano, ενώ μαφιόζοι, μασόνοι, μυστικοί πράκτορες, τραπεζίτες, πολιτικοί και καρδινάλιοι συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν σε ένα μυστήριο βγαλμένο από τη ζωή... στην Αγία Εδρα
Μία από τις βασικότερες δραστηριότητες κάθε νέου θρησκευτικού ηγέτη της Καθολικής Εκκλησίας είναι η συγκάλυψη των αμαρτωλών έργων των προκατόχων του, κυρίως όσον αφορά υποθέσεις που απειλούν να καταστρέψουν τη δημόσια εικόνα του οργανισμού. Η ανάγκη αυτή για ιερό κουκούλωμα αποδείχθηκε ιδιαίτερα επιτακτική και για τον 265ο διάδοχο του Αγίου Πέτρου επί της γης, τον ποντίφικα Βενέδικτο ΙΣτ', κατά κόσμον Γιόζεφ Ράτσινγκερ, έναν άνθρωπο γνωστό εδώ και δεκαετίες για τις αντιδραστικές θέσεις του σε πλήθος καυτών αιτημάτων αλλά και για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξε ως ο Νο 2 στο Βατικανό καθ' όλη την 25ετία του μακαρίτη Ιωάννη-Παύλου Β'.
Αυτές τις ημέρες λοιπόν ο Βενέδικτος δεν κοιμάται πολύ καλά. Στις 5 Ιουνίου, και έπειτα από μια μαραθώνια δίκη που κράτησε 20 μήνες, οι πέντε κατηγορούμενοι για τη μυστηριώδη δολοφονία του επονομαζόμενου και «τραπεζίτη του Θεού» Ρομπέρτο Κάλβι στο Λονδίνο πριν από 25 χρόνια απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες λόγω αμφιβολιών. Αντί όμως η απόφαση να βάλει τέλος στο μυστήριο του θανάτου του Κάλβι, μια από τις πιο σκοτεινές υποθέσεις όλων των εποχών, το μόνο που κατάφερε ήταν να περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα και να επαναφέρει στο προσκήνιο ένα ξεχασμένο σκάνδαλο που απειλεί ακόμη τα θεμέλια της πίστης εκατοντάδων εκατομμυρίων καθολικών. Το δικαστήριο, βλέπετε, μπορεί να απήλλαξε τους κατηγορουμένους, αλλά για πρώτη φορά παραδέχτηκε πως η «αυτοκτονία» του Κάλβι ήταν στην πραγματικότητα μια τελετουργική δολοφονία, βασικός ύποπτος της οποίας παραμένει το ίδιο το Βατικανό.
Πίσω από αυτή την παμπάλαια ιστορία που εξακολουθεί να ταράζει τον ύπνο του Πάπα κρύβονται η γενικότερη συμμετοχή του Βατικανού στη δημιουργία της μασονικής στοάς Ρ2 (Ρropaganda Due) στην Ιταλία κατά τη δεκαετία του '70 και η στήριξη μέσω αυτής αντικομμουνιστικών δραστηριοτήτων σε όλον τον κόσμο, γεγονός που αποκαλύφθηκε το 1982 με το τρομερό σκάνδαλο της Βanco Αmbrosiano, «θυγατρικής» της Τράπεζας του Βατικανού.
Πίσω της κρύβονται επίσης τα γεγονότα της παπικής διαδοχής του 1978 και το πιο καυτό αναπάντητο ερώτημα στην πρόσφατη ιταλική ιστορία: ο Ιωάννης Παύλος Α' πέθανε άραγε από φυσικό θάνατο ή πλήρωσε την υπερβολική τιμιότητα του και την πρόθεση του να ξεκαθαρίσει τις συναλλαγές των προκατόχων του με την ιταλική και αμερικανική μαφία, τους πολιτικά διαπλεκόμενους μασόνους της στοάς Ρ2 και την αμερικανική CΙΑ; Αν αυτοί οι μηχανισμοί ήταν αρκετά ισχυροί το 1978 ώστε να «αντικαταστήσουν» έναν ενοχλητικό Πάπα, μόλις 33 ημέρες μετά την εκλογή του, τότε ποιος είναι ο ρόλος τους στο σημερινό Βατικανό;
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, γυρίζοντας μερικές δεκαετίες πίσω. Εν αρχή ην η Τράπεζα του Βατικανού, όπως είναι το παρατσούκλι της ΙΟR (Ιstituto per le Οpere Religiose, Ινστιτούτο Θρησκευτικών Εργασιών), του επίσημου τραπεζικού βραχίονα της Αγίας Εδρας. Η αποκαλούμενη Βanco Vaticano ιδρύθηκε το 1942 από τον διαβόητο Πάπα Πίο ΙΒ'. Το... θεάρεστο έργο της ξεκινά ουσιαστικά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τις αποβάσεις των συμμάχων στη Σικελία, ενώ κορυφώνεται με τη μεθοδευμένη απόδραση εκατοντάδων αξιωματικών των ναζιστών στη Λατινική Αμερική, μέσω της λεγόμενης «γραμμής των ποντικών». Χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο «Χασάπης της Λυών» Κλάους Μπάρμπι, που έφτασε στο Μπουένος Αϊρες ντυμένος σαν φραγκισκανός μοναχός.
Το 1965 η ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε να φορολογήσει το μετοχικό χαρτοφυλάκιο του Βατικανού, οπότε το «κράτος του Θεού» στράφηκε σε επενδύσεις σε άλλες χώρες, προτιμώντας τίτλους των Ιmmobiliere de Champs-Εlysses, General Μotors, General Εlectric, Shell και άλλων πολυεθνικών εταιρειών. Το 1971 αναλαμβάνει τις τύχες της Βanco Vaticano ο γιγαντόσωμος Αμερικανός επίσκοπος (και αργότερα αρχιεπίσκοπος) Πολ Μαρσίνκους, ο οποίος συνεργάζεται στενά με τον μεγαλομαφιόζο Μικέλε Σιντόνα. Μαζί οι δύο άνδρες μετατρέπουν την Βanco Vaticano σε μια παγκόσμια οικονομική αυτοκρατορία, μέσω τραπεζών σε όλον τον κόσμο (Ευρώπη, Νότια Αμερική, Καραϊβική και ΗΠΑ).
Τα πηγαίνουν καλά ως το 1978, οπότε ανακηρύσσεται Πάπας ο Αλμπίνο Λουτσιάνι (Ιωάννης-Παύλος Α), ο οποίος εξοργίζεται με την έκταση που έχουν λάβει τα πράγματα. Εν μέσω τρομερών φημών για εμπλοκή σε εμπόριο όπλων, ναρκωτικών κ.ά., επιχειρεί να ελέγξει τα οικονομικά της ΙΟR, εξουσιοδοτώντας τον καρδινάλιο Βιγιό. Τριάντα τρείς ημέρες μετά την ενθρόνιση του, ο αυστηρός Πάπας πεθαίνει στο κρεβάτι του από «καρδιακή προσβολή» και τη θέση του παίρνει ο πολωνικής καταγωγής Κάρολος Βοϊτίλα. Νεκροψία, φυσικά, δεν έγινε ποτέ. Και ο Βιγιό ξεχνά γρήγορα τις εντολές του εκλιπόντος.
Ο νέος Ποντίφικας αποφεύγει τα λάθη του προκατόχου του και σιωπά για την ΙΟR. Σε αντάλλαγμα, περισσότερα από 100 εκατ. δολάρια της ΙΟR οδεύουν προς το πολωνικό συνδικάτο «Αλληλεγγύη» του Λεχ Βαλέσα, ξεκινώντας μια διαδικασία που κατέληξε, εννέα χρόνια αργότερα, στην πτώση του Τείχους. Κάτι ήξερε ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ όταν δήλωνε για τον Ιωάννη-Παύλο Β' ότι «η πτώση του κομμουνισμού δεν θα είχε επέλθει ποτέ, αν δεν υπήρχε αυτός»...
Ο θάνατος-εξπρές όμως του Ιωάννη-Παύλου Α' δεν φέρνει το τέλος της υπόθεσης, στην οποία άλλωστε πρωταγωνιστεί και ο Λίτσιο Τζέλι, ο επονομαζόμενος και «μεγάλος μαριονετίστας» της ιταλικής πολιτικής. Πρόκειται αναμφισβήτητα για μια σκοτεινή φιγούρα: πρώην μελανοχίτωνας και υπολοχαγός των Ες Ες, στέλεχος της «γραμμής των ποντικών» και αργότερα της ψυχροπολεμικής επιχείρησης «Gladio», διπλός πράκτορας στον Ψυχρό Πόλεμο, έμπορος όπλων, αλλά πάνω απ' όλα ιδρυτής και πρώτος Μεγάλος Μάγιστρος της μασονικής στοάς Ρ2, της μυστικής οργάνωσης που «συγκυβερνούσε» στην Ιταλία για τουλάχιστον 30 χρόνια.
Και ο Λίτσιο Τζέλι δεν ήταν καθόλου μόνος. Σχεδόν χίλιες προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, μεταξύ των οποίων και επιχειρηματίες, όπως ο μετέπειτα καναλάρχης και πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ανήκαν στην παράνομη μασονική στοά του, η οποία διαλύθηκε τελικά το 1981. Ανάμεσα τους ξεχώριζαν τρείς εν ενεργεία υπουργοί, 23 βουλευτές, δέκα νομάρχες, εκατοντάδες αξιωματικοί των μυστικών υπηρεσιών, 83 διευθυντές κρατικών επιχειρήσεων, 47 διευθυντές τραπεζών, δικαστές και διπλωμάτες, ναύαρχοι και στρατηγοί, στελέχη του Rizzoli, του σημαντικότερου εκδοτικού ομίλου της Ιταλίας.
Οι σχέσεις της «Πι Ντούε» (Ρ2) με τον Σιντόνα, τον Μαρσίνκους, τον Κάλβι και τον καρδινάλιο Πάολο Μπερτόλι είναι πλέον ιστορικά γεγονότα, υπεράνω πάσης αμφισβήτησης. Ο Τζέλι ήταν αυτός που προώθησε τον αδελφό-μασόνο Ρομπέρτο Κάλβι για να αναλάβει την ηγεσία της Βanco Αmbrosiano (τότε μεγαλύτερης ιδιωτικής τράπεζας στην Ιταλία) και το ξέπλυμα μαφιόζικου χρήματος εντός Ιταλίας.
Αλλά από το 1974, με την παγκόσμια ύφεση, τα πράγματα αλλάζουν. Η οικονομική αυτοκρατορία του Σιντόνα, στημένη γύρω από την αμερικανική τράπεζα Franklin Νational, καταρρέει. Τα λεφτά που του έχει εμπιστευτεί η ΙΟR (πάνω από 250 εκατ. δολάρια) εξαφανίζονται και ο «άνθρωπος εμπιστοσύνης» στρέφεται στον Κάλβι, ο οποίος όμως αρνείται να τον σώσει. Ο Σιντόνα αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Ιταλία, όπου το 1976 καταδικάζεται ερήμην για 23 οικονομικά αδικήματα. Παρ' όλα αυτά θα συλληφθεί και θα πεθάνει τελικά το 1986 στη φυλακή, δηλητηριασμένος από υδροκυάνιο, που κάποιος άγνωστος έριξε στον καφέ του.
Και ο Κάλβι όμως πληρώνει ακριβά την «αχαριστία» του. Το 1981, ενώ ο ιταλικός Τύπος αρχίζει σιγά σιγά να αποκαλύπτει τον ρόλο της Ρ2, η τράπεζα του αποκαλύπτει μια «μαύρη τρύπα» 1,3 δίσ. δολαρίων. Κατόπιν αποκαλύψεων για δεκάδες εταιρείες-φαντάσματα της Αbmrosiano στον Παναμά και στη Λατινική Αμερική, η ΙΟR αναγκάζεται να εκτεθεί, παραδεχόμενη την εμπλοκή της στην υπόθεση και εγγυούμενη όλα τα χρέη τους, τα οποία αγγίζουν πλέον το 1,5 δισ. δολάρια. Χάρη στις υψηλές διασυνδέσεις του φεύγει από την Ιταλία με βαλίτσες γεμάτες εκατομμύρια δολάρια. Ξέρει, ωστόσο, ότι είναι καταδικασμένος.
Αρχίζει επίσημη κοινοβουλευτική έρευνα με τη συμμετοχή της κεντρικής τράπεζας. Ενα μέλος του ΔΣ της Αmbrosiano δολοφονείται στον δρόμο και ο Κάλβι αρχίζει να σπάει. «Πίσω από τα δάνεια στον Παναμά βρίσκεται το Βατικανό ο Πάπας» λέει στον Τύπο, ενώ αποκαλύπτει σε συνεργάτες του ότι η ισπανική υπερκαθολική οργάνωση Οpus Dei ετοιμάζεται να καλύψει τη «μαύρη τρύπα». Λίγες ημέρες αργότερα, η γραμματέας του Γκρατσιέλα Κορόσερ πεθαίνει ύστερα από ένα ύποπτο «άλμα θανάτου» από τον πέμπτο όροφο. Στις 13 Ιουνίου 1982 ο ίδιος ο Κάλβι βρίσκεται κρεμασμένος από τη γέφυρα Βlackfriars (Μαύροι καλόγεροι) του Λονδίνου, με τις τσέπες γεμάτες τούβλα, αλλά και κάπου 15.000 δολάρια.
Αρχικά, όλοι, με πρώτη τη βρετανική αστυνομία, μίλησαν για αυτοκτονία λόγω... τύψεων. Χρειάστηκε η εκταφή του Κάλβι το 1998 και μια σειρά νέων αποκαλύψεων για να αλλάξει η επίσημη εκδοχή. Πρόκειται, όπως αποδείχθηκε στη μαραθώνια δίκη των «πέντε μαφιόζων», για μια τελετουργική μασονική δολοφονία. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, που τελικά είδαμε ότι εξέπεσε, την είχε διατάξει η Ρ2 και η σικελική μαφία - συγκεκριμένα ο «κόπο» και ταμίας της Κόζα Νόστρα, Τζιουζέπε «Πίπο» Καλό. Αυτός ήταν άλλωστε και ο βασικός κατηγορούμενος στην τελευταία δίκη, μαζί με δύο διαπλεκόμενους επιχειρηματίες σε ρόλο μεσαζόντων: τον Φλάβιο Καρμπόνι, έναν σκοτεινό επιχειρηματία με επαφές με τις μυστικές υπηρεσίες, και τον Ερνέστο Ντιοαταλέβι, ο οποίος φέρεται να είναι νονός της ρωμαϊκής μαφίας, γνωστής ως Βanda dei Μagliani.
Σύμφωνα πάντα με το κατηγορητήριο, που με τη σειρά του στηρίχτηκε κυρίως σε καταθέσεις «μετανοημένων» (pentiti) μαφιόζων, ο Κάλβι πήγε στο Λονδίνο για να συναντήσει τον Τζέλι, αλλά έπεσε στην παγίδα του Καλό. Εκεί φαίνεται ότι τον περίμεναν δύο μισθωμένοι φονιάδες της Καμόρα, οι Ναπολιτάνοι Βιτσέντσο Κασίγιο και Σέρζιο Βακάρι, οι οποίοι και εκτέλεσαν το «συμβόλαιο» για λογαριασμό των Σικελών. Ο Κάλβι στραγγαλίστηκε και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη γέφυρα Βlackfriars, η οποία φαίνεται ότι επελέγη για συμβολικούς λόγους, αφού τα μέλη της Ρ2 αυτοαποκαλούνταν επίσης «Μαύροι αδελφοί». Πολύ βολικά πάντως και οι δύο φερόμενοι ως φονιάδες δολοφονήθηκαν λίγο καιρό μετά.
Ο ίδιος ο 88χρονος πια Μέγας Μάγιστρος, ο οποίος βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κατ' οίκον περιορισμό, όταν ανακρίθηκε από τους δικαστές παρουσία του δικηγόρου του, αρνήθηκε κάθε ανάμειξη και «έδειξε» το Βατικανό. Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι η εντολή για τον φόνο προήλθε λόγω της ανάμιξης του Κάλβι στη χρηματοδότηση του συνδικάτου «Αλληλεγγύη», κατόπιν αιτήματος του εκλιπόντος πάπα Ιωάννη-Παύλου Β'. «Ενα βράδυ δειπνούσα με τον Κάλβι. Ηταν θυμωμένος, κόκκινος από τον θυμό. Μου είπε πως την επομένη θα πήγαινε να δει τον Παναγιότατο στο Βατικανό, για να πάρει 80 εκατ. δολάρια που έπρεπε να πληρώσει για λογαριασμούς σχετικά με την Πολωνία και πως αν δεν έπαιρνε τα χρήματα, θα διαλύονταν τα πάντα» φέρεται να δήλωσε ο έγκλειστος Τζέλι στους δικαστές. Το Βατικανό φωτογράφισε όμως και ο Καλό, ο νονός της Κόζα Νόστρα, ο οποίος εκτίει ήδη ποινή ισόβιας κάθειρξης για τον ρόλο του σε μια βομβιστική επίθεση σε αμαξοστοιχία που στοίχισε το 1984 τη ζωή σε 16 άτομα. «Αν τον ήθελα νεκρό, δεν νομίζετε ότι θα τον "καθάριζα" με δικούς μου ανθρώπους;» ρώτησε αφοπλιστικά τους δικαστές της Ρώμης ο Κάλο. Με τον θάνατο του Κάλβι ήρθε φαινομενικά και η αρχή του τέλους για την πολύκροτη υπόθεση. Οι πρωταγωνιστές ένας ένας αποσύρονται από το προσκήνιο. Ο Μαρσίνκους «εξαφανίζεται» στα άδυτα του Βατικανού, για να μην ξαναεμφανιστεί ποτέ, ο Τζέλι εγκαταλείπει τη χώρα (συνελήφθη το 1996 στη Γαλλία), η Ρ2 αποκαλύπτεται, η Βanco Αmbrosiano χρεοκοπεί και το Ινστιτούτο Θρησκευτικών Εργασιών ξαναρχίζει τις «busines as usual», αφού πρώτα πληρώνει περίπου 225 εκατ. δολάρια στους πιστωτές της Βanco Αmbrosiano, έπειτα από διαμεσολάβηση της κυβέρνησης Κράξι.
Το ενδιαφέρον ωστόσο για την υπόθεση παραμένει αμείωτο. Ακόμη και πριν από τις τελευταίες αποκαλύψεις για τη δολοφονία Κάλβι, που επανέφεραν την υπόθεση στη δημοσιότητα, έχουν γραφτεί πλήθος βιβλία για τη συγκεκριμένη περίπτωση του «Τραπεζίτη του Θεού». Ισως τα καλύτερα εξ αυτών είναι εκείνο που φέρει την υπογραφή του διάσημου αμερικανού δημοσιογράφου και ήρωα του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ, Καρλ Μπέρνσταϊν, και αυτό του Ιταλού συναδέλφου του Μάρκο Πολτίνι. Ονομάζεται «Η αγιότητα του Ιωάννη-Παύλου Β' και η μυστική ιστορία του καιρού μας» και περιγράφει πώς ο πολωνός καρδινάλιος επελέγη από τους συναδέλφους του και φυσικά από τις ΗΠΑ ως αιχμή του δόρατος στην προώθηση των σχεδίων της CΙΑ για την υπονόμευση των ανατολικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών καθεστώτων, αλλά και για τη χρηματοδότηση των αντικαθεστωτικών ανταρτών Κόντρας στη Νικαράγουα.
Ο Μπέρνσταϊν τονίζει μάλιστα ότι, ενώ ο Ιωάννης-Παύλος Β' αγωνίστηκε για τον εκδημοκρατισμό της Πολωνίας, δεν υπήρξε ποτέ του συνεπής στα δημοκρατικά ιδεώδη, αφού αμέσως μετά την εκλογή του δεν δίστασε να εναγκαλιστεί δικτάτορες, όπως ο Πινοσέτ στη Χιλή, ο Μάρκος στις Φιλιππίνες, ο Ζία Ουλ Χακ στο Πακιστάν και ο Ντουάρτε στο Σαλβαδόρ. Σημειώνει επίσης ότι ο Γουίλιαμ Κέισι, διευθυντής της CΙΑ επί προεδρίας Ρόναλντ Ρίγκαν, ήταν τακτικός επισκέπτης στο Βατικανό, δήθεν ως πιστός καθολικός σε προσκύνημα. Στην πραγματικότητα ενημέρωνε τον Πάπα για τις αποφάσεις που λαμβάνονταν στον Λευκό Οίκο.
Ο Φίλιπ Γουίλαν, συγγραφέας ενός άλλου ενοχοποιητικού για το Βατικανό βιβλίου, του «Τελευταίου δείπνου», που κυκλοφόρησε πριν από μόλις δύο μήνες, υποστηρίζει τώρα ότι η απαλλαγή των μαφιόζων για τη δολοφονία του Κάλβι αποτελεί κόλαφο για το Βατικανό και μέγα πονοκέφαλο για τον Πάπα. «Η κατάσταση είναι πολύ άσχημη για την Καθολική Εκκλησία. Ολη η υπερασπιστική γραμμή του Καλό στηρίχτηκε στις καταθέσεις της οικογένειας του Κάλβι, που είπε ξεκάθαρα ότι ο τραπεζίτης δεν φοβόταν τη μαφία ή την Ρ2, αλλά το ίδιο το Βατικανό, και ιδιαίτερα τους ανθρώπους του Βατικανού που αποδεδειγμένα προσπαθούσε εκείνες τις ημέρες να εκβιάσει. Στην ουσία, η υπεράσπιση του Καλό απέδειξε ότι η Εκκλησία διέθετε το μεγαλύτερο κίνητρο για τη δολοφονία του Κάλβι» λέει ο Γουίλαν. Οσο για τον ντετέκτιβ Τζεφ Κατζ, τον άνθρωπο που ουσιαστικά ξανάνοιξε την υπόθεση για λογαριασμό της οικογένειας Κάλβι, αποδεικνύοντας με ενδελεχή έρευνα ότι δεν υπήρξε ποτέ αυτοκτονία, αυτός εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι οι πραγματικοί εντολείς της δολοφονίας του «Τραπεζίτη του Θεού» δεν θα βρεθούν ποτέ, αφού πρόκειται για «πολύ υψηλά πρόσωπα στην καρδιά των πολιτικών και θρησκευτικών θεσμών της Ιταλίας». Να σημειώσουμε ότι υπάρχουν και δύο ταινίες για τους «Τραπεζίτες του Θεού»: μία του Τζουζέπε Φεράρα με αυτόν ακριβώς τον τίτλο, η οποία γυρίστηκε μεν το 2001 στην Ιταλία αλλά απαγορεύτηκε και κυκλοφόρησε μόνο σε βίντεο, και φυσικά ο εξαιρετικός «Νονός ΙΙΙ» του Φράνσις Φορντ Κόπολα που ενσωματώνει έστω και με άλλα ονόματα ολόκληρη την ιστορία της Βanco Vaticano, περιλαμβανομένης της «αυτοκτονίας» του Κάλβι αλλά και του πρόωρου θανάτου του άτυχου Ιωάννη-Παύλου Α', στον ύπνο του, με φονικό όπλο ένα δηλητηριασμένο φλιτζάνι τσάι... Η ειρωνεία; Ο Κάλβι, στην τελευταία του συνέντευξη πριν από τον θάνατο του, είπε ότι «το μόνο βιβλίο που αξίζει να διαβάσει κανείς είναι "Ο Νονός" του Μάριο Πούζο. Μόνο αυτό λέει την αλήθεια για το πώς κυβερνάται ο κόσμος μας»! Θου Κύριε...
Πηγή:
link: http://eyploia.aigaio-net.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1559
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου