Γιατί ξεχνάμε τα παιδιά της Ελλάδας;

Τηλεμαραθώνιος για τα παιδιά της Γάζας!
Για τα παιδιά της Ελλάδας θα γίνει κάτι;

Μόλις ξεκίνησε η διαφήμιση ενός τηλεμαραθώνιου «για τα παιδιά της Γάζας»… Εύγε για την προσπάθεια… Χίλια εύγε...! Μα μήπως θα ήταν καλύτερα εάν ταξινομούσαμε καλύτερα τις προτεραιότητές μας;
Φυσικά τα παιδιά της Γάζας υποφέρουν… Φυσικά είναι μάρτυρες μίας συνεχόμενης σφαγής και ενός νέου ολοκαυτώματος… Φυσικά αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν ως κινούμενοι στόχοι και δεν πρόκειται πολλά από αυτά να φτάσουν ούτε καν στην εφηβεία…
Τα δικά μας παιδιά, τα ελληνόπουλα, πότε θα τα σκεφτεί κάποιος; Και αναφέρομαι στα παιδιά οικογενειών που ζούνε ήδη κάτω από τα όρια της φτώχειας, αλλά η υπερηφάνεια της φυλής μας δεν επιτρέπει να γίνει γνωστή η εξαθλίωση που έχει επιφέρει η ανεργία και η οικονομική κρίση σε χιλιάδες ελληνικές οικογένειες. Αυτά τα παιδιά, αυτών των οικογενειών, ποιος και πότε θα τα σκεφτεί;
Καλό είναι να νοιαζόμαστε και για την εξαθλίωση στον τρόπο ζωής των λαθρομεταναστών… Αλλά η υπάρχουσα ή και η επικείμενη εξαθλίωση σε δεκάδες χιλιάδες ελληνικών οικογενειών, πότε θα συγκινήσει τους «ευαίσθητους»; Πρέπει δηλαδή να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο που θα δούμε ελληνόπουλα να ψάχνουν σε κάδους, να είναι τουμπανιασμένα από την πείνα, να μην έχουν ρούχα να φορέσουν, να μην έχουν σπίτι να μείνουν ή να βρίσκονται πεσμένα σε πεζοδρόμια χτυπημένα από «άγνωστες» σφαίρες, για να ευαισθητοποιηθούμε;
Ποιος, πότε και πως θα δημιουργήσει μία κίνηση για τα ελληνόπουλα που ήδη υποφέρουν; Ποιος, πότε και πως θα κινήσει τα νήματα προκειμένου πολλά ελληνόπουλα να μην γνωρίσουν ημέρες εξαθλίωσης;
Πρέπει να βομβαρδίσουν την χώρα μας, για να δούμε –επιτέλους- ότι δεχόμαστε επίθεση; Πρέπει να δούμε τα παιδιά μας να πεινάνε, προκειμένου να καταλάβουμε τα λάθη μας; Πρέπει να εξαφανιστεί ο όρος «αξία ανθρώπινης ζωής», για να καταλάβουμε τι είναι αυτό που κινδυνεύουμε να χάσουμε εμείς και τι ήδη έχουν χάσει κάποιοι συνάνθρωποί μας;
Δυστυχώς, ημέρες εορτών, μπορεί η αλληλεγγύη να είναι πρώτιστο καθήκον μας, αλλά η αντικειμενική τοποθέτηση προ των ευθυνών μας, ως προς την έκφραση της πιθανής βοήθειας προς τον συνάνθρωπο-συμπατριώτη, θα πρέπει να αποτελέσει πρώτιστο μέλημά μας… Ειδάλλως, πολύ φοβούμαι πως πριονίζουμε το κλαδί στο οποίο στεκόμαστε ή ασχολούμαστε με τους άλλους, φοβούμενοι να αντικρύσουμε τα δικά μας φλέγοντα προβλήματα…
Όσο και αν η πρόταση πως, «πρέπει να κοιτάξουμε τα ελληνόπουλα», είναι ουτοπιστική, δεν παύει όμως να είναι και μία σκληρή πραγματικότητα. Με απορία βλέπω διάφορους να κινητοποιούνται (και στις πλείστες των περιπτώσεων καλώς πράττουν) για τα δικαιώματα, τον τρόπο ζωής κ.α. για γυναίκες, παιδιά άλλων λαών… Απορώ όμως, γιατί δεν βρίσκεται κανείς που να δημιουργήσει μία οργάνωση, μία κίνηση, υπέρ των ελλήνων πολιτών, που χάνουν τα δικαιώματά τους από ένα σκληρό κράτος, που αργά αλλά σταθερά βαδίζουν προς την εξαθλίωση λόγω διάφορων «λαμογιών» κ.α.!!!
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε τη λαϊκή ρήση που λέει πως: «αν δεν φροντίσεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει». Δεν αργεί καθόλου η ημέρα πως στα "παιδιά των φαναριών" θα δούμε τα δικά μας παιδιά...
Κωνσταντίνος

http://kostasxan.blogspot.com/2009/12/blog-post_8613.html