Διαβάστε σε εφημερίδα της εποχής (δικτατορία), πως ακόμα και η στρατιωτική χούντα κατηγορούσε τον στρατηγό Ντε Γκωλ για …εθνικισμό(!!!). Απλώς διότι έθεσε σε κίνδυνο τα Αμερικανικα συμφέροντα. Πολύ διδακτική η ιστορία.
Γράφει ο Νίκος Π.
Σε ένα άρθρο του, “Μεταμφιεσμένο Πραξικόπημα: Νέα Τάξη Πραγμάτων” ο συγγραφέας Jonathan Mowat ασχολείται με την προέλευση του ¨PostModern Coup”, τακτική που χαρακτηρίζεται από την ανάμιξη των ΗΠΑ και των ευρωπαίων συμμάχων τους στις «Πορτοκαλί Επαναστάσεις».
Δεν θα προσπαθήσω να το μεταφέρω, αλλά ορμώμενος από αυτό να σχολιάσω.
Η χρήση και χειραγώγηση των «δυνάμεων του λαού», είναι ένα γεωπολιτικό όπλο (σε μεγάλο βαθμό με συμμετοχή ανθρώπων που δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες) που το έχουμε δει από την Χιλή μέχρι την Κίνα και από τις ΗΠΑ μέχρι την Μέση Ανατολή πρόσφατα. Το είδαμε στην Ευρώπη (Μάης 68), αλλά και στην χώρα μας (Δεκεμβριανά του 08). Για την ώρα, η ιστορία ακόμη παρατηρεί τις εξελίξεις αυτού του τελευταίου, και ενδεχόμενα να καταγράψει στο μέλλον. Ας εξετάσουμε κάτι που η ιστορία ξεκάθαρα έγραψε για το τι συνέβει και φθάσαμε στον Μάι του 68 και ας προβληματιστούμε για το τί θα συμβεί αν συνεχίσουμε να είμαστε απαθείς.
Από το μακρυνό 1967, ο Δρ. Fred Emery, τότε διευθυντής του TavistockInstitute, αναφερότανε στην «υπνωτική δράση» της τηλεόρασης και των μέσων, που δυνητικά θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά για να να μειωθεί το έθνος-κράτος μέχρι το 2000. Αυτή χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από το Tavistock Institute (πού είχε ρόλο ψυχολογικού βραχίονα υποστήριξης στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο) και ήταν ο πρόδρομος του συγκεκριμένου στρατηγικού σχεδιασμού στην περίπτωση “εξάπλωση των εφήβων” στην ανατροπή του Ντε Γκωλ το 1967. Ας αναζητήσουμε το κίνητρο για αυτό και ας το προβάλουμε σε όσα μας συμβαίνουν σήμερα.
Το κίνητρο πίσω από την αποσταθεροποίηση του ντε Γκωλ έχει σχετισθεί με την συνεχή μάχη για τις διεθνείς νομισματικές σχέσεις και την κόντρα της Γαλλίας με τις ΗΠΑ και την Αγγλία. Η αρχή έγινε από τη στιγμή που οι ΗΠΑ ήταν οι μόνες που μπορούσαν να πληρώνουν τους πιστωτές του με εθνικό νόμισμα σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο. Η Γαλλία πρότεινε να ισχύει ένα καλάθι νομισμάτων (πρόταση που επανέρχεται και σήμερα). Οι ΗΠΑ απέκτησαν αυτό το προνόμιο από τον πόλεμο και εν συνεχεία με τη δικαιολογία της Αμερικανικής βοήθειας το μετέτρεψαν σε προνόμιο. Από το 1973 επί Νίξον το επένδυσαν και με μακροοικονομικά θεωρητικά χαρακτηριστικά. Έτσι παραβιάστηκε το Διεθνές Νομισματικό Σύστημα που έχει συσταθεί στο Bretton Woods και που είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε τα διάφορα εθνικά νομίσματα να συνδέονται με την τιμή του χρυσού εκφρασμένη σε δολάρια. Μια πτώση της αξίας του δολαρίου έναντι των άλλων νομισμάτων θα μπορούσε επομένως να κατασκευαστεί με την αύξηση της τιμής του χρυσού σε δολάρια.
Η ανισότητα του συστήματος είχε επισημανθεί από πολλούς οικονομολόγους. Η κριτική του συστήματος απέκτησε πολιτική διάσταση από τον Ντε Γκωλ. Αρχικά, δεν ήταν σε αντίθεση με την πρόταση δημιουργίας ενός μηχανισμού επίλυσης πληρωμών, κατά τα πρότιμα της Ευρωπαικής Ένωσης, το οποίο θα βασίζεται και στο χρυσό και σε ένα «καλάθι» των βασικών νομισμάτων. Αφού όμως δεν κατέστει δυνατό να επιτευχθεί συμφωνία ο Ντε Γκώλ σκλήρυνε την θέση του στην περίφημη συνέντευξη Τύπου της 4ης Φεβρουαρίου 1965 και πρότεινε την επιστροφή στο αρχές του κανόνα του χρυσού. Η άποψή του σχετικά με τα προνόμια του δολαρίου κέρδισε γενική έγκριση, αλλά η ανάγκη να συμπληρωθεί ο χρυσός με ένα πλήρες σύστημα των πιστωτικών διευκολύνσεων απαιτούσε τη δημιουργία ενός φορέα που να έχει σχεδιαστεί από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Άρα από τις ΗΠΑ.
Η Γαλλία δεν ήταν υπέρ αυτής της λύσης, αλλά η διαπραγματευτική θέση της είχε υπονομεύεται σοβαρά από τα γεγονότα του Μάη του 1968.
Κατά τη δεκαετία του 1960 η Αγγλίας και η Αμερική, ήταν καθαροί εξαγωγοί κεφαλαίων προς τον υπόλοιπο κόσμο. Μέσω αυτών, παρά τη στασιμότητα της βιομηχανικής της βάσης, δημιούργησε την αύξηση των εμπορικών ελλειμμάτων. Και ενώ η Ευρώπη αναπτυσόταν βιομηχανικά, οι Άγγλοι προτίμησαν να επικεντρωθούν αποκλειστικά στην κατάρτιση χρηματοδοτικών ροών στις δικές τους τράπεζες, διατηρώντας υψηλά επιτόκια. Η βιομηχανία της υπέστη καθίζηση, λόγω και επιτοκίων, αλλά αυτό λίγο ενδιέφερε το City.
Αγγλοσαξωνικό παιχνίδι:
Τον Ιανουάριο του 1967 ο Ντε Γκώλ πρότεινε την αύξηση της επίσημης τιμής του χρυσού που κατέχουν τα βιομηχανικά κράτη (ή οποία ήταν σταθερή πάνω από 15 χρόνια). Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία αρνήθηκαν γιατί θα σήμαινε de facto υποτίμηση των νομισμάτων τους. Αμέσως, η Γαλλία αποσύρθηκε από την ομάδα των δέκα (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Σουηδία, Καναδά και Ιαπωνία). Η Ομάδα των Δέκα είχε συμφωνήσει να διατηρεί ασφάλεια χρυσού σε ένα ειδικό ταμείο, το Pool Gold. Όπως αποκαλύφθηκε, οι ΗΠΑ συνέβαλαν μόνο κατά το ήμισυ στις υποχρεώσεις τους, για να διατηρηθεί η παγκόσμια τιμή του χρυσού σε τεχνητά χαμηλό $ 35/ounce.
Και αρχίζει το πανηγύρι. Ο Αμερικανικός και βρετανικός οικονομικός τύπος, υπό την καθοδήγηση του Economist, ξεκίνησε μια αυξημένη επίθεση εναντίον της γαλλικής πολιτικής.
Ο Γάλλος πρωθυπουργός Ζορζ Πομπιντού, σε δημόσια ομιλία του τον Φεβρουάριο του 1967, επιβεβαίωσε τη γαλλική προσκόλληση σε ένα χρυσό καλάθι νομισμάτων σαν τον μόνος τρόπος για την αποφυγή αδικιών. Ο Αμερικανός πρόεδρος Johnson συνεπικοιρούμενος από τη Federal Reserveαντιδρούσαν, γιατί απλά οι ΗΠΑ έστελναν χαρτιά (δολλάρια) στη θέση του χρυσού. Στη διάρκεια του 1967 τα πράγματα εκτραχύνθηκαν, Η Κεντρική τράπεζα της Γαλλίας καθόριζε την ισοτιμία του δολαρίου και από τα αποθέματα για το χρυσό, ξεπερνόντας το εθελοντικό pool gold του 1961. Πανικός. 80 τόνοι χρυσού πωλήθηκαν στο Λονδίνο σε μία περίοδο πέντε ημερών, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να σταματήσει η κερδοσκοπική επίθεση. Ο φόβος μεγάλωσε ότι ολόκληρο το οικοδόμημα του BrettonWoods ήταν έτοιμο να σπάσει στον πιο αδύναμο κρίκο, τη στερλίνα. Η στερλίνα υποτιμήθηκε για πρώτη φορά από το 1949. Με την κρίση στην αγγλική λίρα να έχει κοπάσει, ξεκίνησε η κρίση του δολαρίου. Κάτοχοι δολαρίων απευθύνθηκαν στο New York Federal Reserve και απαίτησαν το νόμιμη χρυσό τους σε αντάλλαγμα. Οι αμερικανοί αυθαίρετα υπολόγιζαν την τιμή του χρυσού με ισοτιμία το 1934.
Ανατροπή Ντε Γκώλ.
Το Απρίλιο του 1968, συναντώνται στη Σουηδία οι χώρες των δέκα, όπου οι Αμερικανοί απλά προσπαθούν να τη διαλύσουν, με το φόβο της κατά 50% υποτίμησης του δολαρίου. Οι ΗΠΑ πρότειναν μία διαδικασία SDR. Η Γαλλία (και άλλοι από τους δέκα) αρνήθηκαν.
Μέσα σε λίγες μέρες από τη γαλλική άρνηση στο σχέδιο της Ουάσιγκτον άρχισαν τα επεισόδια με αριστερούς φοιτητές στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου. Αφορμή, η δυσπραγία ρευστού που δημιουργήθηκε στις Γαλλικές Τράπεζες.
Δυστυχώς, η αντεπίθεση των Αγγλο-Αμερικανών πέτυχε. Και πέτυχε κυρίως γιατί χρησιμοποιήθηκε η εκ των έσω προπαγάνδα πάντα υπό την καθοδήγηση της Tavistock Institute.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου