Η επίθεση των κυβερνητικών αρμάτων εναντίον των πολιτών της Hama ανήμερα του Ramadan, σηματοδοτεί τη κορύφωση των ταραχών της Συρίας, και της αραβικής άνοιξης γενικότερα.
Όπως όλα δείχνουν, μετά τις γενικευμένες επιθέσεις του καθεστώτος, η δημοκρατική αντιπολίτευση θα καταφύγει και αυτή στα όπλα. Η Συρία οδεύει ολοταχώς προς μια αιματηρή εμφύλια σύρραξη, την οποία η αλαβιτική μειοψηφία της κλίκας του Ασσάντ δεν μπορεί να κερδίσει.
Η σημαντική δύναμη πυρός που χρησιμοποιεί το καθεστώς, προδίδει και την αδυναμία του. Μοιάζει με μια απεγνωσμένη προσπάθεια, ενός καταδικασμένου καθεστώτος, χωρίς ιδέα του τι πρέπει να κάνει. Έτσι, με τη συμμετοχή των στρατιωτικών διοικητών, όπως είναι και ο αδελφός του προέδρου, διοικητής της 4ης μεραρχίας, το καθεστώς μετατράπηκε σε μια δολοφονική μηχανή.
Η κατάρρευση της Συρίας που ήδη ξεκίνησε, θα προκαλέσει πολλαπλές συνέπειες σε όλους μας. Για τη Μ. Ανατολή και τη περιοχή του Περσικού Κόλπου είναι κλειδί. Το να διαλυθεί η Συρία, είναι σαν να απασφαλίζεται μια γεωπολιτική χειροβομβίδα.
Θα επηρεαστεί το κίνημα της Χεζμπολάχ που έχει τη Δαμασκό ως αποκούμπι. Στη συνέχεια θα επηρεαστεί το Ιράν, που αποτελεί τον βασικότερο σύμμαχο της Συρίας. Η επίδραση επί της Χεζμπολάχ, θα επηρεάσει τον Λίβανο, και θα δηλητηριάσει τις σχέσεις Ισραήλ- Παλαιστινίων.
Ο έξω κόσμος (ΕΕ, Αραβικός Σύνδεσμος, ΟΗΕ, κλπ) παρακολουθεί ανήμπορος να κάνει το οτιδήποτε. Ο πρόεδρος Ομπάμα χαρακτήρισε τη κατάσταση τρομακτική, και τόνισε πως αποδεικνύει το πραγματικό πρόσωπο του συριακού καθεστώτος, χωρίς όμως να διευκρινίσει αν σκοπεύει να κάνει κάτι. Δεν ζήτησε ούτε καν τη παραίτηση του Ασσάντ.
Ακόμη πιο αδιάφορη ήταν η στάση του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών William Hague που μίλησε το πρωί στο BBC.
Κανένας δεν μιλάει για μια επέμβαση στη Συρία. Από στρατιωτικής πλευράς, η Συρία είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Και δεν υπάρχει σήμερα ούτε ο Henry Kissinger, ούτε ο Andrei Gromyko για να ξετυλίξουν την κρίση. Μια κρίση που σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της διπλωματίας των υπερδυνάμεων. Την εποχή του ψυχρού πολέμου, οι ανάλογες κρίσεις επιλύονταν με τη δραστική παρέμβαση των Kissinger, Gromyko, και Primakov, που έβαζαν τους θερμοκέφαλους στη θέση τους. Σήμερα όμως, καμία χώρα δεν έχει την ανάλογη δύναμη, θάρρος, ή εξουσία να κάνει κάτι τέτοιο.
Η πόλη Hama έχει μια ιστορική συμβολική σημασία. Το 1982, ο πατέρας του σημερινού προέδρου κατέπνιξε με βία μια εξέγερση από πλευράς της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Οι απώλειες τότε ήταν πάνω από 10.000 νεκροί, και μια από τις μυθικές πόλεις της Μέσης Ανατολής ισοπεδώθηκε. Ο υπόλοιπος κόσμος αδιαφόρησε, αφού ήταν το καλοκαίρι του πολέμου στα νησιά Falklands, και της ισραηλινής εισβολής στον Λίβανο και στη Βηρυτό.
Σήμερα είναι πολύ πιθανό πως ο πρόεδρος Ασσάντ να νομίζει ότι μπορεί να κάνει κάτι παρόμοιο. Αυτό όμως δεν φαίνεται δυνατό. Οι διαμαρτυρίες και οι ταραχές είναι πολύ πιο διαδεδομένες αυτή τη φορά, έχουν κρατήσει πάρα πολύ, και είναι πολύ γνωστές στον έξω κόσμο (ειδικά στους Άραβες) χάρη στο διαδίκτυο και στα κοινωνικά δίκτυα.
Η αντιπολίτευση αγριεύει, και άρχισε να εξοπλίζεται. Μέχρι στιγμής η κρυφή βοήθεια από τις ΗΠΑ, ή από άλλες δυτικές χώρες είναι σχεδόν ανύπαρκτη, όμως ότι χρειάζονται μπορούν να το προμηθευτούν πολύ εύκολα στην ελεύθερη αγορά.
Το μήνυμα προς όλους τους εξεγερθέντες της αραβικής άνοιξης είναι ξεκάθαρο. Αν τα πράγματα σκουραίνουν και καταφύγετε στα όπλα, είστε μόνοι σας.
S.A.-First Post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου