Εδώ και καιρό, οι νέοι της Βρετανίας έχουν επιβάλλει μια ντε φάκτο απαγόρευση κυκλοφορίας στους μεγάλους σε ηλικία, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πάρα πολλές περιοχές όπου οι δεύτεροι να μην τολμούν να κυκλοφορήσουν μετά τη δύση του ήλιου.
Ακόμη και πριν τις τελευταίες ταραχές, οι αξιοπρεπείς άνθρωποι δεν κυκλοφορούσαν στο κέντρο των περισσότερων βρετανικών πόλεων τα βράδια του σαββατοκύριακου, φοβούμενοι τους μεθυσμένους και επιθετικούς νεαρούς. Στη σημερινή Βρετανία, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της ομαλής κοινωνικής ζωής και των ταραχών.
Ακόμη και σε μικρές κωμοπόλεις, οι κάτοικοι κλειδώνονται στα σπίτια τους για το φόβο των βαρβάρων. Κανένας δεν τολμά να αντιμετωπίσει τους μεθυσμένους, οι οποίοι ξυλοκοπούν έως θανάτου όποιον βρουν, όπως συνέβη και στο μικρό Bridgnorth, του Shropshire, πριν από 20 μέρες.
Όσο οι αρχές δεν κάνουν κάτι για να αντιμετωπίσουν αυτό το φαινόμενο, η τρομαγμένη αντίδρασή τους στα τελευταία γεγονότα δεν θα αποτελεί καθόλου έκπληξη.
Οι ταραξίες της τελευταίας εβδομάδας εκπέμπουν μια αίσθηση αδικίας, και στέρησης των δικαιωμάτων τους, την οποία έχει καλλιεργήσει μια ολόκληρη συμμαχία διανοούμενων, πολιτικών, και γραφειοκρατών. «Βαρεθήκαμε να μην έχουμε μία…», είπε ένας απ αυτούς, λες και το να έχεις λεφτά είναι κάποιο αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα, και όχι κάτι για το οποίο θα πρέπει να κοπιάσεις.
Στη συνέχεια, ο ίδιος νεαρός συμπλήρωσε πως υπάρχουν πολλοί που «δεν έχουν τίποτα». Ξέχασε όμως να μας πει πως έχουν μια εκπαίδευση που κόστισε $80.000, στέγη, ρούχα και παπούτσια, τρόφιμα, κινητό, τηλεόραση flat-screen, ψυγείο, κουζίνα, θέρμανση και ρεύμα, τρεχούμενο νερό, εγγυημένο εισόδημα, δωρεάν ιατρική περίθαλψη, και όλα αυτά θα τα απολαμβάνουν ακόμη και τα παιδιά που θα κάνουν.
Όλο όμως αυτό το διάστημα που οι νεαροί ταραξίες ζούσαν σε ένα καθεστώς μόνιμης επιδοτούμενης ανεργίας, συμπληρώνοντάς την με εγκληματικές συμπεριφορές, η Βρετανία εισήγαγε ξένους για να εργαστούν στις βιομηχανίες της και στους τομείς υπηρεσιών. Σε όποιο μέρος της Αγγλίας και να ταξιδέψεις, όλα τα καλά ξενοδοχεία και εστιατόρια στελεχώνονται από ξένους. Δεν υπάρχει Βρετανός ούτε για δείγμα (ευτυχώς).
Ο λόγος για αυτό είναι ξεκάθαρος. Οι νεαροί Άγγλοι έχουν μια αρνητική άποψη για την εργασία. Θεωρούν το εργασιακό ωράριο, ως μια μορφή καταπίεσης. Παράλληλα είναι ημιμαθείς. Μέσα σε μόλις έξι μήνες από τη στιγμή που θα φτάσει στη Βρετανίας ένας νεαρός Πολωνός μετανάστης, θα μιλάει πολύ πιο σωστά και πιο καλλιεργημένα αγγλικά από τον μέσο Άγγλο συνομήλικό του.
Η τούρτα στο κερασάκι όλων αυτών είναι ότι το κοινωνικό κόστος στην εργασία και στο ελάχιστο εγγυημένο ημερομίσθιο είναι τόσο υψηλό, που κανένας εργοδότης δεν μπορεί να κερδίσει από τη πρόσληψη ενός νεαρού Βρετανού όσα θα πρέπει να πληρώσει. Για αυτό και υπάρχει το παράδοξο φαινόμενο της γενικευμένης ανεργίας νέων, την ίδια ώρα που η χώρα εισάγει ξένους για να δουλέψουν στην οικονομία της!
Η κουλτούρα την οποία έχουν υιοθετήσει οι νεαροί άνεργοι, σε καμία περίπτωση δεν προάγει αρετές όπως η αυτοπειθαρχία, η ειλικρίνεια, και η συνέπεια. Οι παρακάτω στίχοι της μακαρίτισσας Amy Winehouse τα λένε όλα:
I didn’t get a lot in class
But I know it don’t come in a shot glass
They tried to make me go to rehab
But I said ‘no, no, no’
Πέραν των παραπάνω, όλοι οι νεαροί ταραξίες έχουν μια μακρά εμπειρία για τις τεράστιες προσπάθειες του βρετανικού δικαστικού συστήματος, να επιβάλλει την ατιμωρησία για τους κάθε λογής παραβάτες.
Η αστυνομία είναι απασχολημένη με τη χαρτούρα, και δεν έχει χρόνο να πιάσει τους εγκληματίες. Κι αν παρ` ελπίδα τους πιάσει, τα δικαστήρια τους επιβάλλουν αστείες, και ιδιαίτερα χαλαρές ποινές.
Ιδού ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Μια γυναίκα μάλωσε με κάποιον σε ένα σουπερ μάρκετ. Κάλεσε τον φίλο της, έναν βίαιο και γνωστό εγκληματία, να έρθει για να «καθαρίσει». Ο φίλος της ήταν ήδη ελεύθερος με αναστολή για κάποια άλλη παράβαση (παρεμπιπτόντως, οι έρευνες δείχνουν πως το 1/3 των εγκλημάτων στη Σκωτία, και άρα και στην Αγγλία, διαπράττονται από άτομα που είναι σε αναστολή εκτέλεσης κάποιας ποινής).
Έφτασε λοιπόν ο φίλος, και αμέσως χτύπησε κάποιον στο κεφάλι, με τόση δύναμη, που ο άνθρωπος πέθανε ακαριαία. Όταν του είπαν ότι χτύπησε λάθος άνθρωπο, η απάντησή του ήταν ότι «αν δεν τον συγκρατούσαν θα χτυπούσε τον σωστό…». Το αποτέλεσμα ήταν ότι καταδικάστηκε σε μόλις 30 μήνες φυλάκιση. Και αφού οι ποινές πρέπει να είναι αναλογικές όσον αφορά στη σοβαρότητα των παράνομων πράξεων, μια τέτοια ποινή πιέζει προς τα κάτω και τις αντίστοιχες ποινές που επιβάλλονται για λιγότερο σοβαρά παραπτώματα.
Χρειάζεται να γίνουν πολλά πράγματα. Θα πρέπει να μεταρρυθμιστεί, ίσως και να διαλυθεί, το εκπαιδευτικό σύστημα, όπως και το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Θα πρέπει να αναμορφωθεί το εργασιακό δίκαιο, και κυρίως θα πρέπει να παταχθεί το έγκλημα.
Ο David Cameron δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για όλα αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου