Πολλές φορές ακούω την πολιτική ορολογία «άκρο», «ακραίες απόψεις», «ακραίες πολιτικές». Αλλά έχω την εντύπωση ότι στην μεταμοντέρνα Ελλάδα οι όροι αυτοί αναφέρονται μονόπλευρα. Στοχεύουν και σημειολογούν μόνο προς την δεξιά πλευρά της πολιτικής πλατφόρμας και ουδέποτε προς την αριστερή.Η ορολογία «άκρο» έχει γίνει η μαστίχα της νεοταξικής «αριστεράς» (εισαγωγικά, γιατί από το λόγο της απουσιάζει παντελώς ο εργάτης ως κεντρικό πρόσωπο και τα συμφέροντά του).
Της «αριστεράς» made in USA, της «αριστεράς»της Παγκοσμιοποίησης ή της «αριστεράς» του Soros όπως έχει καθιερωθεί διεθνώς η ονομασία της.
Στην χώρα μας τεχνηέντως, δια της τεθλασμένης και με σκοτεινό σκοπό προσπαθούν να μας καθιερώσουν την ονομασία ΑΥΤΗΣ της αριστεράς, ως... «Ακαδημαϊκή Αριστερά».
Αφήστε έξω τους Ακαδημαϊκούς κύριοι. Η Ακαδημία ως πρωταρχικό σκοπό, εκ του καταστατικού της, έχει την προσφορά υπηρεσιών (μέσα από γνωμοδοτήσεις ή προτάσεις) προς το Ελληνικό κράτος κυρίως για εθνικά ζητήματα και για ζητήματα παιδείας και οικονομικής πολιτικής.
Η σωστή ελληνική αποτύπωση και ονομασία για ΑΥΤΗ, την κοπής και ραφής Soros, «αριστερά», είναι... «Πανεπιστημιακή νεοταξική Αριστερά»( πάντα μέσα σε εισαγωγικά και το «Πανεπιστημιακή» και το «Αριστερά» προς αποφυγή ψευδεπίγραφων τίτλων και αποφυγή παρεξηγήσεων).
Αυτή λοιπόν η «Πανεπιστημιακή νεοταξική Αριστερά» είναι στην ουσία το... άκρο στην αριστερή πλευρά της πολιτικό-ιδεολογικής πλατφόρμας.
Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε τα συμπεράσματα διαφόρων... «Πανεπιστημιακών ερευνών» ή να παρακολουθήσετε τον λόγο διαφόρων «Πανεπιστημιακών νεοταξικών Αριστερών». Θα εκπλαγείτε και θα ανησυχήσετε συγχρόνως.
Χρήζει ειδικής ανάλυσης το ΓΙΑΤΙ... «φορείς εκπαίδευσης» στρέφονται κατά των θέσεων της ίδιας τους της πατρίδας, αλλά και του «κοινού αισθήματος», κατηγορώντας τους για... «εθνικισμό» (έχοντας τεχνηέντως παραφράσει τον Εθνισμό σε Εθνικισμό, σε τέτοιο βαθμό που αυτή την παράφραση να την ακούω και από επίσημα κοινοβουλευτικά χείλη όλων των παρατάξεων), «ρατσισμό», καταπίεση μειονοτήτων, αλλά ταυτόχρονα ανέχονται τον αλυτρωτισμό των γειτόνων ή κωφεύουν στην καταπίεση των Ελληνικών μειονοτήτων.
Αυτό λοιπόν το... άκρο, είναι οι επαγγελματίες «αντιρατσιστές» (σε εισαγωγικά γιατί στην πραγματικότητα είναι ρατσιστές εναντίων των Ελλήνων), που μισούν κάθε τι ελληνικό. Ανατριχιάζουν στη σκέψη και μόνο της ύπαρξης του Ελληνικού Έθνους και της ιστορίας του.
Αυτό το άκρο είναι που κατηγορεί την ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ πλειοψηφία του ελληνικού λαού για... ξενοφοβία, παραβλέποντας το τεράστιο πρόβλημα του υπερ-πληθυσμού των λαθρομεταναστών στην πατρίδα μας και τις συνέπειές του.
Τόσο σε επίπεδο συνοχής του κοινωνικού ιστού, κοινωνικής γαλήνης και κοινωνικής εννοιοκρατίας, όσο και σε επίπεδο οικονομικών ισορροπιών.
Ειδικά σε μια εποχή που λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης η ισορροπία μεταξύ της οικονομίας της αγοράς και της κοινωνικής προσφοράς του κράτους αποτελεί κοινό χρέος προς τους Έλληνες πολίτες.
Αποκλείεται να νομίζει κάποιος ότι η μικρή μας χώρα θα μπορέσει, εν μέσω αυτής της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, να αντεπεξέλθει στο ανθρωπιστικό έργο της περίθαλψης των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών.
Αυτό λοιπόν το... άκρο, η «Πανεπιστημιακή νεοταξική Αριστερά» έχει... ανέβει στα κεραμίδια απαγγέλοντας γνωστά... ποιήματα περί κινδύνων που διατρέχουν οι λαθρομετανάστες, περί ρατσισμού και περί ξενοφοβία ,αλλά αδυνατεί (από αδυναμία ή από έλλειψη θέλησης;) να καταθέσει προτάσεις στην εξεύρεση λύσεων για το πρόβλημα.
Ποιο... πρόβλημα; Μα για την «Πανεπιστημιακή νεοταξική Αριστερά» δεν υπάρχει καν πρόβλημα!
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου