Δεν είναι δυνατόν να φανταζόμαστε πως η τουρκική ηγεσία έχει αποφασίσει ξαφνικά να …αυτοκτονήσει.
Τα όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται αυτές τις ημέρες στο Αιγαίο μας φανερώνουν, πως οι προβλέψεις αρχίζουν να γίνονται σιγά-σιγά πραγματικότητα. Όσα διαβλέπαμε στον ορίζοντα να πλησιάζουν (βλέπε εδώ) αρχίζουμε να τα νιώθουμε τώρα στη ραχοκοκαλιά μας…Το ερώτημα όμως που εύλογα ανακύπτει είναι, αν έχουμε να κάνουμε για εξελίξεις βάσει σχεδίου ή μήπως έχουμε να κάνουμε με... έκτατα περιστατικά. Διότι η ιστορία δεν έχει γραφτεί βάσει σχεδιασμών επί χάρτου αλλά μάλλον από κάποιους καθοριστικούς ελιγμούς της τελευταίας στιγμής.
Άλλο είναι όμως να διαβάζεις ιστορία και άλλο να την ζεις, διότι όλα δείχνουν πως στις ημέρες αυτές γράφονται νέες, πολύ σημαντικές, σελίδες στην παγκόσμια ιστορία.
Το άλλο παράδοξο επίσης είναι, πως οι μεγάλες ιστορικές στιγμές δεν είχαν δώσει τον χρόνο και την ευκαιρία να γίνουν οι επιλογές των πρωταγωνιστών. Πολλές φορές μάλιστα, αυτοί που «κατόπιν εορτής» χαρακτηρίστηκαν ήρωες ή Εφιάλτες ίσως να μην είχαν καν επιλεγεί για οποιεσδήποτε θέσεις ευθύνης ή να είχαν κεντρίσει ιδιαίτερα την προσοχή, αλλά οι περιστάσεις και οι στιγμές τελικά τους ανέδειξαν..
Οι τελευταίες διεθνείς εξελίξεις καθώς τα όσα είδαμε να δρομολογούνται αναφορικά με τη χώρα μας, τα τελευταία τουλάχιστον τρία χρόνια, δείχνουν, πως βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά στο επίκεντρο. Δεν γνωρίζω αν αυτό είναι τυχαίο ή αν υπάρχει κάποιος άλλος συγκεκριμένος λόγος, αλλά γεγονός είναι πως καλούμαστε για μια ακόμη φορά να ανέβουμε στη διεθνή σκηνή και μάλιστα με πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει αναλάβει τα καθήκοντά της με συγκεκριμένη αποστολή αυτό έχει γίνει πλέον πασιφανές, χάρη στον ερασιτεχνισμό και τα χονδροειδή λάθη των συμμετεχόντων στην «αποστολή». Έχω λόγους όμως να πιστεύω πως έχουν προκύψει τροποποιήσεις στον αρχικό σχεδιασμό της «αποστολής», κι αυτό λόγω του ότι υπάρχουν –όπως πάντα υπήρχαν- και ορισμένοι οι οποίοι κινούνται εκτός σχεδιασμού και προέρχονται μάλιστα όχι από το εχθρικό στρατόπεδο, αλλά από τους θεωρούμενους «συμμάχους». Εδώ αναφέρομαι για μια ακόμη φορά στους Γερμανούς, οι οποίοι έχουν θέσει ως φαίνεται σε δράση ένα σχέδιο Β, μέσω του οποίου επιχειρούν να ανατρέψουν τα δεδομένα και να επωφεληθούν από την κρίση.
Ίσως κάποιοι να θεωρήσουν τους ισχυρισμούς αυτούς υπερβολικούς και άτοπους, αλλά επισημαίνω, πως και ο Καίσαρας αιφνιδιάστηκε όταν είδε ανάμεσα στους συνωμότες τον... Βρούτο.
Η Τουρκία, η οποία έχει αποδείξει ότι κινείται πολύ μεθοδικά και έχει δώσει αποδείξεις άριστης εξωτερικής πολιτικής, είναι βέβαιο ότι έχει εξασφαλισμένα τα νότα της. Δεν είναι δυνατόν να φανταζόμαστε πως η τουρκική ηγεσία έχει αποφασίσει ξαφνικά να... αυτοκτονήσει. Δεν είναι δυνατόν να φανταζόμαστε ότι είναι δυνατόν να θέσει σε τόσο μεγάλο κίνδυνο τα όσα με τόσο κόπο κατάφερε να πετύχει τα τελευταία δέκα χρόνια. Εξάλλου, οι τελευταίες κινήσεις τους δεν αποτελούν κάτι παράδοξο. Είναι απλά η συνέχεια μιας πολιτικής που ακολουθείται εδώ και χρόνια.
Αυτό που πυροδότησε τις τελευταίες ακραίες κινήσεις, είναι ο στρατηγικός ελιγμός του Ισραήλ, δηλαδή η συμμαχία με Κύπρο και Ελλάδα και η απόφαση συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ανατολική Μεσόγειο.
Η Τουρκία είχε δώσει το στίγμα της εδώ και καιρό. Άρα δεν έχει αιφνιδιάσει κανέναν. Το μόνο σημάδι αιφνιδιασμού είναι Η ΤΟΛΜΗ ΤΗΣ.
Έχω την εντύπωση πως κάποιοι είχαν αμφιβολίες για το αν θα τολμήσει τελικά να κάνει αυτό που έδειχνε ότι επιδιώκει. Τι είναι όμως αυτό που επέτρεψε στην Τουρκία να προχωρήσει χωρίς δισταγμό; Πως είναι δυνατόν να τα βάζει με όλους και με όλα, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις διεθνείς συμβάσεις, το ΝΑΤΟ και τον ΟΗΕ;
Χωρίς πολλές περιστροφές, χωρίς περίτεχνες αναλύσεις και χωρίς δισταγμό, έρχομαι να κρούσω για μια ακόμη φορά τον κώδωνα του κινδύνου, και να δείξω τον σύγχρονο ΒΡΟΥΤΟ που είναι η Γερμανία.
Υπάρχουν αποδείξεις που δείχνουν, πως η Γερμανία είναι η πλάτη της Τουρκίας όπως είναι και του Ιράν. Δεν προκαλεί εντύπωση η ξαφνική ηρεμία του νευρωτικού Αχμαντινεζάντ;
Άρα, θα ήταν πιστεύω συνετό να είμαστε άγρυπνοι, ώστε να μη φτάσουμε να πούμε και εμείς σε κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον: Κι εσύ τέκνον Βρούτε;
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου