Συνέχεια από το 1ο μέροςΣτις 2 Δεκεμβρίου 1979, έγινε η πρώτη επίσημη προβολή του έργου του Broadway ‘Bent’ στο Θέατρο New Apollo της Νέας Υόρκης. Το πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε ο Ρίτσαρντ Γκιρ.
Το ‘Bent’ είναι η ιστορία ενός Γερμανού ομοφυλόφιλου ονόματι Max που συνελήφθη και οδηγήθηκε στο Νταχάου. Για να αποφύγει το στίγμα του ροζ τριγώνου, ο Μαξ αρνείται την ομοφυλοφιλία του και επιλέγει αντ’ αυτού να ισχυριστεί ότι είναι Εβραίος. (Σύμφωνα με τη λογική του Bent, συνεπώς, η κατάσταση των ομοφυλοφίλων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν χειρότερη και από των Εβραίων..) ΟMax ερωτεύεται έναν άλλον ομοφυλόφιλο κρατούμενο και το έργο απεικονίζει τις δοκιμασίες τους. Στο τέλος, ο Μαξ αποκαλύπτει ότι είναι ομοφυλόφιλος και αυτοκτονεί πέφτοντας στον ηλεκτροφόρο φράχτη.
Αυτό το κλαψιάρικο μελόδραμα ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για τη διάδοση της λανθασμένης αντίληψης ότι οι ομοφυλόφιλοι «εξοντώθηκαν» από το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς της Γερμανίας.
(Ήταν η πρώτη φορά που γινόταν «γνωστό στο πλατύ κοινό η μεταχείριση των ομοφυλοφίλων από τους ναζί». Παρά το σάλο που δημιουργήθηκε το έργο ήταν υποψήφιο για βραβείο Tony και βραβείοPulitzer δραματικής ταινίας. Πήγε σε περισσότερες από 50 χώρες και τρεις φορές στο West End του Λονδίνου).
Η δημοσιότητα του έργου έδωσε ώθηση στον ισχυρισμό ότι τεράστιοι αριθμοί ομοφυλοφίλων είχαν δολοφονηθεί. Ο Martin Sherman, ο ομοφυλόφιλος Εβραίος συγγραφέας του ‘Bent’, δήλωσε σε συνέντευξή του στους New York Times, στις 15 Νοεμβρίου 1979 ότι:"Δεν είχα στο μυαλό μου να κάνω ένα τέτοιο έργο, μέχρι που άκουσα από γκέι φίλους μου στο Λονδίνο ότι τουλάχιστον 250.000, ίσως και 500.000 ομοφυλόφιλοι πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ... Αυτό έγινε τον Αύγουστο του 1977. "
Από το 1977 τα μέσα μαζικής ενημέρωσης άρχισαν να κάνουν αναφορές για την «εξόντωση των ομοφυλοφίλων από τους ναζί». Τόσο η επιτυχία του Bent όσο και μια αυξανόμενη αποδοχή της ομοφυλοφιλικής (σεξουαλικής) "απελευθέρωσης" έδωσε ώθηση στο να μπουν τα θεμέλια για αυτή τη μυθολογία.
Πριν από το 1973 δεν είχε σχεδόν ποτέ ακουστεί κάτι για κάποιο πρόγραμμα «εξόντωσης των ομοφυλόφιλων». Εκείνο το έτος η Αμερική είδε μια γρήγορη μεταβολή στην «επίσημη» στάση απέναντι στην σεξουαλικότητα. Το 1973, η Ένωση Αμερικάνων Ψυχολόγων (American Psychological Association), δηλώνει ότι δεν θα ταξινομεί πλέον την ομοφυλοφιλία στις ψυχικές ασθένειες (διάβασε σχετικά: Ο εκφοβισμός των Αμερικάνων Ψυχιάτρων από το ομοφυλοφιλικό λόμπι και η αφαίρεση της ομοφυλοφιλίας από την επίσημη λίστα των ψυχιατρικών διαταραχών). Επίσης το 1973, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ νομιμοποίησε τις αμβλώσεις. Αυτές οι δύο αποφάσεις βοήθησαν μια ισχυρή μειοψηφία «ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων» και «φεμινιστριών» να σπρώξουν τις πλέον «πολιτικά ορθές» απόψεις στη δημόσια αρένα.Μια χρονολογική επισκόπηση των πιο εξωφρενικών αξιώσεων δείχνει πώς ο μυθικός αριθμός των νεκρών ομοφυλοφίλων από τους Ναζί επεκτείνεται συνεχώς:
Ένα άρθρο στο ‘Gay Liberator’ του Νοέμβρη του 1974, ανέφερε ότι η Προτεσταντική Εκκλησία της Αυστρίας είχε πρόσφατα ισχυριστεί ότι 220.000 ομοφυλόφιλοι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ.
Το 1975, το βιβλίο του James Steakley ‘Το Ομοφυλοφιλικό Κίνημα Χειραφέτησης στη Γερμανία’, δόθηκε στη δημοσιότητα ως μέρος μιας σειράς του Arno Press σχετικά με την ομοφυλοφιλία. Ο Steakley ισχυρίζεται ότι η ναζιστική εκστρατεία κατά των ομοφυλόφιλων ανδρών είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο πάνω από 200.000 ομοφυλόφιλων. Ο Steakley έδωσε ως πηγή του το προαναφερόμενο άρθρο στο Gay Liberator.
Στους New York Times στις 10 Σεπτέμβρη, 1975, η Ira Glasser, της ACLU, έγραψε τα εξής:
«Σχεδόν ένα τέταρτο του εκατομμυρίου ομοφυλόφιλοι εκτελέστηκαν από τους Ναζί μεταξύ 1933 και 1945, μαζί με έξι εκατομμύρια Εβραίους».
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε αυτό το απόσπασμα είναι η λέξη "εκτελέστηκαν". Αυτό σημαίνει συγκεκριμένη δολοφονία ή εξόντωση, σε αντίθεση με τους θανάτους από την ασθένεια ή την πείνα.
Το 1978, ένα άρθρο από τον Louis Crompton με τίτλο “GayGenocide” («Γενοκτονία των Ομοφυλόφιλων») υποστήριξε ότι 100.000 έως 400.000 ομοφυλόφιλοι έχασαν τη ζωή τους στη ναζιστική Γερμανία .
Στη συνέχεια, το 1979, ο Μάρτιν Σέρμαν, ο συγγραφέας του Bent, ισχυρίστηκε ότι «τουλάχιστον 250.000, ίσως και 500.000 ομοφυλόφιλοι πέθαναν στα στρατόπεδα ...»
Το 1981, στο μύθο δόθηκε μια άλλη σημαντική ώθηση με το ευρείας κυκλοφορίας βιβλίο του Frank Rector ‘Η Ναζιστική Εξόντωση των Ομοφυλοφίλων’ (‘The Nazi Extermination of Homosexuals’) να γράφει:"Φαίνεται λογικό να συμπεράνουμε ότι τουλάχιστον 500.000 ομοφυλόφιλοι πέθαναν στο Ολοκαύτωμα, λόγω της αντι-ομοφυλοφιλικής προκατάληψης ... Στην πραγματικότητα 500.000 μπορεί να είναι ένας πολύ συντηρητικός αριθμός".
Είναι σημαντικό ότι ο Rector περιλαμβάνει τους ομοφυλόφιλους ως «επίσημα θύματα του ολοκαυτώματος». Ισχυρίστηκε ακόμη ότι ομοφυλόφιλοι στάλθηκαν στους θαλάμους αερίων. Μία εικόνα στο ‘The Nazi Extermination of Homosexuals’ είναι αυτή ενός Αμερικάνου στρατιώτη μπροστά σε ένα θάλαμο αερίων (για άλλους θάλαμο απολύμανσης) στο Νταχάου. Ο Rector αναφέρει τα εξής:
«Η τελική λύση για το ομοφυλοφιλικό πρόβλημα έγκειται πίσω από αυτή την πόρτα για τους ομοφυλόφιλους που δεν εξοντώθηκαν με πολλούς άλλους τρόπους. Αυτός ο θάλαμος στο Νταχάου. Η κραυγή, το κλάμα, το μάταιο λαχάνιασμα για την αναπνοή, η αγωνία που υπήρχε στην αεροστεγή αίθουσα τρόμου, ήταν μια ευλογία για πολλούς gay. Μείωσε τον πόνο τους για περίπου δεκαπέντε λεπτά».
Επίσης το 1981, ένα άρθρο με τίτλο «Μερικοί Εβραίοι και οι Ομοφυλόφιλοι» (“Some Jews and the Gays”) από τον ομοφυλόφιλο συγγραφέα Γκορ Βιντάλ εμφανίστηκε στο ‘The Nation’. Ο Vidal απαντώντας σε ένα δοκίμιο της «νεο-συντηρητικής» Εβραίας συγγραφέα Midge Decter που ήταν ιδιαίτερα επικριτική στον ομοφυλοφιλικό τρόπο ζωής, είπε ότι "είτε σου αρέσει είτε όχι, οι Εβραίοι και οι ομοφυλόφιλοι είναι στην ίδια εύθραυστη βάρκα". Στη συνέχεια προχώρησε κάνοντάς της κήρυγμα ότι σε κάποιο «μελλοντικό ολοκαύτωμα», οι νεο-συντηρητικοί Εβραίοι «θα είναι στους ίδιους θαλάμους αερίων με τους μαύρους και τις ‘αδελφές’».Ο Vidal υποστήριξε την ομοφυλοφιλική θυματοποίηση ισχυριζόμενος ότι ο συνάδελφός του ομοφυλόφιλος συγγραφέας Christopher Isherwood είπε κάποτε "ο Χίτλερ σκότωσε 600.000 ομοφυλόφιλους".
Το 1988, στο ‘In Le Triangle rose: La deportation des homosexuals, 1933-1945’, ο Jean Boisson είπε ότι πίστευε ότι οι Ναζί είχαν σκοτώσει ένα εκατομμύριο ομοφυλόφιλους, κατά πάσα πιθανότητα όλοι τους πολίτες του Ράιχ.
Από ότι φαίνεται οι εκτιμήσεις του αριθμού των θανάτων των ομοφυλόφιλων μοιάζουν να αυξάνονται σταθερά με το χρόνο.
Επίσης αυτοί οι ισχυρισμοί των εκατοντάδων χιλιάδων θανάτων δεν εμφανίζονται πριν από το 1973. Ενώ ένας αριθμός βιβλίων για τη ναζιστική εποχή που γράφτηκαν πριν από 1973 αναφέρουν την φυλάκιση των ομοφυλοφίλων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν υπάρχουν κατηγορίες για «εξόντωση».
Φαίνεται ότι ο ισχυρισμός περί «εξόντωσης των ομοφυλοφίλων από τους ναζί» εμφανίστηκε πρώτα κατά την ίδια χρονική περίοδο που η ομοφυλοφιλία άρχισε να κερδίζει κάποια αποδοχή από επιστήμονες του συστήματος, ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, η ομοφυλοφιλική κοινότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο εξωτερικό είχε αποκτήσει σημαντική πολιτική δύναμη. Αυτή εκδηλώθηκε με την εκλογή των διαφόρων ανοιχτά ομοφυλόφιλων πολιτικών και την κατάργηση των νόμων περί σοδομισμού σε πολλές πολιτείες.
Η ανύψωση των ομοφυλοφίλων στα ανώτερα κλιμάκια της «πολιτικής ορθότητας» ολοκλήρωσε την ανατροπή της μέχρι τότε κοινής ηθικής. Αυτό που κάποτε είχε καταδικαστεί από την κοινωνία, είχε γίνει τώρα, αν όχι αρετή, τουλάχιστον ένας αποδεκτός "τρόπος ζωής".
Η αποδοχή τους ως «επίσημα θύματα του Ολοκαυτώματος» έδωσε στους ομοφυλόφιλους την ψευδαίσθηση της ηθικής ανωτερότητας πάνω από ένα καταπιεστικό δήθεν πατριαρχικό, λευκό, ετεροφυλόφιλο σύστημα αξιών που ήταν ο κανόνας του δυτικού πολιτισμού για 2000 χρόνια.
Ο Erwin J. Haeberle, σε ένα άρθρο με τίτλο “Swastika, Pink Triangle,and Yellow Star: The Destruction of Sexology and the Persecution of Homosexuals in Nazi Germany” επέκρινε τις μακάβριες και ανακριβείς απεικονίσεις του θέματος:
«... Ήταν μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 1960 που οι δύο Γερμανίες μεταρρύθμισαν την παλιά παράγραφο 175 για τον σοδομισμό και αποποινικοποίησαν κάθε σεξουαλική επαφή μεταξύ συναινούντων ενηλίκων ανδρών. Σύντομα έκτοτε, η αναδυόμενη κίνηση για «τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων», ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, ανακάλυψε τη ναζιστική δίωξη των ομοφυλόφιλων. Δυστυχώς, λόγω της έλλειψης πληροφοριών και της παντελούς απουσίας εμπεριστατωμένης έρευνας, οι παρανοήσεις και οι υπερβολές ήταν κοινές. «Υπόγεια χαρτιά» και ‘gay freedom rallies’ ακόμη και μια ταινία του Broadway και στη συνέχεια κάποιες αξιολογήσεις ζωγράφισαν μια μακάβρια, μια πάρα πολύ συχνά ανακριβή, ιστορική εικόνα. Τέλος, και πολύ σωστά, μια ομάδα Γερμανών ερευνητών επωμίστηκε το έργο της εξακρίβωσης ορισμένων βασικών γεγονότων.
Ο Rüdiger Lautmann, κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης, (ομοφυλόφιλος και "παντρεμένος" με τον φίλο του) μαζί με μερικούς συνεργάτες, εξέτασε τα πρωτότυπα αρχεία των στρατοπέδων και δημοσίευσε τα ευρήματα μιας μεγάλης μελέτης που ασχολείται με μια ολόκληρη ποικιλία κοινωνικών αντιδράσεων στην ομοφυλοφιλία».Η έρευνα του Δρ Rüdiger Lautmann είναι εξαιρετικά σημαντική και δόθηκε στη δημοσιότητα στη Φρανκφούρτη, στη Γερμανία το 1977 ενώ εμφανίστηκε σε ένα άρθρο στα αγγλικά το 1980. Με βάση την έρευνά του στο πλαίσιο του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στο Arolsen του Έσσεν, ο Δρ Lautmann εκτιμά ότι:
"Ο συνολικός αριθμός των επισήμως χαρακτηρισθέντων ομοφυλόφιλων κρατουμένων έγκλειστων στα στρατόπεδα ήταν περίπου 10.000 (αλλά θα μπορούσε να είναι και 5.000 ή και 15.000)".
Οι δέκα χιλιάδες ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι που καταδικάστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι περίπου το 18% των 54.330 ανδρών που μπήκαν στη φυλακή. Έτσι μπορεί να δει κάποιος ότι μόνο ένας μικρός αριθμός ομοφυλοφίλων που καταδικάστηκαν από τα δικαστήρια στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Κατ’ εξακολούθηση παραβάτες, τραβεστί και αρσενικές πόρνες ήταν πιο πιθανό να σταλούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μετά την έκτιση της ποινής τους. Στην πραγματικότητα, η μελέτη του Lautmann εκτιμά ότι το 86% των ανδρών που στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης λόγω ομοφυλοφιλίας είχε ήδη καταδικαστεί για σεξουαλικά εγκλήματα ομοφυλοφιλικού χαρακτήρα.
Επιπλέον, από το συνολικό αριθμό των ανδρών που στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο Lautmann εκτιμά ότι το 10% είχε καταδικαστεί στο παρελθόν για «αποπλάνηση», η οποία ορίζεται ως σεξουαλική πράξη με ανήλικο 14 έως 20 ετών ή με ένα εξαρτώμενο άτομο.
Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, η αστυνομία αύξησε κατά πολύ τις συλλήψεις σε αυτού του είδους τα άτομα. Ένα άλμα 250% σε καταδίκες από το 1935 αντιπροσωπεύει την προσπάθεια αυτή από τη γερμανική αστυνομία να απαλλάξει τους δρόμους από τους ομοφυλόφιλους.
Η εβραϊκή αντίδραση ενάντια στο «Ομοφυλοφιλικό Ολοκαύτωμα»
Αρκετοί συγγραφείς, συνήθως Εβραίοι, έχουν εξαιρέσει τους ομοφυλόφιλους από τα «θύματα του Ολοκαυτώματος».
Το Κέντρο Σιμόν Βίζενταλ, στην Ετήσια αναφορά για το 1990 εξέφρασε την κατάσταση ως εξής:
«Κατά την άμεση μεταπολεμική περίοδο, πολλοί από αυτούς που έγραψαν για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ... αντιμετώπιζαν τους ομοφυλόφιλους ως κοινούς εγκληματίες, που δικαίως τους τιμώρησαν για παραβίαση του ποινικού κώδικα του Τρίτου Ράιχ. Οι μεταπολεμικοί ιστορικοί του Ολοκαυτώματος ειδικά εκείνοι που επιβεβαιώνουν την άποψη ότι το Ολοκαύτωμα ήταν μια ιστορική εμπειρία μοναδική για τον εβραϊκό λαό έχουν πάρει παρόμοια θέση.
Έτσι η Lucy C. Dawidowicz, έχει απορρίψει, ως κάτι που δεν αξίζει, την αναφορά «στις πόρνες, τους ομοφυλόφιλους, τους διεστραμμένους και τους κοινούς εγκληματίες», που φυλακίστηκαν από τους Ναζί. "Η Dawidowicz έκανε πίσω σχετικά με το «πόρνες, ομοφυλόφιλοι, διεστραμμένοι και κοινοί εγκληματίες» το 1981. Το 1990, σε ένα άρθρο της με τίτλο «Πώς διδάσκουν το Ολοκαύτωμα», αρνήθηκε ρητά την έννοια της ναζιστικής εξόντωσης των ομοφυλοφίλων:
«... Κάποια προγράμματα σπουδών διευρύνουν τον κατάλογο των θυμάτων της ναζιστικής γενοκτονίας και περιλαμβάνουν εκείνους που οι Ναζί ποτέ δεν προόριζαν να ‘καθαρίσουν’. Το πρόγραμμα σπουδώνPennsylvania/Grobman είναι ένα από τα πολλά που περιλαμβάνουν π.χ. τους ομοφυλόφιλους και τα μέλη των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αν και δεν υπάρχει κανένα ιστορικό στοιχείο ότι οι Ναζί ποτέ σχεδίαζαν να εξοντώσουν αυτές τις ομάδες. Για να είμαστε σίγουροι, οι Ναζί έβαζαν τους ομοφυλόφιλους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους έβαζαν τα ροζ τρίγωνα, θέλοντας να τους «επανεκπαιδεύσουν» να λειτουργούν σε μια «κανονική» κοινωνία. Και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά (Bibelforscher στα γερμανικά), οι οποίοι αρνούνταν να αναγνωρίσουν την εξουσία του ναζιστικού κράτους, επίσης στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (και καθορίστηκαν από το μοβ τρίγωνο) για μια περίοδο που περιορίζονταν σε δύο μήνες. Και οι δύο ομάδες είχαν φυλακιστεί μαζί με άλλες κατηγορίες κρατουμένων τους οποίους οι Γερμανοί δεν σκόπευαν να δολοφονήσουν: εγκληματίες (πράσινα τρίγωνα), αντι-κοινωνικούς - ζητιάνους, πόρνες, (μαύρο τρίγωνο) και πολιτικούς κρατούμενους (κόκκινο τρίγωνο) . Πολλοί από αυτούς τους κρατούμενους, συμπεριλαμβανομένων και των ομοφυλοφίλων, των Μαρτύρων του Ιεχωβά, δεν μπόρεσαν να αντέξουν τις δυσκολίες της καταναγκαστικής εργασίας, αρρώστησαν και πέθαναν από έλλειψη ιατρικής φροντίδας ... "
Στο άρθρο “Whose Holocaust?”, στην εφημερίδα ‘Village Voice’, στις 10 Δεκέμβρη του 1979, ο Richard Goldstein επισημαίνει ότι "για τους gay, η ένταξη στο Ολοκαύτωμα έχει γίνει ένα σύμβολο κοινωνικής προβολής" και επιπλέον:
«οι μύθοι ... δημιουργούνται για να εξυπηρετήσουν κάποιες ανάγκες, και λαμβάνοντας υπόψη το πλαίσιο της εποχής στα τέλη της δεκαετίας του '70, είναι αναπόφευκτο ότι οι ομοφυλόφιλοι θα «χρειάζονταν» το Ολοκαύτωμα, μόνο και μόνο επειδή απλοποιεί την εξαιρετικά περίπλοκη διαδικασία με την οποία αισθάνονται καταπιεσμένοι".
Στο σημερινό πολιτιστικό και πολιτικό περιβάλλον, το να ανακηρυχθείς «θύμα του ολοκαυτώματος» παρέχει τεράστια οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά κέρδη.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή: άρθρο του Jack Wikoff από το ‘REMARKS Newsletter’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου