Στις 9 Νοεμβρίου 2014 ο διευθυντής του Μουσείου Εβραϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, Δρ David Marwell, ένιωσε «σοκ» όταν, ενώ παρουσίαζε το νέο βιβλίο του Eric Lichtblau, αρθρογράφου των New York Times, με τίτλο “The Nazis Next Door” ("Οι Ναζί της Διπλανής Πόρτας"), άρχισε να δέχεται αποδοκιμασίες από το κοινό. «Πρώτη φορά στα 14 χρόνια που είμαι διευθυντής αυτού του μουσείου, γίνομαι ο στόχος ενός οργισμένου κοινού», είπε ο Marwell.
Όλα ξεκίνησαν όταν κατά την συζήτησή του με τον Lichtblau(φωτο), ο Marwell άρχισε να κάνει νύξεις για τον φερόμενο «αντισημιτισμό» του στρατηγού Τζορτζ Πάτον, ο οποίος «εκδηλώθηκε» κατά τον καιρό που είχε την εποπτεία των «εκτοπισμένων» (ή DP’s από το ‘displaced person’) στα στρατόπεδα – καταυλισμούς που στήθηκαν σε όλη την Ευρώπη μετά την κατάρρευση του ναζιστικού καθεστώτος, για τους πρόσφυγες από την Ανατολική Ευρώπη και τους πρώην τρόφιμους των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Ο Marwell πίστευε ότι στο βιβλίο του Lichtblau έχει «υπερεκτιμηθεί» ο ρόλος του στρατηγού Patton, ο οποίος είναι ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες για τους Αμερικάνους.
Είναι γνωστό ότι ο Πάτον, ως άνθρωπος, είχε τραχιά γλώσσα και σαν χαρακτήρας ήταν αλαζόνας, εκκεντρικός, ματαιόδοξος. Παράλληλα όμως ήταν ειλικρινής και ακέραιος, ατρόμητος στη μάχη και με υψηλή αίσθηση του καθήκοντος. Μπορούσε να εμπνεύσει τρόμο στους αντιπάλους του και σεβασμό στους συμμάχους του.
Ο Αδόλφος Χίτλερ φέρεται να τον αποκάλεσε «τρελό καουμπόι στρατηγό», ενώ πολλοί Γερμανοί στρατιωτικοί διοικητές μίλησαν επαινετικά για τις ικανότητές του, μετά τον πόλεμο.
Πάτον, ο «αντισημίτης»
Σχετικά με τον φερόμενο «αντισημιτισμό» του στρατηγού Πάτον,γράφει ο Zachary Solomon από την εβραϊκή ιστοσελίδα ‘Jewniverse’:
Ο στρατηγός George Patton ήταν ένας πραγματικός Αμερικανός ήρωας-ένας θρυλικός επιτελικός με εξαιρετική ρητορική δεξιότητα, και με γιγαντιαία ανδρεία στο πεδίο της μάχης, ώστε το πρώτο τανκ που σχεδιάστηκε μετά από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έφερε το όνομά του.
Ήταν επίσης ένας πρώτης τάξεως αντισημίτης.
Μετά την απελευθέρωση, ο Patton ήταν αυτός που ορίστηκε να επιβλέπει τις αμερικάνικες επιχειρήσεις για τους εκτοπισθέντες στα στρατόπεδα – καταυλισμούς στην Ευρώπη. Λοιπόν, δεν τις "επέβλεπε" και τόσο, καθώς αντιμετώπιζε τους Εβραίους με τρόπο τραγικό. Στην απάντησή του στις αμερικανικές επιθεωρήσεις των στρατοπέδων, ο Patton έγραψε, «[Ο επιθεωρητής πιστεύει] ότι ο εκτοπισθείς είναι ένα ανθρώπινο ον, ενώ δεν είναι, και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους Εβραίους που είναι χαμηλότερα από ό, τι τα ζώα». Έφτασε στο σημείο να πει ότι οι Εβραίοι δεν είχαν «καμία αίσθηση των ανθρώπινων σχέσεων» και τους παρομοίαζε με ακρίδες.
(Για την ακρίβεια έγραψε στο ημερολόγιό του: «Αν [οι ΕβραίοιDPs] δεν κρατηθούν υπό φρούρηση δεν θα μείνουν στα στρατόπεδα και θα εξαπλωθούν σε όλη τη χώρα, σαν ακρίδες και τελικά, θα πρέπει να τους ξαναμαζέψουμε αφού πρώτα μερικοί από αυτούς θα έχουν πυροβοληθεί και αρκετοί Γερμανοί θα έχουν δολοφονηθεί και λεηλατηθεί).
Δυστυχώς, ο Patton δεν ήταν μόνο λόγια. Άφησε Ναζί να έχουν την ίδια κουκέτα με Εβραίους και τους έδωσε θέσεις εξουσίας, παρακούοντας την εντολή του στρατηγού Αϊζενχάουερ να "απο-ναζικοποιηθούν" τα στρατόπεδα.
Του Patton η επίβλεψη ήταν τόσο φοβερή και σκληρή ώστε μετά την επιθεώρηση, ο Πρόεδρος Τρούμαν, σε επιστολή του προς τον Αϊζενχάουερ, έγραψε, «Φαίνεται ότι εμείς φερόμαστε στους Εβραίους όπως τους φέρονταν οι Ναζί, εκτός από το ότι δεν τους εξοντώνουμε ... κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί κατά πόσον ο γερμανικός λαός ... δεν υποθέτει ότι ακολουθούμε ή τουλάχιστον ανεχόμαστε τη ναζιστική πολιτική".
Για να δούμε τι γράφει στο ημερολόγιό του ο Patton, στις 17 Σεπτεμβρίου 1945:
«Ο ιός που ξεκίνησε από τον Morgenthau και τον Baruch (Henry Morgenthau, Jr. 1891 – 1967 και Bernard Baruch, 1870 – 1965: Εβραίοι σύμβουλοι του Ρούζβελτ, οι οποίοι ήθελαν Εβραιο-Σοβιετικούς μεταπολεμικούς δεσμούς) εναντίον όλων των Γερμανών είναι σημιτική εκδίκηση. Τώρα με διέταξαν να απομακρύνω Γερμανούς πολίτες από τα σπίτια τους, για το σκοπό της στέγασης των εκτοπισθέντων.
Φαίνεται ότι αυτή η διαταγή έχει σκοπό να τιμωρήσει τη γερμανική φυλή και όχι μεμονωμένους Γερμανούς. Είναι ενάντια στην αγγλοσαξονική μου συνείδηση να απομακρύνω ένα πρόσωπο από το σπίτι του χωρίς τη δέουσα διαδικασία του νόμου.
Αυτοί που εκδίδουν αυτές τις διαταγές πιστεύουν ότι ο εκτοπισθείς είναι ένα ανθρώπινο ον, το οποίο δεν είναι. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους Εβραίους, οι οποίοι δεν έχουν καμία ευπρέπεια, αφού αφοδεύουν στα πατώματα, δείχνοντας ότι βρίσκονται χαμηλότερα από τα ζώα».
Πάτον, ο «ρατσιστής»
Ο Patton κατηγορήθηκε επίσης και για «ρατσισμό», ο οποίος μάλιστα, «πιθανόν να καλλιεργήθηκε από την ανατροφή του και τις οικογενειακές του ρίζες του στο Νότο»*… Σε ένα προσωπικό του σημείωμα έγραψε για τους Αφρο-Αμερικανούς στρατιώτες: «Μεμονωμένα ήταν καλοί στρατιώτες, αλλά είχα την πεποίθηση εκείνη την εποχή, και ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να την αλλάξω, ότι ο ‘έγχρωμος’ στρατιώτης δεν μπορεί να σκεφτεί αρκετά γρήγορα για να πολεμήσει σε τεθωρακισμένα». Ωστόσο, ο ίδιος αλλού, είχε δηλώσει: «δεν δίνω δεκάρα αν ο άνθρωπος αυτός είναιαράπης ή Εβραίος, αλλά αν μπορεί να κάνει το καθήκον του, μου κάνει, μα τον Θεό..! Τον αγαπώ».
Πάτον, ο «αντικομμουνιστής»
Ο Patton θεωρήθηκε «αντικομμουνιστής». Οι κομμουνιστές για τον Πάττον ήταν πιο μισητοί και από τους Ναζί. Αρκετούς μήνες πριν από το τέλος του πολέμου, ο Πάτον είχε αναγνωρίσει τον τρομερό κίνδυνο για τη Δύση που αποτελούσε η Σοβιετική Ένωση και έστελνε υπομνήματα στην ηγεσία τον Η.Π.Α. για τις επεκτατικές βλέψεις του Στάλιν και είχε διαφωνήσει με τις εντολές που είχε λάβει να κρατήσει το στρατό του και να περιμένει για τον Κόκκινο Στρατό να καταλάβει τεράστιες εκτάσεις της γερμανικής, της τσέχικης, της ρουμανικής, της ουγγρικής και της γιουγκοσλαβικής επικράτεια, τις οποίες θα μπορούσαν εύκολα να καταλάβουν οι Αμερικανοί.
Στις 7 Μαΐου 1945, λίγο πριν από τη γερμανική συνθηκολόγηση, ο Patton, βαθύτατα ανήσυχος για την μη τήρηση από τους Σοβιετικούς των διαχωριστικών γραμμών που χώριζαν τις σοβιετικές και τις αμερικανικές ζώνες κατοχής και τα σχέδια της Ουάσινγκτον για την άμεση μερική αποστράτευση του αμερικανικού στρατού, είχε πει στον Αμερικάνο Υπουργό Πολέμου Robert Patterson : «Ας κρατήσουμε τις αρβύλες μας γυαλισμένες και τις ξιφολόγχες μας ακονισμένες και ας δείξουμε μια εικόνα δύναμης στον Κόκκινο Στρατό. Αυτή είναι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν και σέβονται».
Πάτον, ο νεκρός
Στις 9 Δεκεμβρίου του 1945, μια μέρα πριν επιστρέψει στις Η.Π.Α., πήγε για κυνήγι με τον υποστράτηγο Χόμπαρτ Γκάι. Το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν συγκρούστηκε με ένα στρατιωτικό φορτηγό. Ο Πάττον έμεινε παράλυτος και 12 μέρες μετά το τροχαίο, στις 21 του μήνα του έτους 1945, ξεψύχησε στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης Χαϊδελβέργης. Ήταν 60 ετών.
Ο Γκάι, ο στρατιώτης που οδηγούσε το αυτοκίνητο, αλλά και ο στρατιώτης οδηγός του φορτηγού δεν έπαθαν σχεδόν τίποτα. Στο δρόμο για το νοσοκομείο, το όχημα διάσωσης του Πάτον χτυπήθηκε και πάλι από ένα άλλο φορτηγό του στρατού! Παρόλα αυτά ο Πάτον ζούσε ακόμα. Στο νοσοκομείο, ο Patton, μόλις ήταν σε θέση να επικοινωνήσει με τη σύζυγό του στην Αμερική, της ζήτησε να τον απομακρύνει από το νοσοκομείο, διότι, "Θα με σκοτώσουν εδώ", όπως είπε. Μετά τον θανατό του, ο στρατός των ΗΠΑ δεν έκανε καμία έρευνα για το "ατύχημα", αλλά ούτε έγινε καμία αυτοψία για την φερόμενη "εμβολή", αιτία από την οποία πέθανε.
Τον Σεπτέμβριο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο “Killing Patton:The Strange Death of World War II's Most Audacious General” ("Σκοτώνοντας τον Πάτον: Ο παράξενος θάνατος του πιο τολμηρού στρατηγού του Β' Παγκοσμίου Πολέμου») από τον πολιτικό αναλυτή Bill O'Reilly και τον συγγραφέα Martin Dugard, ένα βιβλίο που ασχολείται με το αν ο θάνατος του Patton ήταν όντως ατύχημα ή δολοφονία. Στο βιβλίο επιτέθηκε ο Richard Cohen, τηςWashington Post, κατηγορώντας τον 'Reilly για «αντισημιτισμό».
* Ο παππούς του Patton από τον πατέρα του, ήταν ο George Smith Patton που διοικούσε την 22η ταξιαρχία πεζικού της Βιρτζίνια υπό το Νότιο στρατηγό Jubal Early (1816 – 1894), κατά τον πόλεμο αντίστασης των Νοτίων στον λεγόμενο αμερικάνικο "εμφύλιο". Σκοτώθηκε στην Τρίτη Μάχη του Winchester (1864), ενώ και ένας θείος του, ο Waller Τ. Patton σκοτώθηκε στην επίθεση του Pickett κατά τη διάρκεια της μάχης του Gettysburg. Ο Πάτον είχε αποφοιτήσει από την φημισμένη στρατιωτική σχολή του Γουέστ Πόιντ (στην φωτογραφία νεαρός φοιτητής της σχολής).
