Η εποχή μας είναι υποτίθεται μία εποχή μετα-χριστιανική (και εν πολλοίς αντι-χριστιανική) και αυτό, σύμφωνα με τους ινστρούχτορες της νέας εποχής, είναι δείγμα «προόδου» και «εξέλιξης» της κοινωνίας μας. Σε μια τέτοια εποχή η πίστη χλευάζεται και οι άνθρωποι της πίστης (και για να είμαστε ειλικρινείς της χριστιανικής πίστης) σαρκάζονται, εξοβελίζονται από την δημόσια σφαίρα, περιθωριοποιούνται και στιγματίζονται ως «σκοταδιστές».
Κι όμως η πολιτικά ορθή / νεοταξική / αριστερή «χοντρή κυρία» που έχει κάτσει στο σβέρκο μας, μας βαράει με το καμουτσίκι και μας σέρνει στον γκρεμό, έχει συστήσει δικές της θρησκευτικές νόρμες, αλάθητα, ιερά σεβάσματα, δεισιδαιμονίες, ξόρκια και ξεματιάσματα.
Πάρτε παράδειγμα το τι ακολουθεί μετά από κάθε νέο τρομοκρατικό κτύπημα. Τα ίδια και τα ίδια χιλιοειπωμένα σλόγκαν γράφονται και ακούγονται από επώνυμους και ανώνυμους. «Δεν φοβόμαστε», «Είμαστε ενωμένοι», «Η αγάπη θα νικήσει», «Όχι στο μίσος» κλπ. Δεν ξέρω αν ξέχασα τίποτε. Φυσικά, παρακάμπτω το γεγονός ότι κάθε είδους ανάλογο σλόγκαν είναι ουδετεροποιημένο ιδεολογικά, άχρωμο και άγευστο, κάτι που δεν συμβαίνει, όταν υπάρχει (ή ακόμα και όταν δεν υπάρχει) κάποιο βίαιο επεισόδιο από τον χώρο της «ακροδεξιάς». Εκεί δεν αρκεί μια γενικόλογη, ουδέτερη αναφορά στο «μίσος», αλλά οι ταμπέλες βοούν και οι όχλοι ουρλιάζουν «όχι στους φασίστες», «όχι στους ναζί», «όχι στους λευκούς» (!) κλπ
Επανερχόμαστε στα ξόρκια. Γιατί περί ξορκιών μιλάμε. Ξόρκι είναι υποτίθεται μία λέξη ή φράση που θεωρείται ότι διώχνει το κακό πνεύμα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το κακό πνεύμα είναι οι «ενσωματωμένοι» τρομοκράτες της διπλανής πόρτας ή εισαγόμενοι που βρήκαν ανοιχτή την πόρτα (“openborders!”) και μπήκαν. Όλοι αυτοί που κινούνται στο σκοτάδι ετοιμάζοντας το νέο τους κτύπημα, υποτίθεται ότι εάν ακούσουν ανάλογα τρομακτικά και παντοδύναμα σλόγκαν / ξόρκια θα νεκρώσουν από τον φόβο τους (πιθανόν και να κατουρηθούν πάνω τους) και κάθε κακή τους σκέψη ή «αρνητική ενέργεια» θα διωχθεί.
Εγώ λοιπόν ο άπιστος και αιρετικός που δεν πιστεύω στα ξόρκια και στα ξεματιάσματα του νεοταξικού αριστερού νεο-σκοταδισμού, αμφισβητώ τους σοφούς του κόσμου τούτου και θέτω σε εξέταση με βάση την λογική (!) όλα τους τα κλισέ σλόγκαν – ξόρκια.
«Είμαστε ενωμένοι». Πολύ ωραία θα πει κι ο Αχμέντ της διπλανής πόρτας. Μαζευτείτε, συγκεντρωθείτε, να σας καθαρίσω καλύτερα. Δηλαδή, για να μιλήσουμε σοβαρά, ας υποθέσουμε ότι εισβάλει ένας αλαχακμπάρης κραδαίνοντας φαλτσέτα στο σπίτι μου, με σκοπό να κόψει σε φέτες εμένα, την γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Εάν του πω «εμείς εδώ είμαστε ενωμένοι» θα γλιτώσω το πετσόκομα;
Εάν του πω «η αγάπη θα νικήσει», θα τον πείσω; Μήπως εάν τοποθετούσα στην είσοδο του σπιτιού μια κόκκινη καρδούλα, ένα ροζ κεράκι και ένα χαριτωμένο αρκουδάκι; Για να μιλήσουμε σοβαρά. Είναι υποχρεωμένος ο άλλος να δεχτεί και να συμφωνήσει ότι η αγάπη θα νικήσει; Γιατί δηλαδή, σώνει και καλά, θα νικήσει η αγάπη; Στημένο είναι το ματς; Εάν ο άλλος με την "διαφορετική κουλτούρα" (και με την φαλτσέτα), υποστηρίζει και γουστάρει το μίσος, δεν ακούγεται όλο αυτό το «η αγάπη θα νικήσει» λίγο μονοδιάστατο, απόλυτο, «φασιστικό» - και ναι! ρατσιστικό; Μην ξεχνάτε ότι είμαστε σε καιρούς εξύμνησης του σεβασμού στη "διαφορετικότητα". Σαν λες του φανατικού οπαδού μιας ποδοσφαιρικής ομάδας ότι σώνει και καλά θα νικήσει ο αιώνιος αντίπαλός του. Έχεις δικαίωμα να το κάνεις αυτό; (Βεβαίως για να μιλήσουμε ακόμα πιο σοβαρά, οι έννοιες «αγάπη» και «μίσος» είναι σχετικές και ερμηνεύονται κατά το δοκούν. Και ο άλλος θα σου πει ότι αγαπάει τον Αλλάχ και το νόμο του, ενώ εσύ ο άπιστος μισείς την Σαρία. Κάνοντάς σε φέτες λοιπόν σε κάνει να φύγεις από αυτό το «μίσος» και να έρθεις στην αληθινή «αγάπη». Μπορεί να μην ταιριάζει στην δική σου κοσμοαντίληψη, αλλά ο πιστός μιας θρησκείας θεωρεί τον εαυτό του κάτι σαν απόστολο της αγάπης…).
Τα παραπάνω ισχύουν και για το σλόγκαν / ξόρκι «Όχι στο μίσος».
Και πάμε στο «Δεν φοβόμαστε». Εδώ έχουμε, υποτίθεται, μια δήλωση θάρρους. Είναι όμως έτσι; Εάν σε σύρουν στο εκτελεστικό απόσπασμα και ετοιμάζεσαι να ακούσεις το πυρ, μπορείς να κάνεις τέτοιες δηλώσεις, εάν το λέει η καρδιά σου. Εάν όμως λάβεις μία πληροφορία ότι έρχεται ένα τσουνάμι σε λίγες ώρες και θα κτυπήσει την παραλιακή πόλη που βρίσκεσαι και παρόλα αυτά εσύ επιλέγεις να κάθεσαι ανέμελος κάτω από την ομπρελίτσα σου στην παραλία, κρατώντας σφικτά μαζί σου τα παιδιά σου, απαγγέλλοντας κάθε δυο δευτερόλεπτα, εν είδει μάντρα, το «δεν φοβόμαστε», δεν είσαι ατρόμητος, είσαι ηλίθιος και στην συγκεκριμένη περίπτωση δολοφόνος των παιδιών σου. Όχι μόνο παραμελείς να εποπτεύσεις και να προστατεύσεις τα παιδιά σου, αλλά εν γνώσει σου εκθέτεις ανθρώπινες υπάρξεις που σε εμπιστεύονται και για τις οποίες έχει απόλυτη ευθύνη, σε άμεσο κίνδυνο. Και ενώ σε νομικό επίπεδο, σε ολόκληρο τον σύγχρονο κόσμο, τέτοιες συμπεριφορές είναι ποινικά κολάσιμες, σε πολιτειακό / κοινωνικό επίπεδο, όταν ένα κράτος εκθέτει εν γνώσει του σε άμεσο κίνδυνο την ζωή των υπηκόων του, για τους οποίους υποτίθεται μεριμνά, όχι μόνο δεν δικάζεται, όχι μόνο δεν ανατρέπεται (!), όχι μόνο δεν στιγματίζεται, αλλά επαινείται (!!!) ως «δημοκρατικό», «προοδευτικό», «ανοιχτό» κλπ.
Τα δε τρομοκρατικά χτυπήματα, όλοι αυτοί οι εγκληματίες πολιτικάντηδες (σε αρραγή συνεργασία με τους κολαούζους τους καναλάρχες - mediaκράτορες και αντάμα με τους διάφορους «ακτιβιστές»), προσπαθούν να τα περάσουν ως «αναγκαίο κακό», σαν κάποιο ακραίο καιρικό φαινόμενο, κάτι σαν ένα χτύπημα της φύσης ή της «μοίρας». Εξ ου και η ανάγκη των ξορκιών.
Μόνο που στο επόμενο χτύπημα (που θα σπεύσουν να «καταδικάσουν» όλοι οι ηγέτες του «σύγχρονου κόσμου»), μπορεί να είναι το παιδί μου και το παιδί σου. Εσύ ή εγώ. Τι λες, θα έχει πιάσει το ξόρκι;
Η εγνωσμένη αποτελεσματικότητα των «φτου –φτου!», «μακριά από εμάς» και «χτύπα ξύλο» ως εγγυημένων αποτρεπτικών μέσων δυσμενών εξελίξεων στην ζωή μας εγγυάται ότι θα πιάσουν.
Συνελήφθησαν 20 άτομα - Όπως έγραψε η εφημερίδα Pakistan’s Dawn το 16χρονο κορίτσι παρουσιάστηκε ενώπιον του συμβουλίου και βιάστηκε μπροστά στα μέλη του!
Περίπου 20 άνθρωποι συνελήφθησαν στο Μουλτάν του Πακιστάν επειδή ζήτησαν να βιαστεί μια έφηβη προκειμένου να τιμωρήσουν τον αδελφό της για έναν άλλο βιασμό, ανακοίνωσε χθες Τετάρτη η αστυνομία.
Τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν σε ένα χωριό στην περιφέρεια της πόλης Μουλτάν στο κεντρικό Πακιστάν.
«Μια ζίργκα (συμβούλιο του χωριού) ζήτησε τον βιασμό ενός 16χρονου κοριτσιού προκειμένου να τιμωρηθεί ο αδελφός της για τον βιασμό ενός 12χρονου παιδιού», επεσήμανε ο Αλλάζ Μπακς, αξιωματούχος της τοπικής αστυνομίας.
Σύμφωνα με τον ίδιο, ένας άνδρας απευθύνθηκε στο συμβούλιο του χωριού για να καταγγείλει τον βιασμό της αδελφής του από τον ξάδελφό τους. Το συμβούλιο τού είπε να βιάσει την αδελφή του κατηγορούμενου, κάτι που έκανε, εξήγησε ο Μπακς.
Όπως έγραψε η εφημερίδα Pakistan’s Dawn το 16χρονο κορίτσι παρουσιάστηκε ενώπιον του συμβουλίου και βιάστηκε μπροστά στα μέλη του καθώς και μπροστά στους γονείς του.
Στη συνέχεια οι μητέρες των δύο κοριτσιών κατέθεσαν μηνύσεις στο τοπικό αστυνομικό τμήμα και οι βιασμοί επιβεβαιώθηκαν από ιατρικές εξετάσεις.
Ένας άλλος αστυνομικός, ο Άχσαν Γιούνας, δήλωσε στο BBC ότι το πρώτο κορίτσι που βιάστηκε ήταν 12 με 14 ετών και το θύμα της αντεκδίκησης 16 ή 17.
Η αστυνομία έχει καταγράψει καταγγελία εναντίον 25 ατόμων, ενώ ο ύποπτος για τον βιασμό του 12χρονου κοριτσιού εξακολουθεί να διαφεύγει της σύλληψης.
Αν και οι πληροφορίες ανέφεραν ότι τον βιασμό της 16χρονης τον ζήτησε το συμβούλιο του χωριού, πηγές του BBC αναφέρουν ότι στην πραγματικότητα αποφασίστηκε έπειτα από συμβούλιο των μελών των δύο οικογενειών.
Οι ζίργκας, ένα είδος συμβουλίου που απαρτίζεται από τους γηραιούς του χωριού, συχνά καλούνται να λύσουν διαφορές μεταξύ των κατοίκων. Ωστόσο είναι παράνομες και έχουν κατηγορηθεί πολλές αμφιλεγόμενες αποφάσεις, περιλαμβανομένων των διαταγών τους για τους λεγόμενους «φόνους τιμής», αλλά και για βιασμούς εκδίκησης.
Το 2002, μια ζίργκα διέταξε τον ομαδικό βιασμό της 28χρονης Μούχταρ Μάι, ο 12χρονος αδελφός της οποίας είχε κατηγορηθεί ότι είχε σχέση με μια μεγαλύτερη γυναίκα.
Ένας σομαλικής καταγωγής αστυνομικός στην Μινεσότα των ΗΠΑ πυροβόλησε και σκότωσε το Σάββατο μια άοπλη γυναίκα από την Αυστραλία, η οποία μάλιστα πριν λίγη ώρα είχε τηλεφωνήσει η ίδια στην αστυνομία για να αναφέρει ότι κάποιο άτομο δεχόταν επίθεση κοντά στο σπίτι της.
Ο αστυνομικός, ονόματι Mohamed Noor (Μοχάμεντ Νουρ), είχε δεχθεί επαίνους από την δήμαρχο της Μινεάπολης το 2015 και η ένταξή του τότε, στην αστυνομική δύναμη είχε γίνει δεκτή με πανηγυρισμούς από την σομαλική κοινότητα. Η Μινεάπολη φιλοξενεί μία από τις μεγαλύτερες σομαλικές κοινότητες στις ΗΠΑ.
Η 40χρονη Τζάστιν Ντέιμοντ, καθηγήτρια γιόγκα και διαλογισμού, έπεσε νεκρή όταν ο Σομαλός αστυνομικός την πυροβόλησε λίγη ώρα αφότου κάλεσε τις αρχές και είπε ότι κάποιος είχε δεχτεί επίθεση σε ένα δρομάκι κοντά στο σπίτι της, στη Μινεάπολη.
Μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει γνωστό τι ήταν αυτό που τον ανάγκασε να ανοίξει πυρ. Ας σημειωθεί ότι η γυναίκα φορούσε πιτζάμες (!) και φέρεται να πλησίασε το περιπολικό όταν κατέφθασε για να μιλήσει στους αστυνομικούς. Σύμφωνα με μία πληροφορία ο αστυνομικός «θεώρησε ότι απειλούνταν» και για αυτό πυροβόλησε την γυναίκα …
Ο Αμερικανός μεγαλοδικηγόρος Robert Bennett, τον οποίον προσέλαβε η οικογένεια του θύματος, ο οποίος έχει εκπροσωπήσει στα δικαστήρια και άλλες οικογένειες των οποίων οι οικείοι σκοτώθηκαν από τα πυρά αστυνομικών, χαρακτήρισε «γελοίο» αυτόν τον ισχυρισμό.
Η τακτική των ξεπουλημένων media σε τέτοια περιστατικά είναι γνωστή και εμετική. Όταν λευκός αστυνομικός πυροβολεί μαύρο είναι «ρατσισμός» και θυμούνται όλοι τον «ρατσισμό» που «ζει ακόμα» στις ΗΠΑ και ανασύρουν όποια ιστορία θυμηθούν μέχρι και λιντσαρίσματα από την ΚΚΚ 100 χρόνια πριν! Μετά το περιστατικό με τον θάνατο του Michael Brown, ενός μεγαλόσωμου μαύρου που επιτέθηκε στο λευκό αστυνομικόDarren Wilson και προσπάθησε να κλέψει το όπλο του στο Φέργκιουσον του Μισσούρι, όλοι ξεσηκώθηκαν εναντίον του, τα media τον δαιμονοποίησαν ως δολοφόνο, και ακόμα και ο τότε πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα τον καταδίκασε τελεσίδικα, αναφερόμενος δε στον Brown είπε με «έντονη συγκίνηση» ότι «αν είχε γιο θα του έμοιαζε». Χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για τις «άδικες δολοφονίες και το ρατσισμό», γνωστές «προσωπικότητες», κυρίως από τον χώρο του αθλητισμού, άρχισαν και αυτοί τις καταγγελίες και εκδήλωναν την αλληλεγγύη τους στους διαδηλωτές, η όλη ατμόσφαιρα «εξέγερσης» πυροδότησε το κίνημα του Black Lives Matter(BLM), γρήγορα ξέσπασαν εκτεταμένα βίαια επεισόδια με ξυλοδαρμούς, εμπρησμούς, καταστροφές και λεηλασίες καταστημάτων σε πολλές πόλεις. Όλα αυτά εξαιτίας του χρώματος του δέρματος θύτη - θύματος. Πέρα από τα σενάρια εξέγερσης, που πάντα φαντασιώνονται οι αριστεροί και λίμπεραλ, όταν σε τέτοια περιστατικά οι φυλές αντιστρέφονται, οι κατ’ επάγγελμα υποκριτές της «ενημέρωσης» και των «δικαιωμάτων» σιγοτραγουδούν το «τρία πουλάκια κάθονταν». Ήδη τα αυστραλιανά μέσα ενημέρωσης περιγράφουν την είδηση απλώς ως"βία με όπλα στην Αμερική".
Και όλα αυτά όταν από στοιχεία προκύπτουν ότι 1. περισσότεροι λευκοί και ισπανόφωνοι πεθαίνουν από πυρά αστυνομικών παρά μαύροι (12% των θανάτων λευκών και ισπανόφωνων από ανθρωποκτονίες οφείλονται σε αστυνομικούς, ενώ το αντίστοιχο των μαύρων είναι μόνο το 4%) 2. Οι αστυνομικοί, το 2015, σκότωσαν σχεδόν διπλάσιους λευκούς από μαύρους. 3. Οι μαύροι και οι ισπανόφωνοι αστυνομικοί είναι πιο πιθανό να πυροβολήσουν μαύρους παρά οι λευκοί αστυνομικοί. 4. Οι μαύροι έχουν περισσότερες πιθανότητες να σκοτώσουν αστυνομικό από το να σκοτωθούν από αστυνομικό.
Σε ένα... «παράλληλο σύμπαν» θα είχαμε την εξής είδηση:
Μινεάπολις: Βίαιες διαμαρτυρίες για την δολοφονία της λευκής γυναίκας από τον Σομαλό μπάτσο
Σε μία ακόμη δολοφονία μαύρου εναντίον λευκού, η Justine Damond σκοτώθηκε το Σάββατο το βράδυ από τον Σομαλό μπάτσο Mohamed Noor, κάτι που πυροδότησε βίαιες διαμαρτυρίες. Οι διαδηλώσεις εναντίον της δολοφονίας μιας άοπλης λευκής γυναίκας στη Μινεάπολη μετατράπηκαν σε βίαιες ταραχές την Τρίτη το βράδυ, καθώς οι διαδηλωτές επιτέθηκαν στην αστυνομία, έκαψαν αυτοκίνητα και λεηλάτησαν ένα κατάστημα σκι. Συνολικά πραγματοποιήθηκαν 43 συλλήψεις. Η Justine Damond, 40 ετών, πυροβολήθηκε από έναν αστυνομικό το βράδυ του Σαββάτου, αφού κάλεσε το 911 για μια αναστάτωση στη γειτονιά. Την Δευτέρα την νύχτα, αποκαλύφθηκε ότι ο αστυνομικός που ήταν υπεύθυνος για τους πυροβολισμούς ήταν ο γεννημένος στην Σομαλία Αφροαμερικανός Mohamed Noor. Πολλοί στην κοινότητα των λευκών το είδαν αυτό ως μια ακόμα περίπτωση στην τρέχουσα επιδημία δολοφονιών λευκών από μαύρους.
Την Τρίτη το απόγευμα ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ σχολίασε το θέμα, λέγοντας ότι έχει «κουραστεί» να βλέπει λευκούς να «σκοτώνονται λόγω του χρώματος του δέρματός τους». Είπε επίσης ότι εάν είχε μια τρίτη κόρη «θα έμοιαζε με την Justine Damond». Την νύχτα της Τρίτης διαδήλωσαν ειρηνικά περίπου τριακόσια άτομα. Ωστόσο, την Τετάρτη, σχεδόν πέντε χιλιάδες σχεδόν αποκλειστικά λευκοί διαδηλωτές εμφανίστηκαν και τα πράγματα άρχισαν να γίνονται βίαια. Περίπου στις 2:00 μ.μ. τοπική ώρα, οι διαδηλωτές άρχισαν να μαζεύονται στο κέντρο της πόλης κρατώντας πανό που έγραφαν"White Lives Matter", ένα σύνθημα που υιοθετήθηκε από λευκούς Αμερικανούς που στέκονται ενάντια στη συνεχιζόμενη ανεξέλεγκτη βία. Άλλα πλακάτ έγραφαν απλώς "27", μια αναφορά στις ομοσπονδιακές στατιστικές για το έγκλημα που δείχνουν ότι ένας μαύρος άνθρωπος είναι 27 φορές πιο πιθανό να επιτεθεί σε ένα λευκό από το αντίθετο. Αν και ο πληθυσμός της Μινεάπολης παραμένει ως επί το πλείστον λευκός, η αστυνομία, σε έντονη αντίθεση, αποτελείται κυρίως από Αφρο-Αμερικάνους που προσελήφθησαν χάριν της πολιτικής της «θετικής δράσης». Οι λευκοί ακτιβιστές κατά της βίας στην πόλη έχουν απαιτήσει από καιρό οι λευκοί πολίτες να αστυνομεύονται από λευκούς.
Μέχρι το απόγευμα, οι διαδηλωτές είχαν αρχίσει να σπάζουν παράθυρα καταστημάτων και να ανάβουν φωτιές στο κέντρο των δρόμων. Το κίνημα ‘White Lives Matter’ έστησε μια μεγάλη φωτιά στο δρόμο σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Ένας νεαρός λευκός μια μαύρη μάσκα, στην θέα των αστυνομικών άρχισε να πετάει βόμβες μολότοφ με αποτέλεσμα να πιάσει φωτιά ένα περιπολικό. Από εκεί και πέρα, η βία επιταχύνθηκε γρήγορα. Τουλάχιστον 24 αστυνομικοί τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια των ταραχών. Η αστυνομία άρχισε να κάνει χρήση δακρυγόνων, αλλά οι διαδηλωτές απλώς μεταφέρθηκαν σε μια διαφορετική περιοχή, σπάζοντας το κατάστημα Slippery Slopes Ski Gear και λεηλατώντας το. Κατά την έξοδό τους, έβαλαν στο κατάστημα φωτιά. Ο ιδιοκτήτης του Slippery Slopes, Obonju Jenkum, ο οποίος είναι ο ίδιος Σομαλός, είπε στο CNN την Τετάρτη ότι δεν έχει ασφάλιση και η ζωή του έχει καταστραφεί.
Είπε ότι ήρθε στη Μινεάπολη από το Μογκαντίσου για να βγάλει λεφτά από την κερδοφόρα αγορά σκι της Μινεσότα, αλλά μπλέχτηκε στη μέση ενός φυλετικού πολέμου. Ενώ είπε ότι συναισθάνεται τους διαδηλωτές, και καταλαβαίνει την οργή τους, δεν πιστεύει ότι ο θυμός τους θα πρέπει να απευθύνεται σε όλους τους Σομαλούς. «Ο Obonju δεν την σκότωσε», είπε στον Wolf Blitzer. "Obonju no do nofing (δεν έκανε τίποτα). Οbonju πωλούσε σκι και αξεσουάρ σκι. Τώρα Obonju, δεν έχει τίποτα. Ίσως Obonju επιστρέψει στη Σομαλία". Συνολικά 43 διαδηλωτές συνελήφθησαν χθες το βράδυ, όλοι τους λευκοί. Τουλάχιστον 24 αστυνομικοί τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια της βίας που ξέσπασε. Η δήμαρχος της Μινεάπολη, Betsy Hodges, έχει εφαρμόσει διαταγή για απαγόρευση της κυκλοφορίας, λέγοντας στους λευκούς ότι η βία δεν είναι λύση. Εν τω μεταξύ, ο επικεφαλής της αστυνομίας της Μινεάπολις, Αλάχ Τζόνγκου, δήλωσε στο CNN ότι αν οι λευκοί αρχίσουν να μαζεύονται στους δρόμους, «θα υπερασπιστούν την πόλη με κάθε τρόπο αν χρειαστεί».
Οι επικριτές ισχυρίστηκαν ότι περισσότεροι λευκοί να συσσωρεύονται στο δρόμο δεν είναι αυτό που χρειάζεται η Μινεάπολη. Αντίθετα, λένε, είναι καιρός για «επούλωση», αφού τόσοι πολλοί λευκοί έχουν σκοτωθεί από χέρια μαύρων. Οι διαδηλωτές του White Lives Matter, χρησιμοποιώντας το hashtag # Justine4Justine σε κοινωνικά μέσα ενημέρωσης, έχουν υποσχεθεί ότι θα αψηφήσουν την απαγόρευση, παρά την προειδοποίηση ότι μπορεί να δεχθούν πραγματικές σφαίρες. ΚΟ / από εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ http://redskywarning.blogspot.gr/
ΚΟ:Ωραίο πράγμα η πολυφωνία. Και ωραία λέξη. Είναι λέει, (η πολυφωνία) "αρχή της δημοκρατίας". Κάπου διάβασα ότι μιακυρία Φώφη, (νομίζω ότι είναι πυλώνας της δημοκρατίας), είπε ότι ο πλουραλισμός (άλλη ωραία λέξη), όπως και η πολυφωνία είναι "μείζον θέμα της δημοκρατίας". Μείζον, όχι ό,τι κι ό,τι. Γι' αυτό σας λέω, ωραίο πράγμα η πολυφωνία. Μόνο στην δημοκρατία μπορείς να βρεις τέτοιο πράγμα. Ενώ εάν είχε επιβληθεί ο κακός ο φασισμός δεν θα είχαμε πολυφωνία. Θα αναγκαζόμασταν να βλέπουμε και να ακούμε μια μόνο άποψη. Θα βλέπαμε από τηλεοράσεις και κινηματογράφους μόνο την μία πλευρά της ιστορίας. Ενώ τώρα βλέπουμε μόνο την άλλη. Επίσης θα είχαμε ωμή προπαγάνδα από το καθεστώς και ατελείωτες ώρες κατήχησης. Ενώ τώρα έχουμε ωμή προπαγάνδα από το καθεστώς και ατελείωτες ώρες κατήχησης. Αλλά είναι το καλό (καθεστώς), όχι το άλλο, το κακό. Επίσης μάθαμε πράγματα που αλλιώς δεν θα ξέραμε. Ότι π.χ. οι οπαδοί του Στάλιν αγωνίζονταν για την δημοκρατία. Ότι αν είχαν επικρατήσει οι απόψεις αυτών των αγνών φαν του «πατερούλη» θα είχαμε πήξει στην δημοκρατία και στην ελευθερία. Κυρίως αυτό. Επίσης μάθαμε ότι και οι αναρχικοί, και αυτοί για την δημοκρατία πολεμούσαν.
Επίσης μάθαμε ότι η δημοκρατία έχει ήρωες, παλικάρια, τίμιους, αγνούς, ιδεαλιστές, ρομαντικούς, ευαίσθητους, σκέτες ψυχούλες και προπαντός πανέμορφους. Όσοι δεν είναι στην δημοκρατία είναι τέρατα και κακοί. Πολύ, πολύ, πολύ κακοί. Έτσι δείχνουν οι ωραίες οι ταινίες και έτσι θα είναι. Επίσης κάτι που πρέπει να καταλάβουμε (γιατί είπαμε το λένε όλες αυτές οι ωραίες ταινίες) είναι ότι στην δημοκρατία κανείς δεν διώκεται για τις ιδέες του. Ναι σας λέω, κανείς.
Ιδού η λίστα με τις 20 ταινίες για να πεισθείτε. Μάχες. Πάθη. Έρωτες. Δράματα. Τραγωδίες. Κωμωδίες. Όλα τον καιρό του ισπανικού εμφυλίου (17 Ιουλίου 1936 - 1 Απριλίου 1939). Όλες οι ταινίες κλείνουν το μάτι στην μία πλευρά. Τόσο πολύ το κλείνουν που από το πολύ κλείσιμο κοκκίνισε το καημένο. Εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων δεν πείραξα την περιγραφή των ταινιών, από τους ελληνόφωνους νοσταλγούς των κόκκινων αγγελικών πλασμάτων, διότι δεν ήθελα να χαλάσει η ατμόσφαιρα ρίγους και συγκίνησης που αποπνέουν. Στο τέλος, όπως λέει η περιγραφή της πρώτης ταινίας, σίγουρα θα πρέπει να κλάψεις…
1.«Η Γλώσσα της Πεταλούδας» (“La lengua de las mariposas”) -1999: Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Μόντσο, ενός οκτάχρονου αγοριού που στα τέλη του ’36 πηγαίνει πρώτη φορά στο σχολείο ξεκινώντας το ταξίδι του στην μάθηση και ζωή με την καθοδήγηση και την αγάπη του δασκάλου του, του Δον Γκρεγκόριο, ο οποίος είναι αναρχικός, και έχει μια «διαφορετική οπτική» για τον τρόπο διδασκαλίας και μάθησης. Στις 18 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς οι «αξίες» και οι «αρχές» που ο δάσκαλος του έχει εμφυσήσει, θα ανατραπούν, όταν οι Εθνικιστές συλλαμβάνουν Δημοκρατικούς, συμπεριλαμβανομένου και του δασκάλου του. Με προτροπή της μητέρας του, ο Μόντσο αρχίζει να φωνάζει μαζί με τους υπόλοιπους ‘’Κομμουνιστές’’, “αναρχικοί”, ‘’δολοφόνοι’’ και καταλήγει να ρίχνει πέτρες στον δάσκαλο και φίλο του. Μια γλυκιά ιστορία που σίγουρα θα σε κάνει να κλάψεις με το συγκινητικό τέλος της.
2.«Ελεύθερες Γυναίκες» (“Libertarias”) -1996: Το 1936 αρχίζει μια «κοινωνική επανάσταση» για την Ισπανία. Οι εργάτες και οι αγρότες στην πλειοψηφία τους ήταν οργανωμένοι στα συνδικάτα των αναρχικών και των σοσιαλιστών μοιράζουν την γη των πλουσίων, καίνε τις εκκλησίες, καταργούν τις τάξεις. Μια ομάδα αναρχικών γυναικών μπαίνει σε ένα πορνείο με σκοπό να το κλείσει. Παίρνει μαζί του τις κοπέλες που εκδίδονταν μαζί τους και μια νεαρή καλόγρια, οι οποίες τις ακλουθούν μέχρι και στις γραμμές του πολέμου. Η ταινία παρουσιάζει την δράση των γυναικών στις γραμμές των αναρχικών στον Ισπανικό Εμφύλιο.
3.«Ραγισμένη σιωπή» (“Silencio Roto”) -2001: Ασχολείται με την αντίσταση μετά την επικράτηση του Φράνκο. Οι λεγόμενοι «μάκις», ήταν Ισπανοί μαχητές που μετά τον ισπανικό εμφύλιο, δεν αναγνώρισαν τη νίκη του Φράνκο και συνέχισαν να πολεμούν στο βουνό. Το 1944, η Λουθία ερωτεύεται τον Μανουέλ, μέλος μιας τέτοιας ομάδας.
4.«13 Τριαντάφυλλα» (“Las 13 Rosas”) - 2007: Μετά τη νίκη των εθνικιστών το 1939, ο Φράνκο υπόσχεται ότι θα τιμωρηθούν όσοι από τους αντιπάλους έχουν «ματωμένα χέρια». Δεκατρείς γυναίκες - μέλη της σοσιαλιστικής νεολαίας - που δεν είχαν ωστόσο διαπράξει κανένα έγκλημα, συλλαμβάνονται με την κατηγορία της ανταρσίας, και καταδικάζονται σε θάνατο, ενώ στην πραγματικότητα ήταν αθώες, απλά μοίραζαν κάποια φυλλάδια με «δημοκρατικά» συνθήματα και είχαν μόνο όπλο τα ιδανικά τους. Έτσι, έγιναν στόχος. Πολλοί Δημοκρατικοί βλέπουμε να πέφτουν θύματα βίας για να ομολογήσουν. Οι γυναίκες μάλιστα υπέστησαν και σεξουαλική παρενόχληση. Οι εθνικιστές δεν είναι άνθρωποι, αλλά ανθρωπόμορφα τέρατα. Ο ασφαλίτης με το γυάλινο βλέμμα, ακόμα και ένας 12χρονος φαλαγγίτης που βάζει τρικλοποδιά στον νεαρό που συλλαμβάνουν οι ασφαλίτες είναι απλώς «τέρατα».
5.«Στρατιώτες της Σαλαμίνας» (“Soldados de Salamina”) – 2003 : Οι κομμουνιστές βέβαια δεν είναι τέρατα, αλλά αδελφές του ελέους. Έτσι ο πρωταγωνιστής χαρίζει τη ζωή στον φρανκιστή καταζητούμενο με το που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά τους!
6. «Γη και Ελευθερία» (“Land and Freedom”) - 1995: Τους πρώτους μήνες του ισπανικού εμφυλίου, ένας νεαρός Άγγλος κομμουνιστής αφήνει το Λίβερπουλ για να καταταγεί στις Διεθνείς Ταξιαρχίες του δημοκρατικού στρατού στο μέτωπο της Αραγονίας και βιώνει τις ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των αναρχικών και των δημοκρατικών των Διεθνών Ταξιαρχιών.
7.«Ο Λαβύρινθος του Πάνα» (“Pan's Labyrinth”) - 2006: Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, η Κάρμεν, που πρόσφατα ξαναπαντρεύτηκε, μετακομίζει με την 10χρονη κόρη της Οφηλία, στο σπίτι του καινούριου της συζύγου Βιντάλ, λοχαγού στον στρατό του δικτάτορα Φράνκο, ενώ ομάδες παρτιζάνων αντιστέκονται ακόμη το φρανκικό καθεστώς. Μην μπορώντας να αντέξει εύκολα την καινούρια της ζωή, το κορίτσι ψάχνει να βρει καταφύγιο σε έναν μυστηριώδη λαβύρινθο, που ανακαλύπτει δίπλα στο νέο της σπίτι. Ο Πάνας, ο φρουρός του, ένα μαγικό πλάσμα, της αποκαλύπτει ότι είναι η χαμένη από καιρό πριγκίπισσα του μυθικού αυτού βασιλείου. Μια παραλλαγή της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, όπου το παραμύθι εναλλάσσεται διαρκώς με τον τρόμο του φασισμού στη φρανκική Ισπανία.
8.«Χορεύοντας στη Λουνάσα» (“Dancing at Lughnasa”) – 1998 : Με Meryl Streep, Michael Gambon και Catherine McCormack (Braveheart). Η ταινία δείχνει την Ιρλανδία της δεκαετίας του 1930, με ένα αγόρι να μεγαλώνει με την ανύπαντρη μητέρα του και τις τέσσερις γεροντοκόρες θείες του. Κάποια στιγμή εμφανίζεται ο πατέρας του για να τους ανακοινώσει ότι πρόκειται να πάει στην Ισπανία, προκειμένου να ενταχθεί στις Διεθνείς Ταξιαρχίες και να πολεμήσει εναντίον του Φράνκο.
9.«Σαν Πρόσωπο στα Σύννεφα» (“Head in the Clouds”) – 2004 : Με Charlize Theron και Penélope Cruz. Τον καιρό του ισπανικού εμφυλίου πολέμου ο «ιδεαλιστής» Guy, ένας υποστηρικτής του στρατού της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας, είναι αποφασισμένος να κάνει ό, τι μπορεί για να μην αφήσει τους φασίστες του Franco να κερδίσουν.
10.«Ω, Καρμέλα» (“¡Ay Carmela!”) -1990: Το “¡Ay Carmela!”είναι ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του δημοκρατικού στρατού κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Η ταινία είναι μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου. Ο Παουλίνο και η Καρµέλα, ένα ζευγάρι πλανόδιων θεατρίνων, βρίσκονται στην πόλη Montejo, διασκεδάζοντας τα δημοκρατικά στρατεύματα.
11.«Μαύρο Ψωμί» (“Pa Negre”) - 2010. Μετά το τέλος του εμφυλίου στην καταλανική ύπαιθρο, ένα παιδί που ανήκει στην χαμένη πλευρά, βρίσκει τα πτώματα ενός ανθρώπου και του γιου του στο δάσος. Οι αρχές θεωρούν τον αριστερών πεποιθήσεων πατέρα του υπεύθυνο για τους θανάτους, αλλά το παιδί προσπαθεί να βοηθήσει τον πατέρα του και να ανακαλύψει ποιος πραγματικά τους σκότωσε.
12.«Ο Ψίθυρος των Αγγέλων» (“Talk of Angels”) – 1998 : Μια όμορφη Ιρλανδέζα γκουβερνάντα έρχεται στην Ισπανία, λίγο πριν από το ξέσπασμα του εμφύλιου για να ξεφύγει από τις πιέσεις που αισθάνεται για τον επερχόμενο γάμο της στην Ιρλανδία. Στην Ισπανία ανακαλύπτει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός όμορφου παντρεμένου, ο οποίος, εκτός ότι είναι όμορφος είναι και αγωνιστής κατά του φασισμού.
13.“Los años bárbaros” – 1998 : Μετά τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, οι δύο νεαροί επαναστάτες αντιτίθενται στο καθεστώς του Φράνκο και στέλνονται σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας επειδή έγραψαν συνθήματα εναντίον του Φράνκο. Ωστόσο, δραπετεύουν και γνωρίζονται με δύο Αμερικάνες που τους βοηθάνε.
14.“There Be Dragons” - 2011: Μια «επική» ταινία «για τους ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν νόημα για τη ζωή τους». Ένας Ισπανός δημοσιογράφος συμμετέχει στον εμφύλιο πόλεμο και ερωτεύεται μια όμορφη Ουγγαρέζα κομμουνίστρια που πολεμάει με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες.
15.«Η Εξαφάνιση του Γκαρθία Λόρκα» (“The Disappearance of Garcia Lorca”) – 1997: Ένα δράμα που βασίζεται σε ένα βιβλίο του Ian Gibson για τη ζωή και τη δολοφονία του αριστερών πεποιθήσεων ποιητή Federico García Lorca.
16. «Μπελ Επόκ» (“Belle Époque”) – 1992: Στην Ισπανία του 1931, ένας νεαρός λιποτάκτης του Δημοκρατικού στρατού βρίσκει καταφύγιο στο εξοχικό σπίτι ενός ζωγράφου κι ερωτοτροπεί με τις τέσσερες κόρες του.
17. «Ο Καλός Αγώνας» (“TheGoodFight: TheAbrahamLincolnBrigadeintheSpanishCivilWar”) – 1984 : Αμερικάνοι κομμουνιστές πάνε να πολεμήσουν στον εμφύλιο «γιατί κάποιος πρέπει να κάνει κάτι»...
18. “Prince if Shadows”ή“Beltenebros” – 1991:Μαδρίτη 1962.20 χρόνια μετά τον εμφύλιο, ένας κομμουνιστής επιστρέφει για να σκοτώσει έναν προδότη.
19. “Paper Birds” ή “Pájaros de Papel” – 2010: Δράμα με δύο καλλιτέχνες στην εποχή του εμφυλίου πολέμου που υιοθετούν ένα ορφανό παιδί, αλλά μπαίνουν στο μάτι των εθνικιστών που τους υποψιάζονται ότι συνεργάζονται με τους δημοκρατικούς που είναι αντίθετοι με το καθεστώς του Φράνκο.
20. “Los Girasoles Ciegos” - 2008: Διάφορες ιστορίες από την εποχή του εμφυλίου. Στην μία στρατιώτης των Δημοκρατικών λιώνει στη φυλακή και στην άλλη η κόρη ενός Δημοκρατικού κρύβεται σε μια ντουλάπα.
Για να είμαι ειλικρινής βρήκα και μια εξαίρεση. Την “Un Dios Prohibido” («Απαγορευμένος Θεός») του 2013. Η ταινία αφηγείται την πραγματική ιστορία της δολοφονίας 51 μελών της ρωμαιοκαθολικής αδελφότητας των Claretianos, από πολιτοφυλακές αναρχικών.
Κάθε λογής υποομάδα της οπισθοδρομικής αριστεράς, είτε πρόκειται για «αντιρατσιστές», είτε για φεμινίστριες, είτε για υπέρμαχους του «BlackLivesMatter», είτε για τεμπέληδες SWJ’s, έχουν επιλέξει επανειλημμένα την ίδια σειρά από χώρες όποτε έρχεται η ώρα να επικρίνουν ό, τι θεωρούν ως «αδικία».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες (ρατσιστές!), η Ρωσία (ομοφοβικοί!), η Γερμανία (ναζί!), το Ηνωμένο Βασίλειο (αποικιοκράτες!), η Γαλλία (το ίδιο!) και η Αυστραλία (επίσης ρατσιστές!), ενώ κατ' επέκταση σχεδόν κάθε δυτική χώρα μπορεί να δεχθεί την σκληρή επίπληξη από το δίκαιο δάχτυλο των «δίκαιων» αριστερών.
Ωστόσο, αυτό το άρθρο θα εκθέσει την επιλεκτική τους μεροληψία και θα διερευνήσει δέκα διαφορετικές χώρες οι οποίες αγνοούνται συνήθως από όλες τις προαναφερθείσες αριστερές υποομάδες και επιπλέον στο τέλος δίνεται μια μάλλον απλή εξήγηση του γιατί.
1. Τζαμάικα (Ομοφοβία)
"Νο homos here"
Πολλές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων δήλωσαν ότι η Τζαμάικα είναι πιθανώς «η πιο ομοφοβική χώρα στον κόσμο», με υψηλά επίπεδα σωματικής βίας κατά ανθρώπων ΛΟΑΤ. Το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ μοιράζεται επίσης ένα πολύ παρόμοιο συναίσθημα στο θέμα.
Ακόμη και στα πρόσφατα χρόνια, η κοινή γνώμη στη χώρα αντιτίθεται έντονα στην παροχή ίσων δικαιωμάτων και προνομίων στους ομοφυλόφιλους.
Το 2008, διεξήχθη μια δημοσκόπηση μεταξύ 1.008 τζαμαϊκανών που έλεγε: «Είτε συμφωνείτε είτε όχι με τον τρόπο ζωής τους, νομίζετε ότι οι ομοφυλόφιλοι δικαιούνται τα ίδια βασικά δικαιώματα και προνόμια όπως και άλλοι άνθρωποι στη Τζαμάικα;» Μόνο το 26% δήλωσε «ναι», το 70% δήλωσε "όχι" και το 4% δεν γνώριζε.
Αν και το 2015 έγιναν για πρώτη φορά εορτασμοί του LGBTPride στο νησί, δεν υπήρξε καμία παρέλαση. Θα ήταν πολύ επικίνδυνο για τους διαδηλωτές να συμμετέχουν χωρίς να διακινδυνεύουν από βία ή σοβαρή λεκτική παρενόχληση.
Τώρα φανταστείτε να υπήρχε ένα τέτοιο σκηνικό σε κάποια δυτική χώρα. (Η πλάκα είναι ότι η σημαία της Τζαμάικας είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σε αριστερούς, «αντιρατσιστές» κλπ)
2. Λιβερία (ρατσισμός)
Λιβερία. Δεν είναι μόνο σούπερ ρατσιστές, αλλά σαφώς και μια χώρα “culturalappropriator” μιας άλλης διάσημης σημαίας…
Η Λιβερία ιδρύθηκε το 1822 ως χώρα επαναπατρισμού για απελευθερωμένους μαύρους σκλάβους από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίοι ήθελαν να επιστρέψουν στην (κατά προσέγγιση) πατρίδα τους στη δυτική Αφρική. Η ειρωνεία του ονόματος της χώρας, που σημαίνει "γη των ελεύθερων", είναι ότι μόνο οι άνθρωποι με μαύρη αφρικανική προέλευση έχουν την ελευθερία να αποκτήσουν την λιβεριανή ιθαγένεια.
Το άρθρο V, παράγραφος 13 του Συντάγματος του 1847 ορίζει: "Το μεγάλο αντικείμενο της διαμόρφωσης αυτών των αποικιών, που είναι να παρασχεθεί μια πατρίδα για τα διασκορπισμένα και καταπιεσμένα παιδιά της Αφρικής και να αναγεννήσουν και να διαφωτίσουν αυτή την κακοποιημένη ήπειρο, κι έτσι κανένας άλλος παρεκτός των έγχρωμων ατόμων (“personsofcolour”)δικαιούται την ιθαγένεια σε αυτή τη Δημοκρατία. "Η διατύπωση “personsofcolour” άλλαξε σε “NegroesorpersonsofNegrodescent” ("νέγρους ή άτομα νέγρικης καταγωγής") στην αναθεώρηση του 1955.
Φανταστείτε να υπήρχε άρθρο στο Σύνταγμα της Γερμανίας ή της Σουηδίας που να έλεγε ότι μόνο "λευκοί ευρωπαίοι ή πολίτες λευκής ευρωπαϊκής καταγωγής" δικαιούνται την ιθαγένεια.
3. Ιαπωνία (Ξενοφοβία)
Ο όχλος της Αριστεράς / Διαφορετικότητας / Ανεκτικότητας κλπ αγαπά τη σημαία της Ιαπωνίας! (Η πλάκα είναι ότι με την ίδια σημαία που ισχύει από το 1870, η Ιαπωνία διέπραξε σχεδόν ακριβώς τις ίδιες φρικαλεότητες με τη ναζιστική Γερμανία στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και περισσότερα από 10 εκατομμύρια Κινέζοι αναγκάστηκαν να υποστούν αναγκαστική εργασία από την Ιαπωνία για 8 χρόνια μεταξύ 1937-1945. Γιατί δεν κρατάνε και τη ναζιστική σημαία;
Ούτως ή άλλως, η 2η πολυπληθέστερη χώρα του πρώτου κόσμου στον κόσμο κλείνει σχεδόν τελείως τα σύνορά της στους πρόσφυγες και χορηγεί ένα απίστευτα μικρό ποσό δικαιώματος μόνιμης κατοικίας και διαβατηρίων σε ανθρώπους μη ιαπωνικής καταγωγής κάθε χρόνο. Επιπλέον, υπάρχουν αμέτρητα καταστήματα, σούπερ μάρκετ, σάουνες, ιαματικά λουτρά και μπανιέρες που απαγορεύουν στους μη Γιαπωνέζους να εισέλθουν στις εγκαταστάσεις τους σε όλη τη χώρα. Η Ιαπωνία είναι πραγματικά ένα έθνος του 1ου κόσμου σαν κανένα άλλο. Πώς τα κατάφεραν να ξεφεύγουν από τις επιθέσεις των αριστερών;
4. Κίνα (ρατσισμός και ξενοφοβία)
Απλώς προσπαθώ να φανταστώ αυτό σε οποιαδήποτε δυτική χώρα ...
Είναι σχεδόν αδύνατο για έναν αλλοδαπό να αποκτήσει την ιθαγένεια, πόσο μάλλον το καθεστώς μόνιμης κατοικίας, στην ηπειρωτική Κίνα, εκτός αν είναι κινεζικής καταγωγής. Το καλύτερο που θα μπορούσατε ποτέ να ελπίζετε είναι να είσαστε ένας επισκέπτης εργαζόμενος με ενός ή δύο χρόνων βίζα, η οποία μπορεί να ανακληθεί ανά πάσα στιγμή. Αυτό δεν είναι αρκετά «ρατσιστικό», με βάση τα δεδομένα της εποχής;
Δυστυχώς, αυτό δεν εμποδίζει τους κινεζο-αυστραλούς και τους κινεζο-αμερικάνους SJW’s από το να θέλουν να κατηγορούν και να γεμίζουν ενοχές τον λευκό πληθυσμό των αντίστοιχων χωρών τους, ιδιαίτερα με το να υπενθυμίζουν συνεχώς τους νόμους περί αποκλεισμού των Κινέζων που τέθηκαν σε ισχύ στα τέλη του 19ου αιώνα αλλά έχουν από καιρό καταργηθεί.
5. Μπουτάν (Ξενοφοβία)
"Πλήρωσε τώρα! τώρα"
Η επίσκεψη ξένων στο Βασίλειο του Μπουτάν (πληθυσμός 775.000 κάτοικοι) ρυθμίζεται εξαιρετικά με το φαινομενικά οργουελιανό διάταγμα "HighValue, LowImpact" για τον τουρισμό, το οποίο αποσκοπεί στην ελαχιστοποίηση του αντίκτυπου των ξένων στη κοινωνία και το περιβάλλον της χώρας.
Ένας από τους κανονισμούς αυτούς είναι μια υπερβολική χρηματική επιβάρυνση μόνο επειδή κάποιος είναι στη χώρα, κάπου μεταξύ 200-250 δολάρια ανά ημέρα ανάλογα με την εποχή. Αν και είναι αξιοθαύμαστο που η χώρα θέλει να κρατήσει μακριά φωνακλάδες, μεθυσμένους και εκφυλισμένους Αυστραλούς με τέτοιους κανόνες, το μέτρο είναι αρκετά ακραίο και απλά υποκριτικό.
Απλώς φανταστείτε την ανησυχία αν οι μικρές δυτικές χώρες όπως η Ισλανδία (πληθυσμός 330.000) εφάρμοζαν ξαφνικά τέτοιους κανόνες προκειμένου να ελαχιστοποιήσουν τις επιπτώσεις των ξένων στην κοινωνία τους και το περιβάλλον της χώρας.
6. Λάος (σεξισμός και ξενοφοβία)
"Ξένοι, κάτω τα χέρια από τα κορίτσια μας"
Η σχετικά ήσυχη χώρα του Λάος προβλέπει ότι οι αλλοδαποί δεν επιτρέπεται να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με ντόπιες γυναίκες εκτός αν τις έχουν παντρευτεί. Κατά συνέπεια, αυτό σημαίνει επίσης ότι οι ντόπιες γυναίκες δεν μπορούν να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με ξένους άνδρες (τουλάχιστον στα χαρτιά).
Αυτός ο νόμος όχι μόνο δείχνει κατά κάποιο τρόπο ζήλεια, αλλά είναι επίσης απίστευτα σεξιστικός και αυταρχικός στη φύση του, καθώς απαγορεύει στις ντόπιες γυναίκες να έχουν τον πλήρη έλεγχο των δικών τους οργάνων και να επιλέγουν εκείνες το πώς θα τα χρησιμοποιήσουν!
Έχετε ποτέ ακούσει τις δυτικές φεμινίστριες να αγωνίζονται για τα δικαιώματα των Λαοτινών γυναικών; Όχι. Ούτε και εγώ.
7. Μαλαισία (ρατσισμός)
“BumiputeraContractorsOnly” σημαίνει ότι μόνο οι εθνοτικοί Μαλαισιανοί μπορούν να αναλάβουν αυτή τη δουλειά. Σαφή φυλετική διάκριση κατά των κινεζο-μαλαισιανών ή των ινδο-μαλαισιανών.
Η Μαλαισία είναι τόσο ρατσιστική όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες από πολλές απόψεις. Υπάρχει μια πλειοψηφική φυλά των «Bumiputera» ή εθνοτικών Μαλαισιανών και δύο μικρότερες, αλλά ακόμη πολύ ορατές κινεζο-μαλαισιανές και ινδιο-μαλαισιανές κοινότητες. Και οι δύο περίπου αντιστοιχούν στους μαύρους Αμερικάνους και τους ισπανόφωνοι, των ΗΠΑ, εκτός από την γενικά υψηλότερη κοινωνικο-οικονομική τους κατάσταση σε σύγκριση με τους εθνοτικούς Μαλαισιανούς.
Η βασική διαφορά μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μαλαισίας είναι ο τρόπος με τον οποίο η κυρίαρχη φυλή αντιμετωπίζει τους αδελφούς της μειοψηφίας. Οι μουσουλμάνοι εθνοτικοί Μαλαισιανοί έχουν τα υψηλότερα επίπεδα πολιτικών ελευθεριών και προνομίων, ενώ γίνονται διακρίσεις κατά των κινεζικών και ινδικών κοινοτήτων σχετικά με τις ευκαιρίες εργασίας και την στέγαση κ.λπ.
Την ίδια ώρα η, ως επί το πλείστον, χριστιανική λευκή Αμερική, κάνει επανειλημμένα ό, τι μπορεί για να στηρίξει τους στατιστικά χαμηλότερης απόδοσης πληθυσμούς μειονοτήτων με προγράμματα «θετικής δράσης», χαλαρά πρότυπα εισόδου στα πανεπιστήμια και συνεχή συμπάθεια από τα λίμπεραλ μέσα ενημέρωσης.
8. Ινδία (ρατσισμός)
"Δώστε μας βίζα παλιορατσιστές, αλλιώς...."
Ο τίτλος της "πιο ρατσιστικής χώρας στον κόσμο" μπορεί να είναι μάλλον υποκειμενικός, αλλά παρόλα αυτά η Ινδία δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη φήμη για ευρεία ανοχή και αίσθηση αδελφοσύνης. Έρευνες έδειξαν ότι πάνω από το 40% των Ινδών θα ήταν απρόθυμοι να έχουν γείτονες διαφορετικής φυλής, όταν το ίδιο ποσοστό στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι λιγότερο από το 4%.
Εντός της ίδιας της χώρας, το σύστημα καστών της Ινδίας είναι επίσης πολύ ρατσιστικό. Οι σκουρόχρωμοι "άθικτοι" είναι γενικά υποβιβασμένοι να είναι τα κατακάθια της κοινωνίας, ενώ οι πιο ανοιχτόχρωμοι βόρειοι Ινδοί και οι Βραχμάνοι είναι στην κορυφή του κοινωνικού τοτέμ.
9. Μαυριτανία (δουλεία!)
"Μα, που είναι εκείνα τα παιδιά από το Black Lives Matter;"
Η ατέλειωτη θάλασσα των αμμόλοφων της Μαυριτανίας κρύβει ένα φανερό μυστικό: Το 10% έως 20% του πληθυσμού εκτιμάται ότι ζει στη δουλεία.
Οι λευκές δυτικές χώρες, και μόνο οι λευκές δυτικές χώρες, συνεχώς ενοχοποιούνται και γίνονται στόχος επιθέσεων για το παρελθόν τους με τη δουλεία, παρά το γεγονός ότι ο θεσμός πέθανε το 1888 με τη Βραζιλία να απελευθερώνει τους τελευταίους υπολοίπους δούλους εκείνου του έτους. Συγκριτικά, η Κίνα δεν θα ακολουθήσει τη διαδικασία μέχρι το 1910 και πολλά αραβικά έθνη διατήρησαν τη δουλεία μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα.
Δυστυχώς, η βορειοδυτική αφρικανική χώρα της Μαυριτανίας, η οποία κατοικείται κυρίως από μαύρους μουσουλμάνους, εξακολουθεί να διατηρεί αυτήν την βάρβαρη πρακτική. Ωστόσο, οι διάφοροι ακτιβιστές, φεμινίστριες, «αγωνιστές κοινωνικής δικαιοσύνης» κλπ δεν νοιάζονται για τη δύσκολη τους κατάσταση. Μήπως οι μαύροι και οι μουσουλμάνοι χορηγούν μια κάρτα «κοινωνικής δικαιοσύνης» - βγες από την φυλακή - ή κάτι τέτοιο;
Ο PaulJosephWatsonπεριγράφει με ακρίβεια τη Σαουδική Αραβία ως μία από τις περισσότερο μισαλλόδοξες, αν όχι την πιο μισαλλόδοξη, χώρα στη Γη. Ένα έθνος που διοικείται από σκληροπυρηνικούς μουσουλμάνους (εκείνη τη θρησκεία που οι δυτικοί λίμπερλα φαίνεται να λατρεύουν απολύτως), υπάρχουν αναρίθμητα χαρακτηριστικά του κοινωνικού τοπίου, τα οποία θα είχαν «εξεγείρει» τους SJWεάν έλαβαν χώρα σε οποιαδήποτε δυτική χώρα.
Οι γυναίκες δεν μπορούν να οδηγήσουν και πρέπει να φορούν ρούχα ninjaδημόσια; Σεξισμός! Οι ομοφυλόφιλοι θα κρεμαστούν από γερανούς αν πιαστούν; Ομοφοβία! Οι Σαουδάραβες πληρώνονται πολύ περισσότερο από τους αλλοδαπούς εργαζόμενους που κρατούνται σε συνθήκες περίπου δουλείας; Ρατσισμός!
Είναι επειδή αυτές οι χώρες δεν είναι λευκές!
Οι χώρες που κυριαρχούν κυρίως από άντρες λευκής ευρωπαϊκής καταγωγής είναι οι πιο ελεύθερες και οι πιο ανεκτικές στη Γη. Παρέχουν στους LGBT, τις γυναίκες, τους λευκούς και τους μη χριστιανούς τα υψηλότερα επίπεδα πολιτικών ελευθεριών, την προστασία από την κακομεταχείριση, την ισότητα ενώπιον του νόμου και τις οικονομικές ευκαιρίες. Ωστόσο, επανειλημμένα εκτοξεύονται εναντίον τους πυρά και δαιμονοποιούνται από τη μαρξιστική αριστερά και από όποιον έχει μολυνθεί από την «κοινωνική δικαιοσύνη» και την θυματολογία.
Η εικόνα μιλάει μόνη της. Η καταθλιπτική αριστερά είναι συνεχώς στο κυνήγι για να δαιμονοποιήσει και μόνο να δαιμονοποιήσει τις δυτικές χώρες λευκής πλειοψηφίας και τους λευκούς νοτιοαφρικανούς για τις αμαρτίες του παρελθόντος που εξακολουθούν να εφαρμόζονται ευρέως σε πολλές μη λευκές χώρες σε όλο τον κόσμο σήμερα.
Ισχυρίζονται ότι κηρύσσουν την "ισότητα" όλη την ώρα, αλλά η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες (οι μόνες χώρες της Γης με λευκούς πληθυσμούς άνω των 100.000.000) μοιάζουν να βρίσκονται στον στόχαστρό τους.
Αντί να δουν την υποκρισία τους, προτιμούν απλώς να επισημάνουν συνεχώς πόσο φοβερή είναι η Ρωσία για τους μετανάστες ή για τους ομοφυλόφιλους και να δείχνουν συνεχώς μια φωτογραφία ενός μαύρου που τον έχουν κρεμάσει λευκοί, από μια εποχή τόσο παλιά που οι κάμερες ήταν μόνο σε θέση να τραβήξουν χαμηλής ανάλυσης ασπρόμαυρες φωτογραφίες
