Οι τελευταίες ανησυχητικές εξελίξεις στο Αιγαίο καταδεικνύουν πως οι ΗΠΑ, ανεχόμενες και υποθάλπουσες τον τουρκικό αναθεωρητισμό, θέλουν πάση θυσία καλή «βαθμολογία» για την Άγκυρα το Δεκέμβριο του 2009, στην αξιολόγηση που θα κάνει η Ε.Ε. για Τουρκία.Την επιδίωξη αυτή, για επιτάχυνση το Δεκέμβριο της ευρωπαϊκής της πορείας, δυσκολεύει η ίδια η Άγκυρα. Διότι:
- Η Τουρκία ζητάει «αμοιβαιότητα», δηλαδή ελληνική παραχώρηση, κάθε φορά που πρέπει να εκπληρώσει συμβατικές υποχρεώσεις της από το Διεθνές Δίκαιο.
- Ο Τούρκος πρόξενος στην Κομοτηνή έχει ανεβάσει κατακόρυφα (από Μάρτιο και μετά) την ανθελληνική του δράση, ενεργώντας ως «πολιτικός ηγέτης» της «τουρκικής μειονότητας», παρά ως ξένος διπλωμάτης, παρά τις επανειλημμένες συστάσεις που του έγιναν από τον Έλληνα Περιφερειάρχη Θράκης.
- Η Τουρκία, με τα αεροπλάνα της να πετούν καθημερινά πλέον πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά, ζητά ανοιχτά «εφ’ όλης» διαπραγμάτευση για το αιγαιακό status.
Η Τουρκία ακολουθεί δηλαδή εδώ και αρκετούς μήνες, πολιτική ανεξάρτητης περιφερειακής υπερδύναμης, παρασέρνοντας και τις ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί δεν πιέζουν πλέον, ούτε τυπικά την Τουρκία για αυτοσυγκράτηση στο Αιγαίο. Αντίθετα, η Ουάσινγκτον πιέζει ασφυκτικά την Ελλάδα και εμμέσως πλην σαφώς θέτει ζήτημα «επανεξέτασης» του status quo στο Αιγαίο. Και εδώ έγκειται ο πλέον άσχημος οιωνός: Για πρώτη φορά οι ΗΠΑ θέτουν, έστω «κομψά», θέμα Αιγαίου, δηλαδή πως η Ελλάδα «κάτι πρέπει να δώσει στην Τουρκία». Και ποτέ τα τελευταία 30 χρόνια η αμερικανική πολιτική δεν έγερνε τόσο πολύ υπέρ της Άγκυρας, εγκαταλείποντας και την τελευταία, τυπική έστω, ισορροπία μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας.
Oι Aμερικανοί, διασταλτικότερα αν το δούμε, παραμένουν και επί Ομπάμα μακριά από το να προάγουν σταθερότητα στη γειτονιά μας. Στην πραγματικότητα (και) η κυβέρνηση Ομπάμα διατηρεί αμείωτη την επιθετικότητα του αμερικανικού imperium. Tα μεγάλα λόγια και διακηρύξεις δημιουργούν απλώς ένα πέπλο εξωραϊσμού μιας πάντα σκληρής πολιτικής από πλευράς Ουάσινγκτον. Ένα χρόνο μετά τους αμερικανικούς τυχοδιωκτισμούς, με μοχλό τότε τη Γεωργία του Σαακασβίλι, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να λειτουργούν αποσταθεροποιητικά χρησιμοποιώντας χώρες όπως την Oυκρανία, δεν κάνουν πίσω στην πολυσυζητημένη αντιπυραυλική ομπρέλλα, εργάζονται για την υπονόμευση των ενεργειακών σχέσεων της Pωσίας με την E.Ε. και έχουν αναλάβει εργολαβικά τα ευρωπαϊκά εισόδια της Τουρκίας, κάτι που θα τινάξει στον αέρα την ευρωπαϊκή ταυτότητα και συνοχή.
Για τη «διαφορετική» αλλά πάντα ίδια Αμερική του Ομπάμα, το Κόσσοβο αξίζει ανεξαρτησίας, όχι όμως η Οσετία και η Αμπχαζία. Επιλεκτικές στάσεις, επιλεκτικές πρακτικές. Για τους τεχνοκράτες και ιέρακες της αμερικανικής κυβέρνησης, οι Τούρκοι πρέπει να εισέλθουν πάση θυσία στην Ε.Ε., οι ίδιοι όμως θα ανατρίχιαζαν αν τους πρότεινες να κάνουν το ίδιο με το Μεξικό, ανοίγοντας τα δικά τους σύνορα σε εκατομμύρια εξαθλιωμένους. Για τις ΗΠΑ (και) τον Ομπάμα, αποτελεί «φυσική συνέχεια» η αποσταθεροποίηση στην ανατολική Ευρώπη, στην «αυλή» της Μόσχας, οι Αμερικανοί όμως θα είχαν χαλάσει τον κόσμο αν οι Ρώσοι έπρατταν ομοίως σε «γειτονιές» αμερικανικού ενδιαφέροντος.
Αυτές τις επιλογές της Ουάσινγκτον εισπράττει η Ελλάδα με ιδιαίτερα οδυνηρό τρόπο. Σε Κύπρο, Αιγαίο, Σκόπια. Και ο πλέον μετριοπαθής στην ελληνική κυβέρνηση, και σαφώς ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, πρέπει να ξυπνήσουν από το λήθαργο και να αντιληφθούν πως η πολιτική των διαρκών υποχωρήσεων και εξευμενισμού της Τουρκίας (κοινώς: πολιτική Μπακογιάννη) έχει χρεοκοπήσει. Είναι ώρα για άλλες πολιτικές στα εθνικά θέματα, ώστε τα κατάλληλα μηνύματα να φθάσουν εκεί που πρέπει: ανατολικά του Αιγαίου, δυτικά του Ατλαντικού…
28/07/2009 | ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΡΚΑΛΕΤΣΗ*
* Ιστορικός - Διεθνολόγος
ΣΗΜΕΡΙΝΗ
Το ζητούμενο δεν είναι μόνο να ξυπνήσουν απ’ τον λήθαργο στην Κυβέρνηση αλλά και στα κόμματα της αντιπολίτευσης που έσπευσαν να πανηγυρίσουν για την εκλογή Ομπάμα. Δεν κατάλαβαν ότι οι αλλαγές που επέφερε το ’89 ακόμα υφίστανται και διαμορφώνουν τις διεθνείς σχέσεις; Το ’89 άφησε μια μισοδιαλυμένη Ρωσία. Αν έχει κανείς επαφές με ρώσους μιλώντας μαζί τους θα καταλάβει το χαμηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης που έχουν για τον εαυτό τους. Ο μέσος έλληνας είναι πολύ περισσότερο «ρώσος εθνικιστής» από τον μέσο ρώσο. Αν ήθελα να χρησιμοποιήσω έναν παραλληλισμό που και βέβαια δεν είναι τυχαίος θα χρησιμοποιούσα την γρίνια που διαχέεται μέσω διαφόρων διαύλων «για την ανικανότητα των ελληναράδων» πολλαπλασιασμένη επί 10 στην περίπτωση της Ρωσίας. Είναι η ίδια ρητορική που χρησιμοποιείται έντεχνα εδώ έτσι ώστε να μας εγκλωβίζει στις πολιτικές νόρμες που μας έχουν δοθεί. Δηλαδή της αντίδρασης του «πολιτισμένου - φοβισμένου».
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά στη Ρωσία αυτή η γρίνια για την κρατική «ανικανότητα» εμπεδώθηκε με κτηνώδη τρομοκρατικά χτυπήματα που στοίχισαν την ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους, ευθείες απειλές της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας και καλλιέργεια της διαφθοράς σε απίστευτο βαθμό (μήπως μπορεί να δει κανείς κάποιους παραλληλισμούς με την δική μας περίπτωση; Λέω μήπως!!!). Όλα αυτά πέρασαν στο υποσυνείδητο του μέσου ρώσου μέσα από δράσεις καλοπληρωμένων μειοψηφιών (εδώ τα λέμε «διαπλεκόμενα» - «νταβατζήδες» εκεί το λένε «ολιγάρχες»). Τίποτα δεν είναι τυχαίο ακόμα και αυτός ο εκ πρώτης όψεως ανόητος παραλληλισμός… Εδώ ήμασταν σχετικά τυχεροί γιατί επιλέχθηκε η θεωρία της κρατικής «ανικανότητας» να περάσει μόνο μέσα από «πομπούς» δημοσίου λόγου που λόγω ιστορικών καταβολών ανήκαν στην πλειοψηφία τους στην «Ευρωκεντρική» Αριστερά, χωρίς να υπάρξουν διδαχές δια του παραδείγματος ώστε να εμπεδωθεί αυτό το κλίμα. Αυτό ίσχυε βέβαια μέχρι της 28 Αυγούστου του 2007. Από εκεί και μετά τα πράγματα άλλαξαν επειδή προκρίθηκαν οι άμεσες αλλαγές έναντι της ήπιας προσαρμογής. Όλοι μας πρέπει να καταλάβουμε το παιχνίδι που παίζεται. Άσχετα από τις ιδεολογικές μας καταβολές. Γιατί τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και δεν δικαιούμαστε να παίζουμε ρόλους που δεν αρμόζουν στους καιρούς που ζούμε.
Δεν εννοώ να καταλάβω από πού πηγάζει το απέραντο αίσθημα ασφάλειας που μονίμως αισθάνεται η Αριστερά. Όπως δεν εννοώ να καταλάβω που εδράζεται η απέραντη αισιοδοξία Κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι θα μπορούσαμε με την πεπατημένη οδό της διπλωματίας και μόνο να ανατρέψουμε στρατηγικές αποφάσεις της υπερδύναμης. Αποφάσεις που κατατάσσουν την χώρας μας σε μια θέση που την καταδικάζει σε μαρασμό. Άρα το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξει μόνο η πολιτική θεώρηση Μπακογιάννη αλλά και η πολιτική Παπανδρέου αλλά και η ρητορική της Αριστεράς όπου εκεί θα πρέπει να καθαρίσει ο πολιτικός λόγος της από κάθε μορφής γραφικούς ξενόδουλους. Γιατί όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν λόγο στην δημοκρατία μας αλλά λόγο εποικοδομητικό για το καλό της πατρίδας και όχι επαινετικό για τα ξένα συμφέροντα.-
Ελευθέριος Β.
Η Αμερική προσπαθεί να κάνει την Τουρκία περιφερειακή δύναμη, ώστε να μην αφήσει τους Ρώσους να κατέβουν στο Αιγαίο και την Μεσόγειο. Αν δεν γίνει αυτό όλοι οι ενεργειακοί οδοί θα γίνουν ρώσικοι. Όλοι το βλέπουμε αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν απομονώσουν τους Ρώσους τότε είναι που θα διαλύσουν και την Τουρκία για να ελέγχουν τους αγωγούς.
Αλλά πόσο εύκολο είναι να ακυρώσουν τα ρωσικά έργα; Κάτι πάει να κάνει η νέα βουλγαρική κυβέρνηση. Παζαρεύει με τους Ρώσους για μεγαλύτερο ποσοστό ή τους χρηματοδότησαν οι Αμερικάνοι; Μπαρούτι μου μυρίζει το τελευταίο διάστημα στα Βαλκάνια και Καύκασο.
Η Ελλάδα όπως πάντα αμμέτοχη λες και βρισκόμαστε στις Σεϋχέλες!