Οι ηθικοί αυτουργοί της πλήρους κατάπτωσης

Διαλύοντας την αστυνομία και το κράτος

Πρέπει να ήταν μία ή δύο ημέρες πριν τα Χριστούγεννα. Είχε βραδιάσει και περπατούσα στην Χρήστου Λαδά κατευθυνόμενος προς Σταδίου, όταν ένας τύπος πέρασε από εμπρός μου σαν σίφουνας. Δευτερόλεπτα μετά ακούστηκε κάπου στο βάθος μια ψιλή φωνή να φωνάζει «κλέφτης, πιάστε τον», αλλά ήταν τόσο αδύναμη που δεν έπειθε.
Ο τύπος είχε εξαφανιστεί ήδη, όπως επιβεβαίωσα στρέφοντας το κεφάλι. Δεν είχα προλάβει να ξαναγυρίσω εμπρός, όταν ένας αστυνομικός πέρασε από εμπρός μου τρέχοντας ξοπίσω του. Ήταν νεαρός, δίχως το πηλήκιο και παρά το ακατάλληλο σκαρπίνι, έτρεχε σαν σφαίρα προς την κατεύθυνση που είχε χαθεί το κλεφτρόνι. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον πιάσει. Μού προξένησε όμως καλή εντύπωση η αποφασιστικότητα της κινήσεως του αστυνομικού, που αν μη τι άλλο τιμούσε την στολή του.
Τις ημέρες εκείνες, η Αθήνα ήταν βυθισμένη στις ταραχές που όλοι ζήσαμε. Τι διαφορά είχε αν ένα επιπλέον κλεφτρόνι βούτηξε κάποια τσάντα ή πορτοφόλι;
Μερικές ημέρες αργότερα, κατέβαινα την Βασιλίσσσης Σοφίας, στο ύψος της Βουλής και παρατηρούσα μπροστά μου κάποια από αυτές τις πεζές περιπολίες. Όποτε βλέπω τέτοιο θέαμα, η εικόνα και οι εντυπώσεις είναι ίδιες. Παιδάκια, δίχως κάποιο κύρος η παρουσία τους, σουλατσάρουν σαν ξεβιδωμένα κουκλάκια, προκαλώντας αρνητικές εντυπώσεις. Η περίπολος συναντήθηκε πιο κάτω με άλλη, ερχομένη από την αντίθετη κατεύθυνση. Το ίδιο θέαμα. Τριμελής και αυτή, με μία κοπέλα αισθητά χοντρούλα, όπως και η συνάδελφός της από την άλλη περίπολο. Είναι από αυτές που τις κόβεις αμέσως: ανίκανες να προσφέρουν κάτι σε μια έκτακτη περίπτωση, αφού θεωρώ αδιανόητο ότι μπορούν να τρέξουν πάνω από 30 μέτρα. Κι όμως, φορούν στολή!
Παρακάτω, κοντά στην Ομόνοια, δύο άλλες περίπολοι είχαν συναντηθεί και το ΄χαν ρίξει στην κουβεντούλα. Τσιγαράκι στο χέρι, με τρόπο που να μην πολυφαίνεται όπως κάναν κάποιοι στον στρατό ή ακόμη και μια «φραπεδιά», για μεγαλύτερη ανακούφιση.
Η θλιβερή εικόνα, επανέφερε στην μνήμη μου την σκηνή του νεαρού αστυνόμου που είχε περάσει από εμπρός μου τρέχοντας στην Χρήστου Λαδά. Μετάνιωσα πραγματικά που άφησα τις θετικές εντυπώσεις για τον εαυτό μου. Μετάνιωσα που δεν πήγα στο Αστυνομικό Τμήμα Ακροπόλεως να συγχαρώ τον διοικητή για το άγνωστο παλληκάρι, που ίσως να έπαιρνε κάποια ηθική αμοιβή. Διότι καμμία σχέση δεν είχε με τα νωθρά τυπάκια που έχω βαρεθεί να βλέπω με στολή αστυνομικού.
Αλήθεια, τί αστυνομικούς παράγει το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα; Κακά τα ψέμματα. Η απαξίωση που έχει επέλθει, ιδίως την τελευταία δεκαπενταετία, είναι τρομακτική. Και απόδειξη τα περιστατικά παρανομίας που βλέπουμε σχεδόν καθημερινά και προκαλούν την γελοιοποίηση της Αστυνομίας, η οποία είναι προφανές ότι υφίσταται μέσα σε ένα ανύπαρκτο κράτος. Παρακολουθείς στα παραθυράκια τις κοκορομαχίες μεταξύ των γνωστών αναξιόπιστων παλιάτσων του πολιτικού συστήματος, με τον έναν να ρίχνει της ευθύνης στον άλλο. Και συγκεκριμένα, την αντιπολίτευση να το παίζει τιμητής των Σωμάτων Ασφαλείας, όταν είναι αυτή η ίδια η υπεύθυνη που πρωτοστάτησε στην διάλυση, εκεί πίσω στην δεκαετία του 1980. Ήταν τότε που το γνωστά κομπλεξικά σύνδρομα των αριστερών κυριάρχησαν, απλώνοντας από την μία τον ακατάσχετο λαϊκισμό στην κοινή γνώμη και από την άλλη ένα άνευ προηγουμένου μένος κατά του κρατικού μηχανισμού. Από το τελευταίο, δεν ξέφυγαν οι Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας. Τα επικίνδυνα ανίκανα στελέχη συγκεντρώθηκαν κάτω από την ομπρέλα της «Αλλαγής» με στόχο την επικράτηση. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ισχυρό πλήγμα στις παραδοσιακές έννοιες της πειθαρχίας και της αξιοκρατίας.
Οι επικίνδυνοι πρωταγωνιστές της περιόδου, ξυπνούσαν κι έγερναν για ύπνο ονειρευόμενοι «κινδύνους» από ανύπαρκτα πραξικοπήματα για την ανατροπή της κυβερνήσεως. Και για να σιγουρευτούν, βρήκαν την λύση με την διάλυση των «επικίνδυνων» Ειδικών Δυνάμεων που τέθηκαν σε μόνιμη τροχιά παρακμής.
Στον τομέα των Σωμάτων Ασφαλείας, χαρακτηριστικότερο δείγμα δεν υπάρχει από την διάλυση της Χωροφυλακής. Και εδώ, τα κριτήρια ήταν. παραψυχολογικά. Αν λεχθεί ότι το κίνητρο δεν ήταν άλλο παρά η εκδίκηση για το σώμα που στα περίφημα «Δεκεμβριανά» κράτησε την πρωτεύουσα, δεν θα είναι καθόλου υπερβολή.
Και παρατηρείς σήμερα την αξιοθρήνητη κυβέρνηση της γιαλαντζί δεξιάς, να μην μπορεί να ανταποδώσει την κριτική που της ασκείται για την διάλυση των Σωμάτων Ασφαλείας. Να μην μπορούν να ψελλίσουν λέξη για τις ευθύνες τις περίφημης αριστερής, ψευτοπροοδευτικής διανοήσεως, η οποία σε τελική ανάλυση μόνο τροχοπέδη στην πρόοδο αυτής της χώρας έχει αποδειχθεί.
Όχι βεβαίως ότι οι άλλες πολιτικές παρατάξεις είναι πιο άξιες. Τα τελευταία χρόνια, ο πολίτης αυτής της χώρας έχει δεχθεί αρκετές αφορμές για να απομυθοποιήσει τους μεν και του δε. Η διαφθορά, η αναξιοπιστία και η ανικανότητα, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του μεταπολιτευτικού συστήματος που έφερε στην χώρα μία κατ' επίφαση δημοκρατία. Μία «δημοκρατία» όπου ο καθ' ένας μόνος του μπορεί να ισοπεδώνει τα πάντα. Άλλωστε, το παράδειγμα το δίνουν οι ίδιοι οι πολιτικοί με τις συμπεριφορές τους και την αλαζονεία εκείνη που όλο και περισσότερο δείχνει να τους χαρακτηρίζει.
Όταν ο πολιτικός δεν είναι παρά μόνο ένας στυγνός «παρτάκιας», αδιάφορος για το κοινωνικό σύνολο αλλά μόνο για τον μηχανισμό που τον έχει αναδείξει, το κόμμα, τότε είναι φυσικό να μην τον ενδιαφέρει οτιδήποτε άλλο. Εάν δε είναι από τους σκανδαλωδώς ευνοημένους της αρρωστημένης οικογενειοκρατίας, που μόνο σε αυτή την χώρα συναντάται σε αυτό τον βαθμό, τότε το. καλάμι και το ευρύτερο «γράψιμο», είναι ακόμη πιο εξηγήσιμα και αναμενόμενα.
Όταν λοιπόν ο ίδιος ο πολιτικός κόσμος ενεργεί ασυνείδητα, ενδιαφερόμενος μόνο για την ανά τετραετία καθιερωμένη διαδικασία νομής της εξουσίας, αδιαφορώντας για έννοιες όπως πατρίδα ή έθνος, τότε η διάλυση του κράτους είναι αναπόφευκτη. Προσοχή όμως. Κράτος δίχως Ένοπλες Δυνάμεις, μπορεί να υπάρξει. Κράτος δίχως αστυνομία, δεν μπορεί να υπάρξει. Αλλά αυτοί είναι προβληματισμοί για σοβαρούς λαούς με σοβαρούς εκπροσώπους.
Σάββας Δ. Βλάσσης