Όποιος παρακολουθεί τον γαλλικό τύπο, θα έχει καταλάβει ότι ο όρος «Αγγλοσάξων», κάθε άλλο παρά ως κολακευτικός χρησιμοποιείται εκεί.
Για πολλούς σύγχρονους Γάλλους, και όχι μόνο δημοσιογράφους, οι Αγγλοσάξονες είναι κάτι σαν αυτό που ήταν οι μασόνοι για τις κοινωνίες του 19ου αιώνα. Μέλη μιας αμυδρής, πλην όμως σκοτεινής συνομωσίας για τον έλεγχο του κόσμου, και τη καταστροφή του γαλατικού πολιτισμού.
Άσχετο αν τα αγγλοσαξονικά κράτη διαφέρουν κατά πολύ μεταξύ τους, στα ενδιαφέροντα, στις κοινωνίες, και στη πολιτική τους.
Χοντρικά, Αγγλοσάξονας σημαίνει έναν συνδυασμό απουσίας savoir vivre, άσχημης κουζίνας, ακραίου φιλελευθερισμού (δηλαδή άνομου καπιταλισμού), και σεξουαλικής υποκρισίας.
Οι αγορές (μια εφεύρεση των Αγγλοσαξόνων) θεωρούνται ως παράλογες και με μοναδικό σκοπό τους σήμερα, τη συντονισμένη προσπάθεια να διαλύσουν το ευρώ.
Για αυτούς που πιστεύουν τα παραπάνω, η άποψη ότι το ευρώ ήταν εξαρχής λάθος δεν παίζει κανέναν ρόλο. Δεν έχει δηλαδή σημασία ότι από την αρχή φαίνονταν πως θα οδηγούσε σε οικονομική καταστροφή, και σε αντιδημοκρατικό κεντρικό έλεγχο της οικονομίας της Ευρώπης. Ότι και να συμβεί, για τους Γάλλους φταίνε οι Αγγλοσάξονες.
Οι γαλλικές τράπεζες έχασαν σχεδόν τα 2/3 της αξίας των μετοχών τους από τη 1η Ιουλίου φέτος. Γιατί; Μήπως επειδή κρατάνε μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους, σε μια χρονική συγκυρία που η ελληνική χρεοκοπία φαντάζει πιθανή, και που οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε τίποτα μεταξύ τους; Μπα…
Σύμφωνα με την επικεφαλής της γαλλικής ομοσπονδίας εργοδοτών Laurence Parisot, δεν φταίει αυτό, αλλά η Wall Street, το λονδρέζικο Σίτυ, και η εφημερίδα Financial Times, που οργανώνουν τα πάντα. Για αυτήν, ο ευρωσκεπτικισμός αποτελεί ψυχική διαταραχή, και όχι μια λογική εκτίμηση ότι δύσκολα μπορούν 27 χώρες να συνεργαστούν ειρηνικά μεταξύ τους, σαν μια γιγάντια μεθύστερη Γιουγκοσλαβία.
Για τον Γάλλο οικονομολόγο Shahin Vallee, οι Αγγλοσάξονες ανέκαθεν «θεωρούσαν το ευρώ ως ένα πνευματικό έγκλημα, και έβλεπαν την όποια επιτυχία του με πικρία». Κανένας όμως δεν μας εξηγεί ποια ήταν αυτή η επιτυχία του ευρώ, εκτός από το ότι κατάφερε απλά να επιβιώσει μέχρι σήμερα. Σίγουρα βοήθησε κάποιες χώρες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, κλπ) να αυξήσουν τα χρέη τους, αφού ποιος λογικός θα δάνειζε στους Έλληνες, αν πίστευε πως θα πληρώνονταν σε …δραχμές;
Ο Patrick Artus, ένας οικονομολόγος της γαλλικής τράπεζας Natixis, που παρεμπιπτόντως έχασε και $450 εκατομμύρια από την πυραμίδα του Bernie Madoff, ισχυρίζεται πως οι ΗΠΑ ήθελαν απεγνωσμένα να χάσει την αξιοπιστία του το ευρώ, διότι δεν το ανέχονταν να ανταγωνίζεται το δολάριο, και δεν θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους. Άρα, υπονοείται, ότι μπήκε σε εφαρμογή ένα κρυφό σχέδιο, με συμμετέχοντες τη Wall Street και την Ουάσιγκτον, ώστε να διαλυθεί το ευρώ.
Όποιες αντίθετες αποδείξεις, απλά δεν λαμβάνοντα υπόψη. Οι αγγλοσαξονικές αγορές δεν είναι σαν το πάλαι ποτέ Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Διαφέρουν κατά πολύ μεταξύ τους. Για παράδειγμα, οι αυστραλιανές και καναδικές τράπεζες δεν είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένες στο ευρωπαϊκό χρέος, ενώ οι αγγλικές έχουν δανείσει μόνο στην Ιρλανδία περίπου $135 δισεκατομμύρια. Δηλαδή ποσό ισοδύναμο με $30.000 για κάθε Άγγλο πολίτη, ασχέτως ηλικίας. Το ίδιο και οι γερμανικές τράπεζες. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μεγαλύτερη σύγκλιση μεταξύ Βρετανίας και Ευρώπης, απ ότι μεταξύ Βρετανίας και των υπολοίπων, πιο υγιών, αγγλοσαξονικών χωρών.
Στη διαμάχη αυτή ρίχτηκε από τους Γάλλους, ακόμη και η περιπέτεια του Dominique Strauss-Kahn, την οποία βλέπουν σαν μια ουσιαστική σύγκρουση μεταξύ αυτών και των Αγγλοσαξόνων, μια σύγκρουση πολιτισμών, λες και οι Αγγλοσάξονες δεν είναι καν πολιτισμένοι.
Για τον, κατά τα άλλα ευφυή, Γάλλο διανοούμενο Pascal Bruckner, το κίνητρο πίσω από τη σύλληψη του Strauss-Kahn έχει ως εξής:
«Να τιμωρηθεί η Γαλλία που δεν συμμετείχε στον πόλεμο του Ιράκ, που δεν εξέδωσε τον Roman Polanski στην Αμερική, που ψήφισε νόμο κατά της μπούρκα, και γενικά για να ταπεινωθεί η χώρα, σε μια χρονική συγκυρία που η Αμερική βρίσκεται στο καναβάτσο και ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους να κατηγορήσει για την παρακμή της…».
Το παραπάνω δημοσιεύτηκε στη Le Monde, και αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Ο Bruckner μάλιστα καταλήγει, πως οι Αμερικανοί δεν μπορούν να διδάξουν τίποτα στους Γάλλους σε θέματα έρωτα, ξεχνώντας πως η περιπέτεια στη σουίτα 2806 δεν είχε καμία σχέση με κλασικές ιστορίες έρωτα και αγάπης…
Βέβαια θα ήταν άδικο να πιστεύουμε πως η κατακραυγή εναντίον των Αγγλοσαξόνων είναι γενικά αποδεκτή στη Γαλλία. Η χώρα είναι πολύ μεγάλη, και πολύ έξυπνη για κάτι τέτοιο. Όμως, πολλοί ευρωσκεπτικιστές βρίσκουν βήμα στη Γαλλία.
Όσον αφορά στον Strauss-Kahn, η πλειοψηφία των Γάλλων τον θέλει να αποσύρεται από τη πολιτική σκηνή.
Πάντως, σε γενικές γραμμές, ο όρος «Αγγλοσάξων», δεν είναι καθόλου θετικός, όταν χρησιμοποιείται από Γάλλους.
Του Theodore Darlymple –The Australian
Απόδοση: S.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου