Το παραμύθι των χημικών και η επίθεση ΗΠΑ στη Συρία

Του Γ. Παπαδόπουλου - Τετράδη 

Το παράδοξο δεν είναι ότι ο Τράμπ βομβάρδισε τη συριακή αεροπορική βάση Αλ Σαϊράτ ως αντίποινα για το θάνατο 85 αμάχων στην πόλη Χαν Σεϊχουν. Το παράδοξο είναι ότι το ίδιο μακάβριο έργο επαναλαμβάνεται με τα ίδια ψέματα για πολλοστή φορά για να δικαιολογήσει την ίδια πολιτική επιβολής εξουσίας μιας υπερδύναμης και ενός φρέσκου «ηγέτη»! Αλλά, εδώ το ψέμα είναι εξόφθαλμο.

Ο Ντόναλντ Τράμπ ήδη τον Σεπτέμβριο του 2013 αποκαλούσε τον Ομπάμα «ανόητο ηγέτη μας» ( our foolish leader) όταν απειλούσε να χτυπήσει τη Συρία «γιατί θα συμβούν πολλά κακά, από τα οποία οι ΗΠΑ δεν θα κερδίσουν τίποτε».

Το ίδιο καλοκαίρι ο Τραμπ κατηγορούσε τους αντάρτες της Συρίας ότι «είναι εξ ίσου κακοί με το καθεστώς. Τι θα κερδίσουμε σε ζωές και δισεκατομμύρια που θα χάσουμε:» αναρωτιόταν… Και οι σύμβουλοί του ήταν απολύτως αρνητικοί, κατηγορώντας την κυβέρνηση Ομπάμα ότι συμμαχεί με την Αλ Κάιντα! Κι αυτό ήταν αλήθεια.

Ο βομβαρδισμός της Συριακής αεροπορικής βάσης δήθεν ως αντίποινα για το θάνατο περίπου 90 αμάχων από χημικά, μετά από αεροπορική επίθεση συριακού αεροπλάνου, πάσχει από τα γενοφάσκια της.

Πρώτον, κανείς ακόμα δεν ξέρει τι είναι τα δηλητήρια που σκότωσαν τους αμάχους, παρ όλο που έχουν προστρέξει εκεί γιατροί και παρατηρητές οργανώσεων. Κανείς ακόμα δεν ξέρει αν τα χημικά εκτοξεύτηκαν από αεροπλάνο ή αν εκλύθηκαν από εκρήξεις στο έδαφος όπου υπήρχαν ήδη.

Δεύτερον, ξέρουμε ότι και οι αντάρτες και ο ISIS κατασκευάζουν χημικά όπλα σε αποθήκες σε όλες τις περιοχές που κρατάνε ακόμα. Ξέρουμε ότι οι συριακές δυνάμεις χρησιμοποίησαν χημικά μέχρι το 2013 που προειδοποιήθηκαν από τις ΗΠΑ ότι αν το επαναλάβουν, η Αμερική θα εισβάλει κατασταλτικά. Από τότε δεν έχουμε τέτοιου είδους επιθέσεις από τους Σύριους.

Τρίτον, ξέρουμε ότι όλες οι επίσημες μαρτυρίες στον ΟΗΕ από υπουργούς των ΗΠΑ και της Βρετανίας πρίν και κατά την εισβολή στο Ιράκ και στη Λιβύη για χρήση χημικών από τον Σαντάμ και τον Καντάφι αποδείχτηκαν από τις ίδιες υπηρεσίες του ΟΗΕ ότι ήταν ψεύτικες. Μια καλοστημένη προπαγάνδα για να δικαιολογήσει τις εισβολές.

Με την απουσία φερέγγυων μαρτυριών και στοιχείων η αμερικανική επίθεση είναι πέρα από φανερό ότι έχει γίνει προσχηματικά για να υπηρετήσει τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Αμερικής και για κανέναν ανθρωπιστικό λόγο. Αν η όλη ιστορία δεν είναι μια καλοστημένη προβοκάτσια μεταξύ των ανταρτών που πληρώνονται από ΗΠΑ- Βρετανία και της υπερδύναμης. Δεν θα είναι η πρώτη φορά.

Αξίζει να παρατηρήσει κανείς τις υποκριτικές οιμωγές των διάφορων ανθρωπιστικών οργανώσεων στη Συρία, που ανακαλύπτουν επιθέσεις σε νοσοκομεία και βομβαρδισμούς πόλεων και προσφυγικά κύματα και αμάχους που εκπατρίζονται μόνο τον τελευταίο χρόνο που οι κρατικές συριακές δυνάμεις με τη συνδρομή της Ρωσίας έχουν πάρει παραμάζωμα τους αντάρτες, την Αλ Κάιντα και τον ISIS. Κανείς δεν αναρωτιέται πώς μπήκαν και κατέλαβαν τις πόλεις και τα χωριά όλοι αυτοί και πώς έφυγαν πρόσφυγες πάνω από 10.000.000 Σύριοι τα προηγούμενα χρόνια! Μα κανείς!

Επικοινωνία Ουάσιγκτον-Μόσχας

Από την άλλη μεριά:

Πρώτον η ρωσική κυβέρνηση κατάγγειλε επίσημα εξ αρχής δια του υπουργείου Άμυνας ότι τα χημικά κατασκευάζονταν προφανέστατα από τους αντάρτες σε αποθήκη, η οποία βομβαρδίστηκε από δύο αεροπλάνα, ένα συριακό και ένα ρώσικο που έκαναν τη επίθεση σε άντρα των ανταρτών. Ακόμα κι εχτές η Μόσχα κατήγγειλε την αμερικάνικη επέμβαση ως αποτέλεσμα προβοκατόρικης ενέργειας και ζήτησε σύγκληση του ΣΑ του ΟΗΕ.

Είναι απορίας άξιο πώς οι συριακές και δυτικές οργανώσεις που στηρίζουν τους αντάρτες διαπίστωσαν ότι τα χημικά εκτοξεύτηκαν από το συριακό και όχι από το ρώσικο πολεμικό που επιχειρούσαν μαζί!

Σ' αυτό το επίπεδο, της επιδρομής των ΗΠΑ προηγήθηκε πολύωρη επικοινωνία Ουάσινγκτον- Μόσχας, το αποτέλεσμα της οποίας ήταν να βομβαρδιστεί ένα συγκεκριμένο κομμάτι του συριακού στρατιωτικού αεροδρομίου και τίποτε άλλο. Προφανέστατα για να μη διαρραγούν οι σχέσεις Τραμπ- Πούτιν και για να προκληθεί η μικρότερη δυνατή ζημιά στη βάση, όπου εδρεύουν και ρωσικές δυνάμεις. Εμφανές, ότι η βάση είχε ειδοποιηθεί για την επίθεση, εξ ου και οι περιορισμένες ζημιές, έως ανύπαρκτες στο διάδρομο προσγείωσης

Δεύτερον, η κυβέρνηση Άσσαντ δεν θα διακινδύνευε ποτέ να δώσει πάτημα στις ΗΠΑ ή σε οποιονδήποτε άλλον να την κατηγορήσει για χρήση χημικών, ξέροντας ήδη ότι η διπλή επίθεση στο Ιράκ και στη Λιβύη έγιναν με πρόσχημα τη χρήση χημικών από τον Σαντάμ και τον Καντάφι.

Τρίτον, οι συριακές δυνάμεις δεν χρειάζονται τη χρήση χημικών για να διώξουν πλέον τους αντάρτες, δεδομένου ότι επικρατούν σε όλα τα μέτωπα με τη στήριξη της ρωσικής αεροπορίας και οι αντάρτες, η Αλ Κάϊντα και ο ISIS υποχωρούν παντού. Κι αυτό το ξέρει όλος ο κόσμος.

Τέταρτον, οι οργανώσεις που διάκεινται φιλικά στις φιλοαμερικανικές και φιλοβρετανικές δυνάμεις των ανταρτών, έκαναν φωτογραφίζονται να κάνουν αυτοψίες με χειρουργικά (!) γάντια, μάσκες και … σανδάλια ξυπολυσιάς στο υποτίθεται μολυσμένο έδαφος άγνωστης τοποθεσίας, όπως αποδεικνύουν και οι φωτογραφίες τους που είδαν το φως της δημοσιότητας. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε στημένες φωτογραφίες προπαγάνδας!

Πέμπτο, δεν είναι τυχαίο, που αμέσως μετά το βομβαρδισμό αντάρτες της Αλ Κάϊντα πανηγύριζαν με συνθήματα και σημαίες στην πολιορκούμενη πόλη, ποζάροντας στους φωτογραφικούς φακούς των ανταποκριτών!

Έκτο, για να καταλάβει κανείς τη διαπλοκή των ΗΠΑ στο παιχνίδι της Συρίας δεν έχει παρά να δει τις φωτογραφίες των ρεπουμπλικανων γερουσιαστών στις διαρκείς επαφές τους με στελέχη του ISIS, όπως αυτή του σκληρού Μακ Κέιν με τον Αμπού Μόσα, υπεύθυνο προπαγάνδας του ISIS, τον Αμπου μπακρ αλ Μπαγκντάτι, τον Μουάζ Μουστάφα και τον Σύρο αντάρτη Μουχάμαντ Νούρ, που απαθανατίζονται όλοι μαζί χαμογελαστοί!

Το σχέδιο τεμαχισμού

Είναι κοινό μυστικό ότι οι δήθεν αντάρτες της Συρίας όπως και ο ISIS εξοπλίζονται από τη Βρετανία, τις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία κατά κύριο λόγο και από την Τουρκία, όπου βρίσκουν καταφύγιο κάθε φορά που καταδιώκονται.

Όπως έχω ξαναγράψει, η Συρία είναι η τελευταία μεγάλη βάση των Ρώσων στον αραβικό κόσμο, εξ ου και η λυσσαλέα προσπάθεια των δυτικών να καταληφθεί, να διωχθεί ο Άσσαντ και να τεμαχιστεί η χώρα, όπως είχε ξαναμοιραστεί από τη συνθήκη Σάικ- Πικό.

Ο καυγάς για τη μοιρασιά μεταξύ Κούρδων, Τουρκίας, Ισραήλ και δημιουργίας φιλοδυτικού προτεκτοράτου, αλλά και η στάση της Μόσχας που δεν έχει καμιά διάθεση να χάσει την τελευταία της βάση όπως έχασε αμαχητί το Ιράκ, τη Λιβύη και την Αίγυπτο, καθυστερούν κάθε σχέδιο.

Δεν είναι τυχαίοι οι πανηγυρισμοί Έρντοαν, Σαουδικής Αραβίας και Νετανιάχου αμέσως μετά τους αμερικάνικους βομβαρδισμούς.

Προφανέστατα ο Τράμπ εξωθήθηκε από τους συμβούλους του να κινηθεί δυναμικά χτές για να δηλώσει την αμερικανική παρουσία στην περιοχή και για να τονώσει το τρωμένο γόητρό του στην αμερικανική κοινή γνώμη, μετά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που τον φέρνουν σε καθοδική απήχηση και εκτίμηση.

Ακόμα περισσότερο, που όσο κερδίζει στρατιωτικά ο Άσαντ με τους Ρώσους και ξαναπαίρνει πίσω τα καταληφθέντα εδάφη του κράτους του, τόσο πρέπει οι δυτικές δυνάμεις να του περιορίσουν τη δύναμη για να μην έχουν μπροστά τους μια ρωσόφιλη μεγάλη Συρία. Κι αυτή είναι η κυριότερη αιτία του χτεσινού βομβαρδισμού.

Ο Άσσαντ δεν είναι κανένας άγιος, όπως δεν ήταν ο Καντάφι, ο Σαντάμ, ο Μουμπάρακ και ο Μιλόσεβιτς. Αλλά, εξ ίσου άγιοι δεν είναι ο Τραμπ, ο Μπλερ, ο Κλιντον, η Μέρκελ και ο κάθε ηγέτης που με τις πολιτικές επιβολής για τα γεωπολιτικά συμφέροντα της χώρας του σκορπάει πίσω του πτώματα αθώων. Στη δικιά του ή σε ξένες χώρες.

Ας έχουν τουλάχιστον το θάρρος να παραδεχτούν ξεδιάντροπα ότι σκοτώνουν γυναικόπαιδα για το έδαφος, την εξουσία και το υπέδαφος. Το παραμύθι της δήθεν δικαιοσύνης και του δήθεν ανθρωπισμού δεν πιάνει πια. Έχει ξεσκεπαστεί εδώ και καιρό.

https://kostasxan.blogspot.gr/2017/04/blog-post_331.html

ΗΠΑ: Τα «ροζ σκουφάκια με αυτιά γάτας» εναντίον του Τραμπ και η προέλευσή τους

Τον Ιανουάριο έλαβε χώρα στην Ουάσινγκτον η λεγόμενη «Πορεία των Γυναικών» (στην πραγματικότητα πορεία των ΛΙΜΠΕΡΑΛ γυναικών - και όχι μόνο γυναικών) με τους συγκεντρωμένους να φοράνε κάτι ροζ σκουφάκια. Η εκδήλωση ήταν άλλη μία αντίδραση στους αδυνατούντες «δημοκράτες» να αποδεχθούν την βούληση του αμερικάνικου λαού στις πρόσφατες εκλογές και την προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ. 

Την πρωτοβουλία στήριξαν τεράστιες προσωπικότητες όπως η Κέιτι Πέρι, η Σερ, η  Σκάρλετ Γιόχανσον και η μαντόνα.

Τα σκουφάκια προβλήθηκαν ως «ένα σύμβολο κατά του Ντόναλντ Τραμπ» και ένα «σύμβολο της ενότητάς μας» (των λίμπεραλ).

Η εβραιοαμερικάνικη ιστοσελίδα Forward μας ενημερώνει για την"κρυφή εβραϊκή προέλευση του pussyhat":

«Ενώ οι υποστηρικτές του Donald Trump φοράνε τα κόκκινα καπέλα του μπέιζμπολ με την φράση “Make America GreatAgain,” οι αντίπαλοι του Trump έχουν το δικό τους καπέλο: το ροζpussyhat. Το σκουφί με τα αυτιά της γάτας που σχεδιάστηκε από την 38χρονη Jayna Zweiman και την φίλη της Krista Suh, έχει γίνει ένα αναγνωρισμένο σύμβολο διαμαρτυρίας. Είναι, επίσης, σύμφωνα με την Zweiman, η προσωπική tikkun olam* πράξη της.

Και οι δυο παππούδες και γιαγιάδες της Zweiman μετανάστευσαν από την Ανατολική Ευρώπη και ενώ έκαναν κάθε προσπάθεια να αφομοιωθούν, είπαν στην εγγονή τους το τι πέρασαν. Ο ένας παππούς της Zweiman έπρεπε να περιμένει οκτώ χρόνια για μια θεώρηση. Η μια γιαγιά της, πρόσφυγας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επιβίωνε για αρκετούς μήνες με πατάτες.

«Ξέρω τόσες πολλές οικογένειες που έχουν τις ίδιες ιστορίες», λέει η Zweiman. «Είναι απλά η απόδειξη ότι οι άνθρωποι αξίζουν την αξιοπρέπεια, τον σεβασμό και την ασφάλεια. Αυτό είναι το αμερικανικό όνειρο...»

* Tikkun olam (που σημαίνει «επισκευάζοντας τον κόσμο»), είναι μια έννοια του Ιουδαϊσμού που έχει καμπαλιστική προέλευση και στην σύγχρονη εποχή σημαίνει ότι οι Εβραίοι «φέρουν την ευθύνη» όχι μόνο για τη δική τους πνευματική και υλική ευημερία, αλλά και για την ευημερία όλου του κόσμου.

ΚΟ

http://redskywarning.blogspot.gr/

Το Μεξικό αρχίζει να απελαύνει Κουβανούς

Το Μεξικό έχει αρχίσει τις απελάσεις των Κουβανών λαθρομεταναστών που σκόπευαν να εισέλθουν στις ΗΠΑ μετά τη λήξη (από την κυβέρνηση Ομπάμα) της πολιτικής αμνηστίας “wetfoot, dry foot”(«βρεγμένα πόδια - στεγνά πόδια»), αποδεικνύοντας ξεκάθαρα ότι η μαζική εισβολή λαθρομεταναστών μέσω του Μεξικού θα μπορούσε να είχε σταματήσει ανά πάσα στιγμή.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Reuters, η κυβέρνηση του Μεξικού έχει ήδη απελάσει 91 Κουβανούς μέσα σε περίπου μία εβδομάδα αφότου οι Ηνωμένες Πολιτείες τερμάτισαν μια πολιτική που χορηγούσε παραμονή σχεδόν σε κάθε Κουβανό που θα έφτανε στο έδαφος των ΗΠΑ, μέσω ξηράς.

Η κατάργηση της πολιτικής φρέναρε εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, Κουβανούς που σκόπευαν να φτάσουν με τα πόδια από την Κεντρική Αμερική προς τις ΗΠΑ στα σύνορα με την αξίωση να τους δοθεί «άσυλο».

Σύμφωνα με την κυβέρνηση του Μεξικού, 71 Κουβανοί άνδρες και 20 γυναίκες  πέταξαν πίσω στην Κούβα με τζετ της μεξικανικής ομοσπονδιακής αστυνομίας από τη νότια πόλη της Tapachula.

Το Εθνικό Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής του Μεξικού ανέφερε σε δήλωσή του ότι οι Κουβανοί βρίσκονταν στο Μεξικό"παράτυπα", παρόλο που είχαν υποβάλει αίτηση για άδεια προσωρινής παραμονής στη χώρα.

Οι σιωπηλές επιπτώσεις της ανακοίνωσης είναι ευρείες.

Πρώτον, αυτό σημαίνει ότι η μεξικανική κυβέρνηση έχει πλήρη επίγνωση της μαζικής εισβολής λαθρομεταναστών οι οποίοι διέρχονται από το έδαφος της χώρας, αλλά μέχρι τώρα δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα για να την σταματήσει.

Δεύτερον, αυτό σημαίνει ότι η μεξικανική κυβέρνηση είναι σε θέση εύκολα να σταματήσει την εισβολή, αλλά μέχρι τώρα είχε αρνηθεί να το πράξει, γνωρίζοντας εκ του ασφαλούς, ότι οι εισβολείς επρόκειτο να καταλήξουν στις ΗΠΑ

Τώρα όμως που οι εισβολείς είναι βέβαιο ότι θα πρέπει να ωθηθούν προς τα πίσω και να εγκατασταθούν στο Μεξικό, η μεξικανική κυβέρνηση ενεργεί για να διασφαλίσει ότι θα αποσταλούν πίσω στην πατρίδα τους.

Τρίτον, αυτό σημαίνει ότι η μεξικανική κυβέρνηση εφαρμόζει τώρα μια πολιτική μηδενικής ανοχής για τους παράνομους εισβολείς-την ίδια ακριβώς πολιτική για την οποία ο Donald Trump έχει χαρακτηριστεί «ρατσιστής».

Τέλος, αυτό σημαίνει ότι με αρκετή πολιτική βούληση, είναι δυνατόν να σταματήσει η μαζική εισβολή, παρά τα όσα οι λίμπεραλ υποστηρίζουν ότι δήθεν, η «μαζική μετακίνηση ανθρώπων είναι αναπόφευκτη» και ότι «τίποτα δεν μπορεί να γίνει».

Το τέλος της πολιτικής “wet foot, dry foot” ήρθε πάνω στο συγκεκριμένο αίτημα της κουβανικής κυβέρνησης, η οποία είχε υποστηρίξει ότι η υπόσχεση των ΗΠΑ προς τους λαθρομετανάστες για παραμονή των στο έδαφός τους, τροφοδοτούσε το trafficking, την εμπορία ανθρώπων.

Η πλέον εγκαταλελειμμένη πολιτική άφηνε τους Κουβανών που διέφευγαν προς τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιδιώκουν άδεια παραμονής, αν έφταναν με τα πόδια στην ηπειρωτική χώρα, όχι όμως εάν εντοπίζονταν στη θάλασσα, καθώς τότε τους έστελναν πίσω στην Κούβα.

Ο Trump έχει υποσχεθεί να καταργήσουν την πολιτική του Ομπάμα προς την Αβάνα, εκτός εάν η κουβανική κυβέρνηση κάνει περαιτέρω παραχωρήσεις, και παρόλο που ο ίδιος δεν διευκρίνισε ποιες πρέπει να είναι αυτές, είναι απίθανο ότι θα αποκαταστήσει την πολιτική αμνηστία.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / από εδώ

http://redskywarning.blogspot.gr/

ΗΠΑ: Γνωρίστε το άτομο που καλεί σε «γενική απεργία» κατά της κυβέρνησης Τραμπ

Την Δευτέρα 30, Ιανουαρίου, η βρετανική εφημερίδα The Guardianδημοσίευσε ένα προκλητικό άρθρο άποψης της συγγραφέαFrancine Prose (Φρανσίν Πρόόζ): «Αφήστε τις διαμαρτυρίες. Οι ενέργειες του Τραμπ δικαιολογούν μία γενική εθνική απεργία».

Στο άρθρο, η Prose αναφέρεται στις "διαμαρτυρίες κατά του διατάγματος του Προέδρου Donald Trump για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, το οποίο εμποδίζει όλους του Σύριους να εισέλθουν στις Ηνωμένες Πολιτείες επ’ αόριστον, και όλους τους πρόσφυγες για 120 ημέρες, και τους μετανάστες από επτά μουσουλμανικές χώρες για 90 ημέρες".

Η Prose κάνει τώρα έκκληση για μια "πιο εμφατική μη βίαια απεργία", με τη μορφή της γενικής απεργίας, γράφοντας ότι «τα οικονομικά μποϋκοτάζ – ένα άλλο είδος αναστάτωσης και ταλαιπωρίας έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά επιτυχή στο να πείσουν τις επιχειρήσεις να πάψουν να υποστηρίζουν καταπιεστικές κυβερνήσεις». Εντός της εβδομάδας, οι διοργανωτές σε τρεις πολιτείες έχουν ήδη σχεδιάσει μια γενική απεργία για τις 17 Φεβρουαρίου.

Το Jewish Forward μίλησε με την Prose τηλεφωνικά στις 2 Φεβρουαρίου. Παρακάτω αποσπάσματα της συνομιλίας.

Talya Zax: Το άρθρο ξεκινά με αναφορά στο συσχετισμό μεταξύ του εκτελεστικού διατάγματος του Τραμπ για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες και την απόρριψη από τις Ηνωμένες Πολιτείες των Εβραίων προσφύγων που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από το Ολοκαύτωμα. Έχετε γράψει επίσης ένα βιβλίο για την Άννα Φρανκ, το όνομα της οποίας έγινε γνωστό στις ΗΠΑ, καθώς γράφτηκε ότι αν οι ΗΠΑ της είχαν δώσει βίζα θα είχε σωθεί. Πιστεύετε ότι υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ εκείνης της περιόδου και αυτής; 

Francine Prose: Λοιπόν, η ιδέα της μη αποδοχής των προσφύγων βασικά για θρησκευτικούς λόγους - ας είμαστε ειλικρινείς γιατί περί αυτού πρόκειται - πραγματικά θυμίζει αυτό που συνέβη εδώ κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Αν πάτε στο αρχείο στο Άμστερνταμ υπάρχουν αυτές οι επιστολές που ο πατέρας της Άννας Φρανκ έστελνε, καθώς προσπαθούσε να μπει σε αυτή τη χώρα και δεν μπορούσε.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα σημαίνουν ανθρώπινα δικαιώματα, και θέλω να πιστεύω ότι αυτό το πράγμα κατά κάποιο τρόπο δεν θα λειτουργήσει. Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι αυτοί (που θέλουν να μπουν στις ΗΠΑ) είναι ανθρώπινα όντα. 

Talya Zax: Σας βοηθούν να οργανώσετε τα σχέδια για την προτεινόμενη γενική απεργία στις 17 Φεβρουαρίου; 

Francine Prose: Όχι εγώ είμαι απλά ένας συγγραφέας. Είχα αυτή την ιδέα. Δεν είμαι εγώ το άτομο που θα το οργανώσει. 

ΚΟ: Η Francine Prose (γεννημένη στις 1 Απριλίου του 1947) είναι Αμερικανίδα μυθιστοριογράφος, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος και κριτικός. Γεννήθηκε στο Μπρούκλιν και είναι εβραϊκής καταγωγής. Δεν βρήκα πουθενά κάποιο άρθρο της που να επικρίνει την στάση του κράτους του Ισραήλ ως προς τους Αφρικανούς λαθρομετανάστες και να χαρακτηρίζει «καταπιεστική» την ισραηλινή κυβέρνηση. Η Prose υπήρξε πρόεδρος του Αμερικάνικου Κέντρου PEN που υπερασπίζεται λέει, την «ελευθερία έκφρασης». Ένας από τους χορηγούς του PEN είναι το κράτος του Ισραήλ. Το 2015 αντιτάχθηκε στην απόφαση του PEN να τιμήσει την γαλλική «σατυρική» εφημερίδα Charlie Hebdo με το Βραβείο "Ελευθερίας της Έκφρασης και Θάρρους", δηλώνοντας ότι δεν πιστεύει ότι ηCharlie Hebdo αξίζει ένα βραβείο και ότι «η αφήγηση περί Λευκών Ευρωπαίων που σκοτώθηκαν στα γραφεία τους από μουσουλμάνους εξτρεμιστές, τροφοδοτεί πολιτισμικές προκαταλήψεις». Η Prose επικρίθηκε για τις απόψεις της από πολλούς συγγραφείς, μεταξύ άλλων και του Salman Rushdie, (κατά του οποίου έχει εκδοθεί φετφάς) ο οποίος την χαρακτήρισε «συνοδοιπόρο του φανατικού Ισλάμ, το οποίο είναι εξαιρετικά οργανωμένο, καλά χρηματοδοτούμενο και το οποίο επιδιώκει να μας τρομοκρατήσει όλους, μουσουλμάνους και μη-μουσουλμάνους, ώστε να είμαστε πάντα φοβισμένοι και σιωπηλοί». Μεταξύ των βιβλίων που έχει γράψει ή συγγράψει ηProse, είναι και το "Choice: True Stories of Birth, Contraception,Infertility, Adoption, Single Parenthood" (Επιλογή: Αληθινές Ιστορίες για την Γέννηση, την Αντισύλληψη, την Στειρότητα, την Υιοθεσία, την Μονογονεϊκότητα, & την Έκτρωση»). Ως καλή αριστερή η Prose υπερασπίζεται την «Επιλογή». Στις ΗΠΑ όποιος είναι υπέρμαχος των αμβλώσεων λέγεται “pro choice”. Για τηνProse ένας άνθρωπος έχει την απόλυτη εξουσία στο «σώμα του»(sic) και είναι καθαρά μόνο θέμα «επιλογής», αν θα αφήσει ένα ανθρώπινο ον να ζήσει ή θα το δολοφονήσει. Ένα κυρίαρχο κράτος που θέλει να επιλέξει εκείνο ποιοι θα μπουν στο όριά του και ποιοι όχι ή πόσοι τέλος πάντων θα μπουν, είναι «απάνθρωπο» και προφανώς «ναζιστικό». Και αυτό γιατί αυτοί που δεν θα μπουν στην χώρα είναι «ανθρώπινα όντα». Τα μωρά που θέλουν να ζήσουν αλλά εκτελούνται χωρίς ίχνος διαμαρτυρίας, ήσυχα και αθόρυβα σε κάποιο - χρηματοδοτούμενο από το λίμπεραλ κράτος - «κέντρο υγείας», δεν είναι ανθρώπινα όντα. Αυτή είναι η αριστερά.
ΚΟ.

http://redskywarning.blogspot.gr/

Η επιστροφή του μπαμπά

Του Brett Stevens (Alternative Right) / ΚΟ

Μια πολιτιστική μετατόπιση συμβαίνει σε όλη τη Δύση: οι άνθρωποι απομακρύνονται από την ιδεολογία, ή το ιδανικό για το τι "πρέπει να" -με βάση τις ανησυχίες για την κοινωνικοποίηση με τους άλλους, προς την σκέψη που έχει βάση τα αποτελέσματα και η οποία δίνει έμφαση στην πραγματική παραγωγή και την πολιτισμική σταθερότητα.

Αυτό εκδηλώνεται με διάφορους διασκεδαστικούς τρόπους:

Τα τελευταία οκτώ χρόνια, και τα εξήντα τρία χρόνια πριν από αυτά, η Δύση βίωνε την κυριαρχία διαφόρων βαθμών αριστερισμού. Το 1968, είχαν τον κοινωνικό τους θρίαμβο, και στη συνέχεια, στη δεκαετία του 1990, ένα πολιτικό θρίαμβο, μετά τον οποίον παρήγαγαν ιδεολογικά ζόμπι που έγιναν Millennials και συνωστίζονταν για τον Ομπάμα.

Κατά την περίοδο αυτή, θεωρήθηκε φυσιολογική συμπεριφορά το να είσαι ένας "ελεύθερος καβαλάρης" ή κάποιος που ήθελες να τα έχεις όλα από την κοινωνία και να δώσεις πίσω ελάχιστα. Αυτό δεν ήταν απλώς ένα μέτρο για θέματα εργασίας και οικονομίας, αλλά συχνά για θέματα κοινωνικής τάξης. Πολλοί άνθρωποι αρκέστηκαν στο να συμπεριφέρονται άσχημα και να αφήνουν τους άλλους να καθαρίζουν το χάος που άφηναν πίσω και να αγωνίζονται να αποκατασταθεί η τάξη που υπήρχε κάποτε.

Τώρα, όμως, που οι ενήλικοι έχουν επιστρέψει στο δωμάτιο, αυτό το είδος της συμπεριφοράς εμφανίζεται ως κάτι το ιδιοτελές καιπαρασιτικό. Αυτό σημαίνει μια αλλαγή νοοτροπίας, με βάση τις δυνάμεις που προκάλεσαν το Brexit και την άνοδο του Trump: οι άνθρωποι δεν βλέπουν πλέον την ιδεολογία από μόνη της ως δικαιολογία του «όλα επιτρέπονται». Θέλουν κοινωνική τάξη και πάλι.

Τέλος μιας εποχής

Αυτή η αλλαγή νοοτροπίας οδηγεί σε μια κοινωνία που είναι λιγότερο εστιασμένη στις συμβολικές πράξεις με σκοπό την κοινωνικοποίηση ή το να κάνουμε τους άλλους να αισθάνονται καλά για τον εαυτό τους, και περισσότερο κατευθύνεται προς πραγματικά επιτεύγματα, που καθοδηγούνται από αρχές και πρότυπα.

Τα τελευταία οκτώ χρόνια είχαμε έναν πρόεδρο ο οποίος ήταν επιρρεπής τόσο στο υπερβολικό συναίσθημα όσο και στις μεγαλοστομίες. Όταν ο Trump μίλησε στην ορκωμοσία του, οι αριστεροί σχολιαστές αναρωτήθηκαν γιατί δεν δείχνει καθόλου συναίσθημα όπως έκανε ο Ομπάμα, ο οποίος σκούπιζε το ένα δάκρυ μετά το άλλο κατά τη διάρκεια πολλών από τις ομιλίες του. Από την άλλη πλευρά, όταν ο Trump αποφάσισε να ασχοληθεί με το Μεξικό, όχι μόνο δεν έδειξε κανένα συναίσθημα, αλλά ούτε και μεγαλοστομίες. Έκανε γνωστή την θέση του και έμεινε σε αυτή.

Η Αμερική κάτω από την επιστροφή του Μπαμπά θα είναι ένα εντελώς διαφορετικό μέρος. Θα είναι αυτό αρκετό; Δεν θα είναι από μόνο του, κατά πάσα πιθανότητα, αλλά αντί να το βλέπουμε αυτό ως ένα εκκρεμές, θα πρέπει να το θεωρούμε ως μια ολοκληρωτική αλλαγή κατεύθυνσης της χώρας. Κάποτε κατευθυνόμασταν προς τα μέσα, βαθύτερα προς τα ανθρώπινα συναισθήματα. Τώρα οδεύουμε προς τα έξω για να υποτάξουμε το χάος στον κόσμο μας.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

http://redskywarning.blogspot.gr/

Η εποχή της λογικής τέλειωσε. Ήρθε η εποχή της βίας

Για πρώτη φορά ένας δεύτερος εμφύλιος πόλεμος απειλεί την Αμερική: η χώρα είναι μόνιμα χωρισμένη σε δύο ομάδες. Από την μία η ομάδα της αριστεράς που έχει κάνει σημαία της το μίσος και από την άλλη μια ομάδα που θέλει η λογική να τεθεί πάνω από κάθε ιδεολογία.

Ο Thomas Chittum, στρατιωτικός αναλυτής, έγραψε για αυτή την εξέλιξη στη δεκαετία του 1990 και για την βέβαιη διαίρεση μεταξύ της προαστιακής / αγροτικής παραδοσιακής Αμερικής και της νέας ομάδας κοσμοπολίτικων, πολυπολιτισμικών, φεμινιστικών, αριστερών και νευρωτικών ανθρώπων από τις μεγάλες πόλεις.

Την ημέρα της ορκωμοσίας του Προέδρου Τραμπ, ο Richard Spencer (πρόεδρος του think - tank ‘National Policy Institute’, και ηγετική μορφή του κινήματος "alt-right", "Εναλλακτική Δεξιά")δέχθηκε επίθεση στην Ουάσιγκτον, ενώ έδινε συνέντευξη. 

Κρυμμένος πίσω από ένα όχλο "antifa", ένα κουκουλοφόρος έδωσε μια μπουνιά στον Spencer και μετά το έβαλε στα πόδια. Η ιστορία αναπαράχθηκε στο Twitter, την ώρα που η Ουάσιγκτον ζούσε στιγμές βίας με φλόγες και σπασμένα γυαλιά από όχλους antifa, μαζί με έναν όχλο από ακραίες φεμινίστριες, υποστηρικτές των αμβλώσεων, ρατσιστές του BlackLivesMatter, υποστηρικτές του νόμου της σαρία, και άλλα «φρούτα» που βρέθηκαν ξαφνικά όλοι «ενωμένοι» με μοναδικό κοινό και κίνητρο το μίσος.

Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να ακούσετε τον Paul JosephWatson του δικτύου Infowars, να διαμαρτύρεται, με την χαρακτηριστική αγγλική προφορά του, για την "intolerant Left", δηλαδή, την Αριστερά που μιλάει συνεχώς για «ανεκτικότητα» και η ίδια δεν ανέχεται τίποτε που δεν συμφωνεί με ιδεοληπτικές εμμονές της. Καλά τα λέει ο Paul, αλλά και λοιπόν τι; Έχουμε εισέλθει σε μια νέα εποχή στην αμερικανική πολιτική σκηνή. Πάνε οι εποχές όπου φίλοι και μέλη μιας οικογένειας μπορούσαν να μαζευτούν γύρω από το τραπέζι, να συζητήσουν πολιτικά και απλά να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν σε ορισμένα θέματα (ή ίσως ακόμα και να πείσει ο ένας τον άλλον ότι έχει και κάποιο δίκιο!). Ω, όχι, αυτές οι ημέρες ανήκουν στο παρελθόν. Η εποχή της λογικής έλαβε τέλος.

Αυτά είναι άσχημα νέα για εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους «ορθολογικούς σκεπτικιστές» ή κλασικούς λίμπεραλ. Τώρα βρίσκονται στο συνεχώς συρρικνούμενο κέντρο της πολιτικής. Αργά αλλά σταθερά, χάνουν το έδαφος που το κερδίζουν ακραίοι όπως οι  antifa, εκείνοι της alt-right ή τα διάφορα εθνο-πολιτισμικά μπλοκ ψηφοφόρων που υπάρχουν στις ΗΠΑ. Όσο πειστικός και να ακούγεται ο Paul, δεν πρόκειται ποτέ να πείσει περισσότερο από το 10% των Μαύρων να υποστηρίξει την πολιτική του. Ο κεντρώος χώρος στην πολιτική δεν μπορεί να κρατήσει. Τι πρόκειται να κάνει λοιπόν ο Paul και οι όμοιοί του;

Το πάρτι που σχεδίαζαν μερικές προσωπικότητες της…"alt-lite" (ηlight εκδοχή της alt right), όπως Mike Cernovich, MiloYiannopoulos, Lauren Southern, Gavin McInnes και άλλοι, τη νύχτα πριν από την ορκωμοσία στο National Press Club, έγινε στόχος antifa που σχεδίαζαν να ρίξουν βουτυρικό οξύ στο σύστημα εξαερισμού του National Press Club. Το βουτυρικό (ή βουτανικό)οξύ είναι το συστατικό που χρησιμοποιείται σε βόμβες βρώμας. Αν και είναι απίθανο κάποιος να πάθαινε κάτι, η πρόθεση των antifaήταν να προκαλέσουν χάος και φόβο στους παρευρισκόμενους. Πρέπει να καταλάβετε ότι η υποστήριξή σας στον Donald Trumpσας κάνει έναν de facto ναζιστή σύμφωνα με τα μυαλά των antifa, και αυτό από μόνο του τους παρέχει το αίσθημα της ηθικής δικαιοσύνης να διαπράξουν πράξεις τρομοκρατίας και βίας εναντίον σας.

Το να διαμαρτύρεσαι για την "intolerant left", ενώ αυτή σου κοπανάει το κεφάλι, σου βάζει φωτιά και σου σπάζει τα παράθυρα, δεν πρόκειται, κατά πάσα πιθανότητα, να σε βοηθήσει και πολύ. Για αυτούς είσαι κάποιος που ψήφισε τον ίδιο τον Χίτλερ (!) και όχι τη σχεδόν πρώτη γυναίκα πρόεδρο, ... και όποιος ψήφισε τον ίδιο τον Χίτλερ είναι και ο ίδιος ναζί! Δεν υπάρχει κανένα λογικό επιχείρημα που μπορεί να κάνει αυτά τα άτομα με τα εγκεφαλικά καμένα κύτταρα να αλλάξουν μυαλό.

Το κίνημα της alt-right μπορεί να έχει διαφωνίες με τις διάφορες προσωπικότητες του κινήματος των λιμπερτάριαν, ωστόσο, πέρα από τις διαφωνίες δεν διαπράττουν πράξεις βίας εναντίον τους. Την ίδια ώρα τα στίφη των antifa προβαίνουν σε βία περιστατικά σε τακτική βάση και είναι μόνο θέμα χρόνου πριν κάποιος βλαφθεί σοβαρά (αν δεν έχει ήδη συμβεί) .

Αν και για τους alt-lite φαίνεται προχωρημένο, ήρθε η ώρα να τελειώσει ο ορθολογιστικός τρόπος θεώρησης του κόσμου. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι πλέον ξεπερασμένος. Σιγά-σιγά οδηγούμαστε σε έναν εμφύλιο πόλεμο. Υπάρχει ήδη ένας σιωπηρός εμφύλιος πόλεμος που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Βλέπουμε διαφυλετική βία στη χώρα σε καθημερινή βάση.

Η Αμερική που μεγάλωσες απολαμβάνοντας το να μπορείς να μιλάς ελεύθερα για τις ιδέες σου είναι πλέον νεκρή. Τώρα ζούμε στην εποχή του soft ολοκληρωτισμού της πολιτικής ορθότητας. Ωστόσο, αυτός ο ολοκληρωτισμός χάνει γρήγορα την απαλότητα του και βλέπουμε τους antifa με χαρά να έχουν αναλάβει τον ρόλο της σύγχρονης Τσέκα του συστήματος. Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρόκειται να υπάρχει μια ορθολογική και λογική συζήτηση για το μέλλον των ΗΠΑ, της Ευρώπης, ή του Δυτικού Πολιτισμού. 

Οι πολιτικοί μας αντίπαλοι είναι συναισθηματικά και πνευματικά προετοιμασμένοι να μας δουν να καταστρεφόμαστε όλοι. Αυτή είναι η πραγματικότητα της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε. Είναι καιρός να δράσουμε αναλόγως.

Κυρίως από άρθρο του Charles Lyons (Radix) – δες κι εδώ / ΚΟ

http://redskywarning.blogspot.gr/

Ο Ντόναλντ Τραμπ εννοούσε όλα όσα είπε

του Christopher Caldwell*

Η παγκοσμιοποίηση ρουφάει το αίμα των ελεύθερων Αμερικανών, με κάθε γουλιά από τον decaf frappuccino τους. Οποιοσδήποτε εξεπλάγη που ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αισθάνεται έτσι, δεν πρόσεχε και πολύ στις εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου.

Και όμως, η ομιλία του την Παρασκευή στην ορκωμοσία φαίνεται να έριξε τους αντιπάλους του σε κατάσταση σοκ. Φαίνεται ότι πράγματι τα εννοούσε αυτά που είπε. Μίλησε για την αρχή του «πρώτα η Αμερική», επικαλέστηκε την «προστασία» ως πολιτική του και το «αγοράστε αμερικανικά» ως μότο του.

Εκατομμύρια άνθρωποι συναντήθηκαν το Σάββατο σε πόλεις σε όλη τη χώρα και παγκοσμίως για τα «women's marches», ώστε να διαμαρτυρηθούν κατά της προεδρίας του. Ο κ. Τραμπ αποδέχεται τις ριζικές επιπτώσεις της άποψής του για τον κόσμο. Μάλιστα, έχει αρκετές πιθανότητες να τις υλοποιήσει.

Το γεγονός ότι η αγόρευση του κ. Τραμπ έχει τη δύναμη να σοκάρει, είναι κάποιου είδους δικαίωση. Η προεκλογική του καμπάνια είχε να κάνει με πράγματα που δεν βλέπει η κυβερνώσα Αμερική, ξεκινώντας από τη μη κυβερνώσα Αμερική. Το αόρατο, η ανωνυμία και η έλλειψη φωνής ήταν το βασικό μοτίβο ολόκληρης της ομιλίας: «Ένα ένα, τα εργοστάσια έκλεισαν και έφυγαν από τα εδάφη μας», είπε, «χωρίς ούτε μια σκέψη για τα εκατομμύρια Αμερικανούς εργάτες που έμειναν πίσω».

Αυτή η πρόταση ακούγεται λες και έχει να κάνει με την αποβιομηχάνιση, αλλά έχει να κάνει και με την αλαζονεία του ηγέτη. Η κλιμάκωση της ομιλίας είναι: «Ακούστε αυτά τα λόγια: Δεν θα σας ξανααγνοήσουν ποτέ». Ο κ. Τραμπ, επομένως, προτείνει μια νέα ταυτότητα για την κυβερνώσα τάξη: όχι ως σπλαχνικούς υπερασπιστές των αποκλεισμένων, όχι ως τολμηρούς ηγέτες της βιομηχανίας, ούτε καν ως συμπονετικούς υπέρμαχους της αξιοπρέπειας, αλλά ως γουρούνια στην ποτίστρα.

Σχεδόν κάθε συντάκτης εφημερίδας είναι πεπεισμένος ότι τα σχόλια του κ. Τραμπ ήταν ένα χυδαίο αίσχος. Αυτή είναι μια απερίσκεπτη άποψη. Σε μια χώρα όπου το μάρκετινγκ είναι η κοινή γλώσσα και στο οποίο οι περισσότεροι από τα 324 εκατ. κατοίκους έχουν ταλέντο, ο κ. Τραμπ μόλις έκανε την πιο αποτελεσματική μαρκετίστικη καμπάνια που έχει κάνει οποιοσδήποτε Αμερικανός για το οτιδήποτε.

Αν δώσετε προσοχή στην ομιλία, ακούγεται λιγότερο σαν παραλήρημα και πολύ περισσότερο ως σοβαρό κυβερνητικό πρόγραμμα. Μια φράση, «Αυτό το μακελειό των Αμερικανών σταματά εδώ και σταματά αυτή τη στιγμή», φάνηκε στον κόσμο ως αναφορά στη βία στις φτωχογειτονιές, και όντως αυτό θα σήμαινε, αν ο πρόεδρος την είχε χρησιμοποιήσει πριν από μία γενιά. Αλλά η θέση της φράσης μέσα στην ομιλία καθιστά πιθανό ο κ. Τραμπ να κάνει πλάγια αναφορά στο κύμα των θανάτων από υπερβολική δόση, κυρίως από ηρωίνη και άλλα οπιοειδή, στα προάστια και σε μικρές πόλεις. Πρόκειται για την πιο θανατηφόρα κρίση ναρκωτικών που είχαμε ποτέ. Το 1970, ο Κέρτις Μέιφιλντ τραγουδούσε για τα ναρκωτικά και το έγκλημα στο γκέτο. Τη δεκαετία του 1980, δύο πρόεδροι κήρυξαν «πόλεμο στα ναρκωτικά». Οι σημερινοί θάνατοι από υπερβολική δόση είναι εκτός του ραντάρ, τόσο της κυβέρνησης όσο και του ίδιου αυτού του κύκλου. Ο κ. Τραμπ έκανε δυνατή καμπάνια στο Νέο Χάμσαϊρ και στη Δυτική Βιρτζίνια, τις δύο πολιτείες που έχουν πληγεί περισσότερο.

Μια ακόμη φράση που παρεξηγήθηκε ευρέως είναι, «έχουμε υπερασπιστεί τα σύνορα άλλων κρατών, τη στιγμή που αρνηθήκαμε να υπερασπιστούμε τα δικά μας». Αυτό δεν αντιβαίνει, όπως πολλοί ακροατές υπέθεσαν, στην υπόσχεση του κ. Τραμπ σε άλλο σημείο της ομιλίας, να «ενισχύσει τις παλιές συμμαχίες». Προσπαθεί να επαναπαγιώσει την αρχή ότι οι χώρες έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τα σύνορά τους, όχι μόνο ενάντια σε στρατούς αλλά και σε μετανάστες.

Αυτό που επίσης αγνοήθηκε ήταν η «ανάσταση» από τον κ. Τραμπ της λέξης του 19ου αιώνα, «προστασία», την οποία χρησιμοποιεί για να αναφερθεί στους δασμούς. Σήμερα ακούγεται όσο γραφικές και αλλόκοτες ακούγονται και άλλες παρωχημένες λέξεις. Συνήθως μιλάμε για προστατευτισμό και εννοούμε την προφανώς εξτρεμιστική ιδεολογία που αντιτίθεται στο ελεύθερο εμπόριο. Αλλά ο κ. Τραμπ υπαινίσσεται ότι κάνουμε λάθος όταν μπερδεύουμε αυτά τα δύο. Η διαφορά μεταξύ προστασίας και προστατευτισμού είναι σαν τη διαφορά μεταξύ Ισλάμ και ισλαμισμού. Προσπαθεί να βάλει τους δασμούς στο μυαλό του κόσμου.

Στην πραγματικότητα, αυτό το έχει ήδη καταφέρει. Ο κ. Τραμπ έριξε το γάντι σε κάποια εταιρικά στελέχη και κέρδισε. Όταν η General Motors ανακοινώνει ένα σχέδιο επένδυσης ενός δισ. σε αμερικανικές θέσεις εργασίας, όπως έγινε τις ημέρες πριν την ορκωμοσία, το αίσθημα αλλάζει στους αναποφάσιστους ψηφοφόρους, πως ο κ. Τραμπ πρέπει να έχει δίκιο. Το ίδιο και όταν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών αρχίζουν να μεταβάλλουν τις προτεραιότητες στους προϋπολογισμούς, για να οδηγήσουν τις δαπάνες για την άμυνα στο 2% του ΑΕΠ. Στον απόηχο της εκλογής του κ. Τραμπ, ο Λαρς Λόκε Ράσμουσεν, ο Δανός πρωθυπουργός, υποσχέθηκε να αυξήσει τους προϋπολογισμούς. Η προηγούμενα εριστική Λιθουανία υποσχέθηκε να φέρει τις δικές της δαπάνες για την άμυνα μέχρι το 2% του ΑΕΠ που προβλέπει το ΝΑΤΟ, ως το 2018, δύο χρόνια νωρίτερα απ’ ό,τι απαιτείται.

Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα ριζοσπαστικό σχετικά με τη διάγνωση του κ. Τραμπ για την παγκοσμιοποίηση, εκτός του ότι δείχνει να μιλά ειλικρινά. Κάθε δυτικός πολιτικός των τελευταίων 20 ετών, από τη Χίλαρι Κλίντον μέχρι τον Χέλμουτ Κολ και τον Τζέρεμι Κόρμπιν, έχει παραπονεθεί πως η παγκοσμιοποίηση αφήνει έναν κόσμο πίσω. Αλλά δεν κατάλαβαν πως η Νέα Οικονομία ήταν μια νέα οικονομία. Περιλάμβανε την εξαφάνιση κάθε πλευράς της παλιάς οικονομίας, μαζί και του προσωπικού.

Οι θεωρητικοί της Νέας Οικονομίας είπαν πως θα έπρεπε να είναι δυνατό να αποζημιωθούν οι «χαμένοι». Αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Διότι όταν ήρθαν τα χρήματα, ο κόσμος που διαχειριζόταν τη νέα οικονομία δεν αναγνώρισε τους χαμένους ως μέλη της ίδιας κοινότητας. Ίσως αυτό που αποτελεί έκπληξη να είναι πως πήρε τόσο καιρό όσο πήρε, μέχρι ένας πολιτικός να επιχειρηματολογήσει πως αν οι ηγέτες του συστήματος δεν είναι αξιόπιστοι για να κάνουν μεταρρυθμίσεις από τα μέσα, πρέπει να πάρουν εντολή να το κάνουν με εξωτερικούς παράγοντες.

*Ανώτατος συντάκτης στη Weekly Standard και συγγραφέας ακυκλοφόρητου βιβλίου για την άνοδο και την πτώση της πολιτικής τάξης μετά τη δεκαετία του 1960.

http://www.euro2day.gr/ftcom/ftcom_gr/article-ft-gr/1511847/o-ntonalnt-tramp-ta-ennooyse-ola.html

ΗΠΑ: Τα media στενοχωρήθηκαν με το βίντεο του βασανισμού του λευκού από συμμορία αφροαμερικάνων γιατί επιβεβαιώνει τον ρατσισμό κατά των λευκών

Γνωρίζετε την ιστορία με την συμμορία τεσσάρων Αφροαμερικανών οι οποίοι κακοποιούσαν επί ώρες έναν 18χρονο λευκό με ειδικές ανάγκες, τον οποίο είχαν απαγάγει, ενώ ανέβασαν το σχετικό βίντεο στα κοινωνικά μέσα πανηγυρίζοντας για τα «κατορθώματά» τους. Η ιστορία έχει γίνει γνωστή στις ΗΠΑ εδώ και δύο με τρεις ημέρες. Τα δικά μας «ενημερωτικά» τηλεοπτικά και ηλεκτρονικά μέσα άργησαν λίγο. Και τώρα μιλάνε για «φρίκη» και «σοκ». Το «σοκ» τους θα κρατήσει μία ημέρα και μετά θα ξεχαστεί. Ο λόγος, φυσικά, είναι το χρώμα του δέρματος του θύματος και των δραστών. Ναι, όλοι αυτοί οι «αντιρατιστές» είναι οι πρώτοι που ζυγίζουν την είδηση ανάλογα με τι «ράτσα» είναι οι «καλοί» και οι «κακοί» της ιστορίας.  

Τέτοιες ειδήσεις ρατσιστικής βίας κατά λευκών έχουν παρουσιαστεί εδώ και χρόνια στον ΚΟ, μακριά βέβαια από τις ευαίσθητες κεραίες των εγχώριων φορέων της «ενημέρωσης» των μαζών. Δεν χρειάζεται να επανερχόμαστε κάθε τρεις και λίγο και να λέμε τα ίδια και τα ίδια.  

Απλά στο πρόσφατο «σοκαριστικό» περιστατικό εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι συστημικά μέσα ξεστόμισαν για πρώτη φορά την φράση «ρατσιστικό κίνητρο», για θύμα που είναι λευκό. Γκρεμίστηκε κανένας φούρνος; Τους ξέφυγε; Είδαν το φως; Θα δείξει.

Το άλλο, ας πούμε, άξιο λόγου είναι η συνήθης αντίδραση όταν το θύμα δεν ανήκει στις - κατά αυτούς – «ευπαθείς ομάδες». Χαλάει το παραμύθι και τα χάνουν.

Ο αρθρογράφος π.χ. της Washington Post, Callum Borchers, πιστεύει ότι η «χειρότερη πτυχή» του βιντεοσκοπημένου βασανισμού του διανοητικά καθυστερημένου λευκού άνδρα από την συμμορία των μαύρων είναι ότι επιβεβαιώνει την «αφήγηση των υποστηρικτών του Τραμπ» ότι οι διακρίσεις που αντιμετωπίζουν οι λευκοί στην Αμερική είναι ανεξέλεγκτες.

Σε άρθρο του ο Borchers - με αρκετή δόση ειρωνείας και δημοσιογραφικού ελιτισμού – υποστηρίζει: «Αν πιστεύετε ότι οι διακρίσεις ενάντια στους λευκούς ανθρώπους είναι ανεξέλεγκτες, ότι οι υποστηρικτές του Donald Trump αντιμετωπίζουν διώξεις, ότι το Σικάγο είναι μια εμπόλεμη ζώνη, και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι ανέντιμα, τότε ολόκληρη η κοσμοθεωρία σας είναι πιθανό να επιβεβαιωθεί από μία φοβερή ιστορία».

Ο αρθρογράφος στη συνέχεια εκφράζει την ανησυχία του για τον τίτλο που επέλεξε η γνωστή ιστοσελίδα Infowars για την ιστορία - «Λευκός άνδρας απήχθη, φιμώθηκε, ξυλοκοπήθηκε από συμμορία μαύρων αντι-Trump ρατσιστών» - αλλά και την αντίδραση του πρώην ομιλητή της Βουλής των Αντιπροσώπων Newt Gingrich, ο οποίος στο Fox News την Πέμπτη, είπε ότι η οργή των μέσων ενημέρωσης θα ήταν πολύ μεγαλύτερη", αν αυτό είχε γίνει σε έναν αφροαμερικάνο από τέσσερις λευκούς".

ΚΟ

http://redskywarning.blogspot.gr/