Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Με όλα αυτά που συμβαίνουν, κοντεύουμε να ξεχάσουμε όλες τις άλλες πτυχές της ζωής. Φυσικά και η οικονομία είναι τεράστιο θέμα. Επηρεάζει τους πάντες και τα πάντα. Εκτός από την μικρή δράκα των παρασίτων, που εν Ελλάδι υποδύονται τους «αστούς» και τους «επιχειρηματίες», χωρίς να έχουν την παραμικρή σχέση με τους ελάχιστους αληθινούς αστούς και τους πραγματικούς επιχειρηματίες, αυτούς που δημιουργούν στο ελεύθερο επιχειρείν, μακριά από τον κρατικό κορβανά.
Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά που έρχεται, θα αντιμετωπίσει στην οικονομία μια ασφυκτική κατάσταση. Δεδομένα κι εξαρτήσεις που θα αγωνιστεί με σχέδιο, συνέπεια κι επιμονή για να τα ξεπεράσει. Και πιστεύω πως δεν θα το κάνει με τον τρόπο κι αυτούς, που ορισμένοι νομίζουν ότι θα το κάνει… Υπάρχουν όμως και πράγματα στα οποία κανείς δεν μας εμποδίζει ν’ αλλάξουμε την ζωή μας προς το καλύτερο. Πράγματα που δεν χρειάζονται ντε και καλά πακτωλούς χρημάτων, ούτε δημιουργία νέων και πολύπλοκων μηχανισμών, θεσμικών ή διοικητικών. Υπάρχουν πολιτικές που μπορούν ν’ αλλάξουν την εικόνα της χώρας μας και την καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων, χωρίς να τους δώσεις έστω ένα ευρώ.
Η δημόσια τάξη και ασφάλεια είναι ένας τέτοιος τομέας πολιτικής. Πριν από μέρες περπάτησα κοντά στα μεσάνυχτα από το σπίτι ενός φίλου και πελάτη στην Γ΄ Σεπτεμβρίου, ως το πολύπαθο Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας, το Τριεθνές Φυλάκιο, τον Έβρο της Ελληνικής Αστυνομίας. Λοιπόν, αδέρφια, αυτή δεν είναι η πόλη μου. Δεν είναι η πόλη που περπάτησα με τους φίλους μου στην εφηβεία και τα φοιτητικά μου χρόνια. Είναι μια άλλη πόλη, μετά από Άλωση.
Όλες οι ξέμπαρκες φυλές του Ισραήλ, παρίες κι Αγιάννηδες, τελειωμένοι χρήστες, πόρνες από την Αφρική, κλεφτρόνια με βλέμμα σε συναγερμό, νταβατζήδες, ναρκέμποροι κι απλοί πειναλέοι αλλοδαποί, στέκονταν στις γωνίες ή περιφέρονταν με κέντρο πάντα την «αναπλασμένη» ιστορική πλατεία της πρωτεύουσας.
Δεν χρειαζόμαστε καμία δόση της Τρόϊκας για να το αλλάξουμε αυτό. Δεν χρειαζόμαστε περίτεχνες ιδεολογικές και πολιτικές αναλύσεις, ψάχνοντας τρόπο να μην στάξει η ουρά του προοδευτικού γαϊδάρου, ώστε να μην κάνουμε τίποτα.
Αυτοί που κάνουν πολιτικό τουρισμό και πουλάνε διεθνισμό και προοδευτιλίκι στις γειτονιές της εξαθλίωσης, ύστερα γυρνούν στην ασφάλεια και την ηρεμία των σπιτιών των καλών συνοικιών, που σοφά επέλεξαν για να μείνουν ή τα πήραν γονική παροχή ή προίκα. Οι άλλοι, οι πολλοί, είναι εκεί. Κάθε μέρα. Κάθε νύχτα. Είναι μόνιμοι κάτοικοι του Σοβέτο και της Λαχώρης.
Μέχρι να μπορέσουμε να κάνουμε εθνικό restart στην οικονομία και τα αποτελέσματα να φανούν στην κοινωνία, πρέπει να γίνουν λοιπόν και κάποιες άλλες πολιτικές, οι οποίες θα αλλάξουν την εικόνα της πόλης, την καθημερινότητα. Παράλληλα θα ωφεληθεί κι η οικονομική ζωή, αφού η άοπλη έφοδος των παρανόμων, που κατέλαβαν το κέντρο της πόλης κι ολόκληρες συνοικίες, έχει απονεκρώσει το εμπόριο και κάθε άλλη δραστηριότητα, ειδικά μόλις πέφτει το σκοτάδι.
Η πολιτική αντιμετώπισης του προβλήματος δεν μπορεί να είναι μεσοβέζικη. Δεν σηκώνει συμβιβασμούς, φρουφρού κι αρώματα. Δεν μπορεί να γίνει με όρους φοβικούς, πολιτικής ορθότητας κι ενοχές. Δεν βομβαρδίσαμε εμείς τις χώρες τους. Δεν εισβάλαμε σε αυτές. Δεν τους επιβάλαμε ισλαμοφασιστικά καθεστώτα κι ύστερα διεφθαρμένες μαριονέτες των αμερικανών. Δεν εκμεταλλευτήκαμε αποικιοκρατικά τους λαούς τους και δεν λεηλατήσαμε με λεόντειες συμφωνίες τις πρώτες ύλες τους, ούτε καταστρέψαμε με πολυεθνικές μας το περιβάλλον τους.
Άρα δεν θα πληρώσουμε εμείς τον λογαριασμό. Δεν αντέχουμε. Δεν μπορούμε. Το ανθρωπιστικό και χριστιανικό μας καθήκον δεν περιλαμβάνει την εθνική και κοινωνική αυτοκτονία. Και σίγουρα δεν αφορά το ικανό κομμάτι των απρόσκλητων μουσαφιραίων μας, που κάνουν εγκληματικό τουρισμό.
Το πώς θα γίνει, το έχουμε πει πολλές φορές. Πρώτα πρέπει να σταματήσει η πλημμυρίδα απ’ την Τουρκία, να της ανεβάσουμε διμερώς και διεθνώς το κόστος. Πρέπει με κάθε μέσο να υποχρεώσουμε την Ευρώπη να αναλάβει τις ευθύνες της, αφού αυτές, οι προηγμένες χώρες της Δύσης, είναι ο αληθινός τελικός προορισμός των λαθρομεταναστών. Πλην όσων πράγματι δικαιούνται πολιτικό άσυλο ή έχουν σοβαρούς ανθρωπιστικούς λόγους (πχ υγείας), οι υπόλοιποι, πρέπει να απομακρυνθούν πρώτα από τους δρόμους και μετά από την χώρα. Μόνο αυτό θα αποκαταστήσει μια ελάχιστη ποιότητα ζωής των νομίμων κατοίκων της χώρας. Όλα τα άλλα είναι θεωρίες για τις επιφυλλίδες των «σοβαρών» συγκροτημάτων. Δεν έχουν κανένα αντίκρυσμα στην αληθινή ζωή των αληθινών ανθρώπων. Δεν υπάρχει «προοδευτική» καταστολή. Η καταστολή είναι καταστολή κι όταν την επιβάλλουν αδήριτες ανάγκες, δεν μπορείς να σφυρίζεις κλέφτικα πάνω από τα κεφάλια των απελπισμένων πολιτών.
Αυτό πρέπει να γίνει οργανωμένα, συντεταγμένα από μια αποφασισμένη πολιτεία. Όχι από αυτόκλητους τιμωρούς. Τον δρόμο για τον ρατσισμό και τον κοινωνικό πόλεμο τον ανοίγει η «πολυπολιτισμικότητα», που μας φορέσανε καπέλο με το ζόρι. Δεν μπορούμε πια να φλυαρούμε και να αναλύουμε. Ή θα σπάσουμε αυγά με αυστηρές και δυναμικές πολιτικές ή γρήγορα θα σπάμε ο ένας το κεφάλι του άλλου στους δρόμους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου