Στα τέλη της δεκαετίας 90 στο Περού χιλιάδες γυναίκες υποβλήθηκαν σε στείρωση «συμμετέχοντας» ακούσια, στο πρόγραμμα “Υγιεινή της αναπαραγωγής και οικογενειακός προγραμματισμός”, εμπνευσμένο από τον τότε πρόεδρο της χώρας Αλμπέρτο Φουτζιμόρι.
Οι πρώτες καταγγελίες λαμβάνουν χώρα το 1997 αλλά, ακόμη και μέχρι σήμερα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη.
Μερικές απ’ αυτές τις γυναίκες θυμούνται και καταθέτουν τις μαρτυρίες τους.
Η Σαμπίνα, 26 χρονών τότε πλησίαζε στο τέλος της εγκυμοσύνης της και το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν υπολόγιζε στην βοήθεια ειδικών για την γέννηση του παιδιού της παρά μόνον στην μητέρα της και την αδελφή της.
Άλλωστε στο χωριό που ζούσαν, το Huancabamba απομονωμένο και περικυκλωμένο από βουνά, αρχαία πρωτεύουσα των Ίνκας, σε κανέναν δεν θα περνούσε απ’ το μυαλό να ζητήσει τη βοήθεια γιατρών, γυναικολόγων και νοσοκόμων για ένα τόσο φυσιολογικό γεγονός από καταβολές κόσμου.
Οι υποστηρικτές της υγείας όμως και του «εμπνευσμένου» προγράμματος – στα μέσα της δεκαετίας 90 – είχαν αρχίσει ήδη να γυρνοβολούν στις αγροτικές και απομονωμένες περιοχές της χώρας με σκοπό να «βοηθήσουν» τις γυναίκες της υπαίθρου και τις ιθαγενείς να αποκτήσουν μεγαλύτερη γνώση και συνείδηση του σώματός των και των μέσων προφύλαξης.
Οι ίδιοι πρότειναν και στην Σαμπίνα, σύμφωνα με την αφήγηση της, να γεννήσει σε νοσοκομείο διότι ένας πιθανός τοκετός στο σπίτι να ήταν επικίνδυνος τόσο για εκείνη όσο και για το βρέφος. Όταν έφθασε η στιγμή η Σαμπίνα και ο άνδρας της κατευθύνθηκαν στο πιο κοντινό κέντρο υγείας.
Μόλις γεννήθηκε η κόρη που τόσο επιθυμούσαν, οι γιατροί πρόσφεραν στον άντρα της ένα πιάτο ζεστή σούπα με αντάλλαγμα την υπογραφή του σε ένα χαρτί που όντας αναλφάβητος δεν μπόρεσε να καταλάβει τι έγραφε.
Τον συμβούλευσαν να φύγει καθησυχάζοντάς τον τόσο για την γυναίκα του όσο και για το νεογέννητο που θα περνούσαν την νύχτα στο κέντρο υγείας.
Στην Σαμπίνα δεν έδωσαν να φάει με την αιτιολογία ότι το άλλο πρωί «θα της καθάριζαν» την κοιλιά. Πέρασε τη νύχτα με την νεογέννητη κόρη της ,ώσπου μπήκαν μέσα οι νοσοκόμες κρατώντας μια μάνικα με κρύο νερό που το έριχναν πάνω της για να την πλύνουν ενώ την έβριζαν λέγοντας «ότι γεννοβολάτε σαν ζώα» αν και δεν έχετε την οικονομική δυνατότητα να τα αναθρέψετε.
Της άρπαξαν με βία το μωρό, την νάρκωσαν και ξύπνησε ενώ ακόμη την «έραβαν».
Η Σαμπίνα είχε στειρωθεί με τη βία, παρά τη θέλησή της, εξαπατώντας την. Χωρίς τις απαραίτητες συνθήκες υγιεινής, χωρίς τα απαραίτητα ιατρικά εργαλεία και παρά τις εκκλήσεις της.
Την υπέβαλαν σε στείρωση και την πέταξαν έξω ακριβώς σαν τον χαρακτηρισμό που της είχαν αποδώσει επειδή έφερνε στον κόσμο παιδιά. Σαν Ζώο!
Η Σαμπίνα 44 ετών σήμερα, πάσχει από καρκίνο στις ωοθήκες. Ζει στη Λίμα αφού στο χωριό της δεν υπάρχουν οι απαραίτητες υποδομές για την περίθαλψή της.
«Σοβαρή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»
Σύμφωνα με στοιχεία του Εισαγγελέα το κράτος του Περού υπέβαλε σε ακούσια στείρωση 88.000 γυναίκες το 1996 ενώ το 1997 περισσότερες από 110.000. Συνολικά το Υπουργείο Υγείας του Περού δηλώνει 215.227 επεμβάσεις στείρωσης και 16.547 βαζεκτομές την περίοδο 1996 – 2000, κατ’ εντολή της κυβέρνησης Αλπέρτο Φουτζιμόρι.
Με τη σειρά του ο φάκελος «Τίποτα το προσωπικό» Nada Personal που συντάχθηκε από την δικηγόρο Giulia Tamayo και δημοσιεύτηκε το 1999 μετά από λεπτομερέστατη έρευνα και συλλογή χιλιάδων αποδείξεων αναφέρει εκατοντάδες περιπτώσεις στις οποίες καταπατήθηκαν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Το συμπέρασμα καταλήγει πως τις περισσότερες φορές οι επεμβάσεις γίνονταν κάτω από απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής σε γυναίκες που πλησίαζαν στον τοκετό και υπό συνθήκες ψυχολογικού άγχους χωρίς ξεκάθαρη εξουσιοδότηση εκ μέρους των και με την υπόσχεση ανταλλαγής...Συνήθως τροφής ή ιατρικής περίθαλψης για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.
Τα θύματα ήταν γυναίκες της υπαίθρου, φτωχές αυτόχθονες, μητέρες πολυάριθμων παιδιών, αναλφάβητες οι οποίες ανήκαν στα πλέον χαμηλά και περιθωριακά στρώματα της Περουβιανής κοινωνίας.
Ειδικά εκείνα τα χρόνια χάρις στον Πρόεδρο του Περού μόλις διαφαινόταν πως κάτι άρχιζε να αλλάζει και να δημιουργείται η ελπίδα πως θα καθιερωνόταν μια δύναμη με βάση την ισότητα και πως τελικά οι γυναίκες θα αποκτούσαν την κυριότητα του πεπρωμένου τους.
Αυτά ήταν και τα λόγια του Φουτζιμόρι στην 4η Παγκόσμια Διάσκεψη για τις γυναίκες το 1995, στο Πεκίνο.
“Ήταν ο μοναδικός άνδρας, Αρχηγός Κράτους που πήρε μέρος, θυμάται η Χιλάρια ακριβώς για να παρουσιάσει το σχέδιό του περί αναπαραγωγής και οικογενειακού προγραμματισμού. Ένα σχέδιο που θα εξολόθρευε την φτώχεια στο Περού.»
Η αλήθεια όμως είναι ότι επρόκειτο για ένα ακριβές και ψυχρά υπολογισμένο σχέδιο το οποίο δεν στόχευε να περιορίσει την φτώχεια αλλά του ίδιους τους φτωχούς.
Ένα πρόγραμμα που προέβλεπε κίνητρα για τους υπαλλήλους των υγειονομικών υπηρεσιών, που αποδεικνύονταν ψυχροί εκτελεστές αποτελεσματικοί και πραγματικοί ζηλωτές, αλλά και κυρώσεις για όσους δεν έπιαναν τους στόχους στειρώσεων που είχε θέσει η κυβέρνηση.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία της Josefa Ramírez Peña, κάτοικο της Huancabamba και πρόεδρο της οργάνωσης IAMAMC, που υπήρξε από τις πρώτες που κατήγγειλαν τις τρομερές παραβιάσεις - επεμβάσεις, εκείνοι οι οποίοι πρώτοι υποστήριξαν τις καταγγελίες ήταν οι ίδιοι οι υπάλληλοι των υγειονομικών υπηρεσιών και οι οποίες συχνά θυσιάζονταν οι ίδιες όταν δεν έβρισκαν καμία γυναίκα διατεθειμένη να υποβληθεί σε στείρωση, πεπεισμένες ότι το «σχέδιο» του Προέδρου ήταν πραγματικά υπέρ της χειραφέτησης των γυναικών!
Πολλά από τα θύματα παραπονούνται ακόμη και σήμερα για σοβαρές ασθένειες, συνέπεια των αναίσχυντων επεμβάσεων αλλά δυστυχώς καμία μελέτη δεν αποδεικνύει την σχέση στείρωσης – ασθένειας, μολονότι τους 18 θανάτους από σοβαρές μετεγχειρητικές επιπλοκές.
Για την Μάρτα και την Κλαρίσα θύματα κι αυτές της πιο αποκρουστικής παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και χωρίς δικαίωμα άρνησης, δεν μένει παρά να ξεχάσουν το παρελθόν παρότι και το μέλλον φαντάζει πολύ δύσκολο γι’ αυτές. Γιατί η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτά τα 18 χρόνια που πέρασαν τίποτα δεν άλλαξε. Συνεχίζουν να είναι γυναίκες της υπαίθρου, σε τόπους απομακρυσμένους και ξεχασμένους.
Αν θέλουν να πετύχουν κάτι, ξέρουν καλά πως πρέπει να το κάνουν μόνες τους.
Η περουβιανή φεμινιστική οργάνωση, Demus, έχει δηλώσει: «Το πρόγραμμα ήταν μια δημόσια πολιτική που προώθησε και πέτυχε την στείρωση χιλιάδων γυναικών στη χώρα, ειδικά στις αγροτικές περιοχές, οι οποίες μέσα από την εξαπάτηση και τον εκβιασμό στερήθηκαν της αναπαραγωγικής τους ικανότητας. "
Πηγή: espresso.repubblica.it
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου