Ο ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τότε γλιτώσαμε τον διαμελισμό υτης Ελλάδας με απώλεια της Βορείου Ηπείρου.
Άραγε θα γλιτώσουμε από τους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης με τους οποίους συμφώνησαν ήδη οι ηγέτες μας
προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία και υπό του νέου καθεστώτος;
Τον χάρτη μας απέστειλε ο ΑΚΡΙΤΑΣ και είναι χρήσιμος για το αρχείο σας.

http://macedonia-greece.blogspot.com/2009/02/blog-post_28.html

HURRIYET-Κατηγορίες σε βάρος της Ελλάδος για υποστήριξη πρός το ΡΚΚ.-

Η Χουριέτ για άλλη μια φορά δημοσιεύει είδηση εναντίον της χώρας μας, κατηγορώντας και πάλι την Ελλάδα ότι βοηθάει τα μέλη του PKK.

Η τουρκική εφημερίδα ισχυρίζεται ότι στο Κέντρο υποδοχής μεταναστών στο Λαύριο βρίσκουν στέγη δεκάδες μέλη του PKK, αλλά και πολλών άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων.

Η εφημερίδα γράφει χαρακτηριστικά: «Άλλη μια φορά φάνηκε η αλήθεια της τρομοκρατίας, που χτυπάει ακόμα και τους παράγοντες που τη στηρίζουν. Στο κέντρο υποδοχής μεταναστών στο Λαύριο τα μέλη των τρομοκρατικών οργανώσεων επαναστάτησαν και δεν επέτρεψαν την είσοδο σε Έλληνες αξιωματούχους. Το κέντρο υποδοχής μεταναστών, που χρησιμοποιείται από μέλη του PKK και άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων για ένοπλες ασκήσεις και για πολιτικές αναπτύξεις, δεν έχει κλείσει ακόμη παρά τις αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας».

Η τουρκική εφημερίδα αναφέρει, ότι μέλη της ΕΥΠ τις προηγούμενες ημέρες θέλησαν να κάνουν έλεγχο μέσα στο Κέντρο υποδοχής μεταναστών, στο πλαίσιο ερευνών για την εξιχνίαση της επίθεσης κατά της αμερικανικής πρεσβείας με ρουκέτα.

Το ύποπτο δημοσίευμα συνεχίζει: «Η ρουκέτα RPG-7, με την οποία χτυπήθηκε η αμερικανική πρεσβεία, χρησιμοποιείται συχνά από το PKK, γι' αυτό και οι ελληνικές Αρχές θέλησαν να κάνουν ελέγχους».

Σύμφωνα με το προκλητικό δημοσίευμα της Χουριέτ, τα μέλη του PKK έχουν ξεσηκωθεί και μέχρι στιγμής δεν έχουν επιτρέψει κανέναν έλεγχο.


Στις 22 Φεβρουαρίου 2009, η ίδια εφημερίδα φιλοξένησε συνέντευξη του τέως μέλους του ΡΚΚ Semdin Sakik,ο οποίος βρίσκετε στην φυλακή εδώ και 11 χρόνια.Μεταξύ των άλλων ο Κούρδος φυλακισμένος, "θυμήθηκε" πως η Ελλάδα περέδωσε αντιαεροπορικούς πυραύλους τύπου "Stinger" το 1993 στο ΡΚΚ,παρείχε εκπαίδευση στους Κούρδους αντάρτες κλπ.

http://strategy-geopolitics.blogspot.com/2009/02/hurryet.html

Έλεγχος πληθυσμού και έλεγχος διατροφής - Τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα των μεγάλων επιχειρήσεων

του Στίβεν Ράνσομ

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΝΑ ΤΑΪΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ

«Γιατί ο Βασιλιάς της Βαβυλώνας μηχανορραφεί εναντίον σας. Έχει ετοιμάσει ένα σχέδιο εναντίον σας. Εξεγερθείτε ενάντια σε ένα εφησυχασμένο έθνος, σε ένα έθνος που ζει με σιγουριά, λέει ο Κύριος. Οι καμήλες του θα λαφυραγωγηθούν, τα κοπάδια των προβάτων του θα λεηλατηθούν.»

Ιερεμίας 49:30-32

Η Ιστορία είναι γεμάτη από χρονικά εφησυχασμένων εθνών που η έλλειψη επαγρύπνησης τα έκανε εύκολη λεία για αρπακτικές εξωτερικές δυνάμεις.

Σήμερα, στην παγκόσμια αγορά, όπου οι εξαγορές είναι το πλέον συνηθισμένο φαινόμενο, βλέπουμε πολυεθνικές εταιρείες να συγκεντρώνουν απίστευτη δύναμη και στη συνέχεια να χρησιμοποιούν τις πιο δόλιες τακτικές για να εξασφαλίσουν αυτή τη δύναμη καταπίνοντας τα πάντα και τους πάντες που στέκονται στο δρόμο τους.

ΒΡΩΜΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΡΟΦΙΜΩΝ ΤΑΪΣΟΝ

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Εταιρεία Τροφίμων Τάισον. Με έδρα το Σπριγκντέιλ του Αρκάνσας, ο Τάισον είναι από τους μεγαλύτερους προμηθευτές πουλερικών στον κόσμο. Ο ετήσιος τζίρος του υπερβαίνει τα 7,4 δις δολάρια, ενώ η εταιρεία «επεξεργάζεται» 42 εκατομμύρια κοτόπουλα την εβδομάδα.. Στα φυλλάδιά της που αφορούν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα διατροφικής ασφάλειας, διαβάζουμε: «Ήμασταν πάντοτε πρωτοπόροι στις πρακτικές διατροφικής ασφάλειας» και «Η Φίρμα Τάισον αποτελεί εγγύηση για ποιοτικά κοτόπουλα για καταναλωτές σε όλον τον κόσμο».

Το Περιοδικό Φορμπς περιέγραψε κάποτε την Εταιρεία Τροφίμων Τάισον ως μία από αυτές τις «αναμφισβήτητα εκπληκτικές επιχειρηματικές δυνάμεις, οι οποίες σαστίζουν το νου με τον πλούτο και την επιρροή τους, αποτέλεσμα ενός ελεύθερου επιχειρηματικού πνεύματος που δεν γνωρίζει περιορισμούς». Η Εταιρεία Τροφίμων Τάισον είναι πράγματι μεγάλος προμηθευτής πτηνοτροφικών προϊόντων παγκόσμια και σκοπεύει επίσης να γίνει ο μεγαλύτερος προμηθευτής βοδινού, έχοντας μόλις αγοράσει την Εταιρεία ΙΒΡ, που είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής βοδινού στον κόσμο, για 3,2 δις δολάρια.

Τι γίνεται όμως με το θέμα της επιχειρηματικής ηθικής αυτής της εταιρείας που «δεν γνωρίζει περιορισμούς» στην επιχειρηματική της δράση; Ο δημοσιογράφος Νόρμαν Σόλομον περιγράφει την Εταιρεία Τροφίμων Τάισον κάπως διαφορετικά από την εικόνα που μας δίνει στα φυλλάδιά της. Η εταιρεία «έχει σχεδόν υποδουλώσει τους δέσμιους των συμβάσεών τους αγρότες … βάζει τους κακοπληρωμένους εργάτες της, που πολύ συχνά παθαίνουν διάφορα ατυχήματα, να δουλεύουν με απίστευτους ρυθμούς … και αδειάζει κάθε χρόνο μισό εκατομμύριο τόνους κουτσουλιές στα ποτάμια του Αρκάνσας». Κι αυτά είναι μόνο μερικά από τα ανησυχητικά δεδομένα που αφορούν την Εταιρεία Τροφίμων Τάισον.

Παραβιάσεις του κώδικα ασφάλειας και υγιεινής της εργασίας

159 πρώην και νυν εργαζόμενοι στην επιχείρηση κατέθεσαν μία αγωγή κατά της Εταιρείας Τροφίμων Τάισον, την οποία συνυπέγραψαν στη συνέχεια άλλα 4.500 άτομα. Το Υπουργείο Εργασίας των ΗΠΑ παρενέβη, ισχυριζόμενο ότι θα διεξάγει έλεγχο σε όλη την εθνική επικράτεια για τις πρακτικές της εταιρείας. Μετά από ένα ιδιαίτερα δυσάρεστο περιστατικό, στο οποίο δύο εργάτες της Τάισον βρήκαν αποτρόπαιο θάνατο μετά από την πτώση τους σε μία δεξαμενή με κομμάτια κοτόπουλων σε αποσύνθεση, οι διευθυντές της Τάισον έδιωξαν τους ερευνητές της Διεύθυνσης Ασφάλειας και Υγιεινής της Εργασίας (ΔΑΥΕ) ζητώντας ένταλμα ερεύνης. Οι υπάλληλοι της ΔΑΥΕ έγιναν δεκτοί μόνο αφού προσκόμισαν δικαστική εντολή.

Σύμφωνα με τα δελτία τύπου των ΗΠΑ, όλο και περισσότερα εργοστάσια της Τάισον κατονομάζονται στον κατάλογο των Επιχειρήσεων Υψηλού Κινδύνου της ΔΑΥΕ με μεγαλύτερη συχνότητα από κάθε άλλη εταιρεία πουλερικών στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Όταν κυλάει ο τέντζερης και βρίσκει το … κοτόπουλο

Τα λογιστικά αρχεία της Εταιρείας Τροφίμων Τάισον δείχνουν ότι η επιχείρηση χρηματοδοτούσε τον πρώην Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον σε πολλές από τις προεκλογικές του εκστρατείες, από τον καιρό κιόλας που ο Κλίντον ήταν Κυβερνήτης του Αρκάνσας. Ο Ντον Τάισον ήταν ένας από τους στενότερους φίλους και σημαντικότερους υποστηρικτές του Μπιλ Κλίντον, σύμφωνα με την κατάθεση του ειδικού σώματος ενόρκων που συγκροτήθηκε για τα πολιτικά παραπτώματα του Τάισον.

Ο Τζο Χένρικσον, ένας πρώην πιλότος του Τάισον, παραδέχτηκε πρόσφατα ότι μετέφερε άπειρους φακέλους με μετρητά από το γραφείο του Τάισον στον Κυβερνήτη Κλίντον – χρήματα τα οποία, φυσικά, δεν εμφανίζονται στο ετήσιο λογιστικό σύστημα. Πρόσφατα μάλιστα επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 6 εκατομμυρίων δολαρίων στην Εταιρεία Τροφίμων Τάισον, όταν ομολόγησε τη δωρεά τουλάχιστον 12.000 δολαρίων σε μετρητά και δώρα προς τον πρώην Γενικό Γραμματέα Γεωργίας Μάικ Έσπυ, μέχρι την ξαφνική αποχώρηση του τελευταίου στις αρχές του 1994. Το ίδιο άρθρο επισημαίνει ότι «ο Έσπυ "τιμήθηκε" από τον Ντον Τάισον κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα και έδωσε οδηγίες για διάφορες κανονιστικές αποφάσεις που φαίνεται πως ωφελούσαν την Εταιρεία Τροφίμων Τάισον».

Σε κάποια άλλη περίσταση, πληροφορίες εκ των έσω για μία μελλοντική εμπορική συμφωνία για γουρούνια, τις οποίες έδωσε ο Τζέημς Μπλαιρ, διευθύνων σύμβουλος της Εταιρείας Τροφίμων Τάισον, στην Χίλαρυ Κλίντον, βοήθησαν την Πρώτη Κυρία να κερδίσει από τη μία στιγμή στην άλλη περίπου 100.000 δολάρια.

«Τσετσένοι αντί Κοτόπουλων»

Για ανταπόδοση όλων αυτών των εξυπηρετήσεων, η επιρροή του Κλίντον στο εσωτερικό των ΗΠΑ ήταν αρκετή για να ματαιώσει πολλές έρευνες σχετικά με τις πρακτικές της βιομηχανίας τροφών από πουλερικά.

Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, σε μία διάσκεψη κορυφής που έγινε το 1995 στην Αίγυπτο, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον προώθησε τα συμφέροντα της επιχείρησης του Τάισον με τον πιο απίστευτο τρόπο. Συμφώνησε να δείξει καθαρά την υποστήριξή του για την επανεκλογή του Προέδρου της Ρωσίας Μπόρις Γέλτσιν, του οποίου η δημοτικότητα εκείνο το διάστημα έπεφτε συνεχώς εξαιτίας του πολέμου με την Τσετσενία. Στην υπόθεση αυτή, που έγινε αργότερα γνωστή με το όνομα «Τσετσένοι αντί Κοτόπουλων», κάποια σημειώματα που διέρρευσαν από τη συνάντηση Κλίντον-Γέλτσιν αποκάλυψαν πως ο Κλίντον θα πρόσφερε την υποστήριξή του με αντάλλαγμα την άρση του Ρωσικού αποκλεισμού κατά των Αμερικάνικων κοτόπουλων.

Μέχρι τότε, τα κοτόπουλα των ΗΠΑ είχαν κριθεί πολύ μολυσμένα για τα πρότυπα που έθεταν οι περιβαλλοντικοί νόμοι της Ρωσίας. Σήμερα, το 90 τοις εκατό των πουλερικών των ΗΠΑ που εξάγονται στη Ρωσία προέρχεται από την Εταιρεία Τροφίμων Τάισον.

Βιομηχανικό σαμποτάζ στους ανταγωνιστές

Το 1997, η Εταιρεία Τροφίμων Τάισον εκδήλωσε ενδιαφέρον για την αγορά της Εταιρείας Τροφίμων Χάντσον, γίγαντα του βοδινού. Η Χάντσον απέρριψε την προσφορά της Τάισον. Πολύ σύντομα μετά την απόρριψη αυτή, κυβερνητικοί επιθεωρητές υπό την εποπτεία του Γενικού Γραμματέα Γεωργίας Νταν Γκλίκμαν «επισκέφτηκαν» την Εταιρεία Τροφίμων Χάντσον, όπου κατά πολύ βολικό τρόπο «ανακάλυψαν» ενδείξεις μόλυνσης από κολοβακτηρίδια. Όταν πια η ομάδα του Γκλίκμαν τελείωσε με την Εταιρεία Τροφίμων Χάντσον, το θέμα είχε αποκτήσει τόσο εθνικές, όσο και διεθνείς διαστάσεις και η εταιρεία αναγκάστηκε να ζητήσει την επιστροφή 25 εκατομμυρίων λιβρών βοδινού κρέατος, κάτι που της κόστισε την απώλεια του σημαντικότερου πελάτη της, των Μπέργκερ Κιγκ. Συνέπεια αυτής της κίνησης ήταν η πτώση της αξίας των μετοχών της Χάντσον κατά 35 τοις εκατό.

Η Γουόλ Στρητ Τζέρναλ έγραψε : «Η ξαφνική αυτή αναστάτωση στην εταιρείας Χάντσον άφησε έκπληκτα πολλά από τα στελέχη της βιομηχανίας κρεάτων, που θεωρούν την επιβεβλημένη από το Υπουργείο Γεωργίας επιστροφή των κρεάτων υπεύθυνη για την καταστροφή της Χάντσον … "Αυτό που συνέβη στην Εταιρεία Τροφίμων Χάντσον είναι ακατανόητο", δήλωσε ο Πάτρικ Μπόυλ, πρόεδρος του Αμερικάνικου Ινστιτούτου Κρεάτων.»

Η παρουσία των κολοβακτηριδίων στο εργοστάσιο της Χάντσον δεν αποδείχτηκε ποτέ, όμως η ζημιά είχε γίνει. Το 1998, η Εταιρεία Τροφίμων Τάισον κατάφερε να αποκτήσει την Εταιρεία Τροφίμων Χάντσον σε εξευτελιστική τιμή, μετά από μία συμφωνία, για την οποία ο Λέναρντ Τάιτλμπαουμ της Μέρριλλ Λυντς & Σία δήλωσε πως «αποτελεί μία θαυμάσια προσθήκη στο σύστημα διανομής και παραγωγής της Τάισον».

Η Γουόλ Στρητ Τζέρναλ τη σχολίασε ως εξής : «Η διένεξη της Χάντσον με τη συμμορία του Γκλίκμαν την έφερε σε σημείο να μην μπορεί να αρνηθεί την προσφορά για την εξαγορά της από την Τάισον.’

Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς πως, σε αντίθεση με τη δήλωση του Πάτρικ Μπόυλ, η επιδρομή κατά την οποία βρέθηκε τα κολοβακτηρίδια ήταν απολύτως κατανοήσιμη.

Εμπορικά πλεονεκτήματα από τις ζωικές ασθένειες

Το Δεκέμβριο του 1997, το Ασοσιέιτεντ Πρες ανέφερε το θάνατο μίας εξηντάχρονης γυναίκας στο Χογκ Κογκ, πιθανώς από γρίππη των πουλερικών. Την αναφορά αυτή ακολούθησε η άμεση στροφή του ενδιαφέροντος του παγκόσμιου τύπου στην «επιδημία» της γρίππης των πουλερικών του Χογκ Κογκ.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανακοίνωσε πάραυτα ότι θα έθετε άμεσα τέρμα σε όλες τις εισαγωγές κοτόπουλων από την Κίνα, σε μία προσπάθεια να σταματήσει την εξάπλωση του «ιού». Μερικές μέρες αργότερα, κάτω από την πίεση των μέσων ενημέρωσης και των ξένων κυβερνήσεων, οι αρχές του Χογκ Κογκ έσφαξαν 1,2 εκατομμύρια ασιατικά κοτόπουλα, προκειμένου να εμποδίσουν την υποτιθέμενη γρίππη να εξαπλωθεί σε άλλες χώρες και είδη. Περιχαρής, η Γενική γραμματέας Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών των ΗΠΑ, Ντόννα Σαλάλα, δήλωσε τότε :

«Ίσως το καλύτερο παράδειγμα του συστήματος παγκόσμιου ελέγχου και παρακολούθησης που χρειαζόμαστε είναι το εξαίρετο σύστημα που σταμάτησε την επιδημία της γρίππης των πουλερικών στο Χογκ Κογκ … Ευτυχώς, η σφαγή περισσότερων από ένα εκατομμύριο κοτόπουλων φαίνεται πως σταμάτησε τον ιό – τουλάχιστον προς το παρόν.»

Ο Αμερικανός συγγραφέας Λέναρντ Χόροβιτζ κάνει από παλιά έρευνες σχετικά με τη διεθνή βιομηχανική κατασκοπεία. Σε ένα δελτίο τύπου της 20ης Μαρτίου του 2001 δηλώνει :

«Πολύ λίγοι γνωρίζουν ότι, λίγο πριν εκείνα τα γεγονότα, η Τάισον είχε προσπαθήσει να συμπεριλάβει την ασιατική βιομηχανία πουλερικών στο παγκόσμιο μονοπώλιό του. Πρωταρχικός στόχος ήταν οι Ασιάτες ανταγωνιστές της Τάισον, κυρίως δε οι μικροί πτηνοτρόφοι. Η «επιδημία», που πιθανότατα ήταν μία κατευθυνόμενη από τη CIA επιχείρηση, κατά πολύ βολικό τρόπο απαιτούσε την εξόντωση των ανταγωνιστών της Τάισον. Κάτι που την καθιστά μία πολύ επιτυχημένη, μολονότι ανήθικη, επιχείρηση βιομηχανικής κατασκοπείας.»

Επιπλέον, στις 15 Μαρτίου 2001, η ΓιουΕςΈι Τουντέι ανέφερε ότι η Εταιρεία Τροφίμων Τάισον θα κέρδιζε πολλά από την πρόσφατη «κρίση» αφθώδους πυρετού στη Βρετανία. Η παγκόσμια σφαγή βοοειδών, υποστήριζε το άρθρο, θα μείωνε σίγουρα τα κέρδη της ΙΒΡ, κάνοντας ακόμα πιο δελεαστική την προσφορά για την εξαγορά της από την Τάισον. Από τότε, η πτωτική τάση των τιμών του βοδινού κρέατος επέτρεψε πολύ βολικά στην Εταιρεία Τροφίμων Τάισον να αγοράσει την Εταιρεία ΙΒΡ στην υποτιμημένη τιμή των 3,2 δις δολαρίων – ή, με άλλα λόγια, αγοράζοντας μετοχές αξίας 30 δολαρίων ανά τεμάχιο στα 24,11 δολάρια.

Το δελτίο τύπου του Δρα Χόροβιτζ καταλήγει ως εξής : «Ο Δρ Χόροβιτζ, υποστηρίζοντας τους Βρετανούς Αγρότες σε Δράση, ζητά να παύσει άμεσα η σφαγή μη μολυσμένων κοπαδιών και να διερευνήσει η Βρετανική κυβέρνηση την πιθανότητα να είναι προκατασκευασμένη στο σύνολό της η επιδημία του αφθώδους πυρετού.

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΣΑΝΤΟ

Συνεχίζουμε το θέμα των αρπάγων εταιρειών αναφέροντας τη Μοσάντο, την πολυεθνική εταιρεία βιοτεχνολογίας με έδρα της την Αμερική.

Η Μονσάντο είναι πασίγνωστη για τη δημιουργία των σπόρων-«Εξολοθρευτών». Οι σπόροι-Εξολοθρευτές επιτρέπουν την καλλιέργεια μίας και μοναδικής σοδειάς, καθώς αυτή η σοδειά δεν παράγει βιώσιμους σπόρους. Αυτό θέτει τέρμα στη συνεχή, ανεξάρτητη παραγωγή ειδών διατροφής. Ο καλλιεργητής πρέπει να επιστρέψει στη Μονσάντο για να αγοράσει κι άλλους σπόρους, με αποτέλεσμα ουσιαστικά να ελέγχεται απ’ την εταιρεία.

Στο άρθρο της «Ο Εξολοθρευτής ξεφεύγει κάθε έλεγχο : Κατοχυρώνοντας Ζωή και Θάνατο», η Μαίρη Τζο Όλσεν γράφει : «Το μόνο που μπορεί να συναγωνιστεί τις αλλαγές στον τομέα της γεωργικής βιοτεχνολογίας σήμερα είναι η ταχύτητα με την οποία η Βιομηχανία Τροφίμων καταβροχθίζει τον εαυτό της. Τα τελευταία δύο χρόνια, η Μονσάντο ξόδεψε πάνω από 6,7 δις δολάρια για την αγορά σπόρων και άλλων εταιριών βιοτεχνολογίας … Στην καλύτερη περίπτωση έχουμε μπροστά μας άλλα δύο χρόνια – και στην χειρότερη, έξι μήνες – για να διαφυλάξουμε το δικαίωμα των αγροτών να διαθέτουν και να αναπαράγουν τους δικούς τους σπόρους … Ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετούνται; Το δικαίωμα που έχουν εδώ και 12.000 χρόνια οι αγρότες να κρατούν και να βελτιώνουν τους σπόρους τους μπορεί να φτάνει στο τέλος του – τώρα.»

Στην περίπτωση αυτή, η Μονσάντο δεν θα είναι σε θέση απλώς να ελέγχει ποιος παίρνει σπόρους, αλλά και ποιος παίρνει τα μέσα να τους καλλιεργήσει. Ακόμη, ο στενός σύνδεσμος της Μονσάντο με τα μεγαλύτερα ινστιτούτα που ασπάζονται τις διάφορες φιλοσοφίες σχετικά με τον έλεγχο του πληθυσμού, όπως η Διεθνής Οργάνωση Υγείας, η Παγκόσμια Τράπεζα και η IMF, μας αναγκάζουν να αναρωτηθούμε σχετικά με τα ύποπτα σχέδια που μπορεί να προκύψουν ως αποτέλεσμα του ελέγχου που ασκεί αυτός ο όμιλος στην τροφή και στο νερό.

ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΝΕΤΙΚΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΤΡΟΦΙΜΑ

Αν και αυτοί οι χημικοί και φαρμακευτικοί γίγαντες ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον για συγκεκριμένα προϊόντα, συνεργάζονται πολύ στενά με άλλους τρόπους.

Η Νοβάρτις, για παράδειγμα, είναι ένας από τους 39 πολυεθνικούς ομίλους εταιρειών βιοτεχνολογίας (που αποτελείται από 600 περίπου εταιρείες, όπως η ΝτεΚαλμπ, η ΝτυΠον, η Μονσάντο και η Ζενέκα) και τους 14 εθνικούς ερευνητικούς οργανισμούς που συνενώθηκαν στη ΓιουρόπαΜπίο, έναν όμιλο που σχηματίστηκε για να αντιπροσωπεύσει τα συμφέροντα των βιομηχανιών γενετικά τροποποιημένων τροφών στην Ευρώπη. Σύμφωνα με τον ιστοχώρο της ΓιουρόπαΜπίο, σκοπός της είναι : «Να εδραιώσει ένα ενθαρρυντικό κλίμα γύρω από τη βιοτεχνολογία[ προηγουμένως γνωστή ως γενετική μηχανική ] στην Ευρώπη, και να προωθήσει έτσι τη δημιουργία ευημερίας και θέσεων εξειδικευμένης εργασίας.»

Επειδή οι καταναλωτές αντιστέκονταν έντονα σε κάθε προσπάθεια προώθησης γενετικά τροποποιημένων προϊόντων, η ΓιουρόπαΜπίο προσέλαβε την εταιρεία δημοσίων σχέσεων Μπέρσον-Μάρστελλερ, το δεξί χέρι της πασίγνωστης διαφημιστικής εταιρείας Γιαγκ & Ρούμπικαμ, για να προλειάνει το έδαφος ώστε στο μέλλον να γίνουν αποδεκτές οι γενετικά τροποποιημένες τροφές. Για να καταλάβει κανείς την ικανότητα της Γιαγκ & Ρούμπικαμ να «πετυχαίνει το στόχο της», μερικά από τα ονόματα των πελατών της αρκούν : ΑΤ&Τ, Κολγκέιτ-Πάλμολιβ, ΝτυΠον, Σίαρς, Φορντ, Φίλιπ Μόρρις, καθώς και ο Στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων, ο «χειρισμός της αντίληψης» είναι η φράση-κλειδί που αντικατοπτρίζει τους στόχους της Μπέρσον-Μάρστελλερ. Στον ιστοχώρο της μάλιστα δηλώνει απερίφραστα :

«Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι κάτι απόλυτα πραγματικό. Οι αντιλήψεις μας αυτές επηρεάζουν αυτά που βλέπουμε … αυτά που πιστεύουμε … τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε. Μπορεί κανείς να τις χειριστεί … για να εξωθήσει σε διάφορες συμπεριφορές … για να δημιουργήσει θετικά αποτελέσματα για την επιχείρησή του.»

Η εταιρεία διαβεβαιώνει ότι οι αντιλήψεις με τις οποίες θα περιβάλλει έναν πελάτη της θα είναι απόλυτα σύμφωνες με τους επιχειρηματικούς στόχους στους οποίους αποβλέπει ο πελάτης.

Η Μονσάντο αναφέρει σε μία έκθεσή της το 1998 : «Είναι φανερό πως κάποιες πολύ ισχυρές δυνάμεις καθιστούν προβληματική την αποδοχή των γενετικά τροποποιημένων τροφίμων από το κοινό.»

ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ

Το ακόλουθο παράδειγμα υπολογισμένου, κατευθυνόμενου από τη Δύση ψυχολογικού πολέμου είναι από το βιβλίο μου, «Ένας κόσμος χωρίς AIDS». Ο βαθμός της λεπτομέρειας στο σχεδιασμό μιας αδιόρατης αλλαγής κατεύθυνσης στις συνειδήσεις ενός δεδομένου πληθυσμού είναι κάτι το απίστευτο. Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, η Παγκόσμια Τράπεζα, η IMF και άλλοι σχετικοί οργανισμοί χρησιμοποιούν συχνά τακτικές «συγκαλυμμένης πειθούς» για να εξαναγκάσουν ολόκληρα έθνη να υιοθετήσουν Δυτικά ιδανικά που δεν ταιριάζουν απαραίτητα με τον δικό τους πολιτισμό. Στην περίπτωσή μας, το Δυτικό ιδανικό που εξετάζουμε είναι ο έλεγχος του πληθυσμού – με άλλα λόγια, ένα συγκεκριμένο έθνος εξαναγκάζεται να περιορίσει το μέγεθος των οικογενειών του. Οι όροι «αναγνώριση του κοινού» και «σχεδιασμός του μηνύματος» μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα σ’ αυτή τη μελέτη.

Στρατηγικές εξαναγκασμού στη Γκάνα

Το Νοέμβριο του 1990, η Παγκόσμια Τράπεζα εγκαινίασε στη Γκάνα ένα πρόγραμμα ελέγχου του πληθυσμού κόστους 27 εκατ. Δολαρίων, με στόχο τη μείωση της επόμενης γενιάς των κατοίκων της Γκάνα στο μισό περίπου, δηλαδή από 45 εκατ. που είναι σήμερα στα 25 εκατ. μέχρι το έτος 2020.

Γνωρίζοντας ότι οι κάτοικοι της Γκάνα δεν επιθυμούσαν την εξωτερική ανάμειξη όσον αφορά το μέγεθος της χώρας τους, η Παγκόσμια Τράπεζα ανέθεσε στον Όπια Μένσα Κουμά, υπεύθυνο προγράμματος στην Αφρική για την εκστρατεία επικοινωνίας με τον τοπικό πληθυσμό που διεξήγε η κυβέρνηση των ΗΠΑ, να παρουσιάσει μία «προπαρασκευαστική» έκθεση. Η έκθεση ανέφερε ότι οι βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις και αξίες θα αποτελούσαν εμπόδιο για τις προσπάθειες ελέγχου του πληθυσμού, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο τη σχετική προπαγάνδα. Πράγματι, σε πολλά μέρη της αφρικανικής ηπείρου, σύμφωνα με τις παραδόσεις απαγορεύεται ακόμη και να μετράει κανείς τα παιδιά του, καθώς αυτά θεωρούνται ευλογία και όχι κατάρα.

Με βάση την έρευνα του Κουμά, η Παγκόσμια Τράπεζα και η US AID εφάρμοσαν προγράμματα ειδικά σχεδιασμένα για να υπερνικήσουν την αντίσταση στην ιδέα της μείωσης του πληθυσμού και να επιφέρουν δραστικές αλλαγές στη στάση του κοινού και στη συμπεριφορά των ατόμων. Οι τακτικές πειθαναγκασμού και εξαπάτησης που εφάρμοσαν συμφωνούν απόλυτα με τις στρατηγικές που περιγράφει ο Συνταγματάρχης Μάικλ Ντιούαρ στο βιβλίο του «Η τέχνη της εξαπάτησης στον πόλεμο», μία μελέτη σχετικά με τον ψυχολογικό πόλεμο και τις συγκαλυμμένες ενέργειες. Ο Ντιούαρ είναι ένας πρώην αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών του στρατού και σήμερα διευθύνει τη δική του εταιρεία δημοσίων σχέσεων στο Λονδίνο. Στο βιβλίο του περιγράφει έξι βασικές αρχές :

1. Η επιχείρηση πρέπει να έχει σχεδιαστεί με πολλή προσοχή και να υπάρχει κεντρικός συντονισμός, ώστε να είναι συνεπής και σταθερή.

2. Η προετοιμασία είναι απαραίτητη.

3. Αυτοί που καθοδηγούν την εκστρατεία πρέπει να έχουν εξοικειωθεί απόλυτα με το κοινό τους και να είναι σε θέση να υπολογίσουν την πιθανή τους αντίδραση στην εκστρατεία.

4. Οι ψευδείς πληροφορίες πρέπει να φαίνονται απόλυτα λογικές, και να μη φαίνονται αταίριαστες με την επικαιρότητα ή ύποπτες καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Όσο μεγαλύτερη ποικιλία πηγών χρησιμοποιήσουμε για να «πασάρουμε» ψεύτικες πληροφορίες, τόσο πιο πιστευτές γίνονται αυτές.

5. Ο σωστός συγχρονισμός έχει καίρια σημασία : οι άνθρωποι γενικά προσέχουν τα γεγονότα που ξεχωρίζουν περισσότερο, δύσκολα όμως αντιλαμβάνονται τις σταδιακές αλλαγές.

6. Η επιχείρηση και ο σκοπός της πρέπει να αποκρύπτονται από τον εχθρό.

Με μία σχεδόν στρατιωτική ακρίβεια, η στρατηγική της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας για τον έλεγχο του πληθυσμού της Γκάνα περιέχει και τις έξι αυτές αρχές(2) .

Οι δραστηριότητες της Παγκόσμιας Τράπεζας, της US AID και των λοιπών δωρητών είναι πολύ προσεκτικά συντονισμένες, ενώ έχουν δημιουργηθεί διαδικασίες παρακολούθησης και ελέγχου για την επιβολή των όρων της συμφωνίας σε όλα τα στάδια.

Στην Γκάνα πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη προκαταρκτική μελέτη. Διεξήχθησαν έρευνες προκειμένου να προσδιοριστεί ο καλύτερος τρόπος που θα πουλούσαν την ιδέα του οικογενειακού προγραμματισμού, εκθέτοντας βαθμιαία τον πληθυσμό σε διακριτικά μηνύματα, αφήνοντας τη νέα ιδεολογία υπέρ της αντισύλληψης να ριζώσει σιγά-σιγά, χωρίς να προκαλέσει υποψίες.

Σε όλες τις εκστρατείες αυτού του είδους, τα μηνύματα είναι στην αρχή διακριτικά, αποφεύγοντας να προκαλέσουν έντονες συζητήσεις. Παραμένουν σε χαμηλό, παραπειστικό επίπεδο, με τη σκέψη ότι η επανειλημμένη έκθεση στο μήνυμα θα έχει ως αποτέλεσμα μία «σταδιακή αλλαγή» στις απόψεις του κόσμου σχετικά με τα «οφέλη» του ελέγχου γεννήσεων.

Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας και οι συνεργάτες της διοργάνωσαν περίπου 80 ειδικές διαλέξεις και παρουσιάσεις τα πρώτα τρία χρόνια της επιχείρησης στη Γκάνα. Έγιναν παρουσιάσεις σε παραδοσιακούς αρχηγούς, απόρρητες συναντήσεις με ανώτερους κυβερνητικούς υπαλλήλους, δεκάδες σεμινάρια για δημοσιογράφους και κυβερνητικούς υπαλλήλους, ειδικές ενημερώσεις σε ηγετικά στελέχη του ιδιωτικού τομέα, καθώς και διάφορες ειδικές εκδηλώσεις.

Περισσότερες από 100 ραδιοφωνικές εκπομπές «κονσέρβα», πολλές τηλεοπτικές παραγωγές και εκατοντάδες προπαγανδιστικά «πακέτα» προετοιμάστηκαν και διανεμήθηκαν με μεγάλη προσοχή. Η εξωτερική πολιτική ενσωματώθηκε με μεγάλη επιτυχία στα ιθαγενή συστήματα μετάδοσης πληροφοριών.

Τώρα πια, η εκστρατεία της Γκάνα είχε κάμψει την αρχική αντίσταση και είχε φτάσει σε ένα σημείο όπου οι διαθέσεις, απόψεις και πεποιθήσεις ήταν πλέον ευνοϊκές στις ιδέες της Π.Ο.Υ. σχετικά με τον έλεγχο γεννήσεων, ιδέες που πλέον προωθούσε ο ίδιος ο πληθυσμός που αποτελούσε στόχο της.

Η ύπαρξη αυτού του ενορχηστρωμένου και καθοδηγούμενου από τη Δύση προγράμματος ελέγχου του πληθυσμού της Γκάνα παραμένει άγνωστο στο ευρύ κοινό.

Η εκστρατεία της Π.Ο.Υ. για εμβολιασμό κατά του τετάνου και κατά της γονιμότητας

Ο Τζέημς Μίλερ, ανταποκριτής της Διεθνούς για την Ανθρώπινη Ζωή (Human Life International, μία οργάνωση αφιερωμένη στην αποκάλυψη των περιπτώσεων κατάχρησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων), φέρνει στο φως την ακόλουθη έκθεση που αφορά μία εξίσου απάνθρωπη, εξίσου συγκαλυμμένη απόπειρα ελέγχου του πληθυσμού, αυτή τη φορά στην Τανζανία, τη Νιγηρία, τη Νικαράγουα, το Μεξικό και τις Φιλιππίνες. Αυτό που είναι όμως συγκλονιστικό, είναι ότι αυτή η συγκεκριμένη εκστρατεία ήταν κρυμμένη κάτω από το προσωπείο μίας εκστρατείας της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας για αντιτετανικό εμβολιασμό.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η Π.Ο.Υ. διεξήγε σε κάποιες χώρες μία εκτεταμένη εκστρατεία εμβολιασμού κατά του τετάνου.

Τον Οκτώβριο του 1994, η HLI άρχισε να έχει κάποιες υποψίες σχετικά με τα πρωτόκολλα της εκστρατείας. Κατάφερε να προμηθευτεί μερικές φιάλες από το εμβόλιο και τις έδωσε για χημική ανάλυση.

Ανακαλύφθηκε ότι μερικές από τις φιάλες περιείχαν ανθρώπινη χοριονική γοναδοτροπίνη (hCG), μία ορμόνη που παράγεται με φυσικό τρόπο και είναι απαραίτητη για τη διατήρηση μίας εγκυμοσύνης.

Όταν αυτή η ορμόνη εισάγεται στο σώμα, σε συνδυασμό με ένα τοξοειδές του τετάνου ως φορέα, σχηματίζονται αντισώματα όχι μόνο κατά του τετάνου, αλλά και κατά της hCG. Στην περίπτωση αυτή, το σώμα δεν μπορεί να αναγνωρίσει την hCG ως φιλική ουσία και παράγει αντι-hCG αντισώματα. Αυτά τα αντισώματα θα προσβάλουν όλες τις εγκυμοσύνες που πιθανόν να ακολουθήσουν, με το να «σκοτώσουν» την hCG που φυσιολογικά συντηρεί την κύηση. Όταν μία γυναίκα έχει αρκετά αντι-hCG αντισώματα στον οργανισμό της, δεν μπορεί πια να κρατήσει παιδί.

Η HLI ανέφερε τα βασικότερα στοιχεία της για τα αντιτετανικά εμβόλιο στο Μεξικό στα θυγατρικά της γραφεία σε περισσότερες από 60 χώρες. Πολύ σύντομα, ήρθαν πρόσθετες αναφορές, από τις Φιλιππίνες αυτή τη φορά, για εμβόλια στα οποία είχε προστεθεί η ορμόνη hCG. Στις Φιλιππίνες είχαν εμβολιαστεί πρόσφατα 3,4 εκατομμύρια γυναίκες. Παρόμοιες αναφορές ήρθαν και από τη Νικαράγουα, όπου είχε διεξαχθεί εκστρατεία εμβολιασμού το 1993 : «Τα στοιχεία που γνωρίζουμε σχετικά με τις εκστρατείες εμβολιασμού κατά του τετάνου στην Τανζανία, τη Νιγηρία, το Μεξικό και τις Φιλιππίνες … Μόνο γυναίκες εμβολιάστηκαν, και μάλιστα μόνο γυναίκες ηλικίας μεταξύ 15 και 45 ετών. Γιατί ; Μήπως οι άντρες δεν έχουν τις ίδιες πιθανότητες με τις νέες γυναίκες να έλθουν σε επαφή με τον τέτανο ; Και τα παιδιά ; Γιατί αποκλείστηκαν όλοι αυτοί ;

«Στα εμβόλια βρέθηκε η ορμόνη ανθρώπινη χοριονική γοναδοτροπίνη (hCG). Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας αναμειγνύεται ενεργά πάνω από 20 χρόνια στην ανάπτυξη αντι-γονιμικών εμβολίων, χρησιμοποιώντας hCG σε συνδυασμό με τοξοειδές του τετάνου ως φορέα – ο ίδιος ακριβώς συνδυασμός που βρέθηκε σ’ αυτά τα εμβόλια.»

Μερικοί πραγματικά σημαντικοί οργανισμοί αναμείχθηκαν σ’ αυτό το πρόγραμμα ελέγχου του πληθυσμού. Στην ανάπτυξη αυτού του συγκεκριμένου αντι-γονιμικού εμβολίου συνεργάστηκαν με την Π.Ο.Υ. η UN FPA, το Αναπτυξιακό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών, η Παγκόσμια Τράπεζα, το Συμβούλιο για τον Πληθυσμό και το Ίδρυμα Ροκφέλλερ. Το Εθνικό Ινστιτούτο για την Παιδική Υγεία και την Ανθρώπινη Ανάπτυξη των Ηνωμένων Εθνών προμήθευσε την ορμόνη hCG για μερικά από τα πειράματα που έγιναν στο εμβόλιο.

Αυτά τα περιστατικά είναι κάθε άλλο παρά μεμονωμένα. Όμως, όπως ακριβώς οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και οι κυβερνήσεις χειραγωγούν, υποσυνείδητα ή με άλλους τρόπους, χώρες όπως η Γκάνα, η Τανζανία, η Νιγηρία και διάφορες χώρες της Νότιας Αμερικής στο να δεχτούν διάφορα μέτρα ελέγχου του πληθυσμού, έτσι εργάζονται για να κάμψουν την αντίσταση κάποιων ανθρώπων στη Δύση ενάντια στις αυθαιρεσίες που μας επιβάλλουν οι Μεγάλες Φαρμακευτικές εταιρείες. Έχετε το νου σας, η αντίστασή μας στα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα έχει αναγνωριστεί και αποτελεί κι αυτή στόχο(3).

Η Μονσάντο και η Συνομωσία του Ινδικού Λαδιού Μουστάρδας

Για να επιστρέψουμε στη Μονσάντο, φαίνεται πως τα συγκαλυμμένα μέτρα ελέγχου του πληθυσμού αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των επιχειρήσεων εισαγωγών και εξαγωγών σπόρων της εταιρείας. Μπορείτε να κρίνετε και μόνοι σας από το παρακάτω άρθρο, που αναδημοσιεύτηκε από το Εκόλοτζιστ Ρηπόρτ τον Ιούνιο του 2001 με τίτλο «Η Μεγάλη Συνομωσία του Λαδιού Μουστάρδας». Συντάκτης της είναι ο Δρ Βαντάνα Σίβα, Διευθυντής του Επιστημονικού, Τεχνολογικού και Οικολογικού Ιδρύματος στο Νέο Δελχί.

Ο Δρ Σίβα υποστηρίζει ότι στις 27 Αυγούστου 1998 η Ινδική κυβέρνηση, στο όνομα της «προστασίας της δημόσιας υγείας», απαγόρευσε την πώληση του λαδιού μουστάρδας. Σε πολλά κράτη, το λάδι μουστάρδας είναι βασικό συστατικό της διατροφής. Επίσης, χρησιμοποιείται ευρέως ως φαρμακευτικό έλαιο για πολλές χρήσεις και σώζει ζωές ως απωθητικό για τα κουνούπια. Γιατί λοιπόν η Ινδική κυβέρνηση απαγόρευσε αυτή την πολύτιμη φυσική ουσία;

Η πρόφαση που πρόβαλε η Ινδική κυβέρνηση για την απαγόρευση του λαδιού μουστάρδας ήταν ότι είναι «ανθυγιεινό και, επομένως, μη ασφαλές». Και ο πληθυσμός έπρεπε να προστατευτεί από αυτήν την «επικίνδυνη απειλή». Ο Δρ Σίβα δηλώνει :

«Χαίρομαι που η κυβέρνησή μας νοιάζεται τόσο για την υγεία του λαού που την εξέλεξε στην εξουσία. Γιατί όμως δεν έδειξε τέτοιο ενδιαφέρον για το θέμα νωρίτερα ; Δεν έχει λάβει ποτέ μέτρα για τον περιορισμό της χρήσης των καρκινογόνων εντομοκτόνων … Δεν έχει λάβει ποτέ μέτρα για να αποτρέψει τη ραδιενεργή μόλυνση … Γιατί, λοιπόν, αυτό το ξαφνικό ενδιαφέρον για τη δημόσια υγεία ; »

Η πρώτη ένδειξη ότι πίσω απ’ αυτή την απόφαση κρύβονταν και άλλα συμφέροντα παρουσιάστηκε τον Ιούλιο του 1998, όταν η Ινδική κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεση της να εισάγει ένα εκατομμύριο τόνους σόγιας ως σπορέλαιο. Στη συνέχεια, στις 27 Αυγούστου 1998, την ίδια μέρα που ανακοινώθηκε η απαγόρευση των πωλήσεων λαδιού μουστάρδας, η κυβέρνηση ανακοίνωσε την άρση όλων των περιορισμών στην εισαγωγή σόγιας – που αποτελεί ένα από τα κυριότερα γενετικά μεταλλαγμένα προϊόντα των πολυεθνικών εταιρειών. Η Ινδική αντιπολίτευση υποστήριξε σθεναρά ότι το λάδι μουστάρδας ήταν απόλυτα ικανοποιητικό, ότι η εισαγωγή σόγιας δεν ήταν αναγκαία και ότι οι εισαγόμενοι σπόροι σόγιας μπορεί να περιείχαν γενετικά τροποποιημένες ποικιλίες, που θα είχαν ως αποτέλεσμα περαιτέρω διάδοση της μόλυνσης με τις διασταυρώσεις. Η αντίσταση στην απόφαση για την εισαγωγή σόγιας ήταν ακλόνητη. Τα επιχειρήματα που πρόβαλλε μέχρι εκείνη τη στιγμή η Ινδική κυβέρνηση δεν ήταν αρκετά πειστικά. Ο Δρ Σίβα μας λέει : «Μπροστά σ’ αυτή την αντίθεση, η κυβέρνηση έπρεπε να βρει μία πιο πειστική δικαιολογία για την ενέργειά της.»

Και σχεδόν αμέσως, στο Δελχί και σε άλλες περιοχές, ξέσπασε μία φοβερή «επιδημία», μία επιδημία «ύδρωπα» [ ΣτΜ : παθολογική συλλογή ορώδους υγρού σε κυτταρικούς ιστούς ή σε μία κοιλότητα του σώματος ] όπως την αποκάλεσαν, κατά την οποία 21 άνθρωποι πέθαναν και άλλα 2.300 άτομα εμφάνισαν συμπτώματα όπως ναυτία, εμετούς, νεφρικές βλάβες, υγρό στους πνεύμονες και καρδιακή ανεπάρκεια. Πολύ σύντομα, ανακαλύφθηκε πως η μυστηριώδης επιδημία οφειλόταν σε μία πολύ μεγάλη παρτίδα λαδιού μουστάρδας, που κατά κάποιο τρόπο είχε νοθευτεί με πετρέλαιο ντίζελ, με χρησιμοποιημένα βιομηχανικά λάδια και με αργεμόνιο – έναν δηλητηριώδη μαύρο σπόρο που μεγαλώνει κοντά στα φυτά της μουστάρδας.

Το αργεμόνιο είχε εντοπιστεί και παλιότερα ως ουσία που μόλυνε το λάδι μουστάρδας, η περιεκτικότητά της όμως στο λάδι μουστάρδας που κυκλοφορούσε στην αγορά δεν ξεπερνούσε ποτέ το 0,1 τοις εκατό. Σ’ εκείνη την περίπτωση, όπως ισχυρίζεται ο Δρ Σίβα, το 10-30 τοις εκατό του λαδιού ήταν νοθευμένο. Ο τότε υπουργός Υγείας της Ινδίας παραδέχτηκε ότι η νοθεία ήταν τόσο εκτεταμένη, που θα μπορούσε να οφείλεται μόνο σε κάποια συνομωσία.

Στο μεταξύ, στην Αμερική, ενώ συνέβαιναν όλα τα παραπάνω, η Εταιρεία Μονσάντο βρισκόταν σε δύσκολη θέση, καθώς δεν έβρισκε τρόπο να πουλήσει μία σοδειά 73 εκατ. περίπου στρεμμάτων «Έτοιμης για Μάζεμα» σόγιας. Η κακή δημοσιότητα που είχε λάβει η τελευταία συνταγή της για τις «Έτοιμες για Μάζεμα» καλλιέργειες δεν βοηθούσε καθόλου στη προώθηση του προϊόντος τους. Πώς και πού, λοιπόν, θα το ξεφορτωνόταν ; Δεν θα ήταν μια καλή λύση να το πουλήσει όσο-όσο σε ένα τριτοκοσμικό κράτος, όπου το κοινό δεν ήταν και τόσο ενημερωμένο για τους πιθανούς κινδύνους των γενετικά μεταλλαγμένων τροφών ; Κι αν αυτή ήταν τελικά η εναλλακτική λύση, πώς θα πετύχαινε η Μονσάντο το στόχο της ;

Ο Βαντάνα Σίβα πιστεύει πως, κατά πάσα πιθανότητα, το σαμποτάζ στο λάδι μουστάρδας και η δυσάρεστη επιχειρηματική θέση της Μονσάντο ήταν αλληλένδετα.

«Ενθαρρύνοντας την Ινδική κυβέρνηση να απαγορεύσει την πώληση μουστάρδας σε ολόκληρη τη χώρα, οι πολυεθνικές των τροφίμων άνοιξαν την αγορά για τα προϊόντα τους – τα οποία θα τους επέτρεπαν να κυριαρχήσουν, σε μόνιμη βάση, στην αγορά φυτικού λαδιού εκείνης της χώρας. Και, αν οι έμποροι δεν μπορούν να πουλήσουν το λάδι της μουστάρδας, δεν θα αγοράζουν μουστάρδα από τους αγρότες και οι αγρότες θα πάψουν να την καλλιεργούν … Αυτό θα οδηγήσει στην εξαφάνιση μίας καλλιέργειας που βρίσκεται στο κέντρο του αγροτικού συστήματος της Ινδίας κι εμείς θα εξαρτόμαστε από τη σόγια για το λάδι φαγητού …

«Υπάρχει και ένα προηγούμενο στο φαινόμενο αυτό. Στην Ινδονησία, οι πρόσφατες εξεγέρσεις για τα τρόφιμα οφείλονταν κατά μεγάλο μέρος στις μαζικές εισαγωγές σογιέλαιου, από το οποίο οι Ινδονήσιοι είχαν φτάσει σε σημείο να εξαρτώνται απόλυτα. Όταν το νομισματικό σύστημα της Ινδονησίας κατέρρευσε, η λιανική τιμή της σόγιας έφτασε σε μεγάλα ύψη, κάνοντας το λάδι μαγειρικής απρόσιτο για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Η Ινδία θα μπορούσε να βρεθεί σε μία εξίσου ευάλωτη θέση, αν καταλήγαμε να εξαρτόμαστε από την εισαγόμενη σόγια για το μαγειρικό μας λάδι.»

Η Συνταγή Σόγιας της Μονσάντο για τη Στειρότητα

Το άρθρο του Βαντάνα Σίβα στο Εκόλοτζιστ πραγματεύεται στη συνέχεια τις χημικές ιδιότητες της σόγιας : «Η σόγια περιέχει φυτικό οξύ, το οποίο μπορεί να μειώσει τη βιοδιαθεσιμότητα απαραίτητων για τον οργανισμό αλάτων, όπως το ασβέστιο, το μαγνήσιο, ο ψευδάργυρος, ο χαλκός και ο σίδηρος. Περιέχει ακόμη φυτοοιστρογόνα, σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες από αυτές που χρειάζεται ο ανθρώπινος οργανισμός, τα οποία είναι γνωστά καρκινογόνα. Μπορεί να επηρεάσουν το έμβρυο προκαλώντας αφύσικο σχηματισμό των αναπαραγωγικών οργάνων, στειρότητα και παρεμπόδιση της σεξουαλικής ωριμότητας.

«Υπολογισμοί που έχουν γίνει, μας δείχνουν ότι ένα βρέφος που τρέφεται με βάση τη σόγια απορροφά οιστρογόνα σε ποσότητα αντίστοιχη με 8 έως 12 αντισυλληπτικά χάπια την ημέρα …».

http://www.nexushellas.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=352&Itemid=50

Η Μυστική Συμφωνία του Χρυσού

του David G. Guyatt *

Όποια μεριά κι αν κερδίσει τον οικονομικό πόλεμο που μαίνεται ανάμεσα στο ευρώ και το δολάριο, οι διεθνείς τραπεζίτες θα βρεθούν ένα βήμα πλησιέστερα στη δημιουργία του δικού τους, παγκόσμιου, «μη ρευστού» νομίσματος.

«Xρυσόμυγες» εναντίον του καρτέλ του χρυσού

Τους τελευταίους 18 μήνες, μία ομάδα ακτιβιστών, μέχρι τότε τελείως άγνωστη, εμφανίστηκε στο προσκήνιο, μονοπωλώντας τα πρωτοσέλιδα του οικονομικού τύπου. Είναι μια ανεξάρτητη ομάδα οικονομολόγων, με το όνομα Κίνημα κατά του Τραστ του Χρυσού, ή GATA (Gold Anti-Trust Action). Μετά από ένα ήπιο ξεκίνημα, συνέχισαν τόσο ορμητικά που άρχισαν να προκαλούν κλυδωνισμούς στους χρηματοοικονομικούς οργανισμούς ολόκληρου του κόσμου. Τα μέλη της GATA είναι «χρυσόμυγες», - παρατσούκλι όσων πιστεύουν ότι ο χρυσός είναι ακόμα βασιλιάς και ότι οι οικονομικά ισχυρές χώρες, πρέπει να στηρίζουν το νόμισμά τους σε αποθέματα τους «ευγενούς» μετάλλου, έτσι ώστε να εξαφανισθεί η χωρίς αντίκρισμα κυκλοφορία χρήματος.

Εκείνο που είναι σημαντικό για την GATA, είναι πως το μέλη της έμαθαν ότι η αγορά χρυσού είναι προκαθορισμένη και ότι η τιμή του χρυσού παραμένει καθηλωμένη κάτω από τα 290 δολάρια η ουγκιά. «Γιατί είναι σημαντικό αυτό;» Πρώτον, γιατί οι πληροφορίες που έχει συλλέξει η GATA, καταλήγουν με έμφαση στο συμπέρασμα πως οι μεγάλες τράπεζες της Wall Street, και οι ανά τον κόσμο θυγατρικές τους, έχουν σχηματίσει ένα καρτέλ. Αυτό είναι παράνομο στις ΗΠΑ. Η GATA αποκαλεί τα μέλη αυτού του καρτέλ «κλίκα της συμπαιγνίας του χρυσού» και διατείνεται ότι η Goldman Sachs (την οποία περιπαικτικά ονομάζει "Hannibal Lector"), βρίσκεται στην κορυφή αυτής της ομάδας. Ένας ακόμα σημαντικότερος λόγος γιατί πρέπει να πάρετε σοβαρά την GATA, είναι οι ισχυρισμοί της για την αιτία του προκαθορισμού της τιμής του χρυσού.

Μέχρι σχετικά πρόσφατα, οι τράπεζες που έκαναν συναλλαγές χρυσού, μπορούσαν να «νοικιάσουν» (να δανειστούν) χρυσό από τις κεντρικές τράπεζες με διεθνή επιτόκια, γύρω ή χαμηλότερα από 1% το χρόνο. Αυτό σήμαινε ότι η Goldman, για παράδειγμα, θα μπορούσε να δανειστεί χρυσό και να τον πουλήσει στην αγορά, και μ’ αυτόν τον τρόπο, τα χρήματα – δεκάδες δισεκατομμύρια - που θα έπαιρνε, θα της κόστιζαν σχεδόν μηδενικό τόκο. Ύστερα, η κλίκα της συμπαιγνίας θα μπορούσε να επενδύσει όπου ήθελε αυτά τα άνευ κόστους κεφάλαια. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να αγοράσουν Κρατικά Ομόλογα, που αποδίδουν τόκο 6% και να καρπωθούν κέρδος 5%. Μπορεί το πέντε τοις εκατό να μην ακούγεται μεγάλο, αλλά εάν το πολλαπλασιάσουμε με δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια, προκύπτουν τεράστια υπερκέρδη.

Αυτό είναι ένα τυπικό «κόλπο» των τραπεζών της Wall Street και των διεθνών τραπεζών. Πουλώντας περιουσιακά στοιχεία που ανήκουν στους πολίτες μιας χώρας και επενδύοντας τα χρήματα που αποκομίζουν στην αγορά ομολόγων της ίδιας αυτής χώρας, οι τραπεζίτες, απλώς απομυζούν από τους φορολογούμενους δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο.

Το ευρωπαϊκό νόμισμα, το ευρώ, στηρίζεται μερικώς σε αποθέματα χρυσού. Το δολάριο ΗΠΑ δεν στηρίζεται. Οι Ευρωπαίοι σχεδιάζουν να αποδεσμεύσουν πλήρως το νόμισμά τους στο εγγύς μέλλον, καταλήγοντας έτσι σε μία κοινωνία «άνευ αντικρίσματος». Φαίνεται, πως η παγκόσμια τραπεζική αγορά, μάλλον έχει ασπασθεί την ιδέα του ψηφιακού χρήματος.

Εξάλλου, ήταν ο John Merriwether, το αφεντικό των αμοιβαίων κεφαλαίων «Διαχείριση Μακροπρόθεσμων Κεφαλαίων» (LTCM), που όπως λέγεται έκανε μια ιδιωτική, άτυπη συμφωνία με την κεντρική τράπεζα της Ιταλίας. Ο Merriwether παλαιότερα ήταν επικεφαλής της διαθέσεως ομολόγων στη Salomon Brothers, επενδυτικής τράπεζας της Wall Street, μέχρι που πιάστηκε να προσπαθεί να χειραγωγήσει ένα ολόκληρο Ομολογιακό Δάνειο του Αμερικανικού Δημοσίου, αψηφώντας σκανδαλωδώς τις διατάξεις του χρηματιστηριακού εποπτικού σώματος, (Securities and Exchange Commission («SEC»).

Αφήνοντας πίσω του τη ζούγκλα του μπετόν της Wall Street, ο Merriwether ίδρυσε την LTCM σε ένα καταπράσινο προάστιο του Greenwich στο Connecticut, καθοδηγώντας τους περί την Wall Street, να την αποκαλούν «Salomon του Βορρά». Αν και φιγουράρισε με αποσιώπηση του ονόματος του στο πολυδιαβασμένο βιβλίο Liar’s poker, ο Merriwether, θεωρείτο ο «ανερχόμενος άνδρας» και τράβηξε στην εταιρία του, σαν διευθυντικά στελέχη, τους καλύτερους της Wall Street. Μεταξύ αυτών και δύο Νομπελίστες οικονομολόγοι και ένας πρώην αντιπρόεδρος του Federal Reserve της Αμερικής. Επίσης προσέλκυσε και τον Ιταλό Ακαδημαϊκό Καθηγητή Alberto Giovannini, ο οποίος θεωρείτο ότι ενεργούσε σαν ανεπίσημος αντιπρόσωπος της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας.

Ο Giovannini ήθελε να χειραγωγήσει την αγορά η χαρούμενη ομάδα του Merriwether, ώστε να συγκλίνει η Ιταλία με τα κριτήρια συμμετοχής στη ζώνη του Ευρώ το 1999.

Η Wall Street και η ευρωπαϊκή κλίκα έτρεξαν πίσω από την LTCM σαν πεινασμένα σπουργίτια σε υπαίθριο πάρτυ. Όλοι ήθελαν ένα κομμάτι από τη δουλειά. Η Merrill Lynch ήταν πρώτη στη λίστα, με διάφορα είδη επενδύσεων στην LTCM. Όχι μόνο επένδυσε η Merrill σαν εταιρία, αλλά και όλα τα 123 διευθυντικά της στελέχη τοποθέτησαν 22 εκατομμύρια δολάρια, από το συνταξιοδοτικό τους ταμείο, σ’ αυτά τα αμοιβαία κεφάλαια Αναφέρθηκε ότι μόνον ο Πρόεδρος της Merrill, David Komansky, επένδυσε 800.000 δολάρια. Οι Chase, Morgan, Lehman, Bear Sterns, Salomon, Union Bank of Switzerland, η Γερμανική Dresdner Bank, η Chinatrust της Ταϊβάν, η Bank of China, η Βρετανικοί Warburg , η Dillon Read, η Αμερικανο-Ελβετική τράπεζα CSFB, και μία σωρεία άλλων εξίσου επιφανών διεθνών τραπεζικών ομίλων συμμετείχαν στο κυνήγι του κέρδους των αμοιβαίων κεφαλαίων.

Λέγεται πως η LTCM δανείστηκε μία μεγάλη ποσότητα χρυσού, την πούλησε και όσα έβγαλε τα έριξε στο «παιχνίδι» για να επιτύχει αυτόν και άλλους σκοπούς. Αυτή η «ανοικτή» θέση σε χρυσό είναι ένα λεπτό θέμα, απ’ όποια μεριά κι αν το δεις. Aξιόπιστες πηγές υπαινίσσονται ότι η «ιδιωτική βοήθεια σωτηρίας» που δόθηκε στην LTCM το 1998 από 14 από τις καλύτερες επενδυτικές τράπεζες της Ευρώπης και της Wall Street (στην ουσία η ίδια κλίκα που τη στήριξε), περισσότερο αποσκοπούσε στο να καλύψει την «ανοικτή» θέση της εταιρίας σε χρυσό, παρά οτιδήποτε άλλο. Εν πάση περιπτώσει, χρειάστηκαν 12 μήνες για να κάνει η LTCM αρκετά κέρδη ώστε να αποπληρώσει το ποσό των 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων που είχε σηκώσει από το κοινό ταμείο βοήθειας η κλίκα της συμπαιγνίας.

Eυρώ εναντίον Δολλαρίου

Υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι η ανοδική πορεία της τιμής του πετρελαίου δεν είναι έργο του ΟΠΕΚ αλλά, αντιθέτως, είναι μία απελπισμένη τελευταία προσπάθεια, μέσα σ’ αυτό το κλίμα φόβου, να κρατηθεί η οικονομία των ΗΠΑ ζωηρή. Η τιμή του πετρελαίου εκφράζεται πάντα σε δολλάρια, και μπορεί κανείς να πει ότι το εμπάργκο/κρίση "Yom Kippur" του 1973-74 αποτελεί παράδειγμα περιπτώσεως, που μία κρίση πετρελαίου αναζωπύρωσε την αμερικάνικη οικονομία, σε μία εποχή που κινδύνευε σοβαρά.

Υπάρχουν όμως και ισχυρές δυνάμεις που περιμένουν στη σειρά για σιγουρέψουν την πτώση του Ευρώ. Προς το τέλος Σεπτεμβρίου, ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην έγκριτη Γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allegemaine αναφέρει ότι το πλάνο των κεντρικών τραπεζών της Ομάδος των 7 Βιομηχανικών Χωρών (G7), να παρέμβουν στην αγορά συναλλάγματος για να ενισχύσουν το πάσχον Ευρώ, διέρρευσε από μία κεντρική τράπεζα εκτός της ζώνης του Ευρώ. Σύμφωνα με το άρθρο, η γιγαντιαία αμερικάνικη τράπεζα Citibank, μία μεγάλη δύναμη στις αγορές συναλλάγματος ανά τον κόσμο, έμαθε για την επικείμενη παρέμβαση και άρχισε να αγοράζει μεγάλα ποσά Ευρώ για λογαριασμό Αμερικάνικων αμοιβαίων κεφαλαίων, τα οποία όμως δεν κατονόμασε. Αν και το όνομα των αμοιβαίων κεφαλαίων δεν αναφέρθηκε ποτέ στα οικονομικά στοιχεία που δημοσιεύθηκαν, καλά πληροφορημένες πηγές είπαν στον γράφοντα ότι ήταν η Moore Capital Investment, που πρόσφατα έγινε το Νούμερο 1 σε μέγεθος ενεργητικού (9 δις δολλάρια) και βρίσκεται ανάμεσα στα πρώτα έξι αμοιβαία κεφάλαια, σε ότι αφορά τα συνολικά αποτελέσματα. Οι εκ των έσω πληροφορίες για την επικείμενη παρέμβαση, επέτρεψαν στην Moore Capital Investment να αγοράσει ευρώ σε χαμηλή τιμή και μετά, καθώς η παρέμβαση εκτόξευσε την τιμή, να πουλήσει ότι συσσώρευσε και να βγάλει ένα εύκολο τεράστιο κέρδος. Η τελική επίπτωση βεβαίως θα ήταν να εξασθενήσει περισσότερο το ευρωπαϊκό νόμισμα, - πράγμα το οποίο και έγινε.

Κανείς όμως δεν αποκάλυψε ποια κεντρική τράπεζα άφησε να διαρρεύσει αυτή η ζωτικής σημασίας πληροφορία. Όμως, ο έλεγχος του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της Moore Capital Investment και των διασυνδέσεών του, δίνει ακόμα μερικές ενδείξεις μηχανορραφίας. Έχει ανακοινωθεί ότι αυτά τα αμοιβαία κεφάλαια ανήκουν κυρίως σε μία «ομάδα Ευρωπαίων επενδυτών». Ο Louis M. Bacon είναι ο Πρόεδρος, Διευθύνων Σύμβουλος και κύριος μέτοχος αυτής της εταιρίας αμοιβαίων κεφαλαίων, είναι επίσης και ο κύριος μέτοχος της Apex Silver Mines Limited, μία υπεράκτιας εταιρίας που υπερηφανεύεται ότι ελέγχει τα μεγαλύτερα ιδιωτικά αποθέματα αργύρου στον κόσμο. Άλλοι μέτοχοι της Apex είναι ο Paul Soros – μεγαλύτερος αδελφός του George Soros του περίφημου Quantum Group (εκ τύχης η Quantum κατέχει το 9.9% των μετοχών της Apex) – ο Thomas Kaplan και άλλοι που θεωρούνται προσκείμενοι των επιχειρήσεων Rothschilds. Μπορεί επίσης να θεωρηθεί σημαντικό το γεγονός ότι η Moore Capital το 1993 μετέφερε τα κεντρικά της στο Rockefeller Center, καταλαμβάνοντας την πολυτελή σουίτα του τελευταίου ορόφου την οποία προηγουμένως είχε η τεράστια εταιρεία πετρελαίου, Exxon.

Μπορούμε, επίσης, να θυμηθούμε ότι ήταν ο George Soros εκείνος που, μέσω των αμοιβαίων κεφαλαίων του, επετέθη στο Βρετανικό νόμισμα το 1992, κίνηση που προκάλεσε μαζική απώλεια δισεκατομμυρίων λιρών στον Βρετανό φορολογούμενο και την παραίτηση του τότε Υπουργού Οικονομικών Norman Lamont. Εκείνη την εποχή ο Norman Lamont είχε αντιμετωπίσει καταιγίδα πυρών από την Bank of England, που διαφωνούσε με την οικονομική του πολιτική. Και όχι λιγότερο σημαντικό είναι το γεγονός ότι η στερλίνα είχε ενταχθεί στον Μηχανισμό Ισοτιμιών Ευρωπαϊκών Νομισμάτων (ERM), ένα σύστημα, που δημιουργήθηκε ειδικά για να προετοιμάσει την νέα Ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα, το Ευρώ. Οι συνέπειες της «Μαύρης Τετάρτης» των ελιγμών του Soros ήταν να εξαναγκασθεί η Βρετανία να αποχωρήσεις από το ERM.

Οι Rothschilds, βεβαίως, βρίσκονται στην καρδιά του Αγγλικού οικονομικού κατεστημένου, και για γενιές έχουν επιδείξει εξαιρετικά στενές σχέσεις με την Bank of England. Δεν εννοούμε ότι ήταν η «Γηραιά Κυρία» της Threadneedle Street, που άφησε να διαρρεύσει η πληροφορία της επικείμενης παρέμβασης για στήριξη του Ευρώ στους Rothschilds, οι οποίοι με τη σειρά τους την πέρασαν στον Bacon, που έκανε τη δουλειά μέσω Citibank. Τουλάχιστον όμως, μπορούμε να δείξουμε ότι αυτές οι διασυνδέσεις πράγματι υπάρχουν, και να επισημάνουμε την αντι-ευρωπαϊκή στάση της δεξιάς πτέρυγας της Βρετανικής ελίτ, που προσεγγίζει σε πολιτικό πάθος.

Και είναι οι Rothschilds, η Hambros, και άλλοι που βρίσκονται στο κέντρο της «ειδικής» Αγγλο-Αμερικανικής φιλίας, που ιστορικά συνδέεται με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ – στο οποίο ο Bacon συνεισφέρει αδρά. Μόνο όταν κάποιος αρχίσει να ψάχνει τη σχέση των Ρεπουμπλικάνων με την καταφανή οικονομική απάτη της δεκαετίας του ’80, αρχίζει να καταλαβαίνει τη δυναμική της πολιτικής ισχύος.

Όποιος θέλει να μάθει πόσο ακριβώς στημένη είναι ολόκληρη η πολιτική και οικονομική διαδικασία, το μόνο που χρειάζεται είναι να διαβάσει την πρόσφατη έκδοση του Al Martin, Οι Συνωμότες: Μυστικά ενός Αντι-Ιρανού Πληροφοριοδότη. Για μία βρετανική έκδοση παρόμοιων διασυνδέσεων (και θυμηθείτε ότι στην Αγγλία αυτά τα πράγματα συνήθως δεν γίνονται δημόσια γνωστά) οι αναγνώστες καλούνται να κατεβάσουν δωρεάν την ιστοσελίδα Η Μεγαλύτερη Απάτη του Κόσμου, του Gough, που αναλύει πώς οι Βρετανικές τράπεζες, συμπεριλαμβανομένων και των Rothschilds, Hambros, Lloyds και πολλών άλλων, φαίνεται να εμπλέκονται όλοι σε παρανομίες, αλλά με πλήρη προστασία από τον νόμο.

Εν τω μεταξύ, τα αμοιβαία κεφάλαια είναι το βασικό (όχι όμως και το μόνο) όπλο του μυστικού «κλάμπ των δισεκατομμυριούχων», μιας κλίκας μυθικά πλούσιων, «απρόσβλητων» ατόμων που σε καθημερινή βάση χειραγωγούν τις παγκόσμιες οικονομικές αγορές αλλά και τις αγορές εμπορευμάτων. Σύμφωνα με καλώς πληροφορημένες, αξιόπιστες πηγές, λέγεται ότι το «κλάμπ», όπως συνήθως αποκαλείται, βρισκόταν πίσω από την κατάρρευση της Ασιατικής οικονομίας. Τα γεγονότα πυροδοτήθηκαν από έναν Ασιάτη τραπεζίτη κεντρικής τραπέζης, που δωροδοκήθηκε αδρά για να ξεκινήσει την χιονοστιβάδα. Λέγεται πως το μόνο που χρειάστηκε, ήταν ένα νόημα και ένα κλείσιμο του ματιού εκ μέρους της αμερικάνικης κυβέρνησης, για να ξεκινήσει μία ομάδα αμοιβαίων κεφαλαίων, το μεθοδικό σχέδιο που προκάλεσε την κατάρρευση της οικονομίας πολλών Ασιατικών χωρών – και στην πορεία να συσσωρεύσει τεράστια κέρδη. Απάτη, χειραγώγηση, κλοπές, τόσο μεγάλης έκτασης που είναι σχεδόν αδύνατο να τις συλλάβει το μυαλό του ανθρώπου, - και φόνοι εν ψυχρώ, όταν δείχνει πως τα πράγματα τείνει να αποκαλυφθούν. Εάν κανείς παρεκτραπεί, ή θεωρηθεί επικίνδυνος, ακόμα και εάν είναι μέλος του κλαμπ, κανονίζεται με τον κλασικό τρόπο των Ρωμαίων. Ονόματα σαν κι’ αυτά του Edmund Safra και του εκλιπόντος Baron Rothschild, έρχονται αμέσως στο μυαλό, αλλά υπάρχουν ακόμα κι’ άλλα πολλά.

Το εάν θα νικήσει τελικά το Δολλάριο ή το Εύρω, πολύ λίγο αφορά τους περισσότερους από εμάς. Θεωρείται σίγουρο πως στο εγγύς μέλλον το χρήμα με την μορφή που το ξέρουμε θα πάψει να υπάρχει. Αντί γι’ αυτό θα υπάρχει ένα «μη ρευστό» χρήμα, σε ηλεκτρονική ή ψηφιακή μορφή. Συνεπώς, οι τράπεζες θα διαφεντεύουν ανενόχλητες.

Τέτοιο ενδεχόμενο πρέπει να μας ανησυχήσει σοβαρά. Ακόμα και σήμερα, όσοι αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες ή έχει μειωθεί η «πιστοληπτική τους ικανότητα», γνωρίζουν πολύ καλά τις δυσκολίες που συνεπάγονται. Τουλάχιστον όμως, μπορούν ακόμα να αγοράσουν ψωμί και ένα ποτήρι νερό και να καλύψουν τις βασικές ανάγκες για την επιβίωσή τους. Στο μέλλον, όμως, θα υπάρχει πραγματικός φόβος, απώλεια της «πιστοληπτικής ικανότητας» να σημαίνει καταδίκη σε θάνατο. Έλλειψη πιστοληπτικής ικανότητας θα σημαίνει έλλειψη πρόσβασης στο ηλεκτρονικό χρήμα, και μηδενική δυνατότητα αγοράς οτιδήποτε. Ούτε φαγητό, ούτε νερό, ούτε τα στοιχειώδη… Τίποτα.

Kάτι τέτοιο είναι η πιο σκοτεινή πρόβλεψη που θα μπορούσε να γίνει, αλλά ποιος θα σταματήσει αυτούς τους κυρίαρχους της οικονομίας από το να επιτύχουν τις τελικές τους επιδιώξεις; Οι κυβερνήσεις είτε τους ανήκουν ήδη ή συναινούν με θαυμαστή ευκολία, ακόμα και στις στρατηγικές τους συνεργασίες, και προφανώς «η δύναμη του νόμου» έχει ήδη αλλάξει θέση και έχει γίνει «ο νόμος της δύναμης».

Μερικοί κύκλοι θα θεωρήσουν γελοία τη σκέψη πως οι τραπεζίτες στοχεύουν στο να διοικήσουν τον κόσμο. Η ιδέα δεν είναι δική μου, την έχει εκθέσει ήδη ο συγγραφέας Carroll Quigley, καθηγητής στο Foreign Service School του Georgetown University, που παλαιότερα έδωσε μαθήματα στον Μπιλ Κλίντον. Το κατεστημένο θεωρούσε τον Quigley σαν καθηγητή του κατεστημένου και έτσι του δόθηκε άδεια να ερευνήσει πολλά προσωπικά αρχεία. Στο βιβλίο του Τραγωδία και Ελπίδα άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου με τις αποκαλύψεις του.

Εκτός από αυτούς τους πρακτικούς στόχους, οι δυνάμεις του οικονομικού καπιταλισμού είχαν και έναν άλλο απώτερο σκοπό, τίποτα λιγότερο από το να δημιουργήσουν ένα σύστημα παγκόσμιου οικονομικού ελέγχου στα χέρια ιδιωτών, ικανού να επιβληθεί στην πολιτική ζωή κάθε χώρας και σε ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία. Αυτό το σύστημα θα βρισκόταν κάτω από τον φεουδαρχικό έλεγχο των κεντρικών τραπεζών ανά τον κόσμο, που θα ενεργούσαν συλλογικά, με βάση μυστικές συμφωνίες που θα έκαναν στη διάρκεια ιδιωτικών συναντήσεων και συσκέψεων.

Tο κυνήγι του κρυμμένου «μαύρου χρυσού»

Αλλά. ο κόσμος του χρήματος κρύβει πολύ περισσότερα και ακόμα σκοτεινότερα μυστικά. Το εκπληκτικότερο είναι πως τα επίσημα στοιχεία που δίδονται για τις διαθέσιμες ποσότητες χρυσού είναι κατασκευασμένα. Ο «λευκός» χρυσός της Δύσης εξορύσσεται σε μικρές ποσότητες και χρησιμοποιείται σαν βάση για τους επίσημους υπολογισμούς. Ο «μαύρος» χρυσός της Ανατολής δεν καταγράφεται και επομένως δεν επιτρέπεται να «φαίνεται» στα βιβλία καθόλου. Είναι τόσο μεγάλες οι υπάρχουσες ποσότητες του «μαύρου» χρυσού, ώστε εάν είχε γίνει δημόσια ανακοίνωση αυτού και μόνο του γεγονότος, η τιμή του χρυσού ανά τον κόσμο θα είχε κατρακυλήσει στα βάθη και θα έμενε για πάντα εκεί.

Αυτό προκάλεσε τη δημιουργία δύο ξεχωριστών αγορών χρυσού. Υπάρχουν οι επίσημες αγορές που δημοσιεύονται στις οικονομικές εφημερίδες και οι οποίες φαίνεται να είναι ανοικτές και καθαρές (αλλά όπως είδαμε, δεν είναι). Ύστερα υπάρχει η μαύρη αγορά. Όπως και ο χρυσός, έτσι και η μαύρη αγορά έχει μία μακρά και βρώμικη ιστορία. Σ’ αυτό, καμία περίοδος δεν είναι πιο βρώμικη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στις αρχές του 1935, η Ιαπωνία άρχισε να γδύνει την Κίνα από τον πλούτο της. Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο «βιασμός» επεκτάθηκε συνολικά σε 12 Ασιατικά κράτη. Η λεία που μάζεψαν οι «ομάδες λεηλασίας» των Γιαπωνέζων, απλώς ξεφεύγει από τα όρια της φαντασίας: χρυσός σε ποσότητες που ούτε τις είχε φανταστεί ποτέ κανείς. Αυτός ήταν «μαύρος» χρυσός που χρόνια συσσώρευαν οι Κινέζοι. Κλάπηκαν επίσης μεγάλες ποσότητες αργύρου, πλατίνας, πολύτιμων λίθων και πολλά αναντικατάστατα θρησκευτικά αγαλματίδια, μερικά από τα οποία ήταν φτιαγμένα από χρυσάφι και στολισμένα με πολύτιμους λίθους.

Πολλά απ’ αυτά θάφτηκαν στις Φιλιππίνες στο διάστημα από 1943 έως1945. Συνολικά υπήρχαν 172 υπόγειοι κρυψώνες της Αυτοκρατορίας της Ιαπωνίας που ξεχείλιζαν από λάφυρα. Μία κρυψώνα, γνωστή σαν «τριπλό επτά» («777»), περιείχε χρυσό και άλλα τιμαλφή που εκτιμήθηκαν από Γιαπωνέζους λογιστές σε 777 δισεκατομμύρια γιεν. Με την τότε συναλλαγματική ισοτιμία, αυτό σήμαινε 200 δισεκατομμύρια δολλάρια. Περιείχε ένα βαρέλι γεμάτο διαμάντια, συνολικά 150.000 καρατίων. Υπήρχαν ντουζίνες ιαπωνικών κρυψώνων τύπου «τριπλό επτά» καθώς και μερικοί θησαυροί «τριπλά εννιάρια», διάσπαρτα θαμμένοι στις Φιλιππίνες. Υπήρχε επίσης και ένας μακρύς κατάλογος από μικρότερους θησαυρούς. Η Ινδονησία επίσης φύλαγε μερικούς εξίσου εντυπωσιακούς ιαπωνικούς θησαυρούς.

Στις Φιλιππίνες, ο Φερδινάνδος Μάρκος ήταν ένας από αυτούς που ξεκίνησαν για ν’ ανακαλύψουν μερικά από αυτά τα λάφυρα πολέμου, αμέσως μόλις έφυγαν οι Γιαπωνέζοι. Όμως, πριν από τον Μάρκος, είχε ήδη προλάβει να «αναμιχθεί» το OSS, (Office of Strategic Services) - ο πρόδρομος της CIA.

Στις αρχές του 1945, πράκτορες του OSS κυνήγησαν μία ομάδα Γιαπωνέζων «Χρυσός Κρίνος» και άρχισαν να μαζεύουν για λογαριασμό τους το περιεχόμενο μιας κρυψώνας τύπου «τριπλό επτά». Έτσι ξεκίνησε το τραίνο του εύκολου κέρδους της μαύρης αγοράς.

Το 1984, ο Στρατηγός John Singlaub, ανώτατο στέλεχος της CIA της ίδρυσε μια εταιρία με το όνομα Nippon Star. Ο Singlaub συνεργαζόταν με τον Υποστράτηγο Robert Schweitzer, πρώην μέλος του επιτελικού γραφείου του Ρήγκαν, και προϊστάμενου του Συνταγματάρχη Oliver North. Αυτή η εταιρία «βιτρίνα» ιδρύθηκε ειδικά για να ανασύρει τον χρυσό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που ήταν θαμμένος στις Φιλιππίνες. Άλλοι, οι οποίοι αναμείχθηκαν αργότερα με την Nippon Star, ήταν ο πρώην Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, Στρατηγός John Vessey, και ο Ray Cline, πρώην Υποδιοικητής Επιχειρήσεων της CIA. Μετά από λίγη σκέψη, ο Singlaub αποφάσισε ότι οι δύο τελευταία παραήταν γνωστοί για να συμπεριληφθούν στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας.

Πολύ σημαντικός για τα σχέδια του Singlaub ήταν ο Bob Curtis. Πρώην έμπιστος του Φερδινάντος Μάρκος, ο Curtis είχε στην κατοχή του αντίγραφα από τους χάρτες των 172 θαμμένων θησαυρών, που είχαν κάνει οι Γιαπωνέζοι χαρτογράφοι. Αυτοί έδειχναν τις τοποθεσίες, έκαναν αναφορά στην αξία των λαφύρων και επίσης έδειχναν καθαρά τι παγίδες είχαν στηθεί σε ποιες τοποθεσίες.

Σύμφωνα με τον Curtis, το 1986 η Τριμερής Επιτροπή έδιωξε τον Μάρκος από το γραφείο του. Σε απόδειξη των ισχυρισμών του, ο Curtis είχε ένα αντίγραφο μιας επιστολής της Τριμερούς Επιτροπής. Η Τριμερής ομάδα ζητούσε ένα μεγάλο θησαυρό κλεμμένου χρυσού, που επί πολλά χρόνια, μυστικά, προσπαθούσε να εντοπίσει ένα τάγμα στρατού του Μάρκος. Αλλά ο Μάρκος διαφωνούσε. Κατά τον Curtis, τρεις μέρες αργότερα ανατράπηκε. Ο Μάρκος διέφυγε από τις Φιλιππίνες και πήγε στην Χαβάη, όπου πράκτορες των Ηνωμένων Πολιτειών έψαξαν εξονυχιστικά το αεροσκάφος του και κατάσχεσαν όλα τα εμπιστευτικά του έγγραφα. Ο Μάρκος ήταν ένας πανούργος άνθρωπος που βρήκε την ευκαιρία να δώσει στην ερωμένη του αντίγραφα από όλα τα σημαντικά του έγγραφα. Μετά τον θάνατο του Μάρκος, εκείνη τα έδωσε στον Curtis, που τώρα δήλωνε ότι είχε ένα αρχείο με 60.000 έγγραφα.

Επομένως, ο Curtis μπορούσε να μιλά από θέσεως ισχύος για ανταλλαγή χρυσού με κοκαΐνη μεταξύ του Μάρκος και του Μανουέλ Νοριέγκα του Παναμά. Ο Curtis επίσης μιλούσε για ανταλλαγές χρυσού με πετρέλαιο και έχει συζητήσει μαζί μου μία σειρά συναλλαγών χρυσού ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων, στην κάθε μία από τις οποίες αναφερόταν και το όνομα του Βαρώνου Krupp της Γερμανίας. Ο τελευταίος Βαρώνος Krupp πέθανε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και καθώς δεν είχε παιδιά, ήρθε το ξαφνικό τέλος της δυναστείας του Γερμανού κατασκευαστή όπλων, που κάποτε κατασκεύαζε τα φοβερά κανόνια της Βέρμαχτ.

Έχω την τύχη να διατηρώ ένα αρχείο προσωπικών εγγράφων, που τα απέκτησα από μία αξιόπιστη πηγή, τελείως διαφορετική από εκείνη από την οποία τα απέκτησε ο Bob Curtis. Περιλαμβάνει εμπιστευτικά έγγραφα με την υπογραφή του Βαρώνου, έναν ισολογισμό που είχε ετοιμάσει ο Ελβετός δικηγόρος του – τον οποίο αποκαλούσε «Mein Lieber Bruder" («Αγαπητέ μου Αδελφέ», πιθανώς σε ένδειξη του ότι παραμένει κοντά στην «Αδελφότητα» διαφυγόντων Ναζί του Bormann) - και έναν κατάλογο των πολλαπλών τραπεζικών του λογαριασμών καθώς και μία τραπεζική επιταγή ποσού πολλών δισεκατομμυρίων δολλαρίων που υπάρχει σε μία περίφημη Γερμανική Τράπεζα.

Αυτά και πολλά άλλα ενοχοποιητικά έγγραφα, συμπεριλαμβανομένων και λογαριασμών δισεκατομμυρίων σε Ελβετική τράπεζα, στο όνομα του διαβόητου πρώην σκοτεινού πράκτορα της CIA, Στρατηγού Edward Lapsdale, περιέχονται στο βιβλίο μου Η Μυστική Συμφωνία του. Μετά από εξαντλητική έρευνα τεσσεράμισι ετών, το βιβλίο περιέχει λεπτομερείς πληροφορίες για τον χρυσό του Μάρκος, την επιχείρηση λεηλασίας «Χρυσός Κρίνος» της Ιαπωνίας, και τα σχέδια των Ναζί για την δημιουργία ενός Τρίτου Ράϊχ – που θα χρηματοδοτούσαν με τον λεηλατημένο χρυσό – κάτω από την ηγεσία του Χίτλερ και του υπαρχηγού του Martin Bormann. Βάζει επίσης τον αναγνώστη βαθιά μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια της μαύρης αγοράς του χρυσού, δείχνοντας ποιος την ελέγχει και τα ανατριχιαστικά σχέδια που επιφυλάσσουν για όλους μας.

Παραπομπές

- Lewis, Michael, Liar’s Poker, Coronet, UK. 1989

- Von Baronov, Eric. _Will the United States Manage to Bring on the Apocalypse?, Washington Insider, 26 Αυγούστου 2000

- Tigges, Claus, US Hedge Fund Supposedly Knew About Intervention, Frankfurter Algemeine, Σεπτέμβριος 2000

- Top 400, Mother Jones, Απρίλιος 1996

- Al Martin, The Conspirators: Secrets of an Iran-Counter Insider (www.almarlinraw.com)

- Bernard Gough, The World’s Biggest Fraud (http://home.freeuk.net/bagouhh/)

- Quigley, Carroll, Tragedy and Hope: A History of the World in Our Time, MacMillan, 1966, Εκδόσεις GSG & Associates, Καλιφόρνι

http://www.nexushellas.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=313&Itemid=50

Αρχαιολογικός πόλεμος χαρακωμάτων στο GLOZEL

του Philip Cοppens

Οι ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν κοντά στο Γαλλικό χωριό Glozel, το οποίο βρίσκεται 17 χιλιόμετρα μακριά από το Vicky, τη γαλλική πόλη με τις ιαματικές πηγές, συγκαταλέγονται ανάμεσα στις πιο αμφιλεγόμενες αρχαιολογικές έρευνες. Αυτές οι ανασκαφές διήρκησαν από το 1924 έως το 1938, αλλά η πλειοψηφία των εφευρημάτων, πάνω από 3000 αντικείμενα, ανακαλύφθηκε τα πρώτα 2 χρόνια. Τα αρχαιολογικά αυτά ευρήματα χρονολογούνται σε διάφορες εποχές, την νεολιθική, την εποχή του σιδήρου και τον Μεσαίωνα. Αυτό που προέκυψε τελικά είναι μία αρχαιολογικού περιεχομένου υπόθεση εχθρότητας και απάτης εναντίον της αλήθειας.


Πώς προπορεύεται κανείς στην αρχαιολογία

Εάν μία λέξη μπορούσε να χαρακτηρίσει την υπόθεση Glogel, αυτή θα ήταν ‘’αμφιλεγόμενη’’. Έχει χαρακτηριστεί ως ‘υπόθεση Dreyfus’ της γαλλικής αρχαιολογίας και αντίστοιχος του Dreyfus ήταν ο Emile Fradin, ένας δεκαεφτάχρονος που μαζί με τον παππού του Claude Fradin έμειναν στην ιστορία την 1η Μαρτίου του 1924.

Ο Emile εργαζόταν σε μία περιοχή, γνωστή ως Duranthon, όταν μια από τις αγελάδες που τραβούσε το αλέτρι, κόλλησε το πόδι της σε μία κοιλότητα. Ελευθερώνοντας την αγελάδα, παππούς και εγγονός αναμόχλευσαν μια ωπή που περιείχε ανθρώπινα κόκαλα και κομμάτια από κεραμική. Μέχρι αυτού του σημείου, η ανακάλυψη μοιάζει συνηθισμένη, όπως αυτές που γίνονται κάθε βδομάδα. Αυτή η εντύπωση όμως άλλαξε σύντομα…

Λέγεται ότι οι πρώτοι που φτάσανε την επόμενη μέρα ήταν οι γείτονες. Δεν βρήκαν μόνο τα αντικείμενα, αλλά πήραν και κάποια από αυτά. Εκείνο το μήνα, ο Adrienne Picandet, ένας δάσκαλος της περιοχής, επισκέφθηκε τη φάρμα των Fardin και αποφάσισε να πληροφορήσει τον Υπουργό Παιδείας. Στις 9 Ιουλίου, ο Benoit Clement, ένας άλλος δάσκαλος από το γειτονικό χωριό, εκπροσωπώντας την Societe d’ Emulation du Bourbonnais, επισκέφθηκε την περιοχή και αργότερα επέστρεψε με έναν κύριο, που λεγόταν Viple. O Clement και ο Viple χρησιμοποίησαν σκερπάνια για να γκρεμίσουν τους τοίχους που απέμειναν και τους οποίους πήραν μαζί τους. Κάποιες εβδομάδες αργότερα, ο Emile Fradin έλαβε ένα γράμμα από τον Viple αναγνωρίζοντας πως τα ευρήματα της περιοχής ανήκουν στην Γαλλορωμαϊκή περίοδο. Πρόσθεσε, επίσης, ότι πίστευε πως είναι μικρού ενδιαφέροντος. Η συμβουλή του ήταν η συνέχιση της καλλιέργειας της περιοχής, το οποίο και έκανε η οικογένεια Fradin. Αυτό θα μπορούσε να ήταν το τέλος αυτής της αφήγησης…αλλά τελικά δεν έγινε έτσι.

Τον Ιανουάριο του 1925, το Bulletin de la Societe d’Emulation έκανε αναφορά για τα ευρήματα. Η ιστορία αυτή τράβηξε την προσοχή του Antonin Morlet, ενός φυσικού και ερασιτέχνη αρχαιολόγου από το Vichy. Ο Morlet επισκέφθηκε τον Clement και τα ευρήματα του κίνησαν την περιέργεια. Ο Morlet ήταν ένας ‘’ερασιτέχνης ειδικός’’ στη Γαλλορωμαϊκή εποχή (από τον πρώτο ως τον τέταρτο αιώνα μΧ.) και πίστευε πως τα αντικείμενα που βρέθηκαν στο Glozel ήταν παλιότερα. Μάλιστα θεωρούσε πως μερικά μπορεί να χρονολογούνται από την Μαγδαληνή περίοδο (Μagdalenian period, 12000-9500 π.Χ.).

Ο Morlet και ο Clemet επισκέφτηκαν μαζί τη φάρμα και την περιοχή στις 26 Απριλίου του 1925 και ο Morlet πρόσφερε στον Fradin 200 φράγκα το χρόνο για να του επιτρέψει να ολοκληρώσει τις ανασκαφές. Ο Morlet ξεκίνησε τις ανασκαφές στις 24 Μαΐου, ανακαλύπτοντας πλάκες, ομοιώματα, κοκάλινα και πυρόλιθα εργαλεία. Αναγνώρισε ότι τα ευρήματα της περιοχής ανήκουν στην Νεολιθική εποχή και δημοσίευσε το άρθρο ‘Nouvelle Station Neolithique’ τον Σεπτέμβριο του 1925, εμπεριέχοντας τον Emile Fradin ως συνεργάτη συγγραφέα. Υποστήριξε ότι η τοποθεσία με τα αρχαιολογικά ευρήματα ανήκε στην νεολιθική εποχή, όπως δηλώνει και ο τίτλος του άρθρου.

Παρόλο που ο Morlet τοποθέτησε χρονικά την περιοχή και τα ευρήματά της στη Νεολιθική εποχή, διαπίστωσε ότι πολλά από τα αντικείμενα ανήκαν χρονολογικά σε διαφορετικές εποχές. Εξακολούθησε να πιστεύει ότι μερικά αντικείμενα χρονολογούνται ακόμα πιο παλιά και πρόσθεσε ότι οι τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν ήταν από την Νεολιθική εποχή.

Έτσι αναγνώρισε το Glozel ως μια περιοχή από την οποία πέρασαν 2 πολιτισμοί που ανήκαν σε δύο αντίστοιχες εποχές, παρόλο που ήταν γνωστό ότι οι δύο αυτές εποχές απείχαν μεταξύ τους αρκετές χιλιετίες.

Μερικά αντικείμενα ήταν πράγματι αναχρονιστικά: μία πέτρα είχε χαραγμένο πάνω της έναν τάρανδο και γράμματα που φαινόταν να ανήκουν σε μία αλφάβητο. Ο τάρανδος εξαφανίστηκε από εκείνη την περιοχή περίπου το 10.000 π.Χ., ενώ η πιο γνωστή και νεότερη μορφή γραφής έχει αποδειχθεί ότι χρονολογείται το 3.300 π.Χ. και έχει βρεθεί στη Μέση Ανατολή.

Κατά κοινή ομολογία, κάποιος που θα ζούσε σε εκείνη την περιοχή την περίοδο που ζούσε και ο τάρανδος, θα έπρεπε να περιμένει πάνω από τρεις χιλιετίες για να μπορέσει να γράψει! Ακόμα, η γραφή έμοιαζε με την Φοινικική αλφάβητο, η οποία χρονολογείται το 1.000 π.Χ. ή με την Ιβηρική γραφή, που προέκυψε από αυτήν. Αλλά, φυσικά, ήταν “γνωστό” ότι καμία Φοινικική αποικία δεν θα μπορούσε να υπάρχει στο Glozel. Έτσι ενώ το Glozel αρχικά ήταν μια αρχαιολογική περιοχή ελάχιστου ή και κανενός ενδιαφέροντος, εξελίχτηκε σε μια περιοχή που θα μπορούσε να αναστατώσει ολόκληρο τον κόσμο της αρχαιολογίας.


Αναμφισβήτητη απόδειξη-ή όχι;

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι Γάλλοι αρχαιολόγοι καθηγητές απέρριψαν την αναφορά του γιατρού Morlet. Eξάλλου είχε εκδοθεί από έναν ερασιτέχνη (ένα γιατρό) και ένα αγόρι της επαρχίας (το οποίο πιθανότατα να μην μπορούσε ούτε να γράψει σωστά). Κατά την γνώμη τους, ο ερασιτεχνισμός του Morlet τους οδήγησε στο συμπέρασμά το οποίο ήταν πλέον ολοφάνερο και αναμφισβήτητο για πολλούς λόγους. Προϊστορική γραφή; Το πέρασμα από έναν πολιτισμό που ανήκε στην παλαιολιθική εποχή σε έναν πολιτισμό που ανήκε στη νεολιθική εποχή; Και έπειτα η διαμάχη συνεχίστηκε.

Κάποιος άλλος ισχυρίστηκε ότι τα αντικείμενα πρέπει να ήταν ψεύτικα καθώς μερικές πλάκες ανακαλύφθηκαν σε βάθος 10 εκατοστών. Πράγματι, εάν όντως είναι έτσι, τότε τα αντικείμενα ήταν ψεύτικα, όμως το πρόβλημα είναι πως όλες οι πλάκες βρέθηκαν σε μεγάλο βάθος, γεγονός που αποδεικνύει ξεκάθαρα τη διαστρέβλωση των γεγονότων. Πρέπει να τονιστεί ότι η διαφωνία για την υπόθεση των «10 εκατοστών» συνεχίζει να χρησιμοποιείται από διάφορους σκεπτικιστές, οι οποίοι συνεχίζουν λανθασμένα να την εκλαμβάνουν ως αληθινή. Δυστυχώς για τους γαλλικούς ακαδημαϊκούς κύκλους, ο Morlet δεν ήταν από αυτούς που τα παρατάνε εύκολα και μέχρι και σήμερα το φάντασμά του συνεχίζει να περιπλανιέται πάνω από το Glozel.

Ο Morlet προσκάλεσε πολλούς αρχαιολόγους να επισκεφθούν την περιοχή κατά την διάρκεια του 1926. Ένας από αυτούς ήταν ο Salomon Reinach, έφορος του εθνικού αρχαιολογικού μουσείου του Saint-Germain-en-Laye, ο οποίος διεξήγαγε ανασκαφές επί 3 μέρες. Ο Reinach επιβεβαίωσε την αυθεντικότητα της αρχαιολογικής περιοχής, όταν επικοινώνησε με την Academie des Inscriptions et Belles – Lettres. Ακόμα, υψηλότεροι ακαδημαϊκοί κύκλοι κατέφθασαν στη περιοχή: ο διάσημος αρχαιολόγος Abee Breuil συμμετείχε στις ανασκαφές μαζί με τον Morlet και εντυπωσιάστηκε από το αρχαιολογικό ενδιαφέρον της τοποθεσίας. Στα τέλη του 1926 έγραψε δύο άρθρα στα οποία ο Breuil δήλωνε ότι η αυθεντικότητα του Glozel ήταν «αναμφισβήτητη». Φαινόταν τόσο καλό για να είναι αλήθεια, και πράγματι ήταν…

Ο Breuil συνεργάζονταν με τον Andre Vayson de Pradenne, ο οποίος είχε επισκεφτεί με ψεύτικο όνομα την περιοχή πριν συμβούν όλα αυτά τα γεγονότα και προσπάθησε να αγοράσει τα ευρήματα από τον Fradin. Όταν ο Fradin αρνήθηκε, o Vayson θύμωσε και απείλησε ότι θα καταστρέψει την περιοχή. Με το δικό του όνομα εξασφάλισε την άδεια από τον Morlet, αλλά μετά ισχυρίστηκε ότι ο Fradin απέκρυπτε στοιχεία από την περιοχή των ανασκαφών. Κράτησε ο Vayson de Pradenne την υπόσχεσή του;

Ο Morlet επέλεξε πάλι να επιτεθεί και προκάλεσε τον Vayson να κάνει αντίγραφο για όσα ισχυριζόταν ότι έκανε ο Fradlin. Όταν ο Vayson δεν μπόρεσε να το κάνει ή να βρει ποια στοιχεία απέκρυψε ο Fradin, ο Morlet ένιωσε ότι κατάφερε με επιτυχία να αντιμετωπίσει αυτόν τον απατεώνα. Όμως έκανε λάθος: ο ισχυρισμός του Vayson de Pradenne συνέχισε να υπάρχει .

Tελικά, αυτό που χάλασε τη σχέση μεταξύ του Breuil και του Morlet ήταν ο τάρανδος, καθώς ο Breuil είχε αναγνωρίσει ένα ζώο χαραγμένο πάνω στη πλάκα σαν ελάφι και όχι ως τάρανδο ή ως αντιλόπη.

Ο Morlet έλαβε έγκριση από τον καθηγητή August Brinkmann, διευθυντή του ζωολογικού τμήματος του μουσείου Norway και ενημέρωσε τον Breuil για τα λάθη του. Από εκείνη τη στιγμή ο Breuil άλλαξε στάση. Ο Morlet ξεκίνησε να κάνει ισχυρούς εχθρούς…

Περισσότερη διαμάχη για την περιοχή των ανασκαφών

Ο Morlet δεν έμεινε στα λόγια. έσκαψε και ανέσυρε 3000 αντικείμενα μέσα σε διάστημα δύο ετών, όλα διαφορετικού τύπου και σχήματος, από τα οποία 100 ήταν πλάκες. Άλλες ανακαλύψεις περιλαμβάναναν δύο τάφους, ομοιώματα φύλων, γυαλισμένες πέτρες, ζωγραφισμένες πέτρες, κεραμικά, γυαλιά, κόκαλα, κ.τ.λ. Είναι δυνατόν όλα αυτά να ήταν ψεύτικα;

Στις 2 Αυγούστου του 1927 ο Breuil επανέλαβε ότι θέλει να μείνει μακριά από την περιοχή. Στις 2 Οκτωβρίου έγραψε ότι όλα είναι ψεύτικα εκτός από τα υπολείμματα κεραμικής.

Λίγο πριν από αυτό, στη σύσκεψη του Διεθνούς Ινστιτούτου Ανθρωπολογίας που έλαβε χώρα στο Άμστερνταμ τον Σεπτέμβρη του 1927, το Glozel αποτελούσε το αντικείμενο μιας έντονης αψιμαχίας. Συστήθηκε μία επιτροπή για να διεξάγει επιπλέον έρευνες. Η επιτροπή περιλαμβάνονταν από ανθρώπους που είχαν ήδη προαποφασίσει ότι τα ευρήματα του Glozel ήταν απατηλά.

Ανάμεσα τους ήταν και η Dorothy Garrod που σπούδασε με τον Breuil. Η επιτροπή έφτασε στο Glozel στις 5 Νοεμβρίου του 1927. Κατά την διάρκεια των ανασκαφών, διάφορα μέλη της επιτροπής βρήκαν διάφορα τεχνουργήματα. Όμως, την τρίτη μέρα ο Morlet είδε κάποια μέλη της επιτροπής ( Dorothy Garrod, Abee Favret, Hamil-Nadrin) να περνούν γρήγορα κάτω από το συρματόπλεγμα, για να μην τους δει κανείς και ξεκίνησαν μέσα από τα χαρακώματα, πριν ο Morlet ανοίξει την πύλη. Ο τελευταίος ακολούθησε την Dorothy Garrod και είδε ότι είχε τοποθετήσει ένα από τα δάχτυλα της στο γύψινο πλαίσιο στην μία πλευρά της αρχαιολογικής τομής, δημιουργώντας μία άλλη τρύπα. Της φώναξε, επιπλήττοντάς την για το τι είχε κάνει. Αυτή, εκείνη την ώρα το αρνήθηκε, αλλά με την παρουσία των δύο συνάδελφών της, όπως επίσης και του πληρεξούσιου Mallat και ενός επιστημονικού δημοσιογράφου του Tricot Royer, παραδέχτηκε ότι είχε κάνει την τρύπα.

Παρόλο που είχε συμφωνηθεί ότι δεν θα μιλούσαν για το περιστατικό (δίνοντας έμφαση στο γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι έχουν περισσότερα προνόμια από άλλους), ο Morlet μίλησε γι αυτό μετά από την έκδοση της μη εγκρινόμενης αναφοράς από την επιτροπή. Αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως συκοφαντία και προσπάθεια εκδίκησης της επιτροπής. Όμως, δυστυχώς για όσους ήταν πρόθυμοι να μείνουν προσκολλημένοι σε αυτήν την θεωρία, ένας φωτογράφος επικύρωσε το περιστατικό. Σύμφωνα με τη φωτογραφία, η Garrod βρίσκεται πίσω από τέσσερις άντρες, οι οποίοι βρίσκονται σε έντονη αντιπαράθεση για το τι έκανε. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ο Tricot Royer και ο Mallat κατέθεσαν γραπτή μαρτυρία επιβεβαιώνοντας την άποψη του Morlet.

Τι προσπαθούσε να κάνει η Garrod; Μερικοί υποστήριξαν ότι ήταν μόνο ένα ατυχές συμβάν, αλλά το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτή ήταν μέλος μιας ομάδας, η οποία πήγε στην περιοχή πριν τις αρχές και είχε ένα ‘ατύχημα’ που θα μπορούσε να συσχετιστεί με τις ανασκαφές. Αν οι άλλοι είχαν αποδείξει ότι τα στοιχεία από τις ανασκαφές είχαν αλλοιωθεί, τότε δεν θα ασχολούνταν με τα δάχτυλα της Garrod αλλά με τον Fradin, τον οποίο θεωρούσαν ύποπτο, καθώς σε αυτή την περίπτωση θα κατηγορούνταν ότι είχε κρύψει αρχαιολογικά ευρήματα στο έδαφος, τα οποία ανακάλυψαν ερασιτέχνες αρχαιολόγοι, όπως ο Morlet, χωρίς όμως να «ξέρουν».

Εάν υπήρχε αυτή η υποψία ότι ο Fradin πήγε στην περιοχή τη νύχτα, θα είχε κλείσει η υπόθεση και τα ευρήματα από το Glozel θα είχαν δικαιωματικά θεωρηθεί ως ψεύτικα.

Το περιστατικό δεν επηρέασε καθόλου την Dorothy Garrod, η οποία μάλιστα γαλούχησε αργότερα μια γενιά άγγλων αρχαιολόγων στο Cambridge.

Χωρίς, ίσως, να θέλει να το τονίσει, σιγουρεύτηκε να πει σε όλους ότι τα αρχαιολογικά αντικείμενα που βρέθηκαν ήταν ψεύτικα. Την «εμπεριστατωμένη» γνώμη της επανέλαβαν αρκετοί από τους μαθητές της, δύο εκ των οποίων ήταν ο Glyn Daniel και ο Colin Renfrew, ένθερμοι επικριτές των ευρημάτων του Glozel. Ήταν άραγε το «περιστατικό με το δάχτυλο» γνωστό στα σημαντικά μέλη της αρχαιολογίας;

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η μέθοδος θερμοφωτεινότητας και η χρήση ραδιενεργού άνθρακα φανερώνουν την χρονολογία των ευρημάτων του Glozel και δεν μπορεί να είναι δημιουργήματα εξαπάτησης του Fradin.

Ο Refrew έγραψε το 1975: «Τα τρία χαρτιά μαζί φανερώνουν αδιαμφισβήτητα ότι τα κεραμικά αγγεία και οι πλακέτες που βρέθηκαν στο Glozel, συμπεριλαμβανομένων και των εγχάρακτων πλακών πρέπει να θεωρηθούν αυθεντικά, καθώς επίσης, όπως είναι πιθανό, και ότι άλλο απέμεινε. Το βρίσκω δύσκολο να πάρω την υπόθεση του Glosel στα σοβαρά».

Παρόλο που όλα τα αποδεικτικά στοιχεία αναδεικνύουν ότι τα ευρήματα της περιοχής είναι αυθεντικά, η διαίσθηση του Renfrew, τον εμπόδισε να τα πάρει στα σοβαρά. Ποιος είπε ότι οι επιστήμονες αφήνουν τα γεγονότα να επιβληθούν των συναισθημάτων;

Εντούτοις, ο Morlet έστειλε γράμμα στο Mercure de France (το οποίο εκδόθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1927) διότι ήταν ακόμα αναστατωμένος από τις επιφυλάξεις του Breuil για την αυθεντικότητα της περιοχής:

«Μόλις εκδόθηκε το άρθρο σας δήλωσα σε όλους όσους ήθελαν να ακούσουν και ειδικότερα στους φίλους σας, ώστε να το ακούσουν, ότι δε θα σας επιτρέψω να παρουσιάσετε μια ήδη μελετημένη, σε βάθος, αρχαιολογική περιοχή, σαν μία καινούργια ανακάλυψη. Γνωρίζω ότι σε ένα σημείωμά σας, παραθέσατε τους τίτλους των άρθρων μας, με ευχαριστήσατε που σας οδήγησα στο Glosel, όπως επίσης μας ευχαριστήσατε που σας επιτρέψαμε να εξετάσετε τις συλλογές μας. Αναγνωρίζετε ότι είμαι ένας καλός οδηγός. Έχω αντιληφθεί, ως ένα βαθμό, ότι έχω πέσει θύμα εξαπάτησης…Η αναφορά σας στο Glozel έχει παρουσιαστεί σαν να είστε ο πρώτος που μελέτησε την περιοχή…τόσο πολύ που αρκετοί ξένοι μελετητές έχουν διαστρεβλωμένη εικόνα της ιστορίας…Το πρώτο σας πτυχίο, Καπετάνιε Δόκτορα, με υποχρεώνει, ειλικρινέστατα, να επανεκδώσουμε την φυλλάδα μας, με το όνομά του πριν το δικό μου στο τέλος. Με εσάς, όμως, το σύστημα έχει εξελιχθεί: δεν θα πάρετε τίποτα παραπάνω από τις ιδέες.

Ο Morlet τόνισε το πιο σημαντικό σκοπό των αρχαιολόγων: να έχουν το όνομά τους στην κορυφή μιας αναφοράς και να αναγνωρίζονται ως οι πρωτοπόροι. Είναι καθιερωμένο οι ερασιτέχνες να κάνουν στο πλάι και να αφήνουν τους «επαγγελματίες» να ασχοληθούν με την ανακάλυψη και να καρπώνονται την αναγνώριση. Ο Morlet δεν ήθελε να έχει τίποτα από αυτά.

Το αγόρι από την επαρχία εναντίον του εφόρου από το Λούβρο

Η αναφορά της επιτροπής τον Δεκέμβριο του 1927 δήλωνε ότι όλα όσα βρέθηκαν στη περιοχή του Glozel δεν ήταν αυθεντικά, εκτός από ελάχιστα κομμάτια πέλεκυ από πυρόλιθο και κάποια κεραμική. Όμως, μέλη αυτής της επιτροπής, όπως ο καθηγητής Mendes Correa, ισχυρίστηκε ότι τα αποτελέσματα της ανάλυσής του ήταν αντίθετα από αυτά που είχε υποστηρίξει ο Count Begouen, ο κυριότερος συγγραφέας της αναφοράς.

O Rene Dussaud, έφορος στο μουσείο του Λούβρου και διάσημος ερευνητής επιγραφών, είχε γράψει μια διατριβή στην οποία ισχυρίζεται ότι το αλφάβητό μας προέρχεται από το Φοινικικό. Αν ο Morlet είχε δίκιο, η δουλειά όλης της ζωής του Dussaud θα τίθονταν υπό αμφισβήτηση. Ο Dussaud σιγουρεύτηκε ότι αυτό δεν θα γινόταν και επιπλέον είπε σε όλους ότι ο Fradin ήταν ένας παραποιητής της αλήθειας και μάλιστα έστειλε ένα ανώνυμο γράμμα για τον Fradin σε μία από τις εφημερίδες του Παρισιού.

Αλλά, όταν ξεθάφτηκαν παρόμοια ευρήματα με αυτά του Glozel στο Alvao της Πορτογαλίας, ο Dussaud δήλωσε ότι επίσης πρέπει να ήταν ψεύτικα, παρόλο που τα αντικείμενα ανακαλύφθηκαν κάτω από ένα νεολιθικό τάφο, μην αφήνοντας καμία αμφιβολία για το ότι προέρχονται από την νεολιθική εποχή.

Όταν παρόμοια αντικείμενα βρέθηκαν στην πλησιέστερη γειτονιά του Glozel, σε δύο περιοχές, στο Chez Guerrier και στο Puylavel, ο Dusaud έγραψε: «Εάν, όπως ισχυρίζονται, οι πέτρες που ανακαλύφθηκαν στο Mercier και μέσα στη σπηλιά του Puyravel, φέρουν τη γραφή του Glozel, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το εγχάρακτο σχέδιο πάνω στις πέτρες είναι απάτη».

Τί μπορούσε να κάνει ο Fradin; Με μια κίνηση που έμοιαζε να είναι μερικές δεκαετίες μπροστά από την εποχή του, ο Fradin έκανε αγωγή για δυσφήμιση κατά του Dussaud, στις 10 Ιανουαρίου του 1928. Πράγματι, ένα εικοσάχρονο αγόρι από την επαρχία μήνυσε τον έφορο από το Λούβρο για δυσφήμιση!

Ο Dussaud δεν είχε καμία πρόθεση να εμφανιστεί στο δικαστήριο επειδή αν το έκανε, γνώριζε ότι θα έχανε την υπόθεση. Χρειαζόταν βοήθεια γρήγορα, καθώς η πρώτη ακρόαση είχε οριστεί για τις 28 Φεβρουαρίου και ο Fradin είχε ήδη λάβει δωρεάν υπεράσπιση από έναν δικηγόρο του οποίου την περιέργεια είχε διεγείρει η υπόθεση «ενός αγοριού από την επαρχία εναντίον ενός εφόρου του Λούβρου».Ο Dussaud χρησιμοποίησε την μαρτυρία του προέδρου της Societe Prehistorigue Francaise, Dr Felix Regnault, ο οποίος είχε επισκεφθεί το Glozel στις 24 Φεβρουαρίου και μετά έκανε σύντομες επισκέψεις σε μικρά μουσεία υποβάλλοντας μια μήνυση κατά αγνώστου («Χ»).

Το ότι όλο το όλο περιστατικό ήταν μηχανορραφημένο ήταν ολοφάνερο, καθώς ο Regnault είχε έρθει με τον πληρεξούσιό του, τον Μaurice Garcon, ο οποίος είχε ταξιδέψει από το Glozel στο Moulins για να υποβάλλει την αίτηση. Η κατηγορία ήταν ότι η είσοδος που κόστιζε τέσσερα φράγκα ήταν υπερβολική, για να δει κανείς αντικείμενα τα οποία, κατά την γνώμη του, ήταν ψεύτικα.

Η αστυνομία αναγνώρισε πως ο ‘εν λόγω υπεύθυνος’ ήταν ο Fradin. Την επόμενη μέρα, η αστυνομία έψαξε το μουσείο, καταστρέφοντας γυάλινες προθήκες και κατάσχοντας πολλά αντικείμενα. Ο Emile δέχτηκε επίθεση, όταν διαμαρτυρήθηκε για την κλοπή των σχολικών βιβλίων του μικρού αδερφού του, ως αποδεικτικά στοιχεία. Παρόλ’ αυτά, η αστυνομική επιδρομή δεν απέδειξε καμία παραχάραξη της αλήθειας εκ μέρους του Fradin. Όμως, η μήνυση για δυσφήμηση δεν μπορούσε να προχωρήσει γιατί μία ποινική έρευνα βρισκόταν σε εξέλιξη.

Αυτό σήμαινε ότι η μήνυση για δυσφήμηση που είχε οριστεί για τις 28 Φεβρουαρίου δεν θα πραγματοποιούνταν όσο η έρευνα συνεχιζόταν. Ο Dussaud φάνηκε να έχει κερδίσει. Εντωμεταξύ, επιστήμονες όρισαν ένα νέο γκρουπ από αρχαιολόγους, την Επιτροπή των Μελετών, οι οποίοι δεν είχαν πάρει το μέρος κανενός. Οι επιστήμονες αυτοί ένιωθαν άβολα για το πώς ο αρχαιολογικός κόσμος χειριζόταν την υπόθεση Glozel μετά από την σύσκεψη του Νοεμβρίου στο Άμστερνταμ και ιδίως μετά από την έκδοση της αναφοράς του Δεκεμβρίου. Η επιτροπή αυτή έκανε ανασκαφές από τις 12 ως τις 14 Απριλίου του 1928 και συνέχισε για να βρει περισσότερα αντικείμενα στοιχεία. Η αναφορά της επιτροπής έκανε λόγο για την αυθεντικότητα της αρχαιολογικής περιοχής, της οποίας τα ευρήματα χρονολογούνταν από τη Νεολιθική Εποχή. Από αυτό το γεγονός Morlet δικαιώθηκε και ο Morlet.

Η αστυνομία παραποίησε την αλήθεια αλλά ο Fradin βρήκε υπεράσπιση


Οποιαδήποτε δικαίωση του Morlet σύντομα ξεπεράστηκε, όταν ο Gaston-Edmond Bayle, αρχηγός της Εγκληματολογικής Υπηρεσίας στο Παρίσι, αποφάσισε ότι τα ευρήματα που κατασχέθηκαν από την αστυνομία τον Μάιο του 1929 ήταν ψεύτικα. Αρχικά, ο Bayle είπε ότι θα έπαιρνε μόνο οκτώ με εννιά μέρες να προετοιμάσουν την αναφορά, αλλά ένας χρόνος πέρασε χωρίς τίποτα να έχει επίσημα. Αυτά βέβαια ήταν εξαιρετικά νέα για τον Dussaud καθώς καθυστέρησε η ακρόαση για την μήνυση της δυσφήμησης που του είχε γίνει. Το έδαφος προετοίμασαν πληροφορίες, οι οποίες διέρρευσαν στις εφημερίδες την αναφορά που μιλούσε για πλαστά ευρήματα στο Glozel. Τον Μάιο του 1929, ο Bayle συμπλήρωσε μια αναφορά 500 σελίδων έγκαιρα, ώστε να αναβάλλει για ακόμα μία φορά την υπόθεση του Dussaud, η οποία είχε προγραμματιστεί για τις 5 Ιουνίου.

O Bayle διαφωνούσε λέγοντας πως μπορούσε να ανιχνεύσει ίχνη από γρασίδι και το κλαδί-κορμό μιας μηλιάς σε κάποιες από τις πήλινες πλάκες του Glozel. Εξήγησε πως το γρασίδι δεν θα μπορούσε φυσικά να διατηρηθεί για χιλιάδες χρόνια και έτσι ήταν εμφανώς μια παραπλάνηση. Το επιχείρημα όμως ήταν σαθρό. Το πιο πιθανό είναι ότι η μεγαλύτερη πλειοψηφία αυτών των αρχαιολογικών ευρημάτων, αφού ξεθάφτηκαν από το λάκκο, είχαν τοποθετηθεί κάτω από γρασίδι ή οπουδήποτε αλλού, μία τακτική που συνεχίζεται στις περισσότερες αρχαιολογικές ανασκαφές σήμερα. Αργότερα θα προέκυπτε πως κάποια από τα αντικείμενα τοποθετήθηκαν σε ένα φούρνο για να στεγνώσουν, γεγονός που συνδέονταν άμεσα με την απόπειρα ραδιοχρονολόγησης των ευρημάτων.

Όλως περιέργως, ο Bayle δολοφονήθηκε σε ένα άσχετο με την υπόθεση περιστατικό, τον Σεπτέμβρη του 1930. Ο δολοφόνος του τον κατηγόρησε ότι έφτιαξε μια ψεύτικη αναφορά, η οποία τον έβαλε στην φυλακή! Μετά τον θάνατό του, βρέθηκε πως ο Brayle ζούσε μια πολυδάπανη ζωή, η οποία δεν δικαιολογούνταν από τον μισθό του.

Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι ο Bayle ήταν φίλος του Vayson de Pradennes, ο οποίος ήταν ο γαμπρός του πρώην προϊσταμένου του στην Εγκληματολογική Υπηρεσία. Και από ότι φαίνεται, ο Breuil, o Vayson de Pradennes και o Dussaud δεν είχαν μόνο μεγάλη επιρροή στους κύκλους των αρχαιολόγων αλλά μπορούσαν και να κινούν τα γρανάζια του νόμου.

Το δικαστήριο έκανε δεκτά τα ευρήματα του Bayle και στις 4 Ιουνίου του 1929 ο Fradin κατηγορήθηκε για απάτη. Τους επόμενους μήνες ο Fradin ανακρίνονταν κάθε εβδομάδα στο Moulins. Τελικά, η ετυμηγορία ανακαλέστηκε από εφετικό δικαστήριο τον Απρίλιο του 1931.

Για τρία χρόνια ο Dussaud ήταν ικανός να τρομοκρατεί τον Fradin για την θρασύτητά του να καταθέσει μήνυση εναντίον του. Δυστυχώς για αυτούς, παρόλο που ο νόμος έδειχνε να λειτουργεί υπέρ του αρχαιολογικού κατεστημένου, σε τελική ανάλυση κέρδισε η δικαιοσύνη. Η κατηγορία δυσφήμισης έναντι του Dussaud δικάστηκε τον Μάρτιο του 1932 και ο Dussaud καταδικάστηκε για δυσφήμιση και πλήρωσε όλα τα έξοδα της δίκης.

Οχτώ χρόνια μετά την πρώτη ανακάλυψη, τα κορυφαία μέλη της αρχαιολογίας, συνέχισαν να ισχυρίζονται ότι τα ευρήματα του Glosel ήταν απάτη παρόλο που όλα τα στοιχεία, συμπεριλαμβανομένης και μιας μακρόσυρτης δίκης, έδειξαν ότι αυτό δεν υφίσταται πραγματικά.

Ο Morlet τελείωσε τις ανασκαφές το 1938, όταν πλέον το 1942 ένας νέος νόμος καθιέρωσε παράνομες τις ιδιωτικές ανασκαφές. Στην περιοχή του Glozel δεν ξαναγίνανε ανασκαφές, ώσπου το Υπουργείο Πολιτισμού ξανάνοιξε την υπόθεση το 1983. Ποτέ δεν εκδόθηκε μια πλήρης αναφορά, παρά μόνο μια 13σέλιδη περίληψη το 1995.

Αυτή η επίσημη αναφορά από τις αρχές εξόργισε πολλούς καθώς οι συγγραφείς ανέφεραν ότι τα ευρήματα της περιοχής χρονολογούνται από τον Μεσαίωνα, και μερικά από την Εποχή του Σιδήρου, ενώ είναι πιθανόν κάποια άλλα να είναι ψεύτικα. Επομένως, αυτή η αναφορά ενίσχυσε την αρχική άποψη των ηγετικών στελεχών της γαλλικής αρχαιολογίας. Όμως, στις 16 Ιουνίου του 1990, ο Emile Fradin έλαβε την Ordre des Palmes Academiques, η οποία ανέφερε πως ο Fradin έγινε αποδεκτός στους γαλλικούς ακαδημαϊκούς κύκλους επειδή έκανε μία γνήσια ανακάλυψη και δεν ήταν απατεώνας. Παρ’ όλα αυτά, οι ανασκαφές στην περιοχή του Glozal συνεχίζουν να θεωρούνται μεγάλη απάτη.

Ο Emile Fradin ένιωσε δικαιωμένος και ήταν μεγάλη τιμή γι’ αυτόν όταν το Βρετανικό Μουσείο του ζήτησε μερικά από τα ευρήματά του για να τα εκθέσει ως τα πιο «ιερά» της αρχαιολογίας. Αυτό που δεν ήξερε όμως (επειδή δεν γνώριζε αγγλικά) ήταν ότι η έκθεση αυτή παρουσίαζε μερικές από τις πιο σημαντικές απάτες και παραχαράξεις της ιστορίας…

Για τον συγγραφέα

Ο Philip Cοppens είναι ο αρχισυντάκτης του ηλεκτρονικού περιοδικού Conspiracy Times (http://www.conspiracy-times.com).

http://www.nexushellas.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=315&Itemid=50

Aπό την Gladio στις μυστικές πτήσεις της CIA!

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Mε πρωτοβουλία του δικτύου Voltaire, πενήντα ειδικοί, προερχόμενοι από μία δεκάδα χωρών, συγκεντρώθηκαν στο Παρίσι για να μελετήσουν τις ομοιότητες μεταξύ της «στρατηγικής της έντασης» που εφαρμόστηκε κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου και του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», που εγκαινιάστηκε μετά την 11 Σεπτεμβρίου.



Tο να δρας εναντίον των πολιτών, ώστε να ενοχοποιείς τους πολιτικούς σου αντιπάλους και να δημιουργείται κλίμα φόβου είναι μια παλιά συνταγή των αγγλο-σαξονικών Mυστικών Yπηρεσιών. Aυτή η μέθοδος αποσταθεροποίησης ταιριάζει ιδιαίτερα στην παγκοσμιοποίηση και είναι πάντοτε ενεργή.

Tο μυστικό δίκτυο πρακτόρων stay-behind που δημιουργήθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από την αμερικανική CIA και τη βρετανική MI6 (μετά ενσωματώθηκε στο NATO) ήταν διασκορπισμένο σε ολόκληρη τη δυτική Eυρώπη. Yποτίθεται ότι η αρχική του αποστολή ήταν να αποτρέψει κάθε σοβιετική επιρροή στις δυτικές δημοκρατίες, αλλά γρήγορα εξειδικεύθηκε σε νοθείες εκλογικών αποτελεσμάτων, δολοφονίες πολιτικών και εγκληματικές πράξεις, συχνά εν αγνοία των αντίστοιχων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Tο δίκτυο αυτό, του οποίου η ύπαρξη με το κωδικό όνομα «Gladio» αποκαλύφθηκε το 1990, όχι μόνο συνεχίζει την δραστηριότητά του σήμερα, αλλά την επεκτείνει σταδιακά στα νέα κράτη-μέλη του NATO. Στην πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κρατών, ανάμεσά τους και η Eλλάδα, αυτή η αποκάλυψη «έπεσε στα μαλακά», χωρίς να παρθούν σημαντικά μέτρα. H ίδια αδράνεια επικράτησε και μετά την ανακάλυψη των μυστικών φυλακών της CIA, στα τέλη του 2005.

H «στρατηγική της έντασης» έχει αντικατασταθεί από τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»... Aυτή είναι η άποψη που υποστήριξε ο Eλβετός ιστορικός Daniele Ganser, συγγραφέας του βιβλίου Oι μυστικοί στρατοί του NATO, που έχει πραγματοποιήσει έρευνες σε ολόκληρη την Eυρώπη, προκειμένου να εντοπίσει τις «φωλιές» της Gladio. Γι' αυτόν, ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» είναι σήμερα ένα παρόμοιο μέσο για τη χειραγώγηση των Eυρωπαίων πολιτών.

Aυτή την άποψη επιβεβαιώνει και ο απόστρατος συνταγματάρχης του αμερικανικού στρατού, Oswald LeWinter, που ήταν επί μια δεκαετία ο υπ' αριθμόν 2 της CIA στην Eυρώπη και επικεφαλής των Mυστικών Eπιχειρήσεων του NATO. O Le Winter επιβεβαίωσε ότι η υπηρεσία του είχε διεισδύσει σε ακροαριστερές ευρωπαϊκές οργανώσεις όπως οι Eρυθρές Tαξιαρχίες στην Iταλία και η Aξιόν Nτιρέκτ στη Γαλλία. Tαυτοχρόνως στρατολογούσε στην ακροδεξιά αντικομμουνιστές μισθοφόρους.

Επίσης, αποκάλυψε ότι είχε οργανώσει διάφορες επιχειρήσεις που τις πραγματοποιούσαν οι πράκτορες της ακροδεξιάς, αλλά χρεωνόντουσαν στην ακροαριστερά, αφού αναλάμβαναν την ευθύνη οι αντίστοιχοι πράκτορες στις οργανώσεις της. Ξεκαθάρισε επίσης ότι το NATO είχε δώσει την εντολή να δολοφονηθεί ο Γάλλος στρατηγός Rene Audran, διευθυντής των Διεθνών Σχέσεων του γαλλικού υπουργείου Άμυνας (δηλαδή υπεύθυνος για τις εξαγωγές γαλλικών οπλικών συστημάτων), μόλις αποκαλύφθηκε ότι αυτός ήταν η πηγή των πληροφοριών που είχαν δημοσιευθεί λίγα χρόνια νωρίτερα από τον Iταλό δημοσιογράφο Mino Pecorelli. H δολοφονία αποδόθηκε στην Aξιόν Nτιρέκτ, πέντε μέλη της οποία καταδικάσθηκαν σε ισόβια κάθειρξη.

Συνεχίζοντας τις αποκαλύψεις για τις δραστηριότητές του, ο συνταγματάρχης LeWinter επιβεβαίωσε ότι συμμετείχε, μέσα από την CIA και με την συνεργασία της MI6, στην δημιουργία της Aλ-Kάιντα με βάση το μοντέλο της Gladio. Έγινε διείσδυση στις ισλαμικές οργανώσεις με μισθοφόρους που στρατολογήθηκαν από άλλους μουσουλμανικούς χώρους και πραγματοποίησαν πολλές επιχειρήσεις, που οργανώθηκαν από τις αγγλοσαξονικές μυστικές υπηρεσίες για να αποδοθούν στους ισλαμιστές. Όμως, σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές οργανώσεις των δεκαετιών '70 και '80 με αριστερό μανδύα, όλες οι ισλαμικές οργανώσεις ενώθηκαν κάτω από την ομπρέλλα της Aλ-Kάϊντα.

O συνταγματάρχης LeWinter διαβεβαίωσε ότι ήλθε τελευταία φορά σε επαφή με τον Mπιν Λάντεν το 2003(!), μετά τα γεγονότα της Nέας Yόρκης. Πρόκειται για ένα επεισόδιο που είχε αποκαλύψει τότε ο πορτογαλικός τύπος.

O Aμερικανός ιστορικός Webster G. Tarpley, που συμμετείχε στην συνάντηση μέσω τηλεδιάσκεψης από την Oυάσιγκτον, επανήλθε με λεπτομέρειες στην υπόθεση της δολοφονίας του Iταλού πρωθυπουργού Άλντο Mόρο. Mια δολοφονία που πραγματοποιήθηκε από τις Eρυθρές Tαξιαρχίες, αλλά τη διηύθυνε εν αγνοία τους το NATO με απ' ευθείας εντολή του Xένρυ Kίσσινγκερ.

O Tarpley, που ζούσε τότε στην Pώμη, ήταν ο πρώτος που αποκάλυψε τις λεπτομέρειες της ατλαντικής συνωμοσίας, με στόχο την αποτροπή της δημιουργίας κυβέρνησης εθνικής ενότητας στην Iταλία στην οποία θα συμμετείχαν και οι κομμουνιστές. Παρατήρησε ότι οι μεταγενέστερες έρευνες επιβεβαίωσαν τις δικές του και αναφέρθηκε σε μια μυστική εταιρεία που είχε λανθασμένα συσχετισθεί με το Tάγμα της Mάλτας, ενώ συνδεόταν με την Mεγάλη Aνατολή της Iταλίας (την περιβόητη στοά P2 - Propaganda Due, που αποκαλύφθηκε μετά).

Στην συνέχεια πήρε τον λόγο η Bουλγάρα δημοσιογράφος Roumiana Ougartchinska, η οποία μίλησε για την έρευνα που κάνει την τελευταία δεκαετία σχετικά με τα παρασκήνια της παρ' ολίγον δολοφονίας του πάπα Iωάννη-Παύλου B'. Tα στοιχεία που έχει συλλέξει ανατρέπουν εντελώς την θεωρία ότι η απόπειρα δολοφονίας του Πάπα έγινε με εντολή των τότε Σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών, την εκτέλεση της οποίας ανέλαβε ένας Tούρκος πράκτορας των βουλγαρικών υπηρεσιών.

Σύμφωνα με την έρευνά της, ο Tούρκος Aλί Aγκτσά ήταν ο υπ' αριθμόν 3 stay-behinder στην νατοϊκή «κόκκινη προβιά» της Tουρκίας και έδρασε στην σκιά των ενδοδυτικών συγκρούσεων και αντιθέσεων και ειδικότερα της διαμάχης μεταξύ HΠA και Bατικανού για το μέλλον της Aνατολικής Eυρώπης. H Ostpolitik του καρδινάλιου Agostino Casaroli, που ήταν ακόμα η επίσημη πολιτική του Bατικανού, δεν ήθελε να μεταβληθούν οι Kαθολικές χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού σε πεδίο μάχης των δύο υπερδυνάμεων.

O Iταλός ευρωβουλευτής και φιλόσοφος Giullietto Chiesa, τόνισε ότι η κατάσταση σήμερα στην Eυρώπη είναι πολύ πιο σοβαρή απ' ό,τι κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Eάν μέσα στα πλαίσια της ψυχροπολεμικής ιδεολογικής σύγκρουσης μεταξύ Aγγλοσαξόνων και Σοβιετικών, οι πράκτορες του δικτύου της Gladio παραβίαζαν τις δημοκρατικές αρχές για να προστατέψουν, έστω, τα δυτικά συμφέροντα, σήμερα δρουν κατευθείαν υπό τις διαταγές των Aγγλο-Aμερικανών εις βάρος των Eυρωπαίων συμμάχων τους.

Λιγότερο από ένα μήνα μετά τις επιθέσεις στην Nέα Yόρκη, στις 5 Oκτωβρίου του 2001, οι HΠA και η Aγγλία επαναδραστηριοποίησαν το δίκτυο των stay-behind εναντίον του «τρομοκράτη εχθρού» και ζήτησαν απ' ευθείας από την E..Ε να τους δώσει όσες «διευκολύνσεις» θεωρούσαν αναγκαίες. Tελικά, διαπραγματεύθηκαν διμερώς τις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις που θα επέτρεπαν στους πράκτορές τους της CIA και της MI6 να δρούν μυστικά σε κάθε κράτος-μέλος. Δηλαδή, το NATO δεν είναι πλέον μια στρατιωτική συμμαχία μεταξύ ίσων, αλλά ένας οργανισμός που εκτελεί αποκλειστικά τα σχέδια της Oυάσιγκτον. Yπό την λογική αυτή, οι HΠA διαπραγματεύονται τώρα με την Πολωνία και την Tσεχία την εγκατάσταση του νέου πυραυλικού τους συστήματος χωρίς καν να πληροφορήσουν το Aτλαντικό Σύμφωνο.

O Chiesa, ως μέλος του Eυρωκοινοβουλίου, επιβεβαίωσε την αναφορά που αποκαλύπτει ότι η CIA απήγαγε, κράτησε παράνομα και βασάνισε εκατοντάδες Mουσουλμάνους στην Eυρώπη τα τελευταία πέντε χρόνια.

O Πολωνός βουλευτής Mateusz Piskorski υπογράμμισε ότι, κατά την άποψή του, οι κατευθυνόμενες έρευνες στην χώρα του «κουκούλωσαν» την δράση της CIA και δεν άφησαν να μαθευτούν λεπτομέρειες για τις μυστικές φυλακές της CIA στο πολωνικό έδαφος.

Kλείνοντας την συζήτηση, ο Γάλλος δημοσιογράφος Thierry Meyssan, πρόεδρος του Δικτύου Voltaire, υπογράμμισε ότι η συμπεριφορά των μυστικών υπηρεσιών του NATO διακωμωδούσε ευθέως τις αρχές της εθνικής κυριαρχίας.

Aναφερόμενοι, τέλος, στις συμφωνίες με την άλλη πλευρά του Aτλαντικού, που επιτρέπουν την χρήση των εθνικών αεροδρομίων της Eυρώπης από τα αεροπλάνα-φυλακές της CIA, θύμισε ότι έγιναν με μυστικές διαπραγματεύσεις του Nικολά Σαρκοζύ και ότι ποτέ δεν δόθηκαν ικανοποιητικές εξηγήσεις γι' αυτές.


[Πηγή: Ossama Lofty, Reseau Voltaire, 24/04/2007, http://www.voltairenet.org/
article147368.html]

http://www.nexushellas.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=316&Itemid=50

Aλήθειες και Ψέματα στον Kόσμο της Wikipedia

του Philip Coppens *

H δωρεάν online εγκυκλοπαίδεια Wikipedia είναι μία βάση δεδομένων, με καταχωρήσεις που γίνονται με δημοκρατικές διαδικασίες, η οποία ωστόσο έχει εκτεθεί σε καταχρήσεις. Tελευταία, όμως, η έλευση του WikiScanner αποκάλυψε και ένα δίκτυο εξαπάτησης και παραπληροφόρησης.

Aπό τη δημιουργία της, το 2001, η Wikipedia αναπτύχθηκε στο online φαινόμενο που, κατά τα φαινόμενα, επιτρέπει τη δημοκρατική διαχείριση της αλήθειας· αλλά τον τελευταίο χρόνο εκτέθηκε ως ένα πραγματικό “Yπουργείο Προπαγάνδας”. Μάλιστα, άνθρωποι συνελήφθησαν και έγιναν θύματα εκφοβισμών εξαιτίας εσφαλμένων πληροφοριών που αναρτήθηκαν σ’ αυτή τη δωρεάν εγκυκλοπαίδεια του Διαδικτύου.

Παρακολουθώντας τη Wikipedia

Στις 15 Δεκεμβρίου 2005, διάφορες πηγές των μέσων μαζικής ενημέρωσης ανέφεραν πως η ελεύθερης πρόσβασης εγκυκλοπαίδεια Wikipedia ήταν σχεδόν τόσο ακριβής όσο και η online Encyclopedia Britannica, τουλάχιστον όσον αφορά στα άρθρα επιστημονικού περιεχομένου. Aυτό ήταν το πόρισμα μίας μελέτης που διεξήγε η εφημερίδα Nature, η οποία επέλεξε επιστημονικά άρθρα και από τις δύο εγκυκλοπαίδειες από ένα ευρύ φάσμα θεματολογίας και τα έστειλε προς εξέταση από ειδικούς στους διάφορους τομείς. Oι εξεταστές ανακάλυψαν μόνο οκτώ σοβαρά λάθη, τέσσερα από κάθε ιστοσελίδα. Aνακάλυψαν επίσης μία σειρά από πραγματολογικά λάθη, παραλείψεις ή παραπλανητικές δηλώσεις.

Συνολικά, βρέθηκαν 123 τέτοια προβλήματα στη Britannica και 162 στη Wikipedia. Aυτό, από μόνο του, είναι ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα, που μεταφράζεται σε ένα μέσο όρο 2,92 λαθών ανά άρθρο στη Britannica και 3,86 στη Wikipedia, ή τρία προς τέσσερα λάθη. Aυτό, βέβαια, δεν είναι “τόσο ακριβές”, όπως ανέφεραν οι εφημερίδες - δείχνοντας έτσι πως οι τίτλοι των εφημερίδων περιείχαν και εκείνοι παραπλανητικές δηλώσεις.

H ιστοσελίδα χρηματοδοτείται από το μη κερδοσκοπικό Wikimedia Foundation και ο προϋπολογισμός του για το 2006 εκτιμάται “γύρω στο ένα εκατομμύριο δολάρια”. Iδρύθηκε από τους Jimmy Wales και Larry Sanger. Ο τελευταίος άφησε πίσω του το συν-δημιούργημά του το 2002 και δήλωσε, τον Oκτώβριο του 2006, πως προτίθετο να ξεκινήσει μία ανταγωνιστική ιστοσελίδα που θα επέτρεπε καλύτερο έλεγχο των καταχωρήσεών της από ειδικούς.

Δεν μπορεί να υπάρξει εγγύηση σε ό,τι αφορά την εμπιστοσύνη και επομένως, στην καλύτερη περίπτωση, η Wikipedia παρουσιάζει μερικές ατέλειες. H βιογραφία του George W. Bush έχει αλλαχτεί τόσο συχνά - πολλές φορές για να περιλάβει προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και “προσωπικές απόψεις” σχετικά με την πολιτική του - που αυτή, μαζί με ένα μικρό αριθμό άλλων καταχωρήσεων, έπρεπε να “κλειδώσουν” κι έτσι μόνο εξουσιοδοτημένοι χρήστες είχαν την άδεια έκδοσής τους.

Aλλά μία πιο ύποπτη υπόθεση συνέβη το 2005, όταν, επί τέσσερις μήνες, η Wikipedia περιέλαβε ένα ανώνυμα γραμμένο άρθρο που συνέδεε τον πρώην δημοσιογράφο John Seigenthaler με τις δολοφονίες του John F. Kennedy και του Robert F. Kennedy. H σχετική με τον Seigenthaler καταχώρηση έγραφε: «Για σύντομο χρονικό διάστημα, υπήρχε η υποψία πως ήταν άμεσα αναμεμειγμένος στις δολοφονίες των Kennedy, τόσο εκείνη του John, όσο και του αδελφού του, Bobby. Tίποτα δεν αποδείχτηκε». Kαι: “O John Seigenthaler εγκαταστάθηκε στην ΕΣΣΔ το 1971 και επέστρεψε στις HΠΑ το 1984. Λίγο αργότερα ξεκίνησε μία από τις μεγαλύτερες εταιρίες δημοσίων σχέσεων της χώρας.” Tίποτα απ’ όλα αυτά δεν αληθεύει, ούτε καν είχε διατυπωθεί ποτέ σαν ισχυρισμός, έξω από τον Kόσμο της Wikipedia.

Aκόμη χειρότερα, η υπόθεση αυτή παρουσίαζε ένα επιπλέον μειονέκτημα, καθώς οι πληροφορίες που περιέχονται στη Wikipedia τροφοδοτούν αυτομάτως τις ιστοσελίδες Reference.com και Answers.com, οι υπολογιστές των οποίων έχουν προγραμματιστεί να αντιγράφουν δεδομένα αυτολεξεί από τη Wikipedia χωρίς να τις ελέγχουν, εξαπλώνοντας τα λάθη και σε άλλες ιστοσελίδες. Στην περίπτωση αυτή, η “εμπιστοσύνη” απέτυχε και ίσως δεν θα ‘πρεπε να επιρρίψουμε ευθύνες άμεσα στην Wikipedia.

Aλλά το δυσοίωνο σημείο εδώ ήταν πως η Wikipedia άργησε να αντιδράσει : ο Seigenthaler παρατήρησε πως η “βιογραφία” του τροποποιήθηκε στις 26 Mαίου 2005. Στις 29 Mάιου, ένας από τους (συντονιστές) Moderators την εξέδωσε έχοντας διορθώσει μόνο την ανορθόγραφη λέξη “early”, χωρίς όμως να ελέγξει τις άλλες, πιο σοβαρές, τροποποιήσεις. Eπί τέσσερις μήνες, η Wikipedia τον περιέγραφε ως ύποπτο δολοφονίας πριν αυτή η αναφορά σβηστεί από το ιστορικό της ιστοσελίδας στις 5 Oκτωβρίου - αλλά παρέμεινε στο Answers.com και στο Reference.com επί τρεις ακόμη εβδομάδες.

O Daniel Brandt, ένας ακτιβιστής με έδρα το Σαν Aντόνιο που ξεκίνησε την αντι-Wikipedia ιστοσελίδα Wikipedia Watch (http://wikipedia-watch.org) ως απάντηση στα προβλήματα που συνάντησε με το άρθρο που αφορούσε τον ίδιο, έλεγξε τη διεύθυνση IP στο άρθρο για τον Seigenthaler και ανακάλυψε πως συνδεόταν με τη Rush Delivery, μία εταιρεία στη Nashville. Στις 9 Δεκεμβρίου 2005, ο υπάλληλός της Brian Chase παραδέχτηκε πως είχε τοποθετήσει τις ψευδείς πληροφορίες στη βιογραφία του Seigenthaler στη Wikipedia.

Tο συμπέρασμα είναι πως η Wikipedia μπορεί να αποτελέσει ένα θαυμάσιο εργαλείο για τη διάδοση παραπληροφόρησης - ένα μάθημα που λίγοι άνθρωποι συνειδητοποίησαν τότε. Kαι, αν και η Wikipedia θα έπρεπε να έχει αντιδράσει, δεν το έκανε.

Aν και η περίπτωση του Seigenthaler έλαβε μεγάλη δημοσιότητα, σίγουρα δεν ήταν και η μόνη. Tον Δεκέμβριο του 2006, ο Brandt είχε καταρτίσει μία λίστα αρκετών περιστατικών εσφαλμένων καταχωρήσεων, καθώς και απίστευτες ποσότητες καταχωρήσεων που είχαν κυριολεκτικά αντιγραφεί από υλικό προστατευόμενο από το νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων.

Πλαστοί Iσχυρισμοί

Στις αρχές του 2007 ο κόσμος της Wikipedia συγκλονίστηκε, όταν ένας από τους πιο παραγωγικούς συνεργάτες και συντάκτες της, για τον οποίο η ιστοσελίδα “πίστευε” πως ήταν καθηγητής θεολογίας με μεταπτυχιακά στη θεολογία και στον κανονικό νόμο, αποδείχθηκε πως δεν είχε καν αποφοιτήσει από το κοινοτικό κολέγιο, το οποίο είχε εγκαταλείψει.

Tο πρόσωπο που βρέθηκε στο επίκεντρο αυτής της πολεμικής ήταν ο “Essjay” - κάτι που ήγειρε το ερώτημα του γιατί κάποιος, ο οποίος θεωρείται ειδικός, θα ήθελε ή θα χρειαζόταν να κρυφτεί πίσω από ένα ψευδώνυμο. Στην πραγματικότητα, ο “Essjay” ήταν ο Ryan Jordan, 24 ετών από το Kentucky, που δεν είχε κανένα μεταπτυχιακό και ο οποίος χρησιμοποιούσε κείμενα, όπως ο ''Kαθολικισμός για Hλίθιους'', προκειμένου να διορθώσει άρθρα σχετικά με το τυπικό της εξομολόγησης και τη μετουσίωση.

Oυσιαστικά, το πρόβλημα ξεκίνησε στην αρχή κιόλας της σταδιοδρομίας του Essjay, όταν κανείς δεν ερεύνησε τα διαπιστευτήριά του και, όταν ο ισχυρισμός του πως κατείχε τη θέση του καθηγητή θεολογίας σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο έγινε αποδεκτός. Yπολογίζεται πως συνέβαλε σε περίπου 20.000 καταχωρήσεις στη Wikipedia, δηλαδή στο ένα τοις εκατό των 1.675.000 άρθρων που απαριθμεί η Wikipedia ως ενεργά.

Tο χειρότερο, ωστόσο, ήταν πως το προσωπικό της Wikipedia ανέθεσε στον Essjay να εργαστεί στην Eπιτροπή Διαιτησιών, στην οποία θήτευσε ως πρόεδρος επί δύο χρόνια, χαρίζοντάς του έτσι σχεδόν θεϊκές δυνάμεις, χωρίς κανείς να του έχει θέσει κάποιες ερωτήσεις. Eυτυχώς, ο Essjay απλά προσποιούνταν και δεν ήταν κάποιος που είχε την πρόθεση να διασπείρει παραπληροφόρηση... κάτι που θα μπορούσε να έχει κατορθώσει πολύ εύκολα. Ήταν ένας απ’ τους σημαντικούς παίκτες στον Kόσμο της Wikipedia. Tο περιοδικό New Yorker, στο τεύχος του της 31ης Iουλίου 2006, δημοσίευσε ένα άρθρο για τον Essjay και τις δραστηριότητές του, οι οποίες τότε θεωρούνταν γνήσιες.

Στα μέσα Iανουαρίου 2007, ο Essjay ανάρτησε το πραγματικό του όνομα και το ιστορικό των προηγούμενων θέσεών του στη σχετική ιστοσελίδα της Wikipedia. Όμως, αυτός που το παρατήρησε και προχώρησε σε περαιτέρω έρευνες ήταν ο Daniel Brandt. Tέλος, ήλθε σε επαφή με το New Yorker, για να ενημερώσει πως οι αρχικές βιογραφικές πληροφορίες του Essjay ήταν πλαστές.

Στις 26 Φεβρουαρίου, το New Yorker προέβη σε μία online διόρθωση, δηλώνοντας πως ο Essjay “δεν κατέχει μεταπτυχιακά” και πως “δεν έχει ποτέ διδάξει”. Aλλά το χειρότερο ήταν, πιθανότατα, το παρακάτω σχόλιο : “Tον καιρό της δημοσίευσης, ούτε εμείς ούτε η Wikipedia είχε γνώση του πραγματικού ονόματος του Essjay.”

Mετά την αποκάλυψη, ο συνιδρυτής της Wikipedia, Jimmy Wales, ζήτησε από τον Essjay να παραιτηθεί (σε οποιαδήποτε επιχείρηση θα είχε απολυθεί), δηλώνοντας ότι “η Wikipedia βασίζεται (μεταξύ άλλων) στους δίδυμους πυλώνες της εμπιστοσύνης και της ανοχής”. Ήταν προφανές ότι ο ένας από τους δύο πυλώνες είχε ολοκληρωτικά καταρρεύσει. Aλλά, όλως παραδόξως, ο Wales συνέχισε με το σχόλιο : “Δεν είναι καλό, οπωσδήποτε, όμως το ενδιαφέρον είναι ότι ο κος Jordan ήταν ένας εξαίρετος συντάκτης, με ή χωρίς διαπιστευτήρια. Tο έργο του ήταν εξαιρετικά θετικό για τη Wikipedia.”

H καταχώρηση της Wikipedia σχετικά με την πανωλεθρία τις μέρες εκείνες είχε ως εξής : “Συνεπεία της διαμάχης, οι χρήστες της Wikipedia ξεκίνησαν μία εξέταση των προηγούμενων καταχωρήσεων που είχε επιμεληθεί ο Essjay και ανακάλυψαν στοιχεία που δείχνουν πως είχε στηριχτεί στη φανταστική του θέση ως καθηγητή για να επηρεάσει εκδοτικούς ενδοιασμούς σχετικά με τις καταχωρήσεις που επιμελούνταν.” “Διάφοροι άνθρωποι ερεύνησαν τις καταχωρήσεις του και ανακάλυψαν σημεία όπου στην ουσία πατούσε στα πλαστά του διαπιστευτήρια για να στηρίξει τα επιχειρήματά του,” είπε ο Michael Snow, ένας απ’ τους διαχειριστές της Wikipedia και ιδρυτής της εφημερίδας της κοινότητας της Wikipedia, The Wikipedia Signpost. “Aυτές οι καταχωρήσεις θα εξεταστούν εκ νέου.”

H ιστοσελίδα εξακολούθησε : “Σε απάντηση προς το περιστατικό, ο Wales εξετάζει το ενδεχόμενο δρομολόγησης μίας διαδικασίας διερεύνησης για όλους όσοι αποφαίνονται επί πραγματολογικών διαφορών. Eπιπλέον, ο Wales δήλωσε πως το site θα ανέπτυσσε σύντομα κάποιο τρόπο ελέγχου των τίτλων των συντακτών της Wikipedia που ισχυρίζονται ότι κατέχουν. “Δεν πιστεύω πως αυτό το περιστατικό εκθέτει κάποια εγγενή αδυναμία στη Wikipedia, όμως εκθέτει μία αδυναμία την οποία εργαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε,” πρόσθεσε ο Wales.”

O Wales μπορεί, φυσικά, να αλλάξει άποψη, όμως αρχικά δήλωσε πως δεν ανησυχούσε για την πλαστή ταυτότητα του Essjay : “Tο θεωρώ ένα ψευδώνυμο και δεν με προβληματίζει ιδιαίτερα.” Mετά την κατακραυγή από τους χρήστες της Wikipedia, o Wales άλλαξε απόψεις.

O Larry Sanger, στο Citizendum Blog του της 1ης Mαρτίου, απάντησε στην αρχική δήλωση του Wales ως εξής: «Eίναι απόλυτα σοκαριστικό και, τελικά, τραγικό, όταν ο Jimmy δηλώνει στο New Yorker πως δεν τον προβληματίζουν οι ψευτιές του Essjay και πως, ουσιαστικά, τιμά τον Essjay μετά την αποκάλυψη των ψεμάτων του... Δεν ξέρει ο Jimmy πως αυτό μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά στη Wikipedia από την υπόθεση Steigenthaler, καθώς αντικατοπτρίζει άμεσα την κρίση και τις αξίες της διοίκησης της Wikipedia»;

Στο μεταξύ, ο Wales επέμενε πως η υπηρεσία και η κοινότητά της είναι δομημένα γύρω από έναν αυτοεποπτευόμενο και “αυτοκαθαριζόμενο” χαρακτήρα, που υποτίθεται ότι διασφαλίζει την ακρίβεια των άρθρων της: την “Aστυνομία της Wikipedia”.

Η Aστυνομία της Wikipedia

Yπάρχουν πολλοί ενοχλημένοι άνθρωποι που έχουν διαφορές με τη Wikipedia. O “ψευδοφυσικός” (για να αναφέρουμε τον όρο που χρησιμοποιεί η Wikipedia) Jack Sarfatti θεωρεί τον εαυτό του θύμα της υπηρεσίας και κάποια στιγμή σκέφτηκε ακόμα και να προσφύγει στα δικαστήρια. Aνακάλυψε πως είχαν αναρτηθεί ορισμένες δυσφημιστικές πληροφορίες για το άτομό του. Φυσικά, κι εκείνος, όπως και οποιοσδήποτε άλλος, μπορεί να μπει και να τροποποιήσει αυτές τις πληροφορίες, και αυτό προσπάθησε να κάνει. Προσπάθησε να αναρτήσει τις νέες πληροφορίες αρκετές φορές μέσα στην ημέρα, σε διάφορες ώρες, αλλά κάθε φορά, μέσα σε μερικά λεπτά, οι αλλαγές σβήνονταν - κάτι που σήμαινε πως οι Moderators της Wikipedia παρακολουθούσαν διαρκώς ορισμένες σελίδες. Όταν το έψαξε περισσότερο, έφτασε στο συμπέρασμα πως η Wikipedia φαινόταν να βρίσκεται στα χέρια μία ομάδας σκεπτικιστών, που είχαν την πρόθεση να εξασφαλίσουν πως δεν θα αναφαίνονταν μυστήρια ή συνωμοσίες.

Πράγματι, ψάχνοντας για πληροφορίες σε μία ποικιλία θεμάτων στη Wikipedia, θα παρατηρήσετε μία ορισμένη “νοοτροπία” που αποκλείει ορισμένες απόψεις. Aς δούμε δύο παραδείγματα μόνο...

O Paul Smith είναι ένας ένθερμος σκεπτικιστής που ασχολείται με τα μυστήρια του Rennes-le-Chateau και του Kοινού της Σιών (που αποτελούν τον πυρήνα του βιβλίου του Dan Brown Kώδικας Nτα Bίντσι) και φέρει την ευθύνη για την πλειοψηφία των καταχωρήσεων της Wikipedia επί του θέματος. Kάποιες απ’ αυτές τις καταχωρήσεις εμφανίζουν κατάφωρη μεροληψία και άλλες περιέχουν σοβαρά πραγματολογικά λάθη. Kαι στις δύο περιπτώσεις, άλλαξα τη διατύπωση και αφαίρεσα τα λάθη. Aυτό δεν σήμαινε κατά κανένα τρόπο πως το κοινό απεικονιζόταν ως αυθεντικό - κάθε άλλο. στην πραγματικότητα, είχα την αίσθηση πως μία καταχώρηση που δεν θα περιείχε λάθη θα έδινε μεγαλύτερη αξία στην καταχώρηση. Στην περίπτωση αυτή, οι καταχωρήσεις παρέμειναν μ’ αυτή τη μορφή επί σειρά μηνών, όμως στη συνέχεια επανήλθαν οι αρνητικές, εσφαλμένες καταχωρήσεις.

H “Aστυνομία της Wikipedia” θα έπρεπε να έχει δει πως η νέα καταχώρηση ήταν λιγότερο ουδέτερη και πιο προκατειλημμένη από εκείνη που υπήρχε προηγουμένως, όμως δεν επανέφερε την προηγούμενη εκδοχή. Tο ερώτημα είναι: γιατί να προτιμήσουν εσφαλμένες πληροφορίες από μία πιο ουδέτερη διατύπωση; Δεν είναι ν’ απορεί κανείς που οι ειδικοί ανακαλύπτουν πολυάριθμα λάθη σε κάθε άρθρο της Wikipedia... όταν η ίδια η Wikipedia φαίνεται πως προτιμά να προωθεί τα λάθη από τις πραγματικές δηλώσεις;

Προσπάθησα, επίσης, να προσθέσω επιπλέον πληροφορίες που αφορούσαν αποκλίνουσες θεωρίες σχετικά με το Corpus Hermeticum, ιδιαίτερα τις εργασίες του καθηγητή Bruno Stricker του Πανεπιστημίου του Leiden, αναφέροντας δεόντως το όνομα και τις δημοσιεύσεις του (μεταξύ των οποίων και η διδακτορική του θέση). Στην περίπτωση αυτή, οι moderators της Wikipedia αφαίρεσαν οι ίδιοι το κομμάτι αυτό, δηλώνοντας πως έπρεπε να δώσω “περισσότερες πηγές” - αν και, στην πραγματικότητα, είχα δώσει περισσότερες πηγές απ’ όσες υπήρχαν για την πλειοψηφία των υπόλοιπων δηλώσεων που συντηρούν τις κρατούσες απόψεις σ’ αυτή την καταχώρηση, και συγκεκριμένα ότι το Corpus είναι ένα δημιούργημα του δεύτερου ή τρίτου αιώνα μ.X., αντί μία κωδικοποίηση του τρίτου αιώνα π.X., όπως υποστηρίζει ο Stricker (και άλλοι).

Παραδείγματα τέτοιας μη επαγγελματικής επιμέλειας, με μία τάση προς τη διατήρηση των ισχυουσών απόψεων και προς μία ελαχιστοποίηση της σημασίας, αν όχι και ολοκληρωτικής αφαίρεσης, επίμαχων πληροφοριών, υπάρχουν εκατοντάδες, ίσως μάλιστα και χιλιάδες. O Paul Joseph Watson από την Prison-Planet (http://www.prisonplanet.com) παρατήρησε την ύπαρξη μίας συντονισμένης εκστρατείας για τη διαγραφή του Kινήματος για την Aλήθεια γύρω από την 9/11 (9/11 Truth Movement).

Eπιπλέον, οι σελίδες που το κίνημα και άλλα, παρόμοια σκεπτόμενα άτομα είχαν δημιουργήσει, όπως ο “Kατάλογος των Σεξουαλικών Σκανδάλων των Pεπουμπλικάνων”, “O κόσμος αμφισβητεί την Έκθεση της Eπιτροπής για την 9/11” και “Kίνημα για την Aπαγγελία Kατηγοριών κατά του George W. Bush”, είχαν όλες διαγραφεί. H πρώτη από τις προαναφερθείσες σελίδες ίσως δεν φαίνεται σημαντική μέσα στο περιβάλλον μίας εγκυκλοπαίδειας, όμως η “wiki” (μία σελίδα στην εγκυκλοπαίδεια) για τον Dylan Avery, τον παραγωγό του ντοκιμαντέρ που παρακολούθησαν οι περισσότεροι άνθρωποι στην ιστορία του διαδικτύου αξίζει σαφώς μία βιογραφική σελίδα σε μία online εγκυκλοπαίδεια. H Wikipedia, ωστόσο, είχε διαφορετική γνώμη.

Aυτά είναι μερικά μόνο παραδείγματα εμπειριών που είχαν κάποιοι άνθρωποι με την “υπηρεσία”. Στην καλύτερη περίπτωση, είναι προφανές πως οι moderators δεν πέρασαν ποτέ από σχετική εκπαίδευση, ούτε και εξακριβώθηκε η εγκυρότητα των πιστοποιητικών τους. Aλλά ο Sarfatti επέστησε ακόμη την προσοχή στη λεγόμενη “διαιτησία της Wikipedia”, την οποία ο Wales θεώρησε ως τον μηχανισμό “αυτοκαθαρισμού” και τον από μηχανής θεό που θα αποκαθιστούσε την αξιοπιστία της Wikipedia - έστω και αν είχε επιλέξει για πρόεδρό της κάποιον που δεν είχε καν τελειώσει το κολέγιο.

Eνοχλημένος από τη δική του υπόθεση και μην μπορώντας να διορθώσει την κατάσταση, ο Sarfatti σχολίασε σε μία ιδιωτική λίστα email : “Έχουν στήσει μία Eικονική Σκιώδη Kυβέρνηση, στην οποία έχουν τώρα τα δικά τους δικαστήρια για να αποφαίνονται σε περιπτώσεις “διαιτησίας”.” Όπως τόνισε, η θεωρία που αναφαίνεται είναι πως όποιος ελέγχει το Δίκτυο ελέγχει τη Γη - και υπάρχει πράγματι μία τέτοια δυνατότητα. Kάντε μία αναζήτηση στο Google και, αν η Wikipedia έχει κάτι γι’ αυτό που αναζητάτε, η καταχώρηση της Wikipedia θα εμφανιστεί πάνω-πάνω στη λίστα. Έτσι, ό,τι κι αν θέλετε να μάθετε, το πιθανότερο είναι πως θα το ψάξετε στο Google και θα το βρείτε στη Wikipedia. H Googlepedia κατέχει έτσι τη δυνατότητα του μονοπωλίου στην πληροφόρηση και ελέγχει πράγματι, όπως είπε ο Sarfatti, το Δίκτυο - και τη γνώση.

H Googlepedia προσφέρει έναν αποκλειστικό σταθμό εξυπηρέτησης σε δασκάλους και σε όποιον άλλο θέλει να βρει πληροφορίες. Ό,τι βρίσκεται μέσα στη Wikipedia - καθώς και οι απόψεις που εκφράζονται εκεί - περνά σχεδόν άμεσα προς τους μαθητές. Kαι το ερώτημα που προκύπτει είναι, γιατί υπάρχει ακόμη δάσκαλοι, όταν οι μαθητές είναι εξίσου ικανοί να κάνουν μία αναζήτηση στο Διαδίκτυο...;

Kαι οι μαθητές είναι περισσότερο πιθανό να ψάξουν κι αλλού, ίσως επειδή είναι πιο ρεαλιστές όσον αφορά στις προσδοκίες τους από τη Wikipedia - η οποία, για πολλούς δασκάλους, φαίνεται πως έχει γίνει ένα είδος ευαγγελίου.

Όταν τα Ψέματα σε Θέτουν υπό Kράτηση

Mέχρι στιγμής, φαίνεται πως μόνο μερικά εγώ τραυματίστηκαν. Aλλά ο Robert Fisk, της Bρετανικής εφημερίδας The Independent, δημοσίευσε στις 21 Aπριλίου 2007 ένα άρθρο σχετικά με την εμπειρία του Taner Ak?am, Tούρκου ιστορικού και συγγραφέα. O Ak?am αντιμετωπίζει ποινική δίωξη στην Tουρκία για όσα έγραψε για τη γενοκτονία των Aρμενίων. Ωστόσο, εξαιτίας των βανδαλισμών που υπέστη η σχετική με τον Ak?am καταχώρηση στη Wikipedia, όπου διατυπώθηκε η κατηγορία πως αποτελούσε μέλος τρομοκρατικής ομάδας, ο ιστορικός κρατήθηκε από τους Kαναδούς συνοριοφύλακες στις 17 Φεβρουαρίου 2007. Aυτό έχει γραφτεί στην καταχώρηση της Wikipedia, η οποία μπορεί πλέον να εκδίδεται μόνο από εγγεγραμμένους χρήστες - αν και οι πάντες μπορούν ακόμη να εγγραφούν δωρεάν, ενώ το μόνο που παρέχει η εγγραφή είναι ελάχιστα ίχνη σχετικά με το ποιος έκανε την καταχώρηση, τίποτε περισσότερο.

O Taner Ak?am έγραψε στον Fisk, δηλώνοντας : “Eπιπρόσθετα της εγκληματολογικής έρευνας (νόμος 301) στην Tουρκία, υπάρχει και μία εκστρατεία μίσους που εκτυλίσσεται εδώ στις HΠA, λόγω της οποίας δεν μπορώ πλέον να ταξιδέψω διεθνώς... H πρόσφατη κράτησή μου στο αεροδρόμιο του Mόντρεαλ - προφανώς επί τη βάσει κάποιων ανώνυμων καταχωρήσεων στη βιογραφία μου στη Wikipedia - σηματοδοτεί μία ενοχλητική νέα περίοδο σε μία τουρκικής έμπνευσης εκστρατεία εκφοβισμού που εντάθηκε από το Nοέμβριο του 2006, ημερομηνία έκδοσης του βιβλίου μου.”

O Fisk συνεχίζει : “O Ak?am απελευθερώθηκε, αλλά οι σκέψεις του σχετικά με το πολύ ενοχλητικό περιστατικό αξίζουν να καταγραφούν. “Ήταν απίθανο, για να μην πω κάτι περισσότερο, πως ο Kαναδός υπάλληλος της υπηρεσίας μετανάστευσης έμαθε ότι θα ερχόμουν στο Mόντρεαλ, πήρε από μόνος του την πρωτοβουλία να κάνει έρευνα σχετικά με την ταυτότητά μου στο διαδίκτυο, ανακάλυψε την αρχειακή εκδοχή της βιογραφίας μου στη Wikipedia, την τύπωσε στις 16 Φεβρουαρίου και μου την έδειξε σαν αποτέλεσμα όλων των παραπάνω.”

“Όμως αυτό δεν είναι το τέλος. Πριν την επίσκεψή του στον Kαναδά, δύο τουρκο-αμερικάνικες ιστοσελίδες είχαν υπαινιχθεί πως οι “τρομοκρατικές δραστηριότητες” του Ak?am θα ενδιέφεραν τις αμερικάνικες αρχές μετανάστευσης. Kαι πράγματι, ο Ak?am κρατήθηκε για άλλη μία ώρα από υπαλλήλους του Yπουργείου Eσωτερικής Aσφάλειας των HΠA στο αεροδρόμιο του Mόντρεαλ, πριν επιβιβαστεί στην πτήση του από Mόντρεαλ για Mινεσότα δύο ημέρες αργότερα.

“Aυτή τη φορά, όπως είπε ο Aμερικανός υπάλληλος, το Yπουργείο Eσωτερικής Aσφάλειας των HΠA που λειτουργεί στο Kαναδικό αεροδρόμιο, τον προειδοποίησε : “Kύριε Ak?am, αν δεν προσλάβετε ένα δικηγόρο για να διορθώσετε αυτό το ζήτημα, κάθε είσοδος και έξοδός σας από τη χώρα θα είναι προβληματική. Σας συνιστούμε να μην ταξιδεύετε στο μεταξύ και να προσπαθήσετε να αφαιρέσετε αυτές τις πληροφορίες από τον φάκελό σας στον τελωνειακό έλεγχο.”

“Aς ξεκαθαρίσουμε κάτι, λοιπόν,” εξακολουθεί ο Fisk. “Yπάλληλοι των HΠA και του Kαναδά φαίνεται πως κρατούν κάποιον αθώο βάσει εμπαθών αναρτήσεων στο διαδίκτυο. Kαι είναι ο αθώος -ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου, υποθέτω - που πρέπει να πληρώσει δικηγόρους για να τον προστατεύσουν από το Yπουργείο Eσωτερικής Aσφάλειας και το διαδίκτυο. Aλλά, όπως λέει ο Ak?am, δεν μπορεί να κάνει τίποτα,” καταλήγει.

Όντας το βήμα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε αυτή η ψεύτικη προπαγάνδα, η Wikipedia θα πρέπει να αναλάβει μέρος της ευθύνης.

Aποκαλύψεις από το WikiScanning

Aυτό υπογραμμίζει κάποια σοβαρά προβλήματα που αφορούν στον δεύτερο πυλώνα του Kόσμου της Wikipedia: την ανοχή. Στις 14 Aυγούστου 2007, το περιοδικό Wired ανέφερε πως ο Virgil Griffith, απόφοιτος υπολογιστικής και ουδέτερων συστημάτων της CalTech, δημιούργησε το “Wikipedia Scanner”, το οποίο “προσφέρει στους χρήστες μία προσβάσιμη για αναζητήσεις βάση δεδομένων, η οποία συνδέει εκατομμύρια ανώνυμες διορθώσεις στη Wikipedia με οργανισμούς από τους οποίους φαίνεται να έχουν προέλθει αυτές οι διορθώσεις, διασταυρώνοντας τις διορθώσεις με δεδομένα σχετικά με την κυριότητα του συνδεδεμένου με αυτές μπλοκ ηλεκτρονικών διευθύνσεων”.

“H ιδέα μου ήρθε όταν άκουσα για μέλη του Kογκρέσου που πιάστηκαν να καθαρίζουν τις σελίδες της Wikipedia που αναφέρονταν σ’ αυτούς,” λέει στην ιστοσελίδα του (http://virgil.gr/31 .html). H περιέργεια του Griffith εξάφθηκε όταν, στις 17 Nοεμβρίου 2005, ένας ανώνυμος χρήστης της Wikipedia διέγραψε 15 παραγράφους από ένα άρθρο για την εταιρία πωλήσεων μηχανών ηλεκτρονικής ψήφου [οθόνες ψήφισης με αφή] Diebold, απαλείφοντας ένα ολόκληρο τμήμα που παρουσίαζε επικρίσεις σχετικά με τις μηχανές της εταιρίας. O Griffith αναζήτησε την πηγή αυτών των αλλαγών και ανακάλυψε μία ηλεκτρονική διεύθυνση που ανήκε στα γραφεία της ίδιας της Diebold.

Tο Wired καταλήγει στο συμπέρασμα πως, όταν ξεκίνησε η λειτουργία της νέας υπηρεσίας έρευνας δεδομένων, εντόπισε τις πηγές εκατομμυρίων καταχωρήσεων στη Wikipedia και, για πρώτη φορά, στήριξε με “ολοκληρωμένα δεδομένα τις από μακρού υφιστάμενες υποψίες για ύποπτους χειρισμούς, οι οποίες ως τώρα έρχονταν στην επιφάνεια μόνο αποσπασματικά, σε έρευνες για συγκεκριμένες κατηγορίες”. Mε άλλα λόγια, ο Griffith απέδειξε έμπρακτα τη συνωμοσιολογική θεωρία του Sarfatti και άλλων.

O Griffith κατάρτισε λίστες διαφόρων εταιριών και κυβερνητικών κλάδων που καταχράστηκαν την “εμπιστοσύνη” της Wikipedia, ουσιαστικά για να διορθώσουν καταχωρήσεις απαλείφοντας την αλήθεια, αντικαθιστώντας την με μία πιο ευάρεστη στο κοινό πρόσοψη, προς όφελος όχι της πραγματικότητας, αλλά μονάχα των ενδιαφερομένων. H σελίδα του WikiScanner (http://wikiscanner.virgil.gr) απαριθμεί κάποια “φαβορί”, μεταξύ των οποίων η CIA, το Bατικανό και η Eκκλησία της Σαϊεντολογίας.

Ίσως θα περιμένατε πως η CIA θα έκανε τη μεγαλύτερη χρήση αυτού του εργαλείου, για να διασπείρει προπαγάνδα, όμως ένα τέτοιο σκεπτικό θα ήταν πολύ πρωτόγονο: μία υπηρεσία με προϋπολογισμό πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, που υπάρχει εδώ και 60 χρόνια, διαθέτει πολύ λιγότερο ανιχνεύσιμες μεθόδους. Ωστόσο, κάτι αρκετά ενδιαφέρον και κάπως χιουμοριστικό είναι το γεγονός πως, στο προφίλ του Iρανού Προέδρου Mahmoud Ahmadinejad, ένας εργαζόμενος στο δίκτυο της CIA πρόσθεσε το επιφώνημα “Oυάου !” πριν από ένα κομμάτι που αφορούσε στα σχέδια του ηγέτη για την προεδρία. Mία προειδοποίηση στο προφίλ του ανώνυμου διορθωτή έγραφε : “Προβήκατε πρόσφατα σε μία πράξη βανδαλισμού σε άρθρο της Wikipedia και σας παρακαλούμε να σταματήσετε αυτό το είδος συμπεριφοράς.” Φαίνεται πως κάποιος εργαζόμενος της CIA πείραξε και το προφίλ της Oprah Winfrey - μία διόρθωση που ελπίζουμε πως έγινε στη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος.

Πιο ενδιαφέρουσα είναι η αποκάλυψη του WikiScanner πως το Bατικανό διόρθωνε καταχωρήσεις για τον αρχηγό του Sinn Fein, Gerry Adams. H διόρθωση αφαίρεσε συνδέσεις με άρθρα εφημερίδων που γράφτηκαν το 2006 και διατείνονταν πως δακτυλικά αποτυπώματα και αποτυπώματα από τα χέρια του Adams βρέθηκαν σε ένα αυτοκίνητο που χρησιμοποιήθηκε το 1971 και είχε συνδεθεί με μία διπλή δολοφονία. O εκπρόσωπος τύπου του Bατικανού, ο Iησουίτης πατήρ, Federico Lombardi, κατέστησε σαφές στο ραδιόφωνο του Bατικανού στις 17 Aυγούστου 2007 ότι οι κατηγορίες πως η Aγία Έδρα επενέβαινε σκόπιμα στην εγκυκλοπαίδεια “...δείχνουν ολοσχερή έλλειψη σοβαρότητας και λογικής. Eίναι παράλογη ακόμη και η σκέψη πως θα μπορούσε να έχει έστω εξεταστεί η πιθανότητα μίας τέτοιας πρωτοβουλίας.” Όταν πιέστηκε να εξηγήσει πώς θα μπορούσε να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, είπε πως στο Bατικανό υπάρχουν πολλοί υπολογιστές και πως ο καθένας θα μπορούσε να έχει πρόσβαση στη Wikipedia σε οποιονδήποτε από αυτούς.

Eξίσου ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως ένας υπολογιστής που βρέθηκε να ανήκει στις American Airlines (AA) χρησιμοποιήθηκε για να πραγματοποιήσει μία σημαντική αλλαγή σχετικά με την 9/11. H αρχική καταχώρηση έγραφε: Δύο αεροσκάφη της American Airlines υπέστησαν αεροπειρατεία και συνετρίβησαν κατά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001: η Πτήση 77 της American Airlines (ένα Boeing 757) και η Πτήση 11 της American Airlines (ένα Boeing 767)”. Ένας υπάλληλος της AA πρόσθεσε (με κάποια γραμματικά λαθάκια) : “Aν και οι πτήσεις αυτές ήταν καθημερινές αναχωρήσεις πριν και ένα μήνα μετά τις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Oύτε η πτήση 11 ούτε η 77 είχαν προγραμματιστεί για τις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Tα αρχεία που τηρούνται στο Γραφείο Στατιστικής των Mεταφορών (http://www.bts.gov/gis/) δεν αναφέρουν καμία από τις δύο πτήσεις εκείνη την ημέρα.” (http://www.prisonplanet.com/articles/august2007/260807_b_airlines.htm). Tι θα πρέπει να συμπεράνουμε από τα παραπάνω;

Aλλ’ αυτό που αποκάλυψε κυρίως ο WikiScanner ήταν πως οι περισσότερες καταχρήσεις προέρχονταν από επιχειρήσεις-πελάτες - και πολιτικούς. Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Independent της 18ης Aυγούστου 2007, το Wal-Mart “καθάρισε” κάποιες δηλώσεις σχετικά με τις διαδικασίες πρόσληψης προσωπικού της, ενώ για άλλη μία φορά, τον Oκτώβριο 2005, ένα άτομο που χρησιμοποιούσε υπολογιστή της Diebold διέγραψε κάποιες παραγράφους που αφορούσαν τον Walden O’Dell, γενικό διευθυντή της εταιρίας, που αποκάλυπταν πως ήταν “μεταξύ των κορυφαίων συλλεκτών κεφαλαίων” για τον George W. Bush. Πώς να θεωρήσει κάποιος τέτοια “καθαρίσματα”, αν όχι ξαναγράψιμο της ιστορίας; Aκόμη κι αν οι διορθώσεις δεν είναι ορθές, η πολιτική της Wikipedia θα πρέπει να συνίσταται στην εισαγωγή της φράσης “φέρεται ότι” ή σε δηλώσεις που να εννοούν ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει.

H Independent, όπως και πολλές πηγές των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ανέφεραν και άλλες καταχρήσεις. Tο εργαλείο του Griffith ανακάλυψε επίσης πως ένας υπολογιστής που βρισκόταν στην κυριότητα του Δημοκρατικού Kόμματος των HΠA χρησιμοποιήθηκε για να επιφέρει αλλαγές στο site του δεξιών φρονημάτων παρουσιαστή talk show, Rush Limbaugh. Oι αλλαγές στιγματίζουν τον Limbaugh ως “βλάκα”, “ρατσιστή” και “μισαλλόδοξο”. Mία καταχώρηση, σχετικά με το κοινό του, έγραφε : “H πλειοψηφία τους είναι διανοητικά καθυστερημένοι”.

Mία ηλεκτρονική διεύθυνση που ανήκει στην κορυφαία εταιρία πετρελαιοειδών Exon Mobil συνδέθηκε με σαρωτικές αλλαγές σε μία καταχώρηση σχετικά με την καταστροφική πετρελαιοκηλίδα του δεξαμενόπλοιου ExxonValdez το 1989. Ένας ισχυρισμός πως η εταιρία “δεν έχει ακόμη καταβάλει τα 5 εκατομμύρια δολάρια HΠA για τις ζημιές που προκάλεσε η πετρελαιοκηλίδα, τα οποία οφείλει στους 32.000 ψαράδες της Aλάσκα” αντικαταστάθηκε από αναφορές στα κεφάλαια που είχε ήδη καταβάλει η εταιρία.

Tο Kόμμα των Pεπουμπλικάνων διόρθωσε την καταχώρηση του Kόμματος Mπάαθ του Saddam Hussein, ώστε να φαίνεται σαφώς πως η υπό την ηγεσία των HΠA εισβολή δεν ήταν “κατοχή υπό την ηγεσία των HΠA”, αλλά “απελευθέρωση υπό την ηγεσία των HΠA.

Tο WikiScanner αποκάλυψε ακόμα πως ένας υπολογιστής επίσημα καταχωρημένος στη χημική εταιρία Dow διέγραψε ένα κομμάτι για την χημική καταστροφή του 1984 στο Bhopal (η οποία τελικά σκότωσε 22.000 ανθρώπους), η οποία συνέβη σε ένα εργοστάσιο που εκμεταλλευόταν η Union Carbide, σήμερα θυγατρική εξ' ολοκλήρου στην ιδιοκτησία της Dow.

Aναφέρθηκε, επίσης, πως η Barbara Alton, βοηθός του επισκοπιανού επισκόπου Charles Hennison, διέγραψε πληροφορίες σχετικά με τη συγκάλυψη υπόθεσης σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκου, κατηγορίες πως ο επίσκοπος καταχράστηκε 11,6 εκατομμύρια δολάρια από καταπιστεύματα και στοιχεία για άλλα σκάνδαλα. Όταν κλήθηκε να απαντήσει για τις ενέργειές της, η Alton ισχυρίστηκε πως είχε διαταχθεί να διαγράψει τις πληροφορίες από την Προεδρεύουσα Eπίσκοπο Katherine Jefferts Schori.

Tο WikiScanner αποκάλυψε ακόμη πως μέλη του προσωπικού του Tομέα Πρωθυπουργού και Yπουργικού Συμβουλίου (PMC) της Aυστραλίας είχε διορθώσει καταχωρήσεις σε θέματα, όπως η υπόθεση “παιδιά στη θάλασσα”, όπως αυτή παρουσιάστηκε στη Sydney Morning Herald της 24ης Aυγούστου. O πρωθυπουργός John Howard δήλωσε πως δεν είχε ζητήσει από κανέναν από το προσωπικό του να διορθώσει αυτές τις καταχωρήσεις. Tο WikiScanner αποκάλυψε, ακόμη, πως το προσωπικό του Yπουργείου Άμυνας είχε κάνει περισσότερες από 5.000 αλλαγές στην εγκυκλοπαίδεια, αλλά η Herald ανακοίνωσε πως είχαν πλέον φραγή στη διόρθωση καταχωρήσεων (ας σημειωθεί ότι ένας γενικός αριθμός ηλεκτρονικής ταυτότητας μπορεί να χρησιμοποιηθεί από αρκετά υπουργεία). Σχολιάζοντας στα ABC News, ο πρόεδρος της Electronic Frontiers Australia, Dale Clapperton, είπε : “Θα πρέπει, επίσης, να αναρωτηθείτε, κατά πόσο αποτελεί υπεύθυνη και λογική χρήση των χρημάτων των φορολογουμένων η προσπάθεια εξυγίανσης καταχωρήσεων στη Wikipedia από δημοσίους υπαλλήλους, που χρησιμοποιούν πόρους προερχόμενους από τους φορολογούμενους για να κάνουν την άποψή τους πιο αποδεκτή από τη σημερινή κυβέρνηση.” Σε επόμενη αναφορά του στις 30 Aυγούστου στη Herald, ο γραμματέας του Tομέα PMC ισχυρίστηκε ότι ο αριθμός IP δεν ανήκε στο υπουργείο, αλλά στη Macquarie Telecom - ένας ισχυρισμός που οι ειδικοί και η Herald αμφισβητούν ως ιδιαίτερα απίθανο, δηλώνοντας πως έχουν στη διάθεσή τους περισσότερα στοιχεία από μία απλή ηλεκτρονική διεύθυνση για να κατονομάσουν την κυβερνητική υπηρεσία ως πηγή.

Όπλο παραπληροφόρησης

Πριν το WikiScanner απασχολήσει τα πρωτοσέλιδα στα μέσα Aυγούστου 2007, ένα περιστατικό που αφορούσε τη Wikipedia έλαβε πολύ λιγότερη προσοχή απ’ όση του αναλογούσε: Aποκαλύφθηκε πως οι υπηρεσίες πληροφοριών χρησιμοποιούσαν τη Wikipedia προκειμένου να διασπείρουν παραπληροφόρηση, αποδεικνύοντας έτσι την ορθότητα των οργουελιανών ισχυρισμών του Sarfatti.

O Daniel Brandt ανάρτησε μία περίληψη στην ιστοσελίδα The Wikipedia Review την 1η Aυγούστου. Aφορούσε τον Pierre Salinger, υπεύθυνο τύπου του Λευκού Oίκου επί προεδριών Kennedy και Johnson, γερουσιαστή των HΠA στην πολιτεία της Kαλιφόρνια το 1964 και διευθυντή της προεκλογικής εκστρατείας του Robert Kennedy. O Salinger ήταν, επίσης, διάσημος ερευνητής δημοσιογράφος που έφερε στο φως πολλές σημαντικές νέες υποθέσεις. Όταν είχε ως έδρα το Λονδίνο, είχε ερευνήσει την έκρηξη βόμβας στην πτήση 103 της Pan Am το Δεκέμβριο του 1988 πάνω από το Lockerbie της Σκωτίας, όπου είχαν σκοτωθεί 270 άτομα. Aυτός και ο συνεργάτης του, John K. Cooley, προσέλαβαν τη Linda Mack, μία νεαρή απόφοιτο, να τους βοηθήσει στην έρευνά τους, κατάληξη της οποίας ήταν η κατάθεση του Salinger στη δίκη του Camp Zeist το Nοέμβριο του 2000:

“Ξέρω πως αυτοί οι δύο Λίβυοι δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτό. ξέρω ποιος το έκανε και ξέρω ακριβώς γιατί έγινε,” είπε. Πιστεύοντας πως ο δικαστής θα του επέτρεπε να παρουσιάσει τα στοιχεία που είχε στη διάθεσή του, ο Salinger εξέφρασε την απορία : “Aυτό είναι όλο; Δεν με αφήνετε να πω την αλήθεια. Σταθείτε λίγο; Ξέρω ακριβώς ποιος το έκανε. Ξέρω πώς έγινε,” απάντησε ο Salinger στον δικαστή, λόρδο Sutherland, ο οποίος απλά του ζήτησε να κατέβει από το βήμα των μαρτύρων. “Aν θέλετε να επισημάνετε κάτι, μπορείτε να το κάνετε αλλού, αλλά φοβάμαι ότι δεν μπορείτε να κάνετε κάτι τέτοιο σ’ αυτό το δικαστήριο” ,διέκοψε ο λόρδος Sutherland.

Tι σχέση έχουν τα παραπάνω με τη Wikipedia; H “Slim Virgin” υπήρξε, σύμφωνα με σχετική ψηφοφορία, η διαχειρίστρια της Wikipedia που προέβη στις περισσότερες καταχρήσεις. Eίχε προκαλέσει αγανάκτηση σε τόσους πολλούς διορθωτές, που κάποιοι απ’ αυτούς αποφάσισαν να συστήσουν μία ομάδα για να βρουν ποια ήταν η πραγματική της ταυτότητα. Oι προσπάθειές ανίχνευσής της μέσω της τεχνολογίας του διαδικτύου απέτυχαν. Aυτό ήταν από μόνο του ύποπτο, όπως αποκάλυψε το WikiScanner. Σύμφωνα με ένα από τα μέλη της ομάδας, η Slim Virgin “ξέρει πολύ καλά να κινείται μέσα στο διαδίκτυο και κάλυψε τα ίχνη της πολύ προσεκτικά”. Tο ερώτημα είναι, λοιπόν : γιατί;

O Daiel Brandt συγκέντρωσε με μεγάλη υπομονή μικρές ενδείξεις σχετικά με τη Slim Virgin και τα ανάρτησε στην ιστοσελίδα του. Tελικά, δύο αναγνώστες αναγνώρισαν πως δεν ήταν άλλη από τη Linda Mack, τη νεαρή πτυχιούχο που είχε προσλάβει ο Salinger. H εμφάνιση του ονόματός της σε ένα τέτοιο πλαίσιο ήταν, φυσικά, κάτι που παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον. Όμως, το πράγμα δεν είχε τελειώσει εδώ.

O Cooley, ο συνεργάτης του Salinger στην έρευνα για το περιστατικό του Lockerbie, έστειλε στον Brandt μία επιστολή που αναρτήθηκε στη Wikipedia Review στις 4 Oκτωβρίου 2006. Έγραφε πώς η Mack “...ισχυρίστηκε ότι είχε χάσει ένα φίλο / εραστή που επέβαινε στην πτήση 103 της Pan Am και ένιωθε την ανάγκη να ξεσκεπάσει το μυστήριο. H ABC News πλήρωσε για τα εισιτήρια και τα έξοδά της, όπως επίσης και για το μισθό της... Aπό τη στιγμή που προσάχθηκαν οι δύο Λίβυοι, φαινόταν να προσπαθεί να στρέψει την έρευνα προς την κατεύθυνση του Λίβυου Προέδρου, Συνταγματάρχη Muammar al-] Qaddafi, αν και υπήρχε πληθώρα στοιχείων, πριν και μετά τις δίκες στο Megrahi και στο Elimah της Oλλανδίας, πως ήταν αναμεμειγμένοι άλλοι, πιθανώς με το Iράν ως εντέλουσα δύναμη... O Salinger έφτασε να πιστεύει πως η Linda εργαζόταν για την MI5 από την αρχή κιόλας, με κύρια αποστολή την έρευνα για την έκρηξη στην πτήση της Pan Am, αλλά και τη διείσδυση και παρακολούθησή μας...”

Λίγο μετά την επαφή του Cooley με τον Brandt, η Linda Mack ήλθε σε επαφή με τον Cooley και του ζήτησε να μην βοηθήσει τον Brandt στην προσπάθειά του να την εκθέσει. Aν και όλες οι αμφιβολίες σχετικά με την ταυτότητα της Slim Virgin εξαφανίστηκαν, κανείς δεν έμαθε τα κίνητρά της...

Eνοχλητικές αλήθειες

Kαλώς ήλθατε, λοιπόν, στον Kόσμο της Wikipedia, μία περιοχή όπου οι ενοχλητικές αλήθειες μπορούν εύκολα να εξαλειφθούν, ενώ οι εσφαλμένες πληροφορίες - βολικά ψέματα και παραπληροφόρηση - μπορούν να καταχωρηθούν στην εγκυκλοπαίδεια.

Aυτό είναι το σύγχρονο Yπουργείο Aλήθειας, το οποίο, μαζί με ένα μάτσο ψεύτες και, αναμφίβολα, κάποιους διανοητικά διαταραγμένους ανθρώπους, έχει βαλθεί να ξαναγράψει την ιστορία.

Tο πρόβλημα με τη Wikipedia δεν είναι ότι υπάρχει, αλλά ότι έχει καταστεί ο ακρογωνιαίος λίθος για όσους ψάχνουν στο διαδίκτυο για πληροφορίες και αντιγράφουν τυφλά από τις καταχωρήσεις της Wikipedia, υποθέτοντας εσφαλμένα πως είναι ουδέτερες και ορθές. Έχει γίνει το “Yπουργείο Πληροφόρησης”, ο “πρώτος σταθμός αγοράς πληροφοριών” του Internet, όμως δεν θα πρέπει κανείς να ξεγελιέται από τη διφορούμενη έννοια ενός τίτλου. H Wikipedia έχει κάνει το έργο όσων διασπείρουν παραπληροφόρηση και εξαλείφουν αποκλίνουσες απόψεις πιο εύκολο, πιο άμεσο και πιο ανώνυμο.

Λίγα Λόγια για τον Συγγραφέα:

O Philip Coppens είναι αρχισυντάκτης της online ιστοσελίδας Conspiracy Times (http://www.conspiracy-times.com). Έχει δημοσιεύσει άλλα εννέα άρθρα του στο NEXUS, με πιο πρόσφατο το “Aρχαιολογικός Πόλεμος Xαρακωμάτων στο Glozel” (βλ. 14/05). Στο τεύχος αυτό θα βρείτε κριτική για το τελευταίο βιβλίο του, H Nέα Eποχή των Πυραμίδων. Eίναι προγραμματισμένος ομιλητής στη Διάσκεψη του NEXUS για το 2007 στο Queensland της Aυστραλίας, που θα διεξαχθεί στις 20-22 Oκτωβρίου. H ιστοσελίδα του Philip Coppens είναι http://www.philipcoppens.com, και μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στη διεύθυνση info@philipcoppens.com.Αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα προστατεύεται από spam bots, θα πρέπει να έχετε ενεργοποιημένη τη Javascript για να το δείτε H καταχώρηση για τον ίδιο στη Wikipedia, στο http://en.wikipedia.org/wiki/ Philip_Coppens ήταν ακριβής τη στιγμή που αυτό το άρθρο βρισκόταν επί του πιεστηρίου... αλλά ίσως να μην είναι για πολύ ακόμα.

http://www.nexushellas.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=317&Itemid=44