Οι δηλώσεις Στίγκλιτς υπονομεύουν την ελληνική οικονομία

• Ποιός επενδυτής θα μεταφέρει τα κεφάλαιά του προς επένδυση σε μία χώρα που απειλείται με κοινωνική εξέγερση;
• Ποιός τουρίστας θα έρθει στην Ελλάδα το καλοκαίρι, όταν μαθαίνει από νομπελίστες οικονομολόγους πως ο τόπος διακοπών του πρόκειται να πάρει φωτιά με άγνωστες συνέπειες για όσους θα έχουν την ατυχία να βρεθούν στο "μάτι του κυκλώνα";
• Είναι δυνατόν ο σύμβουλος του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου να υποσκάπτει το μέλλον της χώρας, στην οποία υποτίθεται πως εργάζεται για να την διασώσει;

Το πλοίο του συστήματος έχει μπεί σε άγνωστες παράξενες θάλασσες, ο χάρτης δεν τις περιλαμβάνει, και ο κάθε πλοηγός προαπαθεί να δεί γνώριμα σημεία στον ορίζοντα για προσανατολισμό. Ίσως όμως, ο πολιτικός (όταν είναι πραγματικός statesman) πρέπει να εμπιστεύεται μόνον τις μεγάλες σταθερές. Για την Ευρώπη, ο “Πολικός Αστέρας” είναι πολιτικός, όχι απλά οικονομικός, είναι το κοινό Ομοσποδιακό πεπρωμένο, η Schiksalgemeinschaft του Αντενάουερ, όπως λέει τελευταία και η Μέρκελ.
Αυτά που μας λένε οι “καταξιωμένοι” οικονομολάγνοι είναι τα πάγια νανουρίσματα εν είδη ευχολογίου, έστω κι αν αναφέρονται σε κάποιες κοινότυπες διαπιστώσεις. Αποφεύγουν συστηματικά την συγκεκριμένη ανάλυση, προωθώντας το new speak στην οικονομολαγνία.
Εκτιμώ περισσότερο την γιαγιά μου (καλή της ώρα) που ενώ δεν είχε νόμπελ αλλά Ομπάμα, Κίσιγκερ και Στίγκλιτς, είχε πετύχει να της ανοίξει δάνειο 300 δρχ. ο μπακάλης στο τεφτέρι στην δεκαετία του ‘60 και δεν μας έλειψε ποτέ η φασολάδα.
Οι κύριοι τύπου Στίγκλιτς, επεξεργαζόμενοι της μεθόδους ηγεμονίας του τραπεζικού κατεστημένου και του κράτους-βαμπίρ, απεργάζονται την πτώχευση της πλειοψηφίας των χωρών. Σε έννοιες όπως “παγκόσμιος καταμερισμός της εργασίας”, “μεταφορά αξίας”, “χρηματιστικός παρασιτισμός σε βάρος της πραγματικής οικονομίας”, “σύνθεση της πραγματικής αξίας”, δεν αναφέρονται ποτέ.
Όσο αφορά το τελευταίο περί ανάπτυξης διαμαρτυριών, στις χώρες που έχει δρομολογηθεί η διάλυσή τους, καλώς γνωρίζουμε ότι αυτό εγκύπτει εντός της στρατηγικής του συστήματος της νέας τάξης.
Καθότι όμως “το ξύλο έχει δυο άκριες”, αποδεχόμαστε την πρόκληση. Και αν νομίζουν ότι πάσχουμε από εκτόνωση, ή επαναστατική γυμναστική όλοι, ας δηλωθούν και για το νόμπελ κινησιολογίας. Γιατί τους βλέπω να τρέχουν για να γλιτώσουν το ξύλο...
Αναγνώστης