Εν μέσω τυμπανοκρουσιών, ο τρίτος πλουσιότερος άνθρωπος στη Κίνα Liang Wengen, εγκαινίασε πριν από μερικές ημέρες ένα νέο εργοστάσιο, αξίας $140 εκατομμυρίων.
Το εργοστάσιο, που θα κατασκευάζει τεχνολογικό και μηχανολογικό εξοπλισμό, βρίσκεται σε μια βιομηχανική περιοχή κοντά σε ένα ποτάμι. Δεν μιλάμε όμως ούτε για τη Shanghai, ούτε για τον ποταμό Huangpu. Το συγκεκριμένο εργοστάσιο της εταιρίας Sany του κου Liang Wengen, βρίσκεται στη πόλη Bedburg, κοντά στον Ρήνο! Στην βιομηχανική καρδιά της Γερμανίας.
Όπως ανακοίνωσε ο Wengen, έχει βάλει σκοπό του να αλλάξει την άποψη ότι τα κινεζικά προϊόντα είναι φτηνά και χαμηλής ποιότητας.
Έτσι, οι Κινέζοι κατέφτασαν στη χώρα που φημίζεται για την υψηλή ποιότητα των προϊόντων της. Οι αρχές της περιοχής το γιορτάζουν. Κάποιοι όμως ανησυχούν, αφού η είσοδος του κινεζικού παράγοντα στα εσωτερικά του ευρωπαϊκού οικονομικού γίγαντα, φαντάζει απειλητική, ακόμη και για τις ΗΠΑ. Η ανησυχία έγκειται στο ότι οι Κινέζοι αποκτούν πλέον οικονομική επιρροή, αλλά και παγκόσμια τεχνογνωσία.
Πριν από λίγες ημέρες, ο Κινέζος πρωθυπουργός Wen Jiabao έφτασε στο Βερολίνο και συναντήθηκε με την Angela Merkel. Είχε μαζί του 13 υπουργούς, οι οποίοι συμμετείχαν σε κοινό υπουργικό συμβούλιο με τη γερμανική πλευρά, μια κίνηση φιλοφροσύνης (σε μη ευρωπαϊκό κράτος) που η Γερμανία έχει αποδώσει μέχρι σήμερα μόνο στο Ισραήλ.
Υπογράφτηκαν 14 νέες συμφωνίες, και η Κίνα δεσμεύτηκε για επενδύσεις ύψους $15 δισ, συμπεριλαμβανομένης της αγοράς 62 νέων αεροσκαφών τύπου Airbus A320.
Οι δυο ηγέτες χρησιμοποίησαν τον όρο «νέο κεφάλαιο» για να περιγράψουν τις βαθιές τους σχέσεις, την ώρα που πολλοί φοβούνται μια ολοκληρωτική εισβολή των Κινέζων στην ΕΕ.
Η γερμανική οικονομική άνθηση οφείλεται εν πολλοίς στη Κίνα, η οποία είναι η τρίτη κατά σειρά εμπορική εταίρος των Γερμανών, μετά την Γαλλία και την Αμερική. Το ένα στα τέσσερα Volkswagen που κατασκευάζονται καταλήγει στη Κίνα. Και ως αναδυόμενη οικονομία, η Κίνα χρειάζεται όλο και περισσότερα μηχανικά εργαλεία ακριβείας για να εξοπλίσει τα εργοστάσιά της.
Σε μια αναφορά του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών στο ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο Wen Jiabao απάντησε ευγενικά, λέγοντας πως η Δύση θα κάνει καλά να εστιάσει σε «αυτά που μοιράζεται με τη χώρα του, παρά σε αυτά που τους χωρίζουν».
Η Γερμανία ευγνωμονεί το Πεκίνο. Όμως, όπως άρχισε να φαίνεται, το Πεκίνο δεν επιθυμεί να παραμείνει ένας απλός εμπορικός εταίρος, αλλά έχει φιλοδοξίες σοβαρής εμπλοκής στην ΕΕ.
Σε μια εργασία που θα δημοσιευτεί σύντομα, το ευρωπαϊκό Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων αναφέρει μεταξύ άλλων, ότι «η Κίνα κυριεύει την Ευρώπη». Και όπως λέει ένας από τους συγγραφείς, η μεγάλη ανησυχία έγκειται στην ανισορροπία των νέων σχέσεων. Αν, για παράδειγμα, η Ισπανία ή η Πολωνία θέλουν να χτίσουν έναν δρόμο, οι κινεζικές εταιρίες μπορεί να συμμετέχουν στον διαγωνισμό, και πολλές φορές κερδίζουν το έργο. Αυτό όμως δεν μπορούν να το κάνουν οι ευρωπαϊκές εταιρίες στη Κίνα, αφού το καθεστώς κάνει διακρίσεις υπέρ των ντόπιων.
Αν Ευρώπη ήταν πιο ενωμένη, θα μπορούσε να αντισταθεί σε αυτή τη μονομερή εισβολή, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι ότι η κάθε χώρα προχωρά σε συμφωνίες με τη Κίνα, ανάλογα με τα συμφέροντά της. Και όσο οι ευρωπαϊκές χώρες ανταγωνίζονται για την εύνοια της Κίνας, τόσο χάνουν την ευκαιρία συλλογικής οργάνωσης και άρα επίτευξης καλύτερων εμπορικών και οικονομικών όρων απέναντι στο Πεκίνο.
Ένα άλλο παράδειγμα της μονομέρειας αυτής, είναι η επιτυχία της Κίνας στο να κλέβει την ευρωπαϊκή τεχνογνωσία. Αν, ας πούμε, μια γερμανική εταιρία θελήσει να κατασκευάζει ανεμογεννήτριες στη Κίνα, πρέπει να έχει 70% συμμετοχή Κινέζων. Έτσι, για να γίνει κάποιο γερμανικό εργοστάσιο στη Κίνα, η εταιρία θα πρέπει να πάρει συνέταιρο και μια αντίστοιχη κινέζικη.
Σε λίγα μόνο χρόνια, η κινεζική φίρμα έχει μάθει την τεχνογνωσία, και μπορεί πλέον να κατασκευάζει δικές της φτηνότερες ανεμογεννήτριες. Αυτό ονομάζεται «ακούσια μεταφορά τεχνολογίας».
Μέχρι σήμερα, οι Ευρωπαίοι αποδέχονταν αυτού του είδους τις σχέσεις επειδή έτσι αποκτούσαν πρόσβαση σε μια αχανή αγορά. Στην επόμενη όμως φάση, οι Κινέζοι θα μπορούν να παραγκωνίζουν τους Ευρωπαίους στις αγορές τρίτων χωρών, π.χ. πουλώντας ανεμογεννήτριες στη Λατινική Αμερική, με φτηνές αντιγραφές των γερμανικών προϊόντων.
Προς το παρόν, η Κίνα είναι μια πλούσια ανοιχτή αγορά. Σε λίγο θα γίνει ένας σκληρός ανταγωνιστής.
Τέλος, υπάρχει και το ζήτημα των ομολόγων. Το τελευταίο διάστημα, η Κίνα εμφανίζεται ως ο λευκός ιππότης που αγοράζει επίφοβα ισπανικά και ελληνικά κρατικά ομόλογα, τονώνοντας τις οικονομίες τους, και φέρνοντας την εμπιστοσύνη στις αγορές. Αυτή όμως η βοήθεια κοστίζει. Η «διπλωματία των ομολόγων» που ασκεί το Πεκίνο, δημιουργεί προβλήματα στη δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού μετώπου σε ζητήματα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η κλιματική αλλαγή, κλπ. Για παράδειγμα, η Κίνα αγόρασε πέρσι ελληνικά ομόλογα, με αντάλλαγμα την απόκτηση ελληνικής δημόσιας περιουσίας.
Ο μεγάλος κίνδυνος που προκύπτει για τις ΗΠΑ είναι ότι οι δυο πρώτοι εξαγωγείς του πλανήτη, η Γερμανία και η Κίνα, έχουν ενωθεί εναντίον της προσπάθειας της Ουάσιγκτον να τους πείσει να μειώσουν τα τεράστια εμπορικά τους πλεονάσματα.
Η Αμερική θέλει οι δυο αυτές χώρες να τονώσουν την εσωτερική τους ζήτηση μέσα από υψηλότερα ημερομίσθια και μειώσεις φόρων, ώστε να μπορούν να αγοράζουν περισσότερα αμερικανικά αγαθά. Στη προηγούμενη Σύνοδο των G20, οι δυο χώρες προέβαλλαν ισχυρή αντίσταση σε κάτι τέτοιο.
Ακόμη και πολλοί Γερμανοί δείχνουν ανήσυχοι επειδή η Κίνα χρησιμοποιεί την οικονομία για αν πετύχει στρατηγικούς στόχους. Η μαζικής κυκλοφορίας εφημερίδα Bild, που αποτελεί βαρόμετρο των γερμανικών ευαισθησιών, δημοσίευσε τη φωτογραφία ενός χαμογελαστού Wen Jiabao, με τη λεζάντα: «Τι να κρύβεται πίσω από αυτό το χαμόγελο;».
S.A.-Global Post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου