Περνάμε λοιπόν στο τελευταίο μέρος του αφιερώματος*** στις κλιματικές αλλαγές "βήμα-βήμα", που ξεκίνησα βασιζόμενη στο άρθρο-έρευνα μου από το 2007, εμπλουτίζοντας το με τα νεότερα δεδομένα και εξελίξεις, με την:
ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΚΙΟΤΟ
Ακόμη και η περιβόητη συνθήκη του Κιότο απέτυχε στον -επίσημο τουλάχιστον- στόχο της: να διαχειρισθεί μία πιθανή μελλοντική κρίση οφειλόμενη στις κλιματολογικές μεταβολές και να προστατέψει από μία πρόσθετη οικολογική επιβάρυνση. Αντ’ αυτού εξυπηρέτησε την εισαγωγή ενός νέου, επικερδέστατου προϊόντος στην αγορά: την αγοραπωλησία «δικαιωμάτων εκπομπής CO2» μεταξύ των κρατών που έχουν δεσμευτεί στη συγκεκριμένη Συνθήκη.
Με τον τρόπο αυτό όμως δεν μειώνεται η ρύπανση, αλλά απειλείται, ελέγχεται και περιορίζεται η ανάπτυξη των χωρών. Πολλά κράτη –μεταξύ των οποίων και η χώρα μας- σύντομα θα απειληθούν με βαριά πρόστιμα ή έξοδα για την αγορά δικαιωμάτων εκπομπής CO2, τα οποία προφανώς θα μοιράζονται στις πλάτες των φορολογούμενων πολιτών τους. ( Κάποιες χώρες βέβαια όπως η Γερμανία, «προνόησαν» και «μείωσαν» πολύ έξυπνα τους εκπεμπόμενους ρύπους τους: έκλεισαν τις βιομηχανίες εντός των συνόρων τους και τις μετέφεραν σε άλλες χώρες όπου το ποσοστό εκπομπής CO2 που έχει οριστεί από τη Συνθήκη, επιδέχεται μερικούς ακόμη τόνους καυσαερίων…)
Και φυσικά τα παραπάνω δεν αγγίζουν τους κύριους «μολυντές» του πλανήτη μας, ΗΠΑ και Κίνα, καθώς τα συγκεκριμένα κράτη δεν δεσμεύονται από τη Συνθήκη.
Είναι ιδιαίτερα λυπηρό να διαπιστώνει κανείς, πως ξαφνικά η ίδια η ρύπανση γίνεται εμπορικό προϊόν. Πριν από τα προγράμματα εμπορικών συναλλαγών ρύπων, δεν είχε κανείς "δικαίωμα" να μολύνει. Για να επιτραπεί όμως στις επιχειρήσεις –και στις χώρες όπου εδρεύουν- να αγοράζουν και να πωλούν "το δικαίωμα" να μολύνουν, έγινε για πρώτη φορά απαραίτητη η δημιουργία δικαιώματος ιδιοκτησίας πάνω στην ίδια την ρύπανση…
Έτσι ο Al Gore μέσω της εταιρίας του Generation Investment Management, προσπαθεί να πείσει επενδυτές, πως το περιβάλλον και η προστασία του, αποτελούν μία νέα αγορά που αποφέρει τεράστια κέρδη… (ειδικά μέσω της αγοραπωλησίας ρύπων...Αξίζει άραγε το Νόμπελ που του απονεμήθηκε;)
Ο Al Gore είναι επίσης μέλος του προεδρείου του World Resources Institute, που ασχολείται με το εμπόριο εκπομπών CO2. Η δε WRI, όπως και η DuPont, είναι μέλη της Chicago Climate Exchange (CCX), η οποία είναι ιδιωτική επιχείρηση-χρηματιστήριο ρύπων. Ο δε πρωθυπουργός της Αγγλίας, Gordon Brown, έχοντας ως «σύμβουλο κλιματικών αλλαγών» τον Al Gore, επιθυμεί να αναδειχτεί το Λονδίνο ως κέντρο του παγκόσμιου εμπορίου CO2…
Προφανώς δεν είναι οι μόνοι που επενδύουν στο εμπόριο CO2, αφού τα κέρδη είναι τεράστια. (Και πώς να μην είναι, αφού πωλούν, όπως λέει ο λαός «αέρα κοπανιστό»;)
Στόχος όλων τους όμως είναι μόνο το κέρδος και όχι το περιβάλλον, αφού οι «ρυπαντές» θα είναι ελεύθεροι να συνεχίσουν να μολύνουν, αρκεί να αγοράζουν πραγματικές ή πλαστές πιστώσεις ρύπανσης από αυτούς που τις διαθέτουν.
Όπως λέει η αμερικανίδα ακτιβίστρια Rosalind Peterson:
“Είναι μια «καταπληκτική» ιδέα, ιδιαίτερα για εκείνα τα «ειδικά εταιρικά ενδιαφέροντα» που καθιέρωσαν αυτόν τον νέο κερδοφόρο τομέα στην αγορά, επειδή θα πετύχουν πραγματικά φανταστικά κέρδη... αλλά η ιδέα αυτή δεν ρυθμίζει, ούτε μειώνει την ρύπανση…”
Εύλογα συμπεραίνουμε πως ούτε η Συνθήκη του Κιότο, στοχεύει στην ουσιαστική μείωση της ρύπανσης, αφού κατά πως φαίνεται αρκεί «να αγοράζουμε το δικαίωμα» και είμαστε ελεύθεροι να συνεχίσουμε να μολύνουμε την ατμόσφαιρα. Αντίθετα μάλιστα, εξυπηρετεί επιχειρηματικά δαιμόνια, που βρήκαν τρόπο να μετατρέψουν το περιβάλλον και την προστασία του σε καθαρά επενδυτικά-καταναλωτικά προϊόντα που τους αποφέρουν τεράστια κέρδη. (πείτε μου τώρα σας παρακαλώ, εάν με βάση τα δεδομένα αυτά, υπάρχει λόγος για την "ώρα της Γης" της WWF, που λόγω άγνοιας (μονό άραγε?) στηρίζουν πολλοί συνάνθρωποι μας...)
Έτσι φυσικά δεν είναι να απορεί κανείς, γιατί ο πρώην πρόεδρος του εθνικού περιβαλλοντικού ινστιτούτου των ΗΠΑ, Richard Benedick, επέμενε πως
«Πρέπει να επικυρωθεί ένα παγκόσμιο συμβόλαιο προστασίας του κλίματος, ακόμη και αν δεν υπάρχει καμία επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξη του φαινομένου του θερμοκηπίου.»…
Στην πραγματικότητα ιδιώτες, εταιρείες, οργανώσεις και κράτη μετέτρεψαν την οικολογική συνείδηση σε όχημα προώθησης πολύ συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων. Οι σχετικές καμπάνιες και συνθήκες συμπληρώνουν την συνταγή επιτυχίας τους.
Κι ενώ όλοι αυτοί εμφανίζονται με μάσκα «οικολόγου σωτήρα», στην πραγματικότητα εργάζονται ακούραστα, ώστε να γεμίζουν τα ταμεία εταιριών και "οικολογικών" οργανώσεων, με χρήματα που στερούν από τα ταμεία των κρατών και τις τσέπες των απλών πολιτών.
Και εν’ τω μεταξύ τα δημόσια χρήματα, αντί να επενδύονται σε τομείς ανάπτυξης που πραγματικά θα μειώσουν τη ρύπανση, ξοδεύονται άσκοπα για την εξαγορά «δικαιωμάτων ρύπων»…
Οι πολίτες από την πλευρά τους, εφησυχάζουν θεωρώντας πως ξεπληρώνουν την οικολογική τους ευθύνη προσφέροντας χρήματα σε οικολογικές οργανώσεις, αντί να πιέζουν τους κυβερνώντες για ουσιαστικές λύσεις.
Σαφώς και οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε θέματα που αφορούν την προστασία της φύσης. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να επιτρέπουμε να προσβάλουν κάποιοι την νοημοσύνη και το πορτοφόλι μας, εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία μας για το περιβάλλον, ή το φόβο για ένα αβέβαιο μέλλον…
http://vickytoxotis.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου