Είναι όμως επιταγή του χριστιανισμού αυτό; Διάβασε σχετικά:Έχουν «ιερό καθήκον» οι χριστιανοί να καλοδέχονται τον κάθε παράνομο μετανάστη;
Η ολλανδική Καθολική εφημερίδα “Katholiek Nieuwsblad” στην έκδοση της 13ης Φεβρουαρίου, είχε ένα άρθρο του Ολλανδού παραδοσιακού (traditionalist) ρωμαιοκαθολικού ιστορικού, RutgerSchimmel, με τίτλο, «Ο Πατριωτισμός δεν είναι Καθολικός;».
Γράφει μεταξύ άλλων:
Η ιδέα ότι ο πατριωτισμός είναι ασυμβίβαστος με τις βιβλικές εντολές να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους είναι εξίσου γελοία όπως η χριστιανό-αναρχική ιδέα ότι η εξουσία που έχει και ασκεί το κράτος είναι ασυμβίβαστη με την εντολή του Χριστού να γυρνάμε και το άλλο μάγουλο.
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υποστηρίζει τους αλλοδαπούς. Λαμβάνοντας υπόψη την ιστορία του καλού Σαμαρείτη και το ταξίδι της Αγίας Οικογένειας στην Αίγυπτο, κηρύττει την αγάπη για όλους - συμπεριλαμβανομένων των αλλοδαπών. Πολλοί Καθολικοί συμπεραίνουν από αυτό ότι η κριτική που ασκείται στην μαζική μετανάστευση είναι αντιχριστιανική.
Έχουμε μια παράδοση που μας διδάσκει να βρίσκουμε μια ισορροπία μεταξύ της «ξενοφοβίας» και της «οικοφοβίας»(oikophobia), μεταξύ του μίσους για τους άλλους και του μίσους για τους δικούς μας. Η Παράδοση σε καμία περίπτωση δεν επικυρώνει την οικοφοβία, αλλά στην πραγματικότητα υπερασπίζεται την αρχή του "τους δικούς σου ανθρώπους πρώτα». Αυτή η αρχή βρίσκεται ήδη στην επιστολή του απ. Παύλου προς τους Γαλάτες [Γαλ. 6:10]. . . . Ο Παύλος συμβουλεύει ότι κάποιος πρώτα προβλέπει να υπάρχει επάρκεια για τους δικούς του, όπως τα παιδιά του και ό, τι απομείνει μπορεί κανείς να το δώσει σε αλλοδαπούς. . . . Αυτή είναι εν ολίγοις η "ιεραρχία της αγάπης". . . μια δεσμευτική ιεραρχία, καθώς ο Παύλος γράφει στον Τιμόθεο ότι «εάν κάποιος δεν προνοεί για τους δικούς του, ειδικά για όσους είναι του οίκου του, αυτός αρνήθηκε την πίστη, και είναι χειρότερος από έναν άπιστο».
Στη “Summa Theologica” ο Ακινάτης επαινεί, με αναφορές στον Αριστοτέλη και τον αρχαίο Ισραήλ, την απροθυμία για την ένταξη αλλοδαπών στη χώρα, "επειδή οι ξένοι δεν έχουν ακόμη το κοινό ενδιαφέρον με το λαό (μας) στην καρδιά και μπορεί κατά συνέπεια να βλάψουν το έθνος". Όπως ο πατέρας του δεν εκθέτει σε κίνδυνο την οικογένειά του, επιτρέποντας τον οποιονδήποτε και τους πάντες να εισέλθουν στο σπίτι του, το ίδιο κάνει και ένας καλός κυβερνήτης, δεν θέτει σε κίνδυνο τον λαό του με το να δώσει ελευθερία στους αλλοδαπούς να εισέλθουν στη χώρα.
Αντιμέτωποι με έναν απερίσκεπτο εθνικισμό (;) η εκκλησία μας καλεί στην επίγεια ζωή, να έχουμε μια "πρόγευση" της καθολικής(για όλον τον κόσμο) αγάπης που διέπει τον Ουρανό. Η εκκλησία, ωστόσο, δεν κατανοεί την καθολική αγάπη ως μια νίκη πάνω στην φυσική αγάπη που υπάρχει για τους δικούς μας, όπως πολλοί μοντερνιστές Καθολικοί πιστεύουν. Ότι το υπερφυσικό κατακτά το φυσικό, είναι μια προτεσταντική ιδέα.
Η Εκκλησία πραγματικά αντιλαμβάνεται ότι η καθολική αγάπη είναι μια επέκταση της αγάπης πού έχει κάποιος για τους δικούς του . . . Το μίσος για τους ξένους είναι, ως εκ τούτου, όπως και όλες οι άλλες αμαρτίες, η λανθασμένη εφαρμογή αυτού που είναι καλό. Το μίσος κατά των άλλων, έχει τις ρίζες του σε μια αγάπη που έχει ένας για τους δικούς του, που είναι τόσο υπερβολική ώστε ο αλλοδαπός αντιμετωπίζεται άδικα.
Και καταλήγει το άρθρο επισημαίνοντας την υποκρισία των αριστερών πολιτικών ελίτ:
Η διαμάχη γύρω από το κίνημα Pegida, δείχνει κατά τρόπο ειρωνικό, πόσο ζωντανό είναι το μίσος για τους ξένους στην αυτοαποκαλούμενη κοσμοπολίτικη ελίτ. Αυτή η ελίτ επιδεικνύει έναν τέτοιο βαθμό μίσους εναντίον του Πούτιν και της Ρωσίας που είχε να παρατηρηθεί από το Τρίτο Ράιχ. Η Pegida το χαλάει με αυτό και επιθυμεί έναν διάλογο με τον Πούτιν. Ποιοι είναι εδώ ένοχοι για ξενοφοβία σε αυτό το σενάριο;
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου