Η επιστροφή του μπαμπά

Του Brett Stevens (Alternative Right) / ΚΟ

Μια πολιτιστική μετατόπιση συμβαίνει σε όλη τη Δύση: οι άνθρωποι απομακρύνονται από την ιδεολογία, ή το ιδανικό για το τι "πρέπει να" -με βάση τις ανησυχίες για την κοινωνικοποίηση με τους άλλους, προς την σκέψη που έχει βάση τα αποτελέσματα και η οποία δίνει έμφαση στην πραγματική παραγωγή και την πολιτισμική σταθερότητα.

Αυτό εκδηλώνεται με διάφορους διασκεδαστικούς τρόπους:

Τα τελευταία οκτώ χρόνια, και τα εξήντα τρία χρόνια πριν από αυτά, η Δύση βίωνε την κυριαρχία διαφόρων βαθμών αριστερισμού. Το 1968, είχαν τον κοινωνικό τους θρίαμβο, και στη συνέχεια, στη δεκαετία του 1990, ένα πολιτικό θρίαμβο, μετά τον οποίον παρήγαγαν ιδεολογικά ζόμπι που έγιναν Millennials και συνωστίζονταν για τον Ομπάμα.

Κατά την περίοδο αυτή, θεωρήθηκε φυσιολογική συμπεριφορά το να είσαι ένας "ελεύθερος καβαλάρης" ή κάποιος που ήθελες να τα έχεις όλα από την κοινωνία και να δώσεις πίσω ελάχιστα. Αυτό δεν ήταν απλώς ένα μέτρο για θέματα εργασίας και οικονομίας, αλλά συχνά για θέματα κοινωνικής τάξης. Πολλοί άνθρωποι αρκέστηκαν στο να συμπεριφέρονται άσχημα και να αφήνουν τους άλλους να καθαρίζουν το χάος που άφηναν πίσω και να αγωνίζονται να αποκατασταθεί η τάξη που υπήρχε κάποτε.

Τώρα, όμως, που οι ενήλικοι έχουν επιστρέψει στο δωμάτιο, αυτό το είδος της συμπεριφοράς εμφανίζεται ως κάτι το ιδιοτελές καιπαρασιτικό. Αυτό σημαίνει μια αλλαγή νοοτροπίας, με βάση τις δυνάμεις που προκάλεσαν το Brexit και την άνοδο του Trump: οι άνθρωποι δεν βλέπουν πλέον την ιδεολογία από μόνη της ως δικαιολογία του «όλα επιτρέπονται». Θέλουν κοινωνική τάξη και πάλι.

Τέλος μιας εποχής

Αυτή η αλλαγή νοοτροπίας οδηγεί σε μια κοινωνία που είναι λιγότερο εστιασμένη στις συμβολικές πράξεις με σκοπό την κοινωνικοποίηση ή το να κάνουμε τους άλλους να αισθάνονται καλά για τον εαυτό τους, και περισσότερο κατευθύνεται προς πραγματικά επιτεύγματα, που καθοδηγούνται από αρχές και πρότυπα.

Τα τελευταία οκτώ χρόνια είχαμε έναν πρόεδρο ο οποίος ήταν επιρρεπής τόσο στο υπερβολικό συναίσθημα όσο και στις μεγαλοστομίες. Όταν ο Trump μίλησε στην ορκωμοσία του, οι αριστεροί σχολιαστές αναρωτήθηκαν γιατί δεν δείχνει καθόλου συναίσθημα όπως έκανε ο Ομπάμα, ο οποίος σκούπιζε το ένα δάκρυ μετά το άλλο κατά τη διάρκεια πολλών από τις ομιλίες του. Από την άλλη πλευρά, όταν ο Trump αποφάσισε να ασχοληθεί με το Μεξικό, όχι μόνο δεν έδειξε κανένα συναίσθημα, αλλά ούτε και μεγαλοστομίες. Έκανε γνωστή την θέση του και έμεινε σε αυτή.

Η Αμερική κάτω από την επιστροφή του Μπαμπά θα είναι ένα εντελώς διαφορετικό μέρος. Θα είναι αυτό αρκετό; Δεν θα είναι από μόνο του, κατά πάσα πιθανότητα, αλλά αντί να το βλέπουμε αυτό ως ένα εκκρεμές, θα πρέπει να το θεωρούμε ως μια ολοκληρωτική αλλαγή κατεύθυνσης της χώρας. Κάποτε κατευθυνόμασταν προς τα μέσα, βαθύτερα προς τα ανθρώπινα συναισθήματα. Τώρα οδεύουμε προς τα έξω για να υποτάξουμε το χάος στον κόσμο μας.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

http://redskywarning.blogspot.gr/

1209: Η συνθήκη της Σαπιέντζας και το μοίρασμα του Μοριά ανάμεσα σε Βενετούς και Φράγκους

Ο σταυροφόρος-ναυαγός Γοδεφρείδος Α' Βιλλεαρδουίνος - Η Συνθήκη που υπογράφτηκε στο μοναστήρι των Βενεδικτίνων - Το απίστευτο τέχνασμα με το οποίο ο Γοδεφρείδος έγινε κύριος όλης της Πελοποννήσου

Η Σαπιέντζα (ή Σακιότσα) - Γεωγραφικά στοιχεία

Σήμερα, από το protothema.gr , φέρνουμε στο φως αναλυτικά στοιχεία για μια άγνωστη σχεδόν σε όλους Συνθήκη, με την οποία η Πελοπόννησος "μοιράστηκε" ανάμεσα σε Βενετούς και Φράγκους (ερήμην των Ελλήνων...).

Η Συνθήκη αυτή υπογράφτηκε το 1209 στη νήσο Σαπιέντζα, που βρίσκεται απέναντι από τη Μεθώνη.

Η Σαπιέντζα (από το ιταλικό sapienza = σοφία) ή Σακιότσα, ανήκει στο σύμπλεγμα των Οινουσσών, που βρίσκεται στο νότιο Ιόνιο, απέναντι από τις ακτές της Μεσσηνίας. Είναι το δεύτερο σε μέγεθος νησί του συμπλέγματος, μετά τη Σχίζα. Έχει έκταση 9 τ.χλμ., σπάνια χλωρίδα και πανέμορφες παραλίες. Νοτιοδυτικά της βρίσκεται το βαθύτερο σημείο της Μεσογείου, το Φρέαρ των Οινουσσών (5.121 μ.). Αποτελεί κομβικό σημείο του ναυτικού δρόμου, που συνδέει την Ιταλία με τη Μέση Ανατολή.

Στη γύρω περιοχή έχουν σημειωθεί πολλά ναυάγια. Κοντά στη Σαπιέντζα βρίσκεται και η νησίδα Μπόμπα, όπου λέγεται ότι προσάραξε το καράβι που μετέφερε τον Απόστολο Παύλο στη Ρώμη.

Εντυπωσιακός είναι ο φάρος που υπάρχει στο νησί και χτίστηκε το 1885. Κατά τον Γήση Παπαγεωργίου, "είναι ίσως ο ωραιότερος φάρος του ελληνικού φαρικού δικτύου"
(ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΠΕΤΡΙΝΟΙ ΦΑΡΟΙ).

Η Σαπιέντζα, στην οποία ζει μεγάλος αριθμός κρητικών αιγάγρων (κρι-κρι), είναι ενταγμένη στο Δίκτυο Natura 2000 και αποτελεί προστατευόμενη περιοχή. Πολλά ιστορικά γεγονότα έχουν συμβεί σ' αυτή. Να θυμίσουμε μόνο ότι κατά τα "Παρκερικά" (1849-1850) η Μεγάλη Βρετανία ζήτησε να της παραχωρηθεί το νησί μαζί με την Ελαφόνησο, κάτι το οποίο, ευτυχώς, τελικά δεν έγινε.

Ο Γοδεφρείδος Α' Βιλλεαρδουίνος

Ο Γοδεφρείδος Α' Βιλλεαρδουίνος (γαλλικά Geoffrey de Villearduin), ήταν ένας από τους σταυροφόρους της Δ' Σταυροφορίας, που, όπως ξέρουμε, κατέληξε στην άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους (1204).

Ήταν ανιψιός του επίσης σταυροφόρου της Δ' Σταυροφορίας) και χρονογράφου Γοδεφρείδου Βιλλεαρδουίνου.

Γεννήθηκε γύρω στο 1169 στην Καμπανία της Γαλλίας. Δεν ακολούθησε τους άλλους σταυροφόρους, αλλά επιχείρησε να φτάσει για προσκύνημα στην Παλαιστίνη. Μόλις έφτασε στη Συρία, πληροφορήθηκε την άλωση της Κων/πολης και έσπευσε να συναντήσει τους άλλους σταυροφόρους. Ωστόσο, το πλοίο του παρασύρθηκε από σφοδρή τρικυμία και βρέθηκε στη Μεθώνη. Στη διάρκεια του χειμώνα του 1204, ο τοπικός άρχοντας Ιωάννης Καντακουζηνός του ζήτησε να τον βοηθήσει σε μια επίθεση σε γειτονικές περιοχές. Εκείνος δέχτηκε και όντως οι δύο σύμμαχοι πέτυχαν τον σκοπό τους. Τον επόμενο χρόνο, ο Καντακουζηνός πέθανε και ο γιος του, Μιχαήλ, ακύρωσε τη συμφωνία με τον Γοδεφρείδο, ο οποίος, σύμφωνα με τον William Miller "είχε διαπιστώσει το μοιραίο μυστικό πως οι Έλληνες της Πελοποννήσου ήταν γενιά που δεν επιθυμούσε πόλεμο και πως η χώρα τους μπορούσε να κατακτηθεί εύκολα από ένα τολμηρό τμήμα Λατίνων".

Ο αρχηγός της Δ' Σταυροφορίας Βονιφάτιος Μομφερατικός, μετά την κατάληψη του μεγαλύτερου τμήματος της Ελλάδας, πολιορκούσε εκείνη την εποχή το Ναύπλιο. Μόλις έμαθε ότι ο Γοδεφρείδος βρισκόταν στη Μεθώνη, τον κάλεσε να τον βοηθήσει. Πραγματικά, ο νεαρός σταυροφόρος σε έξι ημέρες έφτασε στο στρατόπεδο του Βονιφάτιου, ο οποίος για να τον δελεάσει του πρόσφερε κτίσεις και κτήματα. Όμως μια τυχαία συνάντηση άλλαξε για... νιοστή φορά τον ρου της ιστορίας.

Ο Γκιγιόμ ντε Σαμπλίτ

Ανάμεσα στους άνδρες του Βονιφάτιου, ήταν και ο Γκιγιόμ ντε Σαμπλίτ, παλιός φίλος και συμπατριώτης του Γοδεφρείδου, ο οποίος του περιέγραψε τον πλούτο της χώρας που οι ντόπιοι την αποκαλούσαν "Μορέα".

Να σημειώσουμε εδώ ότι η λέξη "Μορέας" πρωτοβρέθηκε σε έναν κώδικα του 1111 και δεν υπάρχει ομοφωνία για την ετυμολογία της.

Οι δύο φίλοι ζήτησαν από τον Βονιφάτιο, κι εκείνος δέχτηκε να τους δώσει, μια μικρή στρατιωτική δύναμη. Με επικεφαλής τον Γοδεφρείδο, τον Γκιγιόμ ντε Σαμπλίτ, εκατό ιππότες και μερικοί στρατιώτες, ξεκίνησαν από το Ναύπλιο να καταλάβουν την Πελοπόννησο. Θα πίστευε κανείς ότι η προσπάθεια αυτή θα τελείωνε σύντομα και άδοξα. Έγινε όμως ακριβώς το αντίθετο...





Τα κάστρα του Μοριά στα χέρια του Γοδεφρείδου και του Σαμπλίτ

Πρώτη πόλη που έπεσε στα χέρια τους ήταν η Πάτρα. Ακολούθησε η πρωτεύουσα της Ήλιδας, Ανδραβίδα, οι άρχοντες της οποίας μαζί με τους ιερείς που κρατούσαν τις άγιες εικόνες και τον σταυρό ομολόγησαν πίστη στους Φράγκους με τον όρο πως θα σέβονταν τις κτίσεις τους.
Σύντομα και άλλες πόλεις έπεσαν στα χέρια του Γοδεφρείδου και του Σαμπλίτ. Η σημαντικότερη μάχη έγινε στη συνέχεια στον ελαιώνα των Κουντούρων, κοντά στη Μεθώνη, όπου 500-700 Φράγκοι συνέτριψαν τους Έλληνες. Ηρωική αντίσταση πρόβαλε ο άρχοντας Δοξαπατρής Βουτσαράς από το κάστρο του στο Αράκλοβο, στα αρκαδικά βουνά (πιθανότατα στην κορυφή Χρυσούλι του όρους Μίνθη, στα 1.200 μέτρα). Στην αραγονική παραλλαγή του "Χρονικού του Μορέως" αναφέρεται πως κανένας δεν μπορούσε να σηκώσει το ρόπαλό του και πως ο θώρακάς του ζύγιζε 150 λίτρες (μία βυζαντινή λίτρα = 327,456 γραμμάρια), δηλαδή περίπου 49 κιλά!

Στην ιστορία έμεινε και η κόρη του, Μαρία Δοξαπατρή, που για να μην πέσει στα χέρια των Φράγκων, προτίμησε να αυτοκτονήσει πέφτοντας από το κάστρο. Ο Δημήτριος Βερναρδάκης την έκανε ηρωίδα της τραγωδίας "Μαρία Δοξαπατρή". Σύντομα ο Σαμπλίτ αποκαλούνταν από τον πάπα Ιννοκέντιο Γ' "ηγεμόνας όλης της Αχαΐας", καθώς είχε καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του Μοριά. Την ίδια εποχή οι Βενετοί έστειλαν στόλο, που κατέλαβε τη Μεθώνη και την Κορώνη, κατανικώντας τις μικρές φραγκικές φρουρές που είχαν τοποθετηθεί εκεί. Όπως γράφει ο William Miller , "Όσο για το λαό, είχε ξεχάσει να πολεμάει, καταπιεζόμενος από τα βάρη και την αδιαφορία ή από διάθεση να αλλάξει δεσπότες". Και ο Βυζαντινός ιστορικός Γ. Ακροπολίτης σημειώνει ότι: "Οι Ευρωπαίοι Έλληνες ήταν ακατάρτιστοι στην άμυνα των φρουρίων και εύκολα έπεφταν στα πόδια κάθε τύραννου" και πως "στον Μοριά υπήρχαν λίγα φρούρια". Σεβόμενοι και τα δικαιώματα των Ελλήνων, οι Φράγκοι έγιναν δεκτοί με θετική διάθεση στις περισσότερες περιοχές.

Ο Σαμπλίτ ξεκίνησε την οργάνωση της ηγεμονίας του. Διόρισε μια επιτροπή από Έλληνες και Λατίνους, με πρόεδρο τον Γοδεφρείδο για να διαιρέσει τον Μοριά σε τιμάρια. Ο ίδιος αναγκάστηκε να φύγει για τη Γαλλία, καθώς ο αδελφός του Λουδοβίκος πέθανε χωρίς να αφήσει απογόνους και έπρεπε να τακτοποιήσει τα κληρονομικά θέματά του στη Βουργουνδία. Στον Γοδεφρείδο άφησε τις βαρονίες της Καλαμάτας και της Κυπαρισσίας και στην Αχαΐα άφησε αντιπρόσωπο τον ανιψιό του. Όμως ο Σαμπλίτ διασχίζοντας την Απουλία πέθανε, όπως και ο ανιψιός του, μετά από λίγο. Έτσι ο Γοδεφρείδος έγινε ηγεμόνας όλης σχεδόν της Πελοποννήσου, μέχρι να έρθει από τη Γαλλία ο πλησιέστερος συγγενής του Σαμπλίτ.

Σε συνέλευση που έγινε στην Ανδραβίδα αποφασίστηκε ο χωρισμός της ηγεμονίας σε 12 βαρονίες, ο τρόπος διακυβέρνησης και όλα τα υπόλοιπα διαδικαστικά θέματα. Ο Γοδεφρείδος κατέλαβε τη Βελιγοστή και το Νύκλι, όπως και τη Λακεδαιμονία (προφανώς τη Σπάρτη). Έμεναν ακόμα σε ελληνικά χέρια η Κόρινθος, το Ναύπλιο, το Άργος και η Μονεμβασιά. Ενώ πολιορκούσε τον Ακροκόρινθο, με τη βοήθεια του Όθωνα ντε λα Ρος, της Αθήνας, δέχτηκε πρόσκληση να μεταβεί στη Ραβένικα (στην κοιλάδα του Σπερχειού) την άνοιξη του 1209, όπου ο αυτοκράτορας Ερρίκος είχε συγκαλέσει συνέλευση, παρλαμά, όπως είναι γνωστή στις ελληνικές πηγές. Εκεί του απονεμήθηκε ο τίτλος του "στρατοπεδάρχη της Ρωμανίας". Επειδή όμως οι Βενετοί είχαν στείλει νέο διοικητή στη Μεθώνη και την Κορώνη, βιάστηκε να γυρίσει πίσω, για να διευθετήσει τις "εκκρεμότητες" με τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία. Έτσι ο Γοδεφρείδος και ο Βενετσιάνος διοικητής του Μοριά συναντήθηκαν το καλοκαίρι του 1209 στη Σαπιέντζα. Στο μοναστήρι των Βενεδικτίνων, που υπήρχε τότε στο νησί, υπογράφτηκε η Συνθήκη της Σαπιέντζας.

Η συνθήκη της Σαπιέντζας

Με τη Συνθήκη αυτή, ο Γοδεφρείδος διέγραψε όλες τις απαιτήσεις του από τη Μεθώνη και την Κορώνη, που το έδαφός τους έφτανε βόρεια σχεδόν ως το Ναβαρίνο (Πύλο). Οι δύο αυτές πόλεις αποτελούσαν για τους Βενετούς "αποθήκη και ειδικό σταθμό εφοδιασμού για τις γαλέρες, τα πλοία και τα σκάφη στο δρόμο τους για την Ανατολή". Επίσης ο Γοδεφρείδος υποσχέθηκε να κατακτήσει όλα τα μέρη που δεν ανήκαν ακόμη σ' αυτόν και να παραχωρήσει το 1/4 από αυτά στους Βενετούς. Επίσης χορήγησε ελευθερία εμπορίου στους Βενετσιάνους σε όλη την επικράτειά του.

Τελικά, μόνο η Μονεμβασιά έμεινε σε ελληνικά χέρια ως το 1249, οπότε, μετά από στενή πολιορκία τριών ετών και αφού οι κάτοικοί της από την πείνα "εφάγασι τους ποντικούς ομοίως τα κατσία (γάτες)", έπεσε στα χέρια των Φράγκων.

Ο ξάδελφος του Σαμπλίτ φτάνει στην Ελλάδα - Το απίστευτο τέχνασμα του Γοδεφρείδου με το οποίο τον παραγκωνίζει

Η συμφωνία παραλίγο να χαλάσει, όταν ένας ξάδελφος του Σαμπλίτ, ο Ροβέρτος, ξεκινά για τον Μοριά, προκειμένου να αναλάβει αυτός την ηγεμονία. Κατά την αναχώρηση του Σαμπλίτ είχε γίνει συμφωνία πως κάθε νόμιμος απαιτητής όφειλε να έρθει στον Μοριά μέσα σε ένα χρόνο και μια μέρα. Αλλιώς οποιαδήποτε απαίτηση θα παραγραφόταν. Ο Ροβέρτος έφτασε στη Βενετία. Εκεί, μετά από συμφωνία με τον Γοδεφρείδο, ο πανούργος δόγης, με διάφορες προφάσεις, δεν τον άφηνε να φύγει. Πέρασαν δύο μήνες, όταν τελικά ο Ροβέρτος μπόρεσε να επιβιβαστεί σε ένα καράβι για τον Μοριά. Ο πλοίαρχός του πήρε εντολή να τον εγκαταλείψει στις ακτές της Κέρκυρας(!) και να ενημερώσει τον Γοδεφρείδο.

Τελικά με ένα απουλικό καράβι, ο Ροβέρτος έφτασε στη Γλαρέντζα (Κυλλήνη), δώδεκα μέρες πριν τη λήξη της προθεσμίας. Μαθαίνοντας ότι ο Γοδεφρείδος ήταν στην Ανδραβίδα, έστειλε αγγελιοφόρο με την παράκληση να του σταλούν άλογα για τη διαδρομή του. Ο αγγελιοφόρος δεν βρήκε τον Γοδεφρείδο στην Ανδραβίδα. Φτάνοντας σ' αυτήν, ο Ροβέρτος έγινε δεκτός από τον φρούραρχο και τους προύχοντες της πόλης με τιμές. Έλαβε από τον φρούραρχο πιστοποιητικό για τον χρόνο άφιξής του στη χώρα. Ο Γοδεφρείδος είχε μετακινηθεί στο Βλισίρι, κοντά στο Κατάκωλο και ακολουθώντας παρελκυστική τακτική, δέχτηκε τελικά τον Ροβέρτο στη Λακεδαιμονία μετά τη λήξη της προθεσμίας. Εκεί συνήλθε συνέλευση των Βαρόνων για να εξετάσει τους τίτλους του απαιτητή. Η συνέλευση έκρινε ότι η προθεσμία είχε λήξει πριν από δύο εβδομάδες και ο Ροβέρτος είχε χάσει τα δικαιώματά του. Έτσι ο ξάδελφος του Σαμπλίτ, αφού δεν δέχτηκε να παραμείνει στον Μοριά, επέστρεψε στη Γαλλία.

Η αλήθεια είναι ότι οι βαρόνοι προτιμούσαν σαφώς να αναλάβει την ηγεμονία ο θαρραλέος και πανούργος Γοδεφρείδος παρά ο νεαρός, άπειρος και με πλήθος άπειρων ακολούθων Ροβέρτος.

Έτσι ο Γοδεφρείδος Α' Βιλλεαρδουίνος από ναυαγός στη Μεθώνη έγινε κύριος όλης της Πελοποννήσου, καθώς το 1210 κατέλαβε την Κόρινθο και λίγο αργότερα, με τη βοήθεια των Βενετών, το Ναύπλιο και το Άργος.

Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ' τον είχε ήδη αναγνωρίσει ως "ηγεμόνα της Αχαΐας" από το 1209.

Επίλογος με... ερωτήματα

Η Συνθήκη της Σαπιέντζας είναι γνωστή σε όλη την Ευρώπη: Treaty of Sapienza, Trattato di Sapienza, Traite de Sapienza, εκτός από την Ελλάδα, την οποία και αφορούσε και στην οποία υπογράφτηκε. Ούτε και η Σαπιέντζα είναι γνωστή στους περισσότερους. Μήπως θα πρέπει στα σχολικά βιβλία ιστορίας να προστεθεί, έστω και μία σελίδα, για το σημαντικό αυτό γεγονός    ;
Από την άλλη πλευρά, η Σαπιέντζα εντάχθηκε στο ελληνικό κράτος από την ίδρυσή του (1830). Όλα αυτά τα χρόνια ασχολήθηκε κάποιος επίσημος φορέας με τον ακριβή εντοπισμό του μοναστηριού των Βενεδικτίνων και την οικοδόμηση κάποιου κτίσματος που να το θυμίζει;
Καλό το Δίκτυο Natura 2000, εξαιρετική η κήρυξη του νησιού ως προστατευόμενη περιοχή, αλλά μήπως θα ήταν εξίσου καλό να γίνει η Σαπιέντζα επισκέψιμη ως ιστορικός χώρος;
Και αν όχι το κράτος, μήπως ο Δήμος Πύλου-Νέστορος στον οποίο υπάγεται το νησί, σκέφτεται να αναλάβει κάποια σχετική πρωτοβουλία;

Πολύ φοβόμαστε ότι τίποτα από αυτά δεν θα γίνει...

Πολύτιμα στοιχεία γι' αυτό το άρθρο αντλήσαμε από το βιβλίο του William Miller "Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα", ελληνική  έκδοση 1990.



http://www.protothema.gr/stories/article/649410/1209-i-sunthiki-tis-sapiedzas-kai-to-moirasma-tou-moria-anamesa-se-venetous-kai-fragous/

Η μαλθακοποίηση των αγοριών

Εξαιρετικό άρθρο από το The Mermaid Tavern

Ίσως να ανήκω στη τελευταία γενιά αγοριών όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια στην αλάνα, την βρομιά, την αντιπαλότητα και το βουνό. Δεν υπήρχε μέρα που να μην επιστρέφω στο σπίτι βρόμικος και με εκδορές σε όλο το σώμα μου. Ιδιαίτερα την καλοκαιρινή περίοδο, ξεκινούσαμε από το πρωί τις δραστηριότητες και τελειώναμε αργά το βράδυ, ακούραστοι και ανεξάντλητοι από ενέργεια. Παίζαμε ποδόσφαιρο, ποδήλατο, καλαθοσφαίριση, κρυφτό, κυνηγητό και κάναμε κάθε λογής παιδικές μπαγαποντιές και αταξίες. Αρπάζαμε μούρα και δαμάσκηνα από τις αυλές, επισκευάζαμε μόνοι μας τα ποδήλατά μας, φτιάχναμε ξίφη από σανίδες και δόρατα από χοντρά κλαδιά και παλεύαμε μεταξύ μας. Στο σχολείο υπήρχε αντιπαλότητα και ανταγωνισμός, μπορεί να είχε και νταήδες, αλλά μαθαίναμε να τους αντιμετωπίζουμε. Γενικά δεν ήμασταν τόσο ευαίσθητα παιδιά, ούτε παίρναμε βαριά ο,τι μας έκαναν, το ξεπερνούσαμε γρήγορα. Σήμερα θα μας χαρακτήριζαν αγροίκους και απολίτιστους. Όμως παρά τις σκανδαλιές και το θράσος που υπήρχε μεταξύ μας, διαπνεόμασταν από ένα σεβασμόκαι φρόνιμο ήθος, για να χρησιμοποιήσω λόγια του Κολοκοτρώνη περί φρονίμου ελευθερίας, προς τους μεγαλύτερους, τους δασκάλους, τα όργανα της τάξης και τους γονείς μας. Δεν θέλω να εξιδανικεύσω εκείνη την εποχή και τη γενιά μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι σήμερα είναι καλύτερα τα πράγματα.

Τα σύγχρονα αγόρια διακρίνονται για την μαλθακότητα και την ηττοπάθειά τους. Γεννήματα υπερπροστατευτικών γονέων που έχουν αναθρέψει μία γενιά άβουλων ανθρώπων που δεν λερώθηκαν ποτέ, δεν χτύπησαν ποτέ, δεν τσακώθηκαν και γενικώς έπαψαν να ζουν πριν προλάβουν να γεράσουν. Μία ολόκληρηγενιά γαλουχημένη μονάχα με τις θηλυκές αρετές, όπως η φροντίδα, η ευαισθησία και η λεπτότητα, ενώ απέβαλε και στιγμάτισε τις ανδρικές αρετές, το θάρρος, την ακεραιότητα, την σκληραγωγία και την τιμή. Όλα αυτά για να γίνουν πιο πολιτισμένα και ευγενικά τα παιδιά. Παραδόξως έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Τα παιδιά έγιναν πιο ακοινώνητα, αφού δεν επιτρέπεται η έντονη αλληλεπίδραση για να μην έλθουν σε ρήξη, για να μην λερωθούν γιατί πλέον «έχουμε εκσυγχρονιστεί» με συνέπεια να γεμίσουν το κενό και την απουσία των εξωτερικών δράσεων με βιντεοπαιχνίδια και κάθε λογής δώρα που κατέστησαν τα παιδιά αποβλακωμένα και κακομαθημένα. Χωρίς κανένα σεβασμό απέναντι στους γονείς, τους δασκάλους, την έννομη τάξη, τους μεγαλυτέρους, αφού μεγάλωσαν με την νοοτροπία ότι δεν είναι καλό να τα τιμωρείς όταν αυθαδιάζουν, οι δάσκαλοι δεν μπορούν και δεν τολμούν να τα πειθαρχήσουν γιατί οι γονείς δεν θέλουν να πληγωθούν και να καταπιεστούν τα καμάρια τους, ενώ οι ίδιοι οι γονείς δεν τα τιμωρούν γιατί προτιμούν τον διάλογο.

Σήμερα θεωρείται κατακριτέο να υποστηρίζεις ότι δεν είναι κακό να παίζει το παιδί με όπλα, να φτιάχνει ξίφος από κλαδί, να παίζει στην ύπαιθρο και να χτυπήσει, παρουσιάζεται ως λάθος να θεωρούμε ότι οφείλει να αντιδρά όταν προσβάλλεται και παρενοχλείται. Είναι επίσης απαράδεκτο να το τιμωρήσεις και αναχρονιστικό να το μεγαλώσεις με πειθαρχία. Δεν θα ξεχάσω την τραγελαφική δήλωση του Καναδού πρωθυπουργού που είχε πει «αν εξοντώσεις τους αντιπάλους σου, αυτοί νικούν». Σήμερα επιβραβεύονται τα θύματα, όχι οι αγωνιζόμενοι. Δεν χαίρουν σεβασμού οι θαρραλέοι που αντιμετώπισαν τους θύτες και τους δυνάστες τους. Αυτό είναι το πρότυπο που επιλέξαμε να δώσουμε στα παιδιά μας: αποδέξου τον ρόλο του θύματος και θα κερδίσεις. Η ηττοπάθεια έχει ποτίσει τις δυτικές κοινωνίες και γαλουχούνται ολόκληρες γενιές άβουλων και μουδιασμένων ανθρώπων που έχουν ασπαστεί τον φεμινισμό και την κουλτούρα του θύματος.

Ο πυρήνας αυτού του προτύπου είναι η αφελής αντίληψη του προοδευτικού ότι ο άνθρωπος είναι κατά βάση καλός. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι φύσει καλός και ανιδιοτελής. Είναι κτητικός, άπληστος και ιδιοτελής. Ελάχιστοι θα θυσίαζαν το συμφέρον τους για να υπερασπιστούν το καλό και το δίκαιο. Γι’ αυτό όσοι το κάνουν θεωρούνται ξεχωριστοί και αξιέπαινοι και τους αποδίδουμε φόρο τιμής. Αν οι περισσότεροι άνθρωποι έπρατταν το ίδιο, δηλαδή έθεταν το δίκαιο πάνω από το συμφέρον τους, τότε δεν θα θεωρείτο κάτι ξεχωριστό και αξιέπαινο, αφού θα το έκαναν οι περισσότεροι. Όμως αυτό δεν ισχύει. Είναι λοιπόν προτιμότερο να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για τον κόσμο όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.

Προσωπικά προτιμώ την συνολική άσκηση των αρετών, τόσο την συντροφικότητα, την συμπόνοια, την ευγένεια και την καλοσύνη, όσο την ανδροπρέπεια, το θάρρος, τη μαχιμότητα και την σκληραγωγία. Να αφήσουμε τα παιδιά να λερωθούν, να χτυπήσουν, να τσακωθούν και μετά να τα βρουν. Αυτή είναι η ανθρώπινη κοινωνία, δεν χρειάζεται και δεν γίνεται να αγαπιόμαστε συνέχεια, ούτε πρέπει να δημιουργήσουμε μία γενιά λοβοτομημένων και νεκροζώντανων ανθρώπων για να σταματήσουμε τις διαμάχες.

http://redskywarning.blogspot.gr/

ΓΑΛΛΙΑ: Τον καταδικασμένο βιαστή ανήλικης Πολάνσκι θέλησε να τμήσει η Γαλλική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών

Ο 83χρονος εβραϊκής καταγωγής -με πολωνική και γαλλική υπηκοότητα- σκηνοθέτης Ρομάν Πολάνσκι (πραγματικό όνομα: Rajmund Roman Thierry Polański), ο οποίος καταζητείται εδώ και δεκαετίες, για τον βιασμό ανήλικης στις ΗΠΑ και για αυτόν τον λόγο τις εγκατέλειψε το 1978, ενώ εκκρεμούσαν οι κατηγορίες εις βάρος του, επιλέχθηκε από την Γαλλική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών για πρόεδρος των φετινών βραβείων Σεζάρ (κάτι αντίστοιχο με τα Όσκαρ).

Η Εθνική Ακαδημία μάλιστα δήλωσε την Τετάρτη, ότι ήταν «υπερήφανη που θα παρουσιάσει» τον καταδικασμένο βιαστή ανήλικης Πολάνσκι.

Καθώς υπήρξαν έντονες αντιδράσεις η γαλλική Ακαδημία έσπευσε να υπερασπιστεί τον σκηνοθέτη ενώ ακόμη και η σοσιαλίστρια πρώην υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας, Ορελί Φιλιπετί, (η οποία πριν λίγο καιρό υπέγραψε μανιφέστο κατά της... σεξουαλικής κακοποίησης, συμπεριλαμβανομένων χειρονομιών και σχολίων -στην φωτογραφία αριστερά σε διακοπές με τον Βαρουφάκη)υπερασπίστηκε τον βιαστή σκηνοθέτη, λέγοντας: «Είναι κάτι που έγινε πριν από 40 χρόνια. Δεν μπορεί κάποιος να αναφέρει αυτή την υπόθεση κάθε φορά που μιλάμε γι’ αυτόν γιατί και τότε ήταν πρόβλημα. Είναι απλά μια τελετή απονομής».. 

Σκεφτείτε τον τεράστιο σάλο που έγινε πρόσφατα από "προοδευτικές" φωνές (γυναικών κυρίως, αλλά και ανδρών) για τις δηλώσεις και τα… «χουφτώματα» του «σεξιστή» Τραμπ και πως αυτή η «προοδευτική» και κατά της σεξουαλικής κακοποίησης κυρία μιλάει για έναν βιαστή. Είναι όμως βλέπετε, "δικός τους". Εντάξει, δεν μάθαμε τώρα την υποκρισία τους. 

Ο Πολάνσκι κρίθηκε ένοχος το 1977 για βιασμό και σοδομισμό ενός 13χρονου κοριτσιού, της Samantha Geimer, μετά από νάρκωση της. Οι  ΗΠΑ συνεχίζουν να επιδιώκουν τη σύλληψη του Polanski για έξι κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν το 1977, από την Πολιτεία του Λος Αντζελες, ανάμεσα στις οποίες είναι ο εξαναγκασμός για χρήση παραισθησιογόνων ουσιών σε ανήλικο και ο βιασμός ανηλίκου υπό την επήρεια ναρκωτικών. Αφότου μαθεύτηκε το περιστατικό, ο Πολάνσκι μπήκε στη φυλακή μόνο για 48 ημέρες, στη συνέχεια πήρε το πρώτο αεροπλάνο με προορισμό το Παρίσι και έκτοτε δεν ξαναγύρισε ποτέ στις ΗΠΑ. Σήμερα, η Σαμάνθα δηλώνει ότι «δεν κρατά κακία» στον Πολάνκσι, αλλά εκφράζει τη δυσαρέσκεια και την απογοήτευσή της με το αμερικάνικο σύστημα δικαιοσύνης, κατηγορώντας το για διαφθορά.

Μετά την καταδίκη του, ο Polanski κατέφυγε στη Γαλλία, όπου αναπτύχτηκε ως σκηνοθέτης για σχεδόν 40 χρόνια, εκτός από ένα μικρό χρονικό διάστημα το 2009, όταν συνελήφθη στην Ελβετίακαι κρατήθηκε προκειμένου να εκδοθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αφέθηκε αργότερα ελεύθερος με εγγύηση και το 2010, και γλύτωσε και την έκδοση μετά την άρνηση των Ελβετών να τον εκδώσουν.

Το 2010, ένα άλλο από τα θύματα του Polanski, η Βρετανίδα ηθοποιός Charlotte Lewis βγήκε δημόσια να τον καταγγείλει και δήλωσε στα ΜΜΕ: «Μου είχε πει πολύ ψυχρά, “Αν δεν είσαι αρκετά μεγάλο κορίτσι για να κάνεις σεξ μαζί μου, δεν είσαι αρκετά μεγάλη για περάσεις το τεστ της οθόνης. Θα πρέπει να κοιμηθώ με κάθε ηθοποιό που εργάζομαι για να μπορώ να τις γνωρίσω”. Αυτό συνέβη τέσσερα χρόνια αφότου έφυγε καταδικασμένος από τις ΗΠΑ.

Στις 28 Οκτωβρίου του 2014, ο Πολάνσκι παρέστη στην έναρξη του Μουσείου της Ιστορίας των Εβραίων της Πολωνίας στη Βαρσοβία. Οι πολωνικές αρχές τον ανέκριναν εκεί λόγω του αιτήματος των ΗΠΑ, αλλά αρνήθηκαν να τον συλλάβουν.

Ο Tomasz Nalecz, σύμβουλος του τότε Προέδρου Bronislaw Komorowski, είπε ότι αισθάνθηκε ότι είναι «απρεπές» να ζητείται η σύλληψη ενός «παιδιού του Ολοκαυτώματος» στην Πολωνία(διάβασε άρθρο εδώ).

Η «ευαίσθητη» και «προοδευτική» ηθοποιός Meryl Streep που προσφάτως επιτέθηκε με λύσσα στον Τραμπ, το 2003, είχε αποθεώσει τον Πολάνσκι με ένα standing ovation όταν τιμήθηκε με το Όσκαρ στα βραβεία της Ακαδημίας.

Το γέμον βδελυγμάτων Χόλυγουντ και όλος ο κόσμος του «θεάματος» και της «τέχνης» ξέρουν να συγχωρούν τέτοια «πταίσματα» την ίδια ώρα που ρίχνουν στην πυρά όποιον δεν συμφωνεί με τις νεοταξικές ιδεοληψίες τους, με αποτέλεσμα οι χριστιανοί και οι «συντηρητικοί» στο Χόλιγουντ (όσοι έχουν απομείνει) να φοβούνται να βγουν από το «πολιτιστικό ντουλάπι» για το φόβο της τιμωρίας. Ένα από τα θύματα π.χ. αυτού του λίμπεραλ κυνηγιού μαγισσών είναι ο διευθυντής του θεάτρου του Σακραμέντο ο οποίος αποχώρησε από τη δουλειά του - επειδή υποστήριξε τον «παραδοσιακό» γάμο.

Update: Τελικά, μετά τις έντονες αντιδράσεις, ο Πολάνσκι δεν θα προεδρεύσει στα βραβεία Σεζάρ. «Η «διαμάχη προκάλεσε βαθιά θλίψη στον Ρομάν Πολάνσκι και επηρέασε την οικογένειά του» ανέφερε ο δικηγόρος του, Herve Témime.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / από εδώ κι εδώ

http://redskywarning.blogspot.gr/

«Σάλος» λέει, με τους φαντάρους που σχημάτισαν τον αλβανικό αετό. Σιγά! Σε λίγο θα δείτε και αξιωματικούς. «Έλληνες» φυσικά.

ΚΟ: Δημιουργήθηκε λέει «σάλος» στην ελληνική κοινωνία με την δημοσίευση της φωτογραφίας που δείχνει επτά άτομα με στρατιωτική περιβολή να κάνουν με τα χέρια τους το σήμα με τον (αλβανικό) αετό. Δεν κατάλαβα. Γιατί «σάλος»; (Η εμμονή με τις ίδιες κοινότυπες φράσεις που χρησιμοποιούν όλα τα “ενημερωτικά” μέσα καταντάει εκνευριστική). Τι υποκρισία είναι αυτή από την ελληνική κοινωνία; Η ελληνική κοινωνία δεν πανηγύριζε με τους αδελφούς Αντεντοκούμπο στο χακί; Όλοι αυτοί που σεληνιάζονται με το «ελληνόπουλο» που κατέκτησε τοNBA; Εάν το ελληνόπουλό μας έκανε κανένα σύμβολο της μαμάς πατρίδας (Νιγηρίας) θα έλεγε κανείς τίποτα; Όχι βέβαια. Θα το γούσταραν, θα το θεωρούσαν και ολίγον «εθνίκ». Και θα επαινούσαν μάλιστα, τον Γιάννη που δεν ξέχασε τις «ρίζες» του.(Το 2015 ο Γιάννης έλαβε μέρος σε φιλανθρωπικό αγώνα του NBAστο Γιοχάνεσμπουργκ και συμμετείχε στην “Team Africa” και όχι στην “Team World”. Βλέπετε, οι ρίζες δεν ξεχνιούνται και καλά κάνουν). Τώρα λοιπόν, τι ζόρι τραβάνε; Τους ενοχλεί που επτά «Έλληνες» δεν ξέχασαν τις δικές τους ρίζες; Κολλάμε στις χώρες; Εδώ δεν έχουμε κραυγαλέα περίπτωση «ρατσισμού» από τον (ηλεκτρονικό και έντυπο) Τύπο; Από αυτά τα χρήσιμα γρανάζια του (ανθελληνικού) συστήματος; Τελικά είναι ή δεν είναι «Έλληνες»; Ας μας πούνε επιτέλους. Δεν μπορεί ο κάθε Έλλην να εκφράζει την διαφορετικότητά του; Ο Έλλην της Κρήτης, ας πούμε, δεν  κουβαλάει στο στρατό την αγάπη για τον τόπο του, το γλωσσικό του ιδίωμα και τις παραδόσεις του; Ο Έλλην της Θράκης δεν κάνει το ίδιο; Και ο Έλλην της νησιωτικής Ελλάδας; (Θυμάμαι τα συριανά λουκούμια που μας έφερνε μετά από κάθε άδεια ο διπλανός μου και φίλος μου από την Σύρο). Ο «Έλλην» από τη Νιγηρία να μην έχει τις παραδόσεις του; Τι διακρίσεις είναι αυτές; Το ίδιο και ο «Έλλην» από την Αλβανία. Όλοι «Έλληνες» είναι, σωστά; Αφού μετέχουν της «ελληνικής παιδείας» (εδώ μπορείτε να κλάψετε). Άρα είναι «Έλληνες» και μάλιστα «καλύτεροι από εμάς» (έτσι γράφουν) τους «ελληναράδες» (άκρως υποτιμητικός όρος). Γιατί μας ενοχλεί ένα σύμβολο που έκαναν με τα χεράκια τους επτά «ελληνόπουλα»; Για να ευλογήσουμε και τα άτιμα τα γένια μας, να υπενθυμίσουμε ότι εμείς εδώ στον ΚΟ, βλέποντας τι γίνεται σε άλλες χώρες με εμπειρία στον «πολυπολιτισμικό εμπλουτισμό» - ναι, αυτές τις «έλα μωρέ, τι μας νοιάζει εμάς τι γίνεται στην Δύση, καλά να πάθουν» χώρες - όπου διαβάζαμε για αυστηρές οδηγίες προς τα όργανα της τάξης, να μην αναφέρουν πουθενά την καταγωγή (οι «ρίζες» ντε) των δραστών για λόγους «ενσωμάτωσης» και «εξάλειψης των στερεοτύπων», κι έτσι άκουγες π.χ. την είδηση ότι ομάδα «νεαρών Γερμανών» βίασε Γερμανίδα και λοιπά, σε ανύποπτο χρόνο τα λέγαμε όλα αυτά. Ότι θα έρθει και η σειρά μας. Ότι θα έρθει η ώρα (και ήδη ήρθε) που θα διαβάζουμε π.χ. ότι μετά τον ποδοσφαιρικό αγώνα Ελλάδας – Αλβανίας ομάδα Ελλήνων συνεπλάκη με άλλη ομάδα Ελλήνων… Ή υπήρξε συμπλοκή μεταξύ Ελλήνων που κρατούσαν την ελληνική σημαία και Ελλήνων που κρατούσαν την… αλβανική σημαία. Τόσο απλά. 

Στην φωτογραφία αυτή υπάρχει η λεζάντα "Ελβετοί στρατιώτεςσχηματίζουν τον δικέφαλο αετό - το αλβανικό εθνικό σύμβολο" . Αν διαβάσετε την είδηση (2015) θα δείτε ότι  υπήρχαν χλιαρές αντιδράσεις με κάποιους να λένε "εάν γίνει πόλεμος Ελβετίας - Αλβανίας (sic!) με ποιον στρατό θα πολεμήσουν"; Άλλοι όμως λένε "μπράβο τους που επέλεξαν τον ελβετικό στρατό" 

Θα σας μεταφέρω μία προσωπική εμπειρία. Πριν χρόνια είχα συναντηθεί για επαγγελματικούς λόγους με έναν Αλβανό, ο οποίος λόγω της άψογης ελληνικής προφοράς που είχε και του, ας πούμε, ελληνογενούς ονοματεπώνυμου του, μου είχε δώσει αρχικά την εντύπωση ότι ήταν Έλληνας και συγκεκριμένα Βορειοηπειρώτης. Όταν τον ρώτησα λοιπόν μου απάντησε κατηγορηματικά. «Όχι, δεν είμαι Βορειοηπειρώτης. Είμαι Αλβανός». Και, καθώς ήταν καλοκαίρι και φορούσε κοντομάνικο παρατήρησα μάλιστα και το τατουάζ που είχε κάνει. Ήταν ο Σκεντέρμπεης, ο εθνικός ήρωας της Αλβανίας (ο και Γεώργιος Καστριώτης). Ο άνθρωπος ήταν περήφανος για την καταγωγή του. Και συνέχισε λέγοντάς μου κάτι που με άφησε… ξερό. «Και ξέρεις κάτι;» μου είπε. «Εγώ πιστεύω αυτό που λένε, “Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ”»!! Έτσι ακριβώς! Πιθανόν το παιδί του να είναι σήμερα «Έλληνας». Μπορεί και να είναι ένας από αυτούς τους επτά, ή από τους επόμενους επτά και δεκαεπτά που θα ακολουθήσουν, γιατί σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλοι καθώς ο ελληνικός στρατός είναι γεμάτος από τέτοιους «Έλληνες». Και βέβαια μέλει να ξεσπάσει νέος «σάλος», όταν θα έχουμε «Έλληνες» αξιωματικούς να κάνουν με τα χεράκια τους τον αετό ή να προσκυνάνε σε χαλάκι ατενίζοντας προς την Μέκκα…Τι; Θα πέσετε από τα σύννεφα; Ή μήπως νομίζετε ότι αυτά αποτελούν προνόμια των χωρών της Δύσης, των «έλα μωρέ, τι μας νοιάζει εμάς τι γίνεται στην Δύση, καλά να πάθουν» χωρών; Για αυτό αφήστε τον «σάλο» σας και το «σοκ» και τις κλάψες σας κι αφήστε ήσυχα τα «ελληνόπουλα». Και προπαντός συνεχίστε να στηρίζετε το κόμμα των πολιτικών κομμάτων που μοιράζει πλουσιοπάροχα ελληνικές ιθαγένειες σε «παιδιά». Για να το κλείσουμε: Περάστε κάποια φορά από κανέναν Δήμο και από κανένα δημοτολόγιο να δείτε τις ουρές των νέων «Ελλήνων». Και μετά νιώσετε όσο «σάλο» θέλετε.

Καλή ψήφο και μετά καλή κλάψα.  

   

ΥΓ: Για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Το ότι ο Αντετοκούμπο αγαπάει την εθνική ομάδα και τιμάει την ελληνική σημαία, είναι κάτι που τον τιμάει. Δεν ξέρω όμως, τι γνώμη έχουν επί τούτου οι Νιγηριανοί. Πως θα σχολιάζαμε εμείς έναν Έλληνα που γεννήθηκε στην Γερμανία (άρα «Γερμανό») ο οποίος θα επέλεγε την εθνική Γερμανίας και όχι της Ελλάδας και θα τιμούσε την γερμανική σημαία; Και τέλος πάντων, ο καθένας έχει τους δικούς του κώδικες, τις δικές του αγάπες και κάνει τις δικές τουεπιλογές. Ο οπαδός του UCK Κάτσε (ΠΑΟΚ) έλαβε επίσημη πρόσκληση να γίνει «Έλληνας» και να παίξει στην εθνική Ελλάδας, αλλά αρνήθηκε επιλέγοντας την Αλβανία. Στην Αλβανία είναι ήρωας, όπως και ο «Ελβετός» Κασάμι που έκανε και αυτός με τα χεράκια του τον αλβανικά αετό μέσα στο Καραϊσκάκη (όπως και ο Λίλα του ΠΑΣ Γιάννενα - δες εδώ).       

ΥΓ 2 : Για να μην ξεχνιόμαστε στο άρθρο Μην πυροβολείτε τους Αντετοκούμπους… έγραφα: Και για να γίνω «κακός» και «δικηγόρος του εξαποδώ», πιο πολύ ανησυχητική για μένα από την φωτογραφία στην αρχή αυτού του άρθρου, (με τους αδελφούς Αντετοκούμπο ντυμένους στο χακί) είναι αυτή η φωτογραφία. Αν γνωρίζω καλά, η Νιγηρία δεν έχει επεκτατικές βλέψεις για την πατρίδα μου, ούτε μίσος για τον ελληνισμό.

ΚΟ

http://redskywarning.blogspot.gr/

Η εποχή της λογικής τέλειωσε. Ήρθε η εποχή της βίας

Για πρώτη φορά ένας δεύτερος εμφύλιος πόλεμος απειλεί την Αμερική: η χώρα είναι μόνιμα χωρισμένη σε δύο ομάδες. Από την μία η ομάδα της αριστεράς που έχει κάνει σημαία της το μίσος και από την άλλη μια ομάδα που θέλει η λογική να τεθεί πάνω από κάθε ιδεολογία.

Ο Thomas Chittum, στρατιωτικός αναλυτής, έγραψε για αυτή την εξέλιξη στη δεκαετία του 1990 και για την βέβαιη διαίρεση μεταξύ της προαστιακής / αγροτικής παραδοσιακής Αμερικής και της νέας ομάδας κοσμοπολίτικων, πολυπολιτισμικών, φεμινιστικών, αριστερών και νευρωτικών ανθρώπων από τις μεγάλες πόλεις.

Την ημέρα της ορκωμοσίας του Προέδρου Τραμπ, ο Richard Spencer (πρόεδρος του think - tank ‘National Policy Institute’, και ηγετική μορφή του κινήματος "alt-right", "Εναλλακτική Δεξιά")δέχθηκε επίθεση στην Ουάσιγκτον, ενώ έδινε συνέντευξη. 

Κρυμμένος πίσω από ένα όχλο "antifa", ένα κουκουλοφόρος έδωσε μια μπουνιά στον Spencer και μετά το έβαλε στα πόδια. Η ιστορία αναπαράχθηκε στο Twitter, την ώρα που η Ουάσιγκτον ζούσε στιγμές βίας με φλόγες και σπασμένα γυαλιά από όχλους antifa, μαζί με έναν όχλο από ακραίες φεμινίστριες, υποστηρικτές των αμβλώσεων, ρατσιστές του BlackLivesMatter, υποστηρικτές του νόμου της σαρία, και άλλα «φρούτα» που βρέθηκαν ξαφνικά όλοι «ενωμένοι» με μοναδικό κοινό και κίνητρο το μίσος.

Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να ακούσετε τον Paul JosephWatson του δικτύου Infowars, να διαμαρτύρεται, με την χαρακτηριστική αγγλική προφορά του, για την "intolerant Left", δηλαδή, την Αριστερά που μιλάει συνεχώς για «ανεκτικότητα» και η ίδια δεν ανέχεται τίποτε που δεν συμφωνεί με ιδεοληπτικές εμμονές της. Καλά τα λέει ο Paul, αλλά και λοιπόν τι; Έχουμε εισέλθει σε μια νέα εποχή στην αμερικανική πολιτική σκηνή. Πάνε οι εποχές όπου φίλοι και μέλη μιας οικογένειας μπορούσαν να μαζευτούν γύρω από το τραπέζι, να συζητήσουν πολιτικά και απλά να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν σε ορισμένα θέματα (ή ίσως ακόμα και να πείσει ο ένας τον άλλον ότι έχει και κάποιο δίκιο!). Ω, όχι, αυτές οι ημέρες ανήκουν στο παρελθόν. Η εποχή της λογικής έλαβε τέλος.

Αυτά είναι άσχημα νέα για εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους «ορθολογικούς σκεπτικιστές» ή κλασικούς λίμπεραλ. Τώρα βρίσκονται στο συνεχώς συρρικνούμενο κέντρο της πολιτικής. Αργά αλλά σταθερά, χάνουν το έδαφος που το κερδίζουν ακραίοι όπως οι  antifa, εκείνοι της alt-right ή τα διάφορα εθνο-πολιτισμικά μπλοκ ψηφοφόρων που υπάρχουν στις ΗΠΑ. Όσο πειστικός και να ακούγεται ο Paul, δεν πρόκειται ποτέ να πείσει περισσότερο από το 10% των Μαύρων να υποστηρίξει την πολιτική του. Ο κεντρώος χώρος στην πολιτική δεν μπορεί να κρατήσει. Τι πρόκειται να κάνει λοιπόν ο Paul και οι όμοιοί του;

Το πάρτι που σχεδίαζαν μερικές προσωπικότητες της…"alt-lite" (ηlight εκδοχή της alt right), όπως Mike Cernovich, MiloYiannopoulos, Lauren Southern, Gavin McInnes και άλλοι, τη νύχτα πριν από την ορκωμοσία στο National Press Club, έγινε στόχος antifa που σχεδίαζαν να ρίξουν βουτυρικό οξύ στο σύστημα εξαερισμού του National Press Club. Το βουτυρικό (ή βουτανικό)οξύ είναι το συστατικό που χρησιμοποιείται σε βόμβες βρώμας. Αν και είναι απίθανο κάποιος να πάθαινε κάτι, η πρόθεση των antifaήταν να προκαλέσουν χάος και φόβο στους παρευρισκόμενους. Πρέπει να καταλάβετε ότι η υποστήριξή σας στον Donald Trumpσας κάνει έναν de facto ναζιστή σύμφωνα με τα μυαλά των antifa, και αυτό από μόνο του τους παρέχει το αίσθημα της ηθικής δικαιοσύνης να διαπράξουν πράξεις τρομοκρατίας και βίας εναντίον σας.

Το να διαμαρτύρεσαι για την "intolerant left", ενώ αυτή σου κοπανάει το κεφάλι, σου βάζει φωτιά και σου σπάζει τα παράθυρα, δεν πρόκειται, κατά πάσα πιθανότητα, να σε βοηθήσει και πολύ. Για αυτούς είσαι κάποιος που ψήφισε τον ίδιο τον Χίτλερ (!) και όχι τη σχεδόν πρώτη γυναίκα πρόεδρο, ... και όποιος ψήφισε τον ίδιο τον Χίτλερ είναι και ο ίδιος ναζί! Δεν υπάρχει κανένα λογικό επιχείρημα που μπορεί να κάνει αυτά τα άτομα με τα εγκεφαλικά καμένα κύτταρα να αλλάξουν μυαλό.

Το κίνημα της alt-right μπορεί να έχει διαφωνίες με τις διάφορες προσωπικότητες του κινήματος των λιμπερτάριαν, ωστόσο, πέρα από τις διαφωνίες δεν διαπράττουν πράξεις βίας εναντίον τους. Την ίδια ώρα τα στίφη των antifa προβαίνουν σε βία περιστατικά σε τακτική βάση και είναι μόνο θέμα χρόνου πριν κάποιος βλαφθεί σοβαρά (αν δεν έχει ήδη συμβεί) .

Αν και για τους alt-lite φαίνεται προχωρημένο, ήρθε η ώρα να τελειώσει ο ορθολογιστικός τρόπος θεώρησης του κόσμου. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι πλέον ξεπερασμένος. Σιγά-σιγά οδηγούμαστε σε έναν εμφύλιο πόλεμο. Υπάρχει ήδη ένας σιωπηρός εμφύλιος πόλεμος που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Βλέπουμε διαφυλετική βία στη χώρα σε καθημερινή βάση.

Η Αμερική που μεγάλωσες απολαμβάνοντας το να μπορείς να μιλάς ελεύθερα για τις ιδέες σου είναι πλέον νεκρή. Τώρα ζούμε στην εποχή του soft ολοκληρωτισμού της πολιτικής ορθότητας. Ωστόσο, αυτός ο ολοκληρωτισμός χάνει γρήγορα την απαλότητα του και βλέπουμε τους antifa με χαρά να έχουν αναλάβει τον ρόλο της σύγχρονης Τσέκα του συστήματος. Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρόκειται να υπάρχει μια ορθολογική και λογική συζήτηση για το μέλλον των ΗΠΑ, της Ευρώπης, ή του Δυτικού Πολιτισμού. 

Οι πολιτικοί μας αντίπαλοι είναι συναισθηματικά και πνευματικά προετοιμασμένοι να μας δουν να καταστρεφόμαστε όλοι. Αυτή είναι η πραγματικότητα της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε. Είναι καιρός να δράσουμε αναλόγως.

Κυρίως από άρθρο του Charles Lyons (Radix) – δες κι εδώ / ΚΟ

http://redskywarning.blogspot.gr/

Ο Ντόναλντ Τραμπ εννοούσε όλα όσα είπε

του Christopher Caldwell*

Η παγκοσμιοποίηση ρουφάει το αίμα των ελεύθερων Αμερικανών, με κάθε γουλιά από τον decaf frappuccino τους. Οποιοσδήποτε εξεπλάγη που ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αισθάνεται έτσι, δεν πρόσεχε και πολύ στις εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου.

Και όμως, η ομιλία του την Παρασκευή στην ορκωμοσία φαίνεται να έριξε τους αντιπάλους του σε κατάσταση σοκ. Φαίνεται ότι πράγματι τα εννοούσε αυτά που είπε. Μίλησε για την αρχή του «πρώτα η Αμερική», επικαλέστηκε την «προστασία» ως πολιτική του και το «αγοράστε αμερικανικά» ως μότο του.

Εκατομμύρια άνθρωποι συναντήθηκαν το Σάββατο σε πόλεις σε όλη τη χώρα και παγκοσμίως για τα «women's marches», ώστε να διαμαρτυρηθούν κατά της προεδρίας του. Ο κ. Τραμπ αποδέχεται τις ριζικές επιπτώσεις της άποψής του για τον κόσμο. Μάλιστα, έχει αρκετές πιθανότητες να τις υλοποιήσει.

Το γεγονός ότι η αγόρευση του κ. Τραμπ έχει τη δύναμη να σοκάρει, είναι κάποιου είδους δικαίωση. Η προεκλογική του καμπάνια είχε να κάνει με πράγματα που δεν βλέπει η κυβερνώσα Αμερική, ξεκινώντας από τη μη κυβερνώσα Αμερική. Το αόρατο, η ανωνυμία και η έλλειψη φωνής ήταν το βασικό μοτίβο ολόκληρης της ομιλίας: «Ένα ένα, τα εργοστάσια έκλεισαν και έφυγαν από τα εδάφη μας», είπε, «χωρίς ούτε μια σκέψη για τα εκατομμύρια Αμερικανούς εργάτες που έμειναν πίσω».

Αυτή η πρόταση ακούγεται λες και έχει να κάνει με την αποβιομηχάνιση, αλλά έχει να κάνει και με την αλαζονεία του ηγέτη. Η κλιμάκωση της ομιλίας είναι: «Ακούστε αυτά τα λόγια: Δεν θα σας ξανααγνοήσουν ποτέ». Ο κ. Τραμπ, επομένως, προτείνει μια νέα ταυτότητα για την κυβερνώσα τάξη: όχι ως σπλαχνικούς υπερασπιστές των αποκλεισμένων, όχι ως τολμηρούς ηγέτες της βιομηχανίας, ούτε καν ως συμπονετικούς υπέρμαχους της αξιοπρέπειας, αλλά ως γουρούνια στην ποτίστρα.

Σχεδόν κάθε συντάκτης εφημερίδας είναι πεπεισμένος ότι τα σχόλια του κ. Τραμπ ήταν ένα χυδαίο αίσχος. Αυτή είναι μια απερίσκεπτη άποψη. Σε μια χώρα όπου το μάρκετινγκ είναι η κοινή γλώσσα και στο οποίο οι περισσότεροι από τα 324 εκατ. κατοίκους έχουν ταλέντο, ο κ. Τραμπ μόλις έκανε την πιο αποτελεσματική μαρκετίστικη καμπάνια που έχει κάνει οποιοσδήποτε Αμερικανός για το οτιδήποτε.

Αν δώσετε προσοχή στην ομιλία, ακούγεται λιγότερο σαν παραλήρημα και πολύ περισσότερο ως σοβαρό κυβερνητικό πρόγραμμα. Μια φράση, «Αυτό το μακελειό των Αμερικανών σταματά εδώ και σταματά αυτή τη στιγμή», φάνηκε στον κόσμο ως αναφορά στη βία στις φτωχογειτονιές, και όντως αυτό θα σήμαινε, αν ο πρόεδρος την είχε χρησιμοποιήσει πριν από μία γενιά. Αλλά η θέση της φράσης μέσα στην ομιλία καθιστά πιθανό ο κ. Τραμπ να κάνει πλάγια αναφορά στο κύμα των θανάτων από υπερβολική δόση, κυρίως από ηρωίνη και άλλα οπιοειδή, στα προάστια και σε μικρές πόλεις. Πρόκειται για την πιο θανατηφόρα κρίση ναρκωτικών που είχαμε ποτέ. Το 1970, ο Κέρτις Μέιφιλντ τραγουδούσε για τα ναρκωτικά και το έγκλημα στο γκέτο. Τη δεκαετία του 1980, δύο πρόεδροι κήρυξαν «πόλεμο στα ναρκωτικά». Οι σημερινοί θάνατοι από υπερβολική δόση είναι εκτός του ραντάρ, τόσο της κυβέρνησης όσο και του ίδιου αυτού του κύκλου. Ο κ. Τραμπ έκανε δυνατή καμπάνια στο Νέο Χάμσαϊρ και στη Δυτική Βιρτζίνια, τις δύο πολιτείες που έχουν πληγεί περισσότερο.

Μια ακόμη φράση που παρεξηγήθηκε ευρέως είναι, «έχουμε υπερασπιστεί τα σύνορα άλλων κρατών, τη στιγμή που αρνηθήκαμε να υπερασπιστούμε τα δικά μας». Αυτό δεν αντιβαίνει, όπως πολλοί ακροατές υπέθεσαν, στην υπόσχεση του κ. Τραμπ σε άλλο σημείο της ομιλίας, να «ενισχύσει τις παλιές συμμαχίες». Προσπαθεί να επαναπαγιώσει την αρχή ότι οι χώρες έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τα σύνορά τους, όχι μόνο ενάντια σε στρατούς αλλά και σε μετανάστες.

Αυτό που επίσης αγνοήθηκε ήταν η «ανάσταση» από τον κ. Τραμπ της λέξης του 19ου αιώνα, «προστασία», την οποία χρησιμοποιεί για να αναφερθεί στους δασμούς. Σήμερα ακούγεται όσο γραφικές και αλλόκοτες ακούγονται και άλλες παρωχημένες λέξεις. Συνήθως μιλάμε για προστατευτισμό και εννοούμε την προφανώς εξτρεμιστική ιδεολογία που αντιτίθεται στο ελεύθερο εμπόριο. Αλλά ο κ. Τραμπ υπαινίσσεται ότι κάνουμε λάθος όταν μπερδεύουμε αυτά τα δύο. Η διαφορά μεταξύ προστασίας και προστατευτισμού είναι σαν τη διαφορά μεταξύ Ισλάμ και ισλαμισμού. Προσπαθεί να βάλει τους δασμούς στο μυαλό του κόσμου.

Στην πραγματικότητα, αυτό το έχει ήδη καταφέρει. Ο κ. Τραμπ έριξε το γάντι σε κάποια εταιρικά στελέχη και κέρδισε. Όταν η General Motors ανακοινώνει ένα σχέδιο επένδυσης ενός δισ. σε αμερικανικές θέσεις εργασίας, όπως έγινε τις ημέρες πριν την ορκωμοσία, το αίσθημα αλλάζει στους αναποφάσιστους ψηφοφόρους, πως ο κ. Τραμπ πρέπει να έχει δίκιο. Το ίδιο και όταν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών αρχίζουν να μεταβάλλουν τις προτεραιότητες στους προϋπολογισμούς, για να οδηγήσουν τις δαπάνες για την άμυνα στο 2% του ΑΕΠ. Στον απόηχο της εκλογής του κ. Τραμπ, ο Λαρς Λόκε Ράσμουσεν, ο Δανός πρωθυπουργός, υποσχέθηκε να αυξήσει τους προϋπολογισμούς. Η προηγούμενα εριστική Λιθουανία υποσχέθηκε να φέρει τις δικές της δαπάνες για την άμυνα μέχρι το 2% του ΑΕΠ που προβλέπει το ΝΑΤΟ, ως το 2018, δύο χρόνια νωρίτερα απ’ ό,τι απαιτείται.

Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα ριζοσπαστικό σχετικά με τη διάγνωση του κ. Τραμπ για την παγκοσμιοποίηση, εκτός του ότι δείχνει να μιλά ειλικρινά. Κάθε δυτικός πολιτικός των τελευταίων 20 ετών, από τη Χίλαρι Κλίντον μέχρι τον Χέλμουτ Κολ και τον Τζέρεμι Κόρμπιν, έχει παραπονεθεί πως η παγκοσμιοποίηση αφήνει έναν κόσμο πίσω. Αλλά δεν κατάλαβαν πως η Νέα Οικονομία ήταν μια νέα οικονομία. Περιλάμβανε την εξαφάνιση κάθε πλευράς της παλιάς οικονομίας, μαζί και του προσωπικού.

Οι θεωρητικοί της Νέας Οικονομίας είπαν πως θα έπρεπε να είναι δυνατό να αποζημιωθούν οι «χαμένοι». Αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Διότι όταν ήρθαν τα χρήματα, ο κόσμος που διαχειριζόταν τη νέα οικονομία δεν αναγνώρισε τους χαμένους ως μέλη της ίδιας κοινότητας. Ίσως αυτό που αποτελεί έκπληξη να είναι πως πήρε τόσο καιρό όσο πήρε, μέχρι ένας πολιτικός να επιχειρηματολογήσει πως αν οι ηγέτες του συστήματος δεν είναι αξιόπιστοι για να κάνουν μεταρρυθμίσεις από τα μέσα, πρέπει να πάρουν εντολή να το κάνουν με εξωτερικούς παράγοντες.

*Ανώτατος συντάκτης στη Weekly Standard και συγγραφέας ακυκλοφόρητου βιβλίου για την άνοδο και την πτώση της πολιτικής τάξης μετά τη δεκαετία του 1960.

http://www.euro2day.gr/ftcom/ftcom_gr/article-ft-gr/1511847/o-ntonalnt-tramp-ta-ennooyse-ola.html