Ο Αλ Καπόνε δεν συνελήφθη για τα …μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων που έκανε…αλλά για μια σειρά από φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις που διακαώς επιζητούσε.
Με άλλα λόγια οι εκβιασμοί και οι φόνοι , δεν ήταν αρκετοί για να τον πλήξουν, όσο το ό,τι έκλεβε το ίδιο το κράτος.
Σε μια ευνομούμενη κοινωνία όπου το συλλογικό αίσθημα ευθύνης (και όχι αίσθημα συλλογικής ευθύνης) θα ήταν κοινός τόπος, ο καθένας θα πλήρωνε τους φόρους ανάλογα με τις δυνατότητές του και στο πλαίσιο των αναγκών του, για να παραφράσω τη γνωστή φράση του Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ.
Τώρα θα μου πείτε ξεκινάς με Αλ Καπόνε, συνεχίζεις με Λένιν και θες να μας μιλήσεις για τους φόρους; Ναι. Γιατί το πρώτο στάδιο της φορολογικής ανακούφισης από την φοροεισπρακτική καταιγίδα, είναι να πληρώνουμε όλοι δίκαια. Οι εξυπνακίστικες φοροαπαλλαγές, κυρίως από φυσικά και νομικά πρόσωπα που δεν έχουν και τόση δα ανάγκη, αλλά και ο διακαής πόθος του μέσου Έλληνα να «κοροϊδέψει» το κράτος ανοίγοντας «παραθυράκια» δεν γεμίζουν το Ταμείο του Κράτους, κάτι που συμβαίνει, μάλιστα, σε μια ιδιαιτέρως κρίσιμη συγκυρία.
Με άλλα λόγια όσο θα υπάρχει κομμάτι της κοινωνίας που θα ξεγελά το κράτος, τόσο θα αυξάνεται το υπόλοιπο κομμάτι της, που θα επιβαρύνεται περισσότερο.
Ακόμα και αν η τελευταία φράση σας ακούγεται κλισέ, κλείστε τα μάτια και σκεφτείτε πως μένετε στο ίδιο σπίτι με την αγαπημένη/τον αγαπημένο σας και βάζει χρήματα στο «κοινό ταμείο» μόνο ο ένας. Άδικο, ε; Κρίσιμη συγκυρία, λοιπόν, για το κράτος και κράτος είμαστε όλοι εμείς. Ακόμα και το ίδιο το κράτος επιμένει εδώ και πολλά-πολλά χρόνια να αποξενώσει τον «εαυτό του» από την ίδια την κοινωνία. Στην εποχή της κρίσης, όλα επανεξετάζονται, όλα επαναπροσδιορίζονται.
Δεν θα μπω σε καταγραφή προτάσεων (περιουσιολόγιο, μείωση ΦΠΑ σε ορισμένη είδη, εκσυγχρονισμός εφοριών, στελέχωση) για την αναμόρφωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Αυτό το κάνουν καλύτερα άλλοι.
Εκείνο το κομμάτι του παζλ που απουσιάζει χρόνια τώρα από την δημόσια διοίκηση της Ελλάδος, είναι η ικανότητά της να ανταποκρίνεται σε αυτό που τα «χαρτιά γράφουν».
Εκείνο δηλαδή που έχει σημασία δεν είναι «το ποσό που θα συμφωνήσουν οι κύριοι της κυβέρνησης» , αλλά η ικανότητα της διοικητικής μηχανής να εισπράξει και να βάλει στα ταμεία της το συγκεκριμένο ποσό.
Έχει παρατηρηθεί πως υπάρχει μεγάλη απόσταση από τα δύο αυτά νούμερα. Οι λόγοι είναι πολλοί και (πάλι) δεν έχει νόημα να καταγραφούν. Η διαπίστωσή ενός γεγονότος ποτέ δεν έλυνε το πρόβλημα. Στη παρούσα μάλιστα συγκυρία, η «διαπίστωση» απλά εκνευρίζει τον κόσμο.
Εκείνο που έχει σημασία είναι να καλυφθεί αυτή η απόφαση και τα «συμφωνηθέντα» να εισπράττονται.
Θ.
ΥΓ.: Να σημειώσω απλά πως «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». H αύξηση των δόσεων από 2 σε 8 δεν ανακουφίζει τον κόσμο, ίσα ίσα τον αγχώνει.
Υ.Γ2: Η κυβέρνηση πρέπει να ανασυγκροτήσει την παραγωγική βάση της χώρας, να παράξει πλούτο, να κάνει διάχυση αυτής της «ανάπτυξης» στην κοινωνία, και μετά να πάει αναλογικά και δίκαια να «εισπράξει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου