ΚΟ: Όταν έγιναν γνωστά τα γεγονότα στη Μανωλάδα, θυμήθηκαν όλοι (δημοσιογράφοι, τηλε-παρουσιαστές, πολιτικοί - από την άκρα αριστερά έως και τον εθνικιστικό χώρο) τον «Αμερικάνικο Νότο» και την «Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά». Ήταν πράγματι ο Αμερικάνικος Νότος γεμάτος «κακούς ρατσιστές» που βασάνιζαν «ταλαίπωρους Μπαρμπαθωμάδες»; Το άρθρο αυτό έρχεται λίγο καθυστερημένα να παρουσιάσει τα πράγματα κάπως διαφορετικά από την mainstream άποψη. Έτσι κι αλλιώς, έχετε συνηθίσει τον ΚΟ να μην είναι «πολιτικά ορθός».
**************
“. . . Ζούσαμε ειρηνικά και χαρούμενα μέχρι που ήρθε ο πόλεμος και ξερίζωσε κάθε ευλογημένο πράγμα”. - Charles Stewart, πρώην σκλάβος (Από το “My Life as a Slave”, Harper’s Magazine, Οκτώβριος 1884).
“…Οι άνθρωποι έχουν λάθος άποψη για την εποχή που υπήρχε η δουλεία. Μας φέρονταν καλά. Ο κύριός μου ποτέ δεν άπλωσε χέρι πάνω μου. Μερικές φορές δανείζαμε τον κύριό μας λεφτά όταν του έρχονταν δύσκολα τα πράγματα.”. - Simon Philips,πρώην σκλάβος από την Alabama (από το “The Slave Narratives”).
Το “The Slave Narratives” (‘Αφηγήσεις Σκλάβων’), είναι ένα επίσημο έγγραφο που συντάχθηκε από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Εκεί βρίσκονται συγκεντρωμένες μαρτυρίες από μερικούς από τους τελευταίους επιζώντες σκλάβους του Παλαιού Νότου (OldSouth) όπου δίνουν μια εικόνα της ζωής τους όταν ήταν κάτω από τη δουλεία, ενώ μιλάνε και για το πώς είδαν την ελευθερία που τους έφεραν οι Γιάνκηδες (δες κι εδώ). Αντίθετα με όσα πιστεύει (ή έμαθε να πιστεύει) ο «μέσος άνθρωπος» και αντίθετα με τα όσα πολλοί δημοφιλείς συγγραφείς, δημοσιογράφοι και άνθρωποι του «θεάματος» μας έχουν κάνει να πιστεύουμε, η σχέση δούλου – κυρίου στο Νότο ήταν πολύ στενή και χαρακτηριζόταν από αμοιβαίο σεβασμό. Όσοι μιλάνε για μια άθλια ζωή στο ‘έλεος’ βάναυσων αφεντικών και τη φρίκη της σκλαβιάς, αναφέρονται σε περιπτώσεις που ήταν σίγουρα η μειοψηφία (τριάντα τοις εκατό ή λιγότερο).
Η Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά
Στις 20 Μαρτίου 1852 η Χάριετ Μπίτσερ Στόου (Harriet Beecher Stowe) σύζυγος ενός καθηγητή από το Οχάιο, που δεν είχε δει ποτέ της το Νότο, δημοσιεύει το βιβλίο «Η καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά», (‘Uncle Tom's Cabin’).
Αυτό το γεμάτο λάθη και χωρίς ιστορικό νόημα, μυθιστόρημα, χρησιμοποιεί με κάποια δεξιοτεχνία όλες τις τεχνικές της συναισθηματικής λογοτεχνίας: Θα κάνει όλες τις Μαργκό του Βορρά και της Ευρώπης να κλάψουν. Το βιβλίο αυτό, που θα έχει μεγάλα επιτυχία και θα μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες, θα ξεσηκώσει την οργή και την αγανάκτηση του Νότου.
Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά έγινε το πιο δημοφιλές σε πωλήσεις μυθιστόρημα του 19ου αιώνα (και το δεύτερο πιο δημοφιλές βιβλίο εκείνου του αιώνα μετά τη Βίβλο). Eκδόθηκε για πρώτη φορά σε τμήματα σε ένα περιοδικό. Όταν εμφανίστηκε ως βιβλίο, πούλησε, το πρώτο χρόνο της κυκλοφορίας του 300.000 αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ. Οι εκδόσεις του στη Βρετανία και στην Ευρώπη, το έκαναν δημοφιλή την ιστορία του. Ο αντίκτυπος του βιβλίου στις ΗΠΑ ήταν τόσο μεγάλος, ώστε όταν ο Αβραάμ Λίνκολν συνάντησε τη συγγραφέα στην αρχή του Αμερικανικού «Εμφυλίου» της είπε: «Ώστε αυτή είναι η μικρή κυρία που έκανε αυτόν τον μεγάλο πόλεμο».
Στην Αμερική της δεκαετίας του 1850 ήταν κοινό για μια οικογένεια να συγκεντρώνεται το βράδυ στο σαλόνι και να διαβάζει δυνατά την Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά. Ωστόσο, σε ορισμένους κύκλους, το βιβλίο θεωρήθηκε εξαιρετικά αμφιλεγόμενο.
Ο ήρωας του βιβλίου, ο μπαρμπα-Θωμάς, πέφτει στα χέρια ενός αδίστακτου, σκληρού και ρατσιστή αφέντη, ο οποίος αργότερα θα τον χτυπήσει μέχρι θανάτου, όταν ο αφέντης του που είναι πνιγμένος στα χρέη αποφασίζει να τον πουλήσει, μαζί με το αγοράκι της μαύρης σκλάβας Ελίζας. Η Ελίζα δραπετεύει με το παιδί της και μπλέκει σε περιπέτειες γεμάτες αγωνία. Οι σελίδες του βιβλίου είναι γεμάτες από τις "απάνθρωπες συνθήκες ζωής των αφροαμερικανών στις φυτείες του Κεντάκι, τις αγοραπωλησίες ανδρών και γυναικών, το χωρισμό των παιδιών από τις μανάδες, το ξύλο και τα βασανιστήρια, την πείνα, τη βία και τον κατατρεγμό".
Για τους ανθρώπους του Νότου, που απεικονίζονται με τόσο αρνητικά χρώματα στο βιβλίο, η Stowe είναι μια ψεύτρα και το βιβλίο της βοηθά να σκληρύνουν τα συναισθήματά τους έναντι του Βορρά.
Η αντίδραση από το Νότο
Ως απάντηση στην Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά της Stowe γράφτηκαν, από Νότιους κυρίως συγγραφείς, πολλά βιβλία και λογοτεχνικά έργα, που ονομάστηκαν επίσης και ‘Λογοτεχνία της Φυτείας’. Τα βιβλία αυτά προσπάθησαν να δείξουν είτε ότι η δουλεία ήταν επωφελής για τους αφρο-αμερικανούς ή ότι τα δεινά της δουλείας, όπως απεικονίζονται στο μυθιστόρημα της Stowe ήταν παραφουσκωμένα και εσφαλμένα.
Μόνο το 1852 κυκλοφόρησαν οκτώ τέτοια ‘αντι-Θωμά’ (anti-Tom) μυθιστορήματα.
Αυτά τα μυθιστορήματα έδειχναν έναν άλλο τύπο αφέντη. Τον καλό λευκό πατριαρχικό αφέντη και την αγνή γυναίκα του, που μαζί θεωρούσαν τα παιδιά σκλάβους ως μέλη μιας μεγάλης οικογένειας που ζούσε στη φυτεία. Έμμεσα τα μυθιστορήματα αυτά εξέφραζαν την άποψη ότι οι αφροαμερικανοί δεν ήταν σε θέση να ζήσουν χωρίς να είναι κάτω από την εποπτεία και την φροντίδα των λευκών.
Σήμερα αυτά τα μυθιστορήματα και τα βιβλία θεωρούνται γενικά ως "προπαγάνδα υπέρ της δουλείας". Το είδος αυτό πέθανε με την έναρξη του Αμερικανικού «Εμφυλίου Πολέμου».
Τα δύο πιο διάσημα αντι-Tom βιβλία είναι το ‘The Sword and the Distaff’ του William Gilmore Simms και το ‘The Planter's Northern Bride’ της Caroline Lee Hentz.
Το ‘The Sword and the Distaff’ βγήκε μόλις λίγους μήνες μετά μυθιστόρημα της Stowe και περιέχει μια σειρά από ενότητες και συζητήσεις που με σαφήνεια αναφέρονται στο βιβλίο της Stowe και την άποψή της για την δουλεία. Το μυθιστόρημα αυτό ήταν αρκετά δημοφιλές ώστε ανατυπώθηκε το 1854 υπό τον τίτλο Woodcraft.
Το ‘The Planter's Northern Bride’ δημοσιεύθηκε δύο χρόνια μετά την Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά. Εκεί η Hentz (φώτο) προσφέρει μια υπεράσπιση της δουλείας, όπως φαίνεται μέσα από τα μάτια μιας βόρειας γυναίκα - κόρης ενός υπερασπιστή της κατάργησης της δουλείας ("αμπολισιονιστή"), που παντρεύεται ένα νότιο ιδιοκτήτη σκλάβων. Η Hentz του προσπαθεί να δείξει ότι οι μαύροι δεν είχαν τη δυνατότητα να λειτουργήσουν καλά χωρίς επίβλεψη από τους λευκούς. Το μυθιστόρημα, επίσης, επικεντρώνεται στο φόβο εξέγερσης των σκλάβων, ειδικά αν οι αμπολισιονιστές δεν σταματήσουν να δημιουργούν προβλήματα.
Ένα απόσπασμα από το ένα τέτοιο βιβλίο είναι το παρακάτω:
Η "Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά" είναι η πιο πρόσφατη επίθεση κατά της δουλείας. Το βιβλίο περιέχει όλα τα επιχειρήματα κατά του θεσμού της δουλείας, έντονα ζωγραφισμένα σε δραματικές σκηνές μεγάλης δύναμης για να γίνουν ελκυστικά μέσα από ευφάνταστες σκηνές.
Το αποτέλεσμα που θα έχει αυτό το βιβλίο, με την τεράστια κυκλοφορία του, θα είναι να διεγείρει το φανατισμό του ενός εναντίον του άλλου. Θα φέρει μια εσφαλμένη εικόνα της δουλείας σε εκείνους που είναι πάντα πρόθυμοι να παρανοήσουν και θα χρησιμεύσει για να επιβεβαιώσει την γνώμη πολλών Νοτίων, που βλέπουν μόνο το μίσος και την παρανόηση εναντίον μας από το Βορρά. Η φρίκη που παρουσιάζει θα γεννήσει νέους «αποστόλους» της Κατάργησης της Δουλείας (οι λεγόμενοι αμπολισιονιστές) σε εργοστάσια και αγροκτήματα. Στο Νότο δύσκολα θα διαβαστεί με ανοχή και υπάρχει κίνδυνος η πίκρα που θα γεννήσει να μην προσφέρει καμία υπηρεσία στους νέγρους.
Η κα Stowe προσπαθεί να καταγγείλει τη δουλεία, εξαιτίας της ανεύθυνης εξουσίας του αφέντη. Η επιχειρηματολογία της στηρίζεται σε περιγραφή σκηνών, που ποτέ δεν έχουμε δει ή ακούσει, αλλά την οποία, φυσικά, δεν είμαστε σε θέση να αρνηθούμε μετά βεβαιότητας. Είναι πάντα εύκολο να επιτεθείς σε ένα θεσμό τονίζοντας με έμφαση στην καταχρήσεις του. Τώρα μπορούμε να επιτρέψουμε την κα Stowe το μονοπώλιο των συναισθημάτων, όταν ακούμε για βίαιες αδικίες που διαπράχθηκαν από έναν άνθρωπο εναντίον του άλλου; Αρνούμαστε όμως να κρίνουμε κάθε θεσμό στηριζόμενοι σε εξωφρενικές εικόνες από τα εγκλήματα που τον παραμορφώνουν. Δεν είμαστε έτοιμοι να δούμε μόνο την περιστασιακή φρίκη σε αυτό το μεγάλο ζήτημα της δουλείας, διότι βλέπουμε πάντα με σεβασμό τον Χριστιανισμό στον κόσμο, αν και υπάρχουν σε αυτόν πολλοί λεκέδες μισαλλοδοξία, αν και έχουν υπάρξει βασανιστήρια, περισσότερα από μια φορά. Διότι τα παιδιά εξακολουθούν να δείχνουν αγάπη και τιμή προς τους γονείς τους, αν έχουν γίνει εγκλήματα από την εξουσία των γονέων. Διότι ο δεσμός του γάμου έφερε ανείπωτη ευτυχία σε άνδρες και γυναίκες, παρά τις πολλές φορές που έχει αποδειχτεί καθαρή κοροϊδία. Διότι οι νόμοι της ιδιοκτησίας είναι σεβαστοί ακόμα, αν και η καταπίεση των πλουσίων έχει δώσει στους φτωχούς την πικρή κραυγή ότι «η ιδιοκτησία είναι ληστεία». Διότι πιστεύουμε ότι η αποστολή της γυναίκας να φέρνει ειρήνη και ευλογία, αν και έχουμε διαβάσει για την πολιορκία της Τροίας, και έχουμε γνωρίσει πολλές σύγχρονες Ελένες. Διότι δεν βλέπουμε τίποτα που να μην έχει και τα κακά του, δεν υπάρχει θείος θεσμός που ο άνθρωπος να μην έχει παραμορφώσει, δεν υπάρχει κανένα ανθρώπινο όργανο, χωρίς τα λάθη του. Έτσι η κα Stowe έχει άδικο. Με μεγάλη επιδεξιότητα και δραματική εξιστόρηση των καταχρήσεων του θεσμού και τίποτα πέρα από αυτό, έχει δώσει μια εντελώς ψευδή και εσφαλμένη εντύπωση για το τι είναι η δουλεία. Έχει γεμίσει τα μυαλά των Βόρειων αναγνωστών της, με μια αυταπάτη.
Μια έρευνα που δεν «ταίριαζε» με την κατεστημένη άποψη - προκατάληψη
Το 1974 δυο καθηγητές οικονομολόγοι του Πανεπιστημίου Ρότσεστερ, ο Robert William Fogel και ο Stanley Engerman δημοσιεύουν το “Time on the Cross: The Economics of American Negro Slavery, 2 volumes”, την μελέτη τους σχετικά με την δουλεία. Χρησιμοποιώντας σε μεγάλο βαθμό τις πρόσφατες τεχνικές της οικονομετρίας υπέβαλλαν ένα βουνό από έγγραφα στους επεξεργαστές, για να κατορθώσουν να σχηματίσουν μια πανοραμική άποψη του φαινόμενου. Η έρευνά τους αφορά 2.500 δούλους. Τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν και αφομοιώθηκαν από τους επεξεργαστές, και αναλύθηκαν στη συνέχεια από τους δυο ερευνητές, έδειξαν ότι η δουλεία δεν ήταν ένα αναχρονιστικό και ατελέσφορο οικονομικό σύστημα, αλλά σύμφωνα με τον καθηγητή Φόγκελ, «η κορυφαία βιομηχανία της εποχής». Η γεωργία που εφαρμοζόταν με τους δούλους ήταν πιο επικερδής κατά 35% σε σχέση την ελεύθερα γεωργία. Οι δούλοι μάλιστα, δεν ήταν οι τεμπέληδες και αμελείς εργάτες που έχουν συχνά περιγραφεί, αλλά οι καλοί εργάτες συχνά πιο ικανοί από τους λευκούς.
Σε ότι αφορά την μοίρα των δούλων, φαίνεται ότι οι οικογένειες δεν χωρίζονταν συστηματικά από τους εμπόρους που ήθελαν να κάνουν «εμπόριο» Οι ιδιοκτήτες των σκλάβων αντίθετα, είχαν οικονομικό συμφέρον να διατηρήσουν ενωμένες τις οικογένειες και να επιβλέψουν την καλή ηθική τους συμπεριφορά. Οι γυναίκες δεν όταν καθόλου υποχρεωμένες να μοιραστούν το κρεβάτι του αφεντικού. Γενικά δεν είπαν ερωτικές σχέσεις πριν από τον γάμο. Οι νέγροι δεν ήταν υποχρεωμένοι να δουλεύουν εξαντλητικά, αντίθετα τρέφονταν, στεγάζονταν και ντύνονταν καλά, ασφαλώς όχι τόσο για λόγους φιλανθρωπίας αλλά εξαιτίας του ουσιαστικού τους ρόλου στην παραγωγή.
Η εμφάνιση του έργου στις Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσε, προφανώς, διαφορετικές αντιδράσεις. Περισσότερο από έναν αιώνα μετά από το τέλος του πολέμου της Απόσχισης τα πάθη δεν έχουν σβήσει. Ο καθηγητής Φόγκελ, (κάτοχος βραβείου Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών 1993), που είναι είκοσι πέντε χρόνιαπαντρεμένος με μια νέγρα, είπε ότι δυσαρεστήθηκε από τις επιθέσεις τις οποίες δέχτηκε. Το πρόβλημα για εκείνον προφανώς δεν είναι να εγκρίνει ή να δικαιοληγήσει οτιδήποτε, αλλά μόνο να δει την ιστορία όπως πραγματικά είναι.
Απαντώντας στις κριτικές τις οποίες δέχτηκαν οι συγγραφείς του έργου, ο καθηγητής Γούντγσυορντ, ειδικός στην Ιστορία του Νότου στο πανεπιστήμιο του Γέιλ (στον Βορρά), δήλωσε «Ο παραδοσιακός Ιστορικός βασίζεται κυρίως σε προσωπικές εμπειρίες, οι οποίες είναι αληθινές, αλλά κινδυνεύουν να αλλοιώσουν την γενική εικόνα. Έτσι, για τον Ιστορικό που καταδικάζει όπως όλοι την δουλεία, είναι μια φυσιολογική αντίδραση να επιλέξει παραδείγματα φρικτών εμπειριών τις οποίες έζησαν μεμονωμένοι σκλάβοι και να τις γενικεύσει». Αυτή η λίγο-πολύ συνειδητή αντιμετώπιση έκανε την ιστορία της δουλείας ένα είδος μυθολογίας.
Γράφουν οι James Ronald Kennedy και Walter Donald Kennedyστο “The South Was Right”:
Κανείς φυσικά, δεν προσποιείται ότι η ζωή στο πλαίσιο του θεσμού της δουλείας, ήταν πάντα καλή, ή ότι οι αφέντες ήταν πάντα δίκαιοι.
Υπάρχει όμως, μία παρανόηση θα πρέπει να διευκρινιστεί. Κατά την εξέταση των συμμετεχόντων στο σύστημα της δουλείας του ‘Old South’, εξετάζουμε πολύ λίγα μέλη της Νότιας κοινωνίας. Το 1860, υπήρχαν 5,3 εκατομμύρια λευκοί στο Νότο. Από αυτόν τον αριθμό, περίπου τριακόσιες χιλιάδες (έξι τοις εκατό) ήταν ιδιοκτήτες δούλων. Ο αριθμός των κατόχων σκλάβων που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αριστοκράτες καλλιεργητές ήταν μόνο 150.000 (τρία τοις εκατό). Το υπόλοιπο των κατόχων σκλάβων είχαν πέντε ή λιγότερες σκλάβους και εργάζονταν δίπλα στους σκλάβους τους, προκειμένου να βγάλουν τα προς το ζην.
Η συντριπτική πλειοψηφία των νοτίων δεν διέθετε σκλάβους, και αυτοί οι άνθρωποι, κατά κύριο λόγο, αποτέλεσαν το στρατό της Συνομοσπονδίας. Επίσης, να πούμε εδώ ότι δεν υπερασπιζόμαστε το σύστημα της δουλείας, αλλά αναζητούμε την αλήθεια για την ιστορία του εν λόγω θεσμού και τη ζωή στον Νότο.
 |
| Σκηνή από την ταινία "Gone With The Wind" (1939) |
Στον Παλαιό Νότο υπήρχαν τουλάχιστον τρεις διαφορετικές όψεις για την δουλεία που κυμαίνονται από εκείνους που ήθελαν τη γρήγορη κατάργηση της δουλείας, όπως ο στρατηγός Robert E. Lee, μέχρι εκείνους όπως ο πρόεδρος Jefferson Davis ο οποίος προσπάθησε να εξυψώσει και να εκπαιδεύσει τους σκλάβους ώστε να είναι έτοιμοι για την ελευθερία, και εκείνους οι οποίοι πίστευαν ότι οι μαύροι δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι έτοιμοι για την ελευθερία. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι κάθε άποψη της δουλείας είχε τους οπαδούς της, αλλά όλοι οι αξιότιμοι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το πώς αισθάνονταν σχετικά με το θεσμό της δουλείας πίστευαν ότι οι μαύροι έπρεπε να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, όπως διδάσκεται στην Αγία Γραφή σε σχέση με τους δούλους.
Τα βιβλικά θεμέλια για τη σχέση δούλου-κυρίου ήταν βαθιά ριζωμένα στην Αμερική, και τα γνώριζαν τόσο οι Νότιοι όσο και οι Βόρειοι. Η πρώτη υπεράσπιση της δουλείας στην Αμερική έγινε από τους Πουριτανούς Πατέρες της Μασαχουσέτης, και η υπεράσπιση της βασιζόταν σε αρχές που βρίσκονταν και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Εξέχοντες προσωπικότητες όπως ο Cotton Mather (1663 - 1728) και ο δικαστής John Saffin (1626 - 1710) εξέφρασαν την έγκρισή τους στο θεσμό της δουλείας στη Μασαχουσέτη, βασίζοντας τα επιχειρήματά τους στην Αγία Γραφή. Η ιδέα ότι η δουλεία ήταν ένα ηθικό σύστημα βασισμένο σε βιβλικά πρότυπα ήταν διαδεδομένη στους Αμερικανούς από τη Γεωργία ως το Μαίην.
... Ο μέσος Βόρειος πίστευε ότι, με λίγη προσπάθεια από τους ίδιους, η συντριπτική πλειοψηφία των μαύρων του Νότου θα συμμετείχε στην προσπάθεια του Βορά να εξαλείψει όλα τα ίχνη του Νότου. Οι Βόρειοι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την η σχέση μεταξύ μαύρων και λευκών περιλάμβανε ένα ευρύ φάσμα σχέσεων. Οι άνθρωποι στο Νότο συνυπήρχαν με τις οικογένειες των μαύρων έχοντας σχέσεις που κυμαίνονταν από τους λίγους σκληρούς κυρίους έως τους πολλούς κυρίους που φέρονταν με πατρικότητα και αγάπη. Βέβαια οι Βόρειοι οπαδοί της Κατάργησης της δουλείας, ήταν σίγουροι ότι οι σχέσεις λευκών – μαύρων βασίζονταν στην εφαρμογή ωμής βίας από τους κατόχους σκλάβων πάνω στους σκλάβους. Εάν αυτή η άποψη ήταν σωστή, ο πληθυσμός σκλάβων θα ήταν πολύ πιο πρόθυμος να επαναστατήσει κατά των αφεντικών τους κατά τη διάρκεια μιας εισβολής. Ο Γιάνκης ιστορικός Frederick Law Olmsted σημείωσε την εγγύτητα της σχέσης μεταξύ σκλάβων και κυρίων, όταν επισκέφθηκε την Virginia στις αρχές του 1800. Ο Olmstedπαρατήρησε μια λευκή γυναίκα και μια μαύρη γυναίκα να κάθονται μαζί σε ένα τρένο. Και οι δύο κυρίες είχαν τα παιδιά τους μαζί τους, και τα παιδιά έτρωγαν γλυκά από ένα κοινό κουτί. Ένας συγγραφέας γράφει παρόμοια «τα κορίτσια παίρνουν καραμέλες από την ίδια τσάντα με τέτοια οικειότητα και εγγύτητα που θα είχε καταπλήξει και δυσαρεστήθηκε πολλούς βόρειους. "Αυτή η στενή σχέση μπορεί να ήταν κάτι το ανήκουστο στον Βορρά, αλλά ήταν κάτι που έβλεπες συχνά στο Νότο.
"Αυτού του είδους η σχέση δεν μπορούσε να γίνει πραγματικότητα με ένα μαστίγιο, αλλά υπάρχει και βασίζεται στο σεβασμό και την αγάπη. Όχι μόνο Βόρειοι ιστορικοί αλλά και Γιάνκηδες στρατιώτες μιλούσαν περιφρονητικά για την εγγύτητα της σχέσης μεταξύ σκλάβου και κυρίου. Στο ημερολόγιο του ο στρατιώτης JohnHaley από το Maine γράφει : "Διακόσια χρόνια σκλαβιάς δεν έχουν ανυψώσει τον αράπη (nigger) ή τον κύριό του. Η μόνη πρόοδος που έχει γίνει είναι αυτή της αφύσικης επιλογής. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον λευκό και το μαύρο δεν είναι τόσο θετική, όπως η αληθινή αρετή απαιτεί, αλλά είναι απενεργοποιημένη από ένα είδος ουδέτερης απόχρωσης, που δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζεται με καχυποψία ".
Δείτε πόσο κατάφωρα ρατσιστικά μιλάει αυτός ο Γιάνκης στρατιώτης, που θρηνεί σαφώς το γεγονός ότι η φυλετική γραμμή δεν είχε διατηρηθεί τόσο έντονη όπως οι Βόρειοι επιθυμούσαν. Αυτή η ρατσιστική συμπεριφορά δεν ήταν κάτι νέο για τους βόρειους. Ο Άγγλος αμπολιονιστής, James S. Buckingham, έγραψε το 1842, «Στο Νότο δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο να δει μαύρους σκλάβους και των δύο φύλων, να δίνουν χειραψία με λευκούς όταν συναντιούνται και να ανταλλάσουν φιλοφρονήσεις. Αλλά στο Βορά δεν θυμάμαι να έχω γίνει μάρτυρας κάτι τέτοιου. Και ούτε στη Βοστώνη, ούτε στη Νέα Υόρκη, ούτε στη Φιλαδέλφεια, οι λευκοί ήθελαν να δουν χειραψίες και οικειότητες με τους μαύρους στους δρόμους".
Κατά τη διάρκεια του αμερικανικού Πολέμου για την Ανεξαρτησία, όταν ο βρετανικός στρατός προσέφερε «ελευθερία» στον πληθυσμό των σκλάβων, εάν θα επαναστατούσαν κατά των αφεντικών τους, πολύ λίγοι δέχτηκαν την προσφορά τους. Στην πραγματικότητα, οι σκλάβοι όπως ακριβώς και τα αφεντικά τους, υποστήριξαν τον αμερικάνικο αγώνα για ανεξαρτησία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1812, οι Βρετανοί κατέλαβαν την Washington. Εκείνη την εποχή η Washington, είχε πάνω από χίλιους τετρακόσιους δούλους και σχεδόν χίλιους ελεύθερους μαύρους στην πόλη. Οι Βρετανοί ήλπιζαν ότι οι μαύροι της Ουάσιγκτον θα σηκώσουν την βρετανική σημαία και θα τους βοηθήσουν να νικήσουν τους Αμερικανούς. Και πάλι, ο εισβολέας απογοητεύτηκε. Κατά την τελευταία μάχη του πολέμου του 1812, στη Μάχη της Νέας Ορλεάνης, οι ελεύθεροι μαύροι ανήκαν στον στρατό των Αμερικάνων που νίκησε τους Βρετανούς. Όταν ο στρατός του Βορά ήρθε κάτω στο Νότο προσφέρει την «ελευθερία» στους σκλάβους του Dixie, η λέξη αυτή δεν ήταν καινούργια για τους σκλάβους. Το ίδιο τραγούδι, με άλλο στίχο, αλλά οι δούλοι το είχαν ξανακούσει.
 |
| Σκηνές από την ταινία "Gods and Generals" (2001) |
Γράφει ο αείμνηστος Dominique Venner στο «Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων»:
Ο Τσαρλς ΜακΚέι, ένας Σκωτσέζος ταξιδιώτης που έζησε κάποιο διάστημα στον Βορρά και στο Νότο πριν από τον πόλεμο της Απόσχισης, κατέγραψε ορισμένες ευφυέστατες παρατηρήσεις σχετικά με την διαφορετική συμπεριφορά των δυο κοινωνιών απέναντι στους νέγρους: «Στο Νότο, γράφει, ο αφέντης των σκλάβων δεν φαίνεται να νοιώθει την παραμικρή αμηχανία όταν βρίσκεται κοντά σε ένα νέγρο, νέο ή ηλικιωμένο, άντρα ή γυναίκα. Αντίθετα οι άνθρωποι του Βορρά, οι οποίοι μιλούν τόσο πολύ για πολιτική ελευθερία και την ισότητα σφίγγουν περιφρονητικά τα χείλη στην παραμικρή πιθανότατα επαφής με έναν Αφρικανό. Στο Νότο ο νέγρος μπορεί χωρίς να προκαλέσει σκάνδαλο, να πάρει το λεωφορείο, η εγγύτητα του δεν τρομάζει ούτε αηδιάζει τους λευκούς Όσο για τον πιστό σκλάβο, παίρνει τον οικογενειακό και οικείο τίτλο του «θείου» ή της «θείας». Αν οι Πολιτείες του Βορρά και οι κάτοικοι τους έδειχναν στους νέγρους την μισή ή το ένα τέταρτο της κοινωνικής καλοσύνης με την οποία αντιμετωπίζονται στο Νότο, το πρόβλημα της δουλείας θα απλοποιούνταν σημαντικά. Επειδή όμως οι κάτοικοι του Βορρά μιλούν για τα πολιτικά δικαιώματα των νέγρων ενώ τους καταπιέζουν ή τους αναγκάζουν να μείνουν στα κατώτερα κλιμάκια της κοινωνίας, οι θεωρίες τους για την κατάργηση της δουλείαςαποπνέουν υποκρισία και ψέματα. Με αυτόν τον τρόπο το ζήτημα της κατάργησης της δουλείας στερείται της κομψότητας, της δύναμης και της ορμής που χαρακτηρίζουν μια απόλυτα ειλικρινή και αδιάλλακτη πεποίθηση».
Η έννοια αυτή θα αποδοθεί από τον Καρλάιλ (Thomas Carlyle) σε μια σαρκαστικό ατάκα: «Ο Νότος λέει στο νέγρο:- να είσαι σκλάβος αλλά ο Θεός να σε ευλογεί! - ενώ ο Βορράς μουρμουρίζει: - να είσαι ελεύθερος, αλλά να πας στον διάβολο!».
http://redskywarning.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου