Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
«Κουτσός σε κάμπο έτρεχε, να πιάσει καβαλάρη.
Κι ένας μουγκός του φώναζε, που πας ρε παληκάρι;».
Σχόλιο του Μήτσου εξ Αργολίδος, για το σπαγγάτο και τα βαρελάκια του ψηλού παιδιού από τη μαγευτική Μινεσότα για την κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας που σκόνταψε στη μαμά, τον ξάδερφο της Άννας και την εμμονή στο λάθος.
Ο Γιώργος, αδέρφια, είχε μια τελευταία ευκαιρία να μην φύγει πολιτικά σφαγμένος και ματωμένος σαν αρνί του Πάσχα. Θα απέφευγε το κατοστάρι για το Σινούκ που θα αιωρείτο στην ταράτσα του Μαξίμου και την ταπείνωση της ισόβιας εξορίας στις σκονισμένες πεδιάδες του Midwest. Έτσι ίσως θα μπορούσε μετά από καιρό να λέει σε κανένα χάπατο, πως θυσίασε την καρέκλα του για το κοινό καλό, να τρώει και να πίνει δημοσίως, χωρίς να κινδυνεύει από αυγά, τασάκια, ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών και βραδυφλεγείς ενεργοποιήσεις της παλαιοπασοκικής αριστεροσύνης.
Συμφώνησε στην ηγεμονική αλλά και λύτρωτική για τον ίδιο και την χώρα πρόταση του Αντώνη. Αφού μας έπρηξε το συκώτι για συναίνεση, την πήρε αλλά γι’ αυτά που έπρεπε. Δέχτηκε κι εν τοις πράγμασι παραιτήθηκε αλλά μετά έγινε Έκτακτη Γενική Συνέλευση της Παπανδρέου Α.Ε. Διότι, παίδες εν Μνημονίω, μην ξεχνάτε πως εδώ υπάρχει μεγάλη μπίζνα. Ζει κόσμος, όχι αστεία. Κόσμος που δεν ξέρει άλλη δουλειά.
Την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου, άντε να την καταπιούν αλλά η παραίτηση από την Πρωθυπουργία και η κατάργηση του λαθρονόμου, σηματοδοτούσαν κάτι απλό. Στην κυβέρνηση που θα ‘χε ισχυρό λόγο ο Αντώνης Σαμαράς, δεν θα χωρούσαν ιδεοληπτικές πολιτικές κι οι φορείς τους. Και φυσικά, μετά την απομάκρυνση εκ του Ταμείου, goodbye Ταμείο. Οι καιροί είναι δύσκολοι και το μαγαζί γωνία. Πως λοιπόν κάποιοι ν’ αφήσουν το Γιώργο να το εγκαταλείψει σε άλλα χέρια;
Ο Γιώργος είχε την ευκαιρία να φύγει όρθιος, με λίγη, τόση δα, Τιμή. Τώρα, άντε και καλή ψυχή. Μπαίνει στο καταφύγιο της Καγκελαρίας, μαζί με την Βαρτζελή, πως την λένε, τον χαμπουργκερά, το παιδί με τη σάκα και τους μαρκαδόρους που παριστάνει τον Υπουργό Οικονομικών και το πιο λακαρισμένο μαλλί της Βιένης, τον παραλίγο δόκτορα, τον Φον Δρούτσα τον Ανανιστή. Και ξέρετε πως τέλειωσε το έργο στο μπούνκερ. Άλλες καπούτ.
Ναι, αδέρφια, μόνο ο Λαός θα δώσει τη λύση. Είδε ποιος λέει όχι και ποιος λέει ναι. Είδε ποιος νοιάζεται για την Πατρίδα και ποιος για την πάρτη του, το σόϊ του και την μπαταρισμένη καρέκλα του. Πάει πια το παραμύθι προς εγχωρίους και προς δανειστές κι ευρωπαίους για την συναίνεση. Ψεύτης, λίγος και παρτάκιας αλλά αφοσιωμένος στο σόϊ, στους ιδεοληπτικούς κολλητούς και στην κληρονομική καρέκλα.
Τώρα, λέει, θα αλλάξει ο Μανωλιός,θα ανασχηματισθεί, θα κάνει μερικές κωλοτούμπες και ζογκλερικά αλλά ό,τι κι αν κάνει θ’ αναγκαστεί να πάει ξεβράκωτος σ’ εκλογές, εξευτελισμένος από την υπαναχώρηση, από τους δικούς του κι από την ολοένα και πιο άθλια αποτυχία της πολιτικής του.
Δεν θα είναι απλώς ήττα. Θα καταλήξουν εκεί, ανεβαίνοντας την Μεσογείων δεξιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου