ΜΜΕ: Το καθεστώς όχι μόνο των άμεσων εξαναγκασμών αλλά και της αθέατης λογοκρισίας

Πολλοί δημοσιογράφοι ζουν το «σπαραγμό» μιας οδυνηρής αντίφασης: Ανάμεσα σε αυτό που είναι και σε αυτό που κάνουν. Αλλοτριώνονται από τις προσωπικές τους ιδέες και παρατηρήσεις για να γίνουν φορείς και φερέφωνα του «συστήματος» των ΜΜΕ: των βιομηχανιών της προπαγάνδας του χρήματος και της εξουσίας.
Όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία αυτών των βιομηχανιών της προπαγάνδας βρίσκεται ένας δημοσιογράφος τόσο και περισσότερο έχει αλλοτριωθεί από τον εαυτό του και έχει εκλογικεύσει την υποταγή του στο χρήμα και την εξουσία, τόσο και περισσότερο ταυτίζεται με την εξουσία, γίνεται και ο ίδιος εξουσία.
Πάντα οι πιο αλλοτριωμένοι και χειραγωγημένοι είναι εκείνοι που έχουν και τη μικρότερη επίγνωση της αλλοτρίωσής τους και χειραγώγησής τους.
Αυτή η διαδικασία της χειραγώγησης και υποταγής των δημοσιογράφων αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της ολέθριας λειτουργίας των βιομηχανοποιημένων ΜΜΕ.
Η λογική αυτών των γιγάντιων μηχανισμών της προπαγάνδας των ισχυρών κέντρων εξουσίας είναι ακραία ολοκληρωτική: Επιβάλλει την αθέατη λογοκρισία.
Επιβάλλει ένα καθεστώς μέσα στο οποίο οι άνθρωποι συμμορφώνονται από μια ενσυνείδητη ή ασυνείδητη μορφή λογοκρισίας, χωρίς να χρειάζεται να ανακαλούνται στην τάξη από άλλους.
Η πρόσβαση στα ΜΜΕ, ιδιαίτερα στα κανάλια, (δημοσιογράφων και ποικίλων «μαϊντανών»), «έχει ως αντιστάθμισμα μια τρομακτική λογοκρισία, μια απώλεια αυτονομίας, η οποία σχετίζεται, μεταξύ άλλων, με το γεγονός ότι το θέμα είναι επιβεβλημένο, ότι οι συνθήκες της επικοινωνίας είναι επιβεβλημένες και, κυρίως με το γεγονός ότι ο χρονικός περιορισμός υποβάλλει το λόγο σε τέτοιους καταναγκασμούς, ώστε οι πιθανότητες να ειπωθεί κάτι είναι μάλλον ελάχιστες» (Πιέρ Μπουρντιέ).
Μπορεί, λοιπόν, να αντιληφθεί κανείς το γιατί τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα τα κανάλια ΟΧΙ μόνο εξαφανίζουν κάθε σοβαρό ζήτημα και εμπορεύονται τη φρίκη και τη χυδαία άγνοια, ΟΧΙ μόνο γιατί παρασιωπούν ό,τι δεν συμφέρει και είναι «ενοχλητικό» για το κατεστημένο, αλλά και το γιατί αποτελούν τα νεκροταφεία των ιδεών και τους βάρβαρους μηχανισμούς ισοπέδωσης της σκέψης, της αισθητικής και των συναισθημάτων.
Όταν Γνωρίζει κανείς τη «διαλεκτική» του καταναγκασμού και της αθέατης λογοκρισίας των ΜΜΕ αντιλαμβάνεται και το γιατί πολλοί δημοσιογράφοι άλλα λένε σε προσωπικές συζητήσεις και αλλιώς πράττουν και λειτουργούν μέσα στις μυλόπετρες του επαγγέλματος…
Έτσι μπορεί ο καθένας να καταλάβει γιατί παρασιώπησαν ΠΑΝΤΕΛΩΣ το παρανάλωμα των γραφείων του ΡΕΣΑΛΤΟ, μια πράξη ακραίου τρομοκρατικού φασισμού και από την άλλη δαιμονισμένα «έπαιξαν» με το «αντί-Ρεσάλτο»: Το «λαθραίο», δήθεν αναρχικό, «Ρεσάλτο», ένα «στρατηγείο» του κουκουλοφόρικου εγκλήματος.
Και όχι μόνο έπαιξαν. Αλλά δεν νιώσανε, στο ελάχιστο την ανάγκη, να διαχωρίσουν τις δύο εντελώς ανόμοιες και ασυμφιλίωτα «εχθρικές» καταστάσεις. Δεν νιώσανε την ελάχιστη ενοχή για τη «πονηρή» ταύτιση που έκαναν του γνωστού και αυθεντικού «ΡΕΣΑΛΤΟ»», το οποίο αποτέφρωσαν άνθρωποι των «ιδεών» του κάλπικου, «αντιεξουσιαστικού Ρεσάλτο».
Έτσι, με τη λειτουργία της «αθέατης λογοκρισίας» και του τρομακτικού καταναγκασμού των ΜΜΕ ταυτίσανε αυτοί οι κήρυκες της «αλήθειας» και της «αντικειμενικής» ενημέρωσης το ΡΕΣΑΛΤΟ που κυκλοφορεί πάνω από τέσσερα χρόνια (το αποκλεισμένο από τα ΜΜΕ), με το «Ρεσάλτο»-έκτρωμα που κατασκευάστηκε πολύ μετά για να συγκεντρώσει και να εκπαιδεύσει μέλη τρομοκρατικών πράξεων και κουκουλοφόρικων εμπρησμών.
Με το τέχνασμα αυτό της καθεστωτικής και αγοραίας «ενημέρωσης», διαφημίζεται αγρίως το «άντρο» κουκουλοφόρων τρομοκρατών και κατασυκοφαντείται βάναυσα το «ΡΕΣΑΛΤΟ» των «ενοχλητικών» ΙΔΕΩΝ…
Και είναι τέτοιο αυτό το καθεστώς της «αόρατης λογοκρισίας» που ακόμη και φίλοι δημοσιογράφοι (είμαστε πολλά χρόνια σε αυτόν τον χώρο) δεν ΤΟΛΜΟΥΝ να μιλήσουν καθαρά, φοβούμενοι μήπως και συνδεθούν με το ΡΕΣΑΛΤΟ των «ενοχλητικών» (για τα αφεντικά τους) ιδεών…
Τους κατανοούμε!
Γνωρίζουμε το καθεστώς των καταναγκασμών και της «αθέατης λογοκρισίας». Δεν μπορούν να «ρισκάρουν» την τύχη τους για «ενοχλητικές» ιδέες…
Πηγή